Νίκος Μπογιόπουλος “Και τώρα τι; Πρώτες σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα και το διακύβευμα της νέας κάλπης”
Στοιχείο πρώτο: Ποτέ στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων της χώρας (με εξαίρεση τις ειδικές συνθήκες του 1974) ο δεύτερος δεν είχε διαφορά από τον πρώτο της τάξης των 20 μονάδων.
Στοιχείο δεύτερο: Ποτέ στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που (θεωρητικά) διεκδικούσε την διακυβέρνηση δεν υπέστη καθίζηση 12 μονάδων από τις προηγούμενες εκλογές.
Στοιχείο τρίτο: Η ΝΔ, μετά από 4 χρόνια τέτοιας διακυβέρνησης (με έγκλημα στα Τέμπη, με σκάνδαλο υποκλοπών, με 37.000 νεκρούς στην πανδημία, με -7,4% στην αξία του πραγματικού μισθού, με 26 μήνες διψήφιο πληθωρισμό στα τρόφιμα, με 2.700.000 ανθρώπους σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, με αδιάκοπη αισχροκέρδεια και ανατιμήσεις σε ρεύμα, καύσιμα κοκ) στις χτεσινές εκλογές είχε άνοδο σε σχέση με το 2019 κατά 150.000 ψήφους και πλέον…
Ορισμένες σκέψεις:
α) Πολύ πριν τις εκλογές της 21ης Μάη στην Ελλάδα, με τα γνωστά τους αποτελέσματα, ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:
«…η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ’ ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα».
Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη…
Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:
«Θα ήταν λάθος – έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».
Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά. Θα ήταν ωστόσο παραίτηση, ακριβώς από την διαλεκτική, να μην σημειώνει κανείς τις επίσης φανερές, όπως θα δούμε στην συνέχεια, δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον «άλλο δρόμο».
β) Μια εκλογική νίκη, ακόμα και σαρωτική, εκείνο που αποτυπώνει για τον νικητή δεν είναι την δικαίωση της πολιτικής του. Αυτό καθορίζεται αντικειμενικά, μέσα από την αποτίμηση του αν η ζωή του λαού έγινε καλύτερη ή χειρότερη από την άσκηση αυτής της πολιτικής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015 και ο Σαμαράς τον Ιούνη του 2012. Οι εκλογικές τους νίκες δεν έκαναν «καλό» ούτε το 3ο Μνημόνιο του Τσίπρα, ούτε το 2ο Μνημόνιο του Σαμαρά. Αντίστοιχα, η Θάτσερ κέρδιζε εκλογές. Αυτό δεν κάνει τον «θατσερισμό» λιγότερο απεχθή για τα λαικά συμφέροντα. Ούτε οι εκλογικές νίκες του Ορμπάν καθιστούν λιγότερο ακροδεξιές τις πολιτικές του. Ο Τραμπ επίσης κέρδισε εκλογές και ίσως ξανακερδίσει. Αυτό σε τίποτα δεν “μακιγιάρει” τον τραμπισμό. Ο Ερντογάν πάει για την πολλοστή εκλογική του επικράτηση. Αυτό δεν «δικαιώνει» την φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα στην Τουρκία. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ακόμα και εκλογές όπως του ’33 στη Γερμανία, αλλά εδώ που έχει φτάσει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως αυτό ορίζεται από τα «τρολ» και τις ομάδες βρωμιάς των διαδικτύων, αυτό θα έδινε αφορμή σε αυτές τις ομάδες βρωμιάς (επίσημες και ανεπίσημες) να επιδιώξουν χυδαίες «παρανοήσεις».
Μια εκλογική αναμέτρηση στο αστικό σύστημα καταγράφει την, με κομματικούς όρους, γεωμετρία που έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικο-πολιτικό εκκρεμές, σε δεδομένες συνθήκες. Η κάλπη, με μια κουβέντα, δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ ούτε για εγκλήματα όπως των Τεμπών, ούτε για τον χαφιεδισμό των υποκλοπών, ούτε για την οικειοθελή “φορολόγηση” των εφοπλιστών την ώρα της λαϊκής φοροληστείας, ούτε για τα δις στους ολιγάρχες της ενέργειας, ούτε για το ότι ο μισθός δεν φτουράει ούτε για τις 20 πρώτες μέρες του μήνα.
