Από την κατάληψη της Βαστίλης στους δρόμους της οργής της σημερινής Γαλλίας
Όταν στις 14 Ιουλίου του 1789 καταλήφθηκε η Βαστίλη, συμβολική πράξη δικαίωσης των στόχων της Γαλλικής Επανάστασης, η ημερομηνία έγινε για τους Γάλλους εθνική γιορτή και γιορτάζεται μέχρι και σήμερα με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
Η Βαστίλη έγινε τα χρόνια εκείνα σύμβολο καταπίεσης, ανισότητας και πολιτικής αντεκδίκησης, ειδικά στην εποχή του περίφημου καρδινάλιου Ρισελιέ και, παρόλο που οι επαναστάτες είχαν λόγο να θέλουν να την καταλάβουν και να την γκρεμίσουν για τους παραπάνω λόγους, το ότι διατηρούσε ως παλιό φρούριο και όπλα ήταν απόλυτα αναγκαίο να θελήσουν οι επαναστάτες να πάρουν τα όπλα της για να συνεχίσει ο όχλος ένοπλος πια τη διαμαρτυρία του στους δρόμους.
Και φέτος στις 14 Ιουλίου γιορτάστηκε η εθνική επέτειος με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Απαστράπτων ο Μακρόν με δίπλα του την Μπριζίτ εκπροσωπούσε στο τελετουργικό το Κράτος.
Όμως τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε κείνη την εξέγερση της Βαστίλης του 1789 και την τωρινή εξέγερση των Γάλλων, που ξεκινά το 2019 με τα “κίτρινα γιλέκα” να γεμίζουν δυναμικά τους δρόμους και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τον κόσμο να αντιδρά στο συνταξιοδοτικό και στη ρατσιστική συμπεριφορά της Αστυνομίας του Μακρόν, που φτάνει μέχρι τη δολοφονία ενός 17χρονου από έναν 38χρονο αστυνομικό, επειδή δεν συμμορφώθηκε στις συστάσεις του;
Το κοινό είναι η συσσωρευμένη οργή, τότε και τώρα. Κι ένας ηγέτης οφείλει να αντιλαμβάνεται πότε η οργή αυτή γίνεται ποτάμι και παρασέρνει τα πάντα. Η Ιστορία το αποδεικνύει. Ο κάθε ηγέτης. Η διορατικότητα είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα. Γιατί κι όταν ακόμη τα νερά φαίνονται ήρεμα, καμιά φορά το ποτάμι φουσκώνει και τα παρασέρνει όλα. Ίδωμεν…
Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο,
η οργή του λαού,
κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια,
ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει…
far
