Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έφυγε από τη ζωή πριν από έναν μήνα, το έργο του, όμως, η μελωδική του γραμμή, αυτή η τόσο δική του, μένει στην ιστορία της ελληνικής μουσικής αγέραστη, για να τον θυμίζει.
Στα χρόνια τα τωρινά, τα δικά μας – όπου τα χάρτινα είδωλα εκτοξεύονται γρήγορα στον αέρα, και είναι τόσο βραχύβια, λιώνουν με την πρώτη “βροχή”, για να ανεβούν με την ίδια συχνότητα άλλα – προσωπικότητες σαν του Γιάννη Μαρκόπουλου είναι το μέτρο για να μετριέται το πραγματικό μπόι της μουσικής.
Και τι δεν θα μπορούσε να πει κανείς για τον Μαρκόπουλο! Για τα 60 χρόνια έμπνευσης και δημιουργίας που σφράγισαν τη δική του ιστορία αλλά και τη δική μας! Ποιητές που μελοποιήθηκαν απ’ αυτόν -“τους ποιητές δεν τους μελοποίησα, τους προσέγγισα” είπε – φωνές που αναδείχτηκαν μέσα από τα τραγούδια του, όπως ο “αρχαγγελικός” Νίκος Ξυλούρης, τραγούδια που ξεσήκωναν τις καρδιές σε αντίσταση στην εποχή της Χούντας, καθώς οι νέοι τραγουδούσαν με πάθος και ελπίδα το “πότε θα κάνει ξαστεριά” και τόσα και τόσα άλλα…
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, όσο κι αν ο Μίκης Θεοδωράκης διεκδικεί τον τίτλο του “πολιτικού” συνθέτη, είναι το ίδιο πολιτικός όσο κι εκείνος, αφού οι ποιητές ή οι στιχουργοί που μελοποίησε ή και οι δικοί του στίχοι, όπως στο μοναδικό του “Λένγκω – Ελλάδα”, καταδεικνύουν μια προσωπικότητα που η πολιτική της ματιά κάνει μουσική τα πάθη και τα οράματα του λαού της.
Εδώ όμως στις λίγες αυτές γραμμές δε χωρά η προσωπικότητα ενός μεγάλου. Εδώ θα γυρίσουμε στις ρίζες του, στην Κρήτη που τον γέννησε και που χωρίς αυτήν ίσως δεν θα ήταν η μουσική του αυτή η τόσο προσωπική, η τόσο ιδιαίτερη.
Αν για όλους μας η πραγματική μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια, πόσο πραγματική πατρίδα είναι για έναν μουσικό, αφού εκεί διαμορφώνεται το μουσικό του σύμπαν.
Γεννημένος στην Κρήτη, με τους γονείς του και τους δυο κρητικούς, ο Μαρκόπουλος ανασαίνει στον αέρα τους ήχους της λύρας και βαθαίνει την καρδιά του με τους στίχους των Ριζίτικων.
Όταν στα 11 του χρόνια γράφει, όπως εξομολογείται, τη μελωδία για τα “Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι”, που θα ντύσουν τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου αργότερα, καταλαβαίνει κανείς, πόσο η παιδική ψυχή ρουφά την ίδια την Κρήτη και τους ήχους της και την μετουσιώνει αργότερα σε μουσικό ελληνισμό.
Όσο κι αν ο συνθέτης έφυγε στην Αθήνα αργότερε για σπουδές ή και στην Αγγλία μετά, αυτές οι πρώτες μουσικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις της Κρήτης πέρασαν στο κύτταρό του και έκαναν το μουσικό περίγραμμα του πορτρέτου του.
Ύστερα μπήκαν κι άλλα χρώματα πολλά και το πορτρέτο έγινε πιο σύνθετο. Η αρχική, όμως, μονοκοντυλιά της Κρήτης ήταν εκείνη που τον έκανε μουσικό της πατρίδας του και του λαού της. Ήξερε να σέβεται την παράδοση, να σμίγει τη λύρα με το πιάνο, το παρελθόν με το παρόν, με το βλέμμα του στο μέλλον.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έφυγε. Η μουσική του μένει και θα μένει. Γεύση πολυπόθητη αθανασίας…
…………………
Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές, σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.
…………………..