γ) Γιατί είχαμε αυτό το αποτέλεσμα χτες; Ας σκεφτούμε: Ακόμα και μετά την νίκη της ΝΔ με 40%, το υπόλοιπο 60% του εκλογικού σώματος προσήλθε στην κάλπη με την βεβαιότητα ότι είχε απέναντί του την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Σε συνθήκες παλιού δικομματισμού αυτό θα σήμαινε πως ο όποιος αντίπαλος του Μητσοτάκη χτες θα σάρωνε. Ποιά είναι τα στοιχεία που αυτό το δικομματικό «κεκτημένο», το καθεστώς της εναλλαγής, ανατράπηκε άρδην; Κατά την γνώμη μας είναι ότι:
Πρώτο, σε αυτή τη ζωή μπορεί στην πολιτική εντός του αστικού πλαισίου να λες ψέματα με όποιο πρόσημο θες, να είσαι αναξιόπιστος με όποιο πρόσημο θες, να είσαι αφερέγγυος με όποιο πρόσημο θες, να είσαι κωλοτούμπας με όποιο πρόσημο θες, και αυτά να γίνονται ανεκτά. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν γίνεται ανεκτό, όταν το διαπράττεις βάζοντάς του μπροστά το πρόσημο της Αριστεράς! Αριστερά δεν είναι «το άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω», δεν είναι η ανακολουθία, δεν είναι το ψέμα. Είναι η συνέπεια, η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, η αξιοπιστία. Και όποιος όλα τα προηγούμενα τα “μαγαρίζει”, αργά ή γρήγορα πληρώνει. Κι όποιος προσπαθεί να πουλήσει σαν «αριστερό» το «δεν υπάρχει εναλλακτική» και το «δεν αλλάζει τίποτα», σε όσο περισσότερο κόσμο το έχει περάσει και του το έχει εμπεδώσει (να η μεγάλη υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα: η εμπέδωση σε πλατιά στρώματα της καθεστηκυίας προπαγάνδας ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»), τόσο περισσότερο το βρίσκει μπροστά του, όπως το βρίσκει στο αλάτι εκείνος που κατουράει τη θάλασσα.
Δεύτερο, χτες ο ΣΥΡΙΖΑ, ως απότοκο της μεγάλης του υπηρεσίας στο σύστημα, δηλαδή την συντηρητικοποίηση παλιτών κοινωνικών στρωμάτων μέσα από την διάψευση και την απάτη με τα οποία “κέρασε” την ελληνική κοινωνία, έλαβε το δεύτερο λογαριασμό για όσα διέπραξε, όχι μόνο την περίοδο 2019-2023 όταν ψήφιζε το 50% των νόμων της ΝΔ, αλλά για όσα διέπραξε το 2015-2019.
Τρίτο, στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο, όποιος στην πολιτική έχει να διαλέξει ανάμεσα στο πρωτότυπο και στο αντίγραφο, διαλέγει το πρωτότυπο: Όταν οι Εργατικοί ακολουθούν την πολιτική της Θάτσερ οι Αγγλοι διαλέγουν τους Τόρις. Όταν οι Ολάντ ακολουθούν την πολιτική των γκωλικών οι Γάλλοι διαλέγουν δεξιούς λιμοκοντόρους. Όταν οι σοσιλαδημοκράτες ακολουθούν την πολιτική των χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία, οι Γερμανοί έχουν 15 χρόνια Μέρκελ κι όταν οι ευρωκομμουνιστές και οι οπορτουνιστές πάνε πακέτο με την σοσιαλδημοκρατία, εξαϋλώνονται.
δ) Μεγάλη προσπάθεια γίνεται από χτες η νέα προσφυγή στις κάλπες σε ένα μήνα να αποδοθεί στην «κακή» και «αναποτελεσματική» απλή αναλογική, που αν πιστέψουμε τους επικριτές της είναι το τρίτο χειρότερο σε αυτή τη ζωή μετά τον δάκο και την μουχρίτσα.
Προσοχή: Απλή αναλογική, αγνή και ανόθευτη (και τέτοια δεν είναι ούτε η χτεσινή), σημαίνει δικαιοσύνη και δημοκρατία. Σημαίνει δηλαδή ότι η ψήφος του ενός μετράει όσο μετράει και η ψήφος του άλλου. Εδώ, όμως, τι συμβαίνει: Το εμπόδιο για να φτιάξουν κυβέρνηση δεν είναι η απλή αναλογική, αφού τέτοια κυβέρνηση άνετα θα μπορούσε να φτιάξει η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με ένα κόμμα που στην προηγούμενη 4ετία ψήφισε το 70% των νόμων του κ.Μητσοτάκη. Εμπόδιο είναι οι μυλόπετρες των κομματικών τακτικών τους. Είναι η διεκδίκηση, από τον καθένα για λογαριασμό του: Όλων των τιμαλφή της κυβερνητικής καρέκλας, για τον μεν, της εικόνας της δήθεν «ανόθευτης αντιπολίτευσης» για τον άλλον.
