Βέροια / Η “12η Νύχτα” του Γιώργου Κιμούλη εντυπωσίασε με την ευρηματικότητα και το επίπεδο της παράστασης, ενθουσιάζοντας το κοινό

Ο Γιώργος Κιμούλης και το Θέατρο είναι ταυτόσημα. Ο Κιμούλης είναι θεατράνθρωπος και οι παραστάσεις του είναι πάντα εγγύηση ποιότητας!

Η συγκεκριμένη, όμως, ξεπέρασε τα συνηθισμένα και τις όποιες εγγενείς δυσκολίες! Γιατί;

Επειδή είχε να παλέψει με ένα έργο του Σαίξπηρ, με απόσταση αιώνων από το σήμερα, και επειδή, το δυσκολότερο, ήταν κωμωδία. Μπορεί οι τραγωδίες του Σαίξπηρ ν’ ανεβαίνουν πάντα στη σκηνή με επιτυχία – γιατί η ανθρώπινη περιπέτεια διανύει τους αιώνες με το ίδιο πρόσωπο – η κωμωδία, όμως, έχει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας με το κοινό, που άπτονται του χιούμορ της εποχής.

Θύμα κακότεχνων παρεμβάσεων στο κείμενο πέφτει πάντα ο Αριστοφάνης, τον οποίο προσπαθούν να προσαρμόσουν στην εποχή, για να βγάλουν γέλιο. Αποτυχία!

Εδώ, στην παράσταση που είδαμε στο Θέατρο “Μελίνα Μερκούρη” της Βέροιας, στο Άλσος, το κείμενο του Σαίξπηρ είχε τέτοια δροσιά – έτσι όπως μεταφράστηκε αριστοτεχνικά από τον Κιμούλη – και οι παρεμβάσεις του ήταν τόσο έξυπνες και δεμένες με το κείμενο, που ξεχάσαμε όλοι τον βασανιστικό και αποτρεπτικό για κάθε εκδήλωση καύσωνα, που μας βασανίζει εδώ και μέρες!

Χωρίς να χάσει καθόλου από την ατμόσφαιρα της εποχής, με έξοχα κοστούμια, και το σκηνικό να υποκαθίσταται ευρηματικά και ενυπωσιακά από γιγαντοοθόνη, που σε μετέφερε στο παλάτι, στην παραλία, σε κήπους, στη θάλασσα ή και στην κρεβατοκάμαρα των πρωταγωνιστών, η παράσταση κύλησε μαγευτικά με τρία κατεξοχήν ατού.

Πρώτον, την απόδοση όλων των ηθοποιών, ΟΛΩΝ, που όχι απλά δεν έχαναν πλάι στον Κιμούλη, αλλά συμπλήρωναν σε μια ενότητα την έννοια της ηθοποιίας στην πρωταρχική της διάσταση!

Δεύτερον, την έξοχη μουσική του Διονύση Τσακνή, με τους έξυπνους στίχους του! Γοήτευε είτε ως μουσική, που συνόδευε την μετακίνηση των ελάχιστων συμβολικών επίπλων, (με φόντο πάντα τις εναλλασσόμενες εικόνες της γιγαντοοθόνης), μεταφέροντας τον θεατή στην μελωδική ατμόσφαιρα της εποχής, είτε μετατρέπονταν σε τραγούδι από τον γελωτοποιό-τρελό του αρχοντικού, ή και από τους άλλους ηθοποιούς, σε μουσικά ιντερμέδια!

Και τρίτον, η σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη. Δεν θα μιλήσουμε για τον ηθοποιό. Ο Κιμούλης μπορεί να ακροβατεί σε οποιοδήποτε ρόλο από την κωμωδία μέχρι το δράμα, εντυπωσιάζοντας και καθηλώνοντας πάντα το θεατή.

Θα μιλήσουμε για τον έξοχο σκηνοθέτη, που μέσα από τον ηθοποιό βλέπει το στήσιμο μιας παράστασης, αλλά έχει και την ικανότητα να δει το πώς θα τη συλλάβει ο θεατής με τις κεραίες του, παίζοντας και  μαζί του. Γιατί ένα παιχνίδι ήταν το χθεσινό, ανάμεσα στους ηθοποιούς και ανάμεσα στους θεατές! Ένα ευρηματικό παιχνίδι που ενθουσίασε! Κίνηση, έκφραση, όλα σ’ ένα δροσερό και πρωτότυπο σύνολο!

Ακούστηκαν οι διαχρονικές αλήθειες του Σαίξπηρ, μέσα από την κωμωδία του των παρεξηγήσεων. Ο έρωτας και τα πολλά του πρόσωπα, οι επιθυμίες και το το πολυδιάστατο του χαρακτήρα τους, η ευφυΐα κόντρα στην ανθρώπινη ανοησία που γελοιοποιεί, οι αδυναμίες που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη πορεία μέσα στο χρόνο!

Παράσταση που διασχίζει την Ελλάδα και την Κύπρο με  όπλο την ποιότητα και την απίστευτη δροσιά που μεταφέρει!

…………….

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ

Σκηνικά: ΦΑΙΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Κοστούμια: ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ Φωτισμοί: ΘΑΝΑΣΗΣ ΝΤΕΜΚΟ

Προβολή & Επικοινωνία παράστασης: ΝΤΑΙΖΗ ΛΕΜΠΕΣΗ

Τους στίχους και τη μουσική της παράστασης υπογράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ.

Παίζουν:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ, ΣΟΦΙΑ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗ, ΑΝΝΑ ΜΟΝΟΓΙΟΥ, ΛΙΛΗ ΤΣΕΖΜΑΤΖΟΓΛΟΥ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ, ΑΡΗΣ ΤΡΟΥΠΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΙΟΒΑΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΡΑΚΗΣ, ΤΖΩΡΤΖΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΟΥΡΟΥΝΑΚΗΣ

…………………..