Δήμητρα Στασινοπούλου “Επιστρέφοντας από την πολύπαθη Συρία” / ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό

Η Δήμητρα Στασινοπούλου επιστρέφοντας από ένα πρόσφατο ταξίδι στη Συρία -δύσκολο απ’ όλες τις πλευρές-  καταγράφει μ’ ένα δυνατό κείμενο και προπαντός με το φωτογραφικό της φακό την εικόνα της σημερινής Συρίας και την αύρα του γοητευτικού πολιτισμού της, που ξεκινάει από τα βάθη των αιώνων, για να καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του από τη σημερινή βαρβαρότητα.

Το κείμενο είναι αυθόρμητο και καταγράφει τις πρώτες εντυπώσεις και τα πρώτα συναισθήματα, που στη συνέχεια θα αποτελέσουν στο μέλλον ένα βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή, με όλο τον όγκο των φωτογραφιών που θα το συνοδεύουν.

Οι πρώτες φωτογραφίες που στάλθηκαν στη Φαρέτρα αποτελούν μια πρώτη προσέγγιση της καταγραφής ενός μεγάλου πολιτισμού, αλλά και των ανθρώπων της σημερινής Συρίας.  Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει η βραβευμένη από την Unesco και την Ακαδημία Αθηνών Δήμητρα Στασινοπούλου, δεν μπορείς ποτέ να κάνεις το φωτογραφικό πορτρέτο μιας χώρας, χωρίς να φωτογραφίσεις τους ανθρώπους της.

Ανοίγοντας τον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό από 540 φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης για τις οποίες η παγκόσμια φωτογράφος θεωρεί ότι δεν ανήκουν μόνο σ’ αυτήν, αλλά σ’ όλους μας και τις οποίες μπορείτε να τις κατεβάσετε ελεύθερα. Εμείς ενδεικτικά δημοσιεύουμε κάποιες απ’ αυτές.  Ας δούμε, όμως, πρώτα τι γράφει η ίδια γι αυτό της το ταξίδι στην πολύπαθη Συρία, τον Ιούνιο του 2023.

 dimitrastasinopoulou.smugmug.com

far

………………..

……………………..

Στο χαμόγελό των παιδιών της Συρίας καθρεφτίζεται ο πολιτισμός ενάντια στη βαρβαρότητα του κόσμου…

“Ήταν ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ταξίδι και χαίρομαι τόσο πολύ που δεν άκουσα κανέναν και αποφάσισα να το κάνω…

Τελικά ήμασταν μόνον δύο και ο ξεναγός, οι άλλοι την τελευταία στιγμή ακύρωσαν. Ήξερα ότι θα μου άρεσε η Συρία, αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι θα με συγκινούσε τόσο πολύ ! Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ότι ήταν ξεχωριστή.

Οι άνθρωποι υπέροχοι. Όλοι με ευχαριστούσαν που ήρθα στη χώρα τους ! – Τα μνημεία, τα μουσεία, οι αρχαιολογικοί χώροι, το φαγητό, αλλά περισσότερο από όλα η μοναδική αίσθηση που έχει ένας Έλληνας εκεί!

Ύψιστος πολιτισμός και ύψιστη ευγένεια των εξαιρετικών ανθρώπων που είχα την τύχη να συναντήσω. Βοήθησα όσο μπόρεσα κάποιους από αυτούς. Πρέπει να μείνει αυτή η μεγάλη πολιτιστική κοιτίδα στη μνήμη μας και η δική μας μνήμη να γίνει κτήμα όλων.

Χίλια χρόνια της ελληνιστικής, ελληνορωμαϊκής και βυζαντινής ιστορίας του τόπου (333 π.Χ.-636 μ.Χ.), αλλά και τόσοι δεσμοί και επιρροές μεταξύ ελληνικού και συριακού πολιτισμού από την εποχή του Χαλκού έως σήμερα…

Το μέγεθος της τραγωδίας αποκτά τις ασύλληπτες διαστάσεις του, όταν έρθει κανείς σε επαφή ακόμη και με τα πολιτιστικά μόνο μεγέθη. Η εικόνα του κατεστραμμένου μουσείου της Παλμύρας θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου, απίστευτη αγριότητα, πραγματικά απίστευτη… Μακάρι, να μπορέσουν να ορθοποδήσουν κάποτε, αλλά η καταστροφή της χώρας είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρω αν θα ζω για να το δω – Το Χαλέπι έχει σχεδόν ισοπεδωθεί, και όχι μόνον το Χαλέπι… Παρ’ όλα αυτά, υπέροχο και σήμερα…

Τα ίχνη, πάντως, έχουν τη δική τους φωνή. Το σκέπτομαι πολύ συχνά. Αυτά που αφήνει ο χρόνος επάνω και μέσα μας. Το πόσο τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους δε λέγεται. Ειδικά μετά από τους τόσους νεκρούς  στο τραγικό ναυάγιο… Άλλωστε πολλοί ήταν από τη Συρία….  Επειδή τους έζησα τους Σύριους πριν μερικές μέρες, καταλαβαίνω από τι θέλουν να ξεφύγουν και λυπήθηκα ακόμη περισσότερο. Πραγματικά τραγικό…

«Χαίρε, ω φιλτάτη Συρία! Τι όμορφη χώρα για τον εχθρό!» Με αυτά τα λόγια αποχαιρετά τη Συρία ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ηράκλειος το 636, όταν φτάνει στα σύνορά της νικημένος από τους Άραβες. Τα πιο σωστά λόγια που είχα συνέχεια στο μυαλό μου, σ’ όλο το ταξίδι…

Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι αυτό το Συρίας, αλλά η χώρα με συγκίνησε βαθύτατα και ιδιαίτερα οι άνθρωποι, που σίγουρα τους αξίζει μια καλύτερη ζωή. Τα γλυκά παιδικά πρόσωπα, που, παρόλα όσα πέρασαν και περνούν, χαμογελούν και παίζουν στον τόπο τους.  Στο χαμόγελό τους καθρεφτίζεται ο πολιτισμός ενάντια στη βαρβαρότητα του κόσμου… Η ζωή που προσπαθεί να στηθεί στα πόδια της. Tο βανδαλισμένο μουσείο της Παλμύρας θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου.

Δήμητρα Στασινοπούλου

……………………