Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι τα μνημονιακά κόμματα θα πουν όχι στις επιταγές των δανειστών και θα αμφισβητήσουν κάτι απ’ αυτά που υπέγραψαν, ερήμην του λαού; Αλλά και πότε κάποιο από αυτά είπε «όχι» στους ξένους προστάτες, πότε έδειξε ψήγματα μη υποτέλειας σ’ αυτούς; Για να μη θυμίσουμε ότι το δυνατό «όχι» των πολιτών το πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων, ανερυθρίαστα το έκαναν «ναι» και ψήφισαν όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο, κόντρα στη λαϊκή θέληση!
……………..
Ένα από τα βασικά εργαλεία των κυβερνήσεων της τελευταίας 12ετίας είναι η βαριά φορολογία της μεσαίας τάξης και των πιο αδύναμων γενικά, σ’ αντίθεση με τη φορολογία των ολιγαρχών, που είδαν τα κέρδη τους να αυξάνουν -σε καιρό κρίσης- με γεωμετρική πρόοδο και οι περιουσίες τους να εκτοξεύονται στα ύψη.
Αφού φρόντισαν να περάσουν από την προκρούστεια κλίνη μισθούς και συντάξεις, αφού ανέτρεψαν εργασιακές κατακτήσεις ενός αιώνα, επέβαλαν σκληρή φορολογία στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ώστε να τους αρπάζουν κι αυτά που τους έχουν απομείνει και μέσω του ελληνικού δημοσίου να τα κατευθύνουν είτε στους επαίσχυντους δανειστές, είτε στους ολιγάρχες, που έχουν βρει εύφορο έδαφος και πεδίον δόξης λαμπρό για… δράση στην πατρίδα μας.
Δραματικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, λοιπόν, φόροι, πληθωρισμός, φτώχεια, ακρίβεια, ανεργία, κατασχέσεις, υποτέλεια, ένα μέρος του σκηνικού.
Θα τολμούσε, όμως, για παράδειγμα ένα κυβερνητικό μνημονιακό σχήμα να μειώσει την έμμεση φορολογία;
Βέβαια, δεν σταματά εδώ το πρόβλημα. Η συντονισμένη επίθεση στα φτωχά ή φτωχοποιημένα νοικοκυριά έρχεται από τις τράπεζες και τα εισαγόμενα funds. Με δικαιολογία τον υψηλό πληθωρισμό αυξάνουν τα επιτόκια των δανείων. Αυτό έχει ως συνέπεια όσοι δανειολήπτες μπορούσαν να πληρώσουν τις δόσεις δανείων τους, κατά κύριο λόγο για πρώτη κατοικία, τώρα να αδυνατούν να το κάνουν, γιατί αυτές γίνονται όλο και υψηλότερες.
Συνέπεια οι κατασχέσεις. Γράφτηκε ότι 700 χιλιάδες νοικοκυριά κινδυνεύουν να χάσουν τα μοναδικά τους σπίτια, δηλαδή σχεδόν το 25% του πληθυσμού.
Κι αυτό θα επιχειρηθεί να γίνει, άσχετα με το ποιο κυβερνητικό σχήμα θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές. Θα επιχειρηθεί να γίνεται με επιμέλεια, ώστε να αποφευχθεί «κοινωνική αναταραχή» και να αξιοποιηθεί ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός στο μέγιστο. «Αφού έχασα εγώ το σπίτι μου, εσύ γιατί να το έχεις;»
Αν τα σχέδια αυτά υλοποιηθούν και η φτωχοποίηση εξαπλωθεί στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας, τότε οι έχοντες την εξουσία δια των κυβερνήσεων – διαχειριστών θα αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του λαού, χωρίς αυτός πλέον να μπορεί να αντιδράσει. Στοχεύουν σε λαό επαίτη. Υποχείριο επαίτης του κάθε κυβερνητικού διαχειριστή και εν δυνάμει… ωφελούμενος των δανειστών στους οποίους θα χρωστά και… ευγνωμοσύνη!
Αν κάποιοι πιστεύουν ότι η εξαθλίωση θα φέρει αντίδραση και ξεσηκωμό, μάλλον οικτρά πλανώνται. Αυτό θα είχε γίνει τότε στους λαούς της Αφρικής, που, ενώ ζουν σε πλούσια μέρη, είναι -σε μεγάλο βαθμό- πλήρως ελεγχόμενοι, με τα πλούτη κι εδώ να συσσωρεύονται σε ντόπιους ολιγάρχες και φυσικά στους αποικιοκράτες.
