Αλήθεια; Σε τι αποσκοπούν με την Τράπεζα Θεμάτων; / γράφει ο Δημήτρης Τσιμούρας
Στην επικαιρότητα των ημερών η Τράπεζα Θεμάτων για τις προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις των μαθητών που φοιτούν στα Λύκεια της χώρας. Αφορμή η μη σωστή λειτουργία της πλατφόρμας μετάδοσης των θεμάτων, μ’ αποτέλεσμα οι μαθητές να υποστούν μεγάλη ταλαιπωρία σε μια κομβική γι αυτούς περίοδο.
Στον ορυμαγδό ανακοινώσεων – καταγγελιών για το γεγονός τονίζεται κατά κύριο λόγο η ταλαιπωρία που έχουν υποστεί οι μαθητές -παρουσιάζοντάς το πρόβλημα ως τεχνικό- και όχι η ουσία, η λογική και ο στόχος, ώστε τα θέματα εξετάσεων να βγαίνουν κεντρικά από το Υπουργείο και όχι από τα σχολεία, όπως ίσχυε μέχρι τώρα.
Είναι γεγονός ότι κανένας ή καμία υπουργός παιδείας δεν έχει γνώση του αντικειμένου αλλά… συμφωνεί απόλυτα, όπως έχει αποδειχθεί με το γενικό προσανατολισμό της εκπαίδευσης, η οποία δεν χαράσσεται από κανένα υπουργείο εν Ελλάδι αλλά μας επιβάλλεται άνωθεν, (βλέπε ΟΟΣΑ, ΕΕ), έχοντας προφανώς συγκεκριμένους στόχους.
Πέρα από την κατηγοριοποίηση των σχολείων, μια άλλη βασική επιδίωξη είναι η μείωσή των μαθητών, άρα και η μείωση των σχολείων και προφανώς και η μείωση των δαπανών. Όσο για τους μαθητές που θα μείνουν, αυτοί πρέπει να στραφούν σε στείρες γνώσεις απομνημόνευσης, σε δεξιότητες αλλά όχι σε κριτική ικανότητα. Τους τρομάζει η σκέψη, η κρίση και εν τέλει η ουσιαστική γνώση των νέων.
Αυτό το πέτυχαν στα σχολεία όλων των βαθμίδων -τη μείωση της κριτικής ικανότητας- σε μεγάλο βαθμό μέσω της διδακτέας ύλης, καθώς και μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων εισαγωγής σε ΑΕΙ, αλλά δεν τους αρκεί. Θέλουν να υποβιβάσουν ακόμη περισσότερο το ήδη χαμηλό επίπεδο μάθησης, κυρίως των παιδιών που προέρχονται από χαμηλά και μεσαία στρώματα -για τα δικά τους τα παιδιά έχουν λύσεις- και ένα ακόμη εργαλείο εξυπηρέτησης των παραπάνω στόχων είναι η λεγόμενη “Τράπεζα Θεμάτων”.
Το πώς λειτουργεί είναι απλό. Ο διδάσκων εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται να προσαρμόσει τη διδασκαλία του ανάλογα με το είδος των αναμενόμενων κεντρικών θεμάτων. Αν, για παράδειγμα, κυριαρχούσαν θέματα κρίσης, άλλη θα ήταν η διδασκαλία και άλλη για θέματα απομνημόνευσης που απαιτούσαν ενδεχομένως και κάποιες τεχνικές, αλλά όχι γνώση.
Επειδή ο στόχος της εκπαίδευσης στη χώρα μας, όπως χαράσσεται από τα ξένα κέντρα και υπηρετείται πιστά από τις ελληνικές κυβερνήσεις, δεν είναι η σκέψη, η κρίση και η ουσιαστική γνώση εν τέλει, ανάλογα θα κινηθούν και τα θέματα της Τράπεζας. Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η επιμονή από μεριάς κυβερνήσεων για την εφαρμογή της, χωρίς να υπολογίζουν ακόμη και το πολιτικό κόστος, θέλοντας προφανώς να αποδείξουν και στους έξω ότι είναι άξιοι της εμπιστοσύνης τους!
Όσο λιγότερο σκεπτόμενος και μορφωμένος ο λαός, τόσο λιγότερο θα διεκδικεί, θα απαιτεί. Θα ικανοποιείται με τα ελάχιστα και προπαντός θα είναι περισσότερο ελεγχόμενος από τους κρατούντες και απ’ αυτούς που τους υπηρετούν.