Αυτός είναι ο λόγος που κονιορτοποιούν και την δικαιοσύνη και την δημοκρατία στις μυλόπετρες τους, ενοχοποιώντας την απλή αναλογική ώστε να υπηρετήσουν πολιτικά ιδιοτελείς επιδιώξεις πουλώντας φούμαρα περί σταθερότητας και λοιπών ηχηρών. Όμως, ας θυμόμαστε: Αυτοί που αποκαλούν «δημοκρατία» με το 40% των ψηφισάντων να ελέγχουν το 60% των βουλευτικών εδρών, κι όσοι συμφωνούν μαζί τους, είναι οι ίδιοι που νομοθετούν ότι για να γίνει απεργία πρέπει οι εργαζόμενοι να το έχουν αποφασίσει με το 50+1% και μάλιστα όχι επί των ψηφισάντων, αλλά επί των εγγεγραμμένων στα σωματεία!
ε) Η 22η Μάη αλλά και η επόμενη μέρα των ερχόμενων εκλογών δεν θα αλλάξει ούτε την μακροοικονομική ούτε την μικροοικονομική εικόνα της χώρας: Το δημόσιο χρέος θα είναι στα 400 δις, το ιδιωτικό χρέος στα 270 δις, ο πληθωρισμός στα τρόφιμα στο 15%, οι πλειστηριασμοί θα καραδοκούν για 700.000 οικογένειες, οι 2.700.000 άνθρωποι θα διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, ο μέσος μισθός θα είναι κάτω από τα 1.000 ευρώ. Τι θα μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα που η ΝΔ κατόρθωσε να ποζάρει με τον αέρα μιας σαρωτικής εκλογικής επικράτησης, προπαγανδίζοντας την «δικαιωμένη» και ξεστομίζοντας για κάθε αντιλαϊκή αθλιότητα που θα διαπράττει το «αυτά θέλει ο λαός, γι’ αυτά μας ψήφισε»;
Η απάντηση υπάρχει, ήδη, στο χτεσινό εκλογικό αποτέλεσμα. Η απάντηση βρίσκεται στην σημαντική ενίσχυση του ΚΚΕ. Η άνοδος του ΚΚΕ, η εμπιστοσύνη που του έδειξαν πολλές νέες δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρων, χτες, πρέπει να είναι η αρχή. Το πανελλαδικό ποσοστό του ΚΚΕ, η ανάδειξή του σε τρίτο κόμμα στο Λεκανοπέδιο, η ενίσχυσή του σε σημαντικά αστικά κέντρα της χώρας, σε εργατικές γειτονιές των μεγάλων πόλεων, σε περιοχές όπου συγκεντρώνεται μεγάλο μέρος του βιομηχανικού και γενικότερα του εργατικού δυναμικού, είναι το κατ’ εξοχήν ελπιδοφόρο μήνυμα.
Στις νέες εκλογές που έρχονται, στην αυτοδύναμη λαίλαπα της ΝΔ, μια αντιπολίτευση υπάρχει όπως αποδείχτηκε χτες και πρέπει να ενισχυθεί, να δυναμώσει, να ψηλώσει ακόμα περισσότερο: Το ΚΚΕ.
Το διακύβευμα των επόμενων εκλογών δεν είναι πια “τι κυβέρνηση”, αλλά “τι αντιπολίτευση”. Χτες εξελέγη κυβέρνηση. Τώρα η χώρα, ο λαός, χρειάζεται αντιπολίτευση. Πραγματική. Στέρεη. Σίγουρη. Αποφασισμένη. Πεπειραμένη. Δυνατή. Οχι μούφα, αλλά κανονική αριστερή αντιπολίτευση. Για να μπορεί να αντικρούσει όσα έρχονται, για να επιβάλλει ακύρωση μεθοδεύσεων, για να κατακτήσει νίκες μέσα στη ζωή που δεν τελειώνει τις βραδιές των εκλογών, για να ανοίξει δρόμους νέων ελπιδοφόρων αυτή τη φορά κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών.