Μια εβδομάδα έμεινε ακόμα μέχρι τις εκλογές. Τα ερωτήματα εύλογα.
Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι τα μνημονιακά κόμματα θα πουν όχι στις επιταγές των δανειστών και θα αμφισβητήσουν κάτι απ’ αυτά που υπέγραψαν, ερήμην του λαού; Αλλά και πότε κάποιο από αυτά είπε «όχι» στους ξένους προστάτες, πότε έδειξε ψήγματα μη υποτέλειας σ’ αυτούς; Για να μη θυμίσουμε ότι το δυνατό «όχι» των πολιτών το πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων, ανερυθρίαστα το έκαναν «ναι» και ψήφισαν όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο, κόντρα στη λαϊκή θέληση!
Ο Στουρνάρας, το μακρύ χέρι των δανειστών, έβαλε τα πράγματά στη θέση τους, ύστερα από κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις μνημονιακών κομμάτων, και δεν ακούστηκε κιχ από κανέναν. Το “βγήκαμε από τα μνημόνια” προφανώς δεν σημαίνει ότι βγήκαμε από τις συνέπειες που από αυτά προκύπτουν.
Αλλά και πόσοι από εμάς μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι υποσχέσεις που δίνονται σε προσωπικό επίπεδο από τους μνημονιακούς υποψηφίους θα υλοποιηθούν; Πόσες υλοποιήθηκαν σ’ ανάλογες περιπτώσεις μέχρι τώρα; Θα είχαν λύσει το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, αν έβρισκαν δουλειές σ’ όσους αυτοί υπόσχονταν, για παράδειγμα.
Βέβαια, αναμφισβήτητα, μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων τα γνωρίζει αυτά, ενδόμυχα όμως πολλοί απ’ εμάς πιστεύουμε ότι θα λυθεί το προσωπικό μας πρόβλημα με την υπερίσχυση του Α ή του Β κόμματος. Αυτό όμως ποτέ δεν έγινε, παρά μόνο για λίγους και εκλεκτούς, πάντα.
Αυτό το αδιάσπαστο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον σύνολο, οι φόροι, ο πληθωρισμός, η φτώχεια, η ακρίβεια, οι κατασχέσεις, η υποτέλεια, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, (όση έχει απομείνει), είναι δυνατόν να ανατραπεί, αν από τις εκλογές προκύψει μια ισχυρή μνημονιακή κυβέρνηση; Ποιοι είναι αυτοί που θα ήθελαν αυτή η κατάσταση να παραμείνει ως έχει; Ποιοι ωφελούνται απ΄αυτήν; Αυτοί που ωφελούνται ποιους θα ψηφίσουν; Δεν είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν πριν φτάσουμε στην κάλπη;
Ποιους θα ενοχλούσε η ενίσχυση του ΚΚΕ, τον απλό λαό ή τα μεγάλα συμφέροντα; Τι θα έδινε ελπίδα στους πολλούς και αδύναμους, ένα ισχυρό ΚΚΕ ή μια ισχυρή μνημονιακή κυβέρνηση; Από ποιον κινδυνεύουν τα σπίτια των πολιτών από το ΚΚΕ ή από τον… Στουρνάρα και τους ακολούθους του; (Θυμόμαστε οι παλιότεροι εκείνο το αμίμητο: “Μην ψηφίζεται ΚΚΕ γιατί θα έρθει και θα σας σας πάρει τα σπίτια!”)
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί σε σημεία με το ΚΚΕ. Αλλά δεν διαφωνεί για την εντιμότητά του, για τον πατριωτισμό του, για τους αγώνες που έδωσε και δίνει για την υπεράσπιση του λαϊκού εισοδήματος και των αδυνάτων, ενάντια στην αδικία, στην υποτέλεια, τη φτώχεια, στην παράδοση του πλούτου της χώρας μας στους ιδιώτες. Πόσοι διαφωνούν ότι το ΚΚΕ δεν έχει διπλή γλώσσα, αλλά πάντα προβάλει την αλήθεια και αγωνίζεται για το δίκιο των πολλών;
Σήμερα όλοι γνωρίζουμε. Υπάρχουν απτά δείγματα γραφής που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας βιώνει με δραματικό τρόπο. Ας πούμε τώρα ΟΧΙ στα ψεύτικα τα λόγια τους τα μεγάλα, ας μην πριονίσουμε τώρα το κλαδί που μας στηρίζει!
