Είναι επιτακτική η διατράνωση της κοινωνικής απαίτησης ότι «η Υγεία των πολιτών δεν πρέπει να αποτελεί αντικείμενο ανάλγητων λογιστικών υπολογισμών, που μετέτρεψαν την οικονομική κρίση σε βαθιά ανθρωπιστική, όπως αναδείχθηκε χαρακτηριστικά κατά την διάρκεια της πρόσφατης επιδημίας και παραμένει»
Αναστάσιος Βασιάδης
Η τρέχουσα προεκλογική επικαιρότητα και τα ζέοντα ζητήματα της εγχώριας αλλά και της διεθνούς πολιτικής σκηνής, είχαν ως αποτέλεσμα να περάσει υποτονικά η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, η οποία καθιερώθηκε να τιμάται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στις 7 Απριλίου.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας που αποτελεί εξειδικευμένο Οργανισμό του ΟΗΕ με αρμοδιότητα την Δημόσια Υγεία, ιδρύθηκε στις 7 Απριλίου 1948 και έχει ως κύρια αποστολή, την διατήρηση του υψηλότερου επιπέδου Υγείας για όλους τους λαούς του κόσμου.
Στις αρμοδιότητες του περιλαμβάνονται η υποστήριξη της καθολικής περίθαλψης, η παρακολούθηση των κινδύνων για τη δημόσια υγεία, ο συντονισμός της αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και η βελτίωση της ανθρώπινης υγείας και ευημερίας.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας επισημαίνεται η ιδιαιτερότητα που δοκιμάζει τις αντοχές και την απόδοση του υγειονομικού συστήματος στη χώρα, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα και όλα τα ζητήματα που αφορούν τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες και λειτουργίες.
Μετά την πρόσφατη επιδημική κρίση ο τόπος βιώνει την αμείλικτη πραγματικότητα της επόμενης ημέρας, με τα σοβαρά προβλήματα να είναι περισσότερο από ποτέ υπαρκτά, δραματικά, επίκαιρα και πιεστικά.
Η σοβούσα πολεμική σύρραξη στην ευρύτερη περιοχή, τα μείζονα εθνικά ζητήματα, η ενεργειακή κρίση, καθώς και τα ζέοντα κοινωνικά προβλήματα, αποτελούν και τους οδοδείκτες μέσω των οποίων υποχρεούται η χώρα να πορευτεί μεσούσης της προεκλογικής περιόδου αλλά και την επόμενη ημέρα.
Κορυφαίας σημασίας κοινωνικό ζήτημα παραμένει η Υγεία, όπως διαμορφώνεται μετά την επιδημική κρίση που χαρακτηρίστηκε ως η πλέον δραματική, από όλες όσες έχουν βιώσει η Κοινωνία και οι Ιατροί, από πολλά χρόνια.
Η επιδημική κρίση βρήκε το Σύστημα Υγείας της χώρας δεσμευμένο με τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόστηκαν από την πολιτεία, οι οποίες έχουν υποβαθμίσει δραματικά την ιατρική απασχόληση όπως αυτή υπήρχε και κάλυπτε τις ανάγκες περίθαλψης των πολιτών, τα προηγούμενα χρόνια.
Αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου είναι, η χώρα μας να εξακολουθεί να καταγράφει τον μεγαλύτερο αναλογικά αριθμό μεταναστών Ιατρών σε όλη την Ευρώπη, σε μια συγκυρία που μετά την επιδημική κρίση, έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη των υπηρεσιών τους.
Η πολιτεία παρά την επίκληση της «μετά την επιδημία εποχής», εξακολουθεί να πορεύεται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης με περιορισμένες τις λειτουργικές δαπάνες των δημόσιων νοσοκομείων, την δυσχέρεια των ιατρικών προσλήψεων και την μισθολογική καθήλωση του στελεχιακού δυναμικού.
Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με τις διαρκώς επιδεινούμενες συνθήκες εργασίας, προσδίδει χαρακτηριστικά ηρωισμού και αυτοθυσίας στο υγειονομικό προσωπικό, κατά την ευσυνείδητη άσκηση του καθήκοντος, προκειμένου να λειτουργούν με στοιχειώδη επάρκεια τα δημόσια νοσοκομεία.
Εν κατακλείδι και εν όψει των δρομολογηθεισών πολιτικών εξελίξεων, ανακύπτει έντονα η αναγκαιότητα να προβλεφθεί η λήψη γενναίων μέτρων αναβάθμισης, ώστε να αναταχθούν οι συνθήκες υποβάθμισης των δημόσιων νοσοκομείων, κάτω από το βάρος της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης και της υποβαθμισμένης προστασίας του προσωπικού.
Σε συνθήκες υποβάθμισης εξακολουθεί να πορεύεται και η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.
Η επόμενη περίοδος της επιδημικής κρίσης βρίσκει τα Κέντρα Υγείας και τις ΤΟΜΥ σε υποβάθμιση και υποστελέχωση κατά αναντίστοιχο για την περίθαλψη των πολιτών τρόπο, ενώ το όραμα του Προσωπικού Ιατρού παραμένει ανεκπλήρωτο.
Οι αυτοαπασχολούμενοι ελευθεροεπαγγελματίες ιατροί αντιμετωπίζουν την δραματική εξέλιξη της επαγγελματικής τους προοπτικής, με τις οφειλές του Δημόσιου Ασφαλιστικού Συστήματος να συσσωρεύονται και την άδικη φορολογική και ασφαλιστική επέλαση να υπονομεύει την ίδια τους την υπόσταση.
Ταυτόχρονα το «κούρεμα» των χρεών του ΕΟΠΥΥ μέσω του rebate και του claw back, καθώς και η μετακύλιση μεγάλου μέρους της δημόσιας ιατροφαρμακευτικής δαπάνης στους ίδιους τους ασθενείς, δείχνουν την άμεση απειλή που παραμένει αναλλοίωτη, ενόψει των πολιτικών εξελίξεων.
Επί πλέον παραμένει ανεκπλήρωτη η προσδοκία για καθιέρωση συλλογικής σύμβασης εργασίας, ενώ το σαθρό πλαίσιο με την καθήλωση των αμοιβών και την αύξηση των υποχρεώσεων των Ιατρών, εκ των πραγμάτων καθίσταται ανεφάρμοστο και ανενεργές.
Κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών των διαπιστώσεων, ενώ η προεκλογική περίοδος βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι ο παραμερισμός των υποχρεώσεων της πολιτείας έναντι της Υγείας των πολιτών και η συνολική αντιιατρική μεθόδευση, παρά τους κενού περιεχομένου διθυραμβικούς ύμνους των ημερών της πανδημίας, για εκείνους που με αυτοθυσία πάλεψαν και παλεύουν για την προστασία των πολιτών.
Μπροστά σ’ αυτή την δραματική πραγματικότητα την οποία όλοι βιώνουν και ενώ το ενδιαφέρον των ΜΜΕ στρέφεται περί την προεκλογική επικαιρότητα, ως μόνη διέξοδος προβάλλει η δυναμική και οργανωμένη αντίδραση της κοινωνίας, αλλά και των ίδιων των Ιατρών που σε κάθε Σύστημα Υγείας, παραμένουν η θεμελιακή του βάση.
Στην ιστορική αυτή συγκυρία οι οργανωμένοι κοινωνικοί φορείς επιβάλλεται να αντιδράσουν συστηματικά και δυναμικά αναδεικνύοντας το κρίσιμο ζήτημα της Υγείας, ώστε να ξεπεραστούν πρακτικές που έχουν σαν συνέπεια την υποβάθμιση της περίθαλψης των πολιτών.
Κατά τις γενικότερες εξελίξεις που θα χαρακτηρίσουν την επόμενη ημέρα, είναι επιτακτική η διατράνωση της κοινωνικής απαίτησης ότι «η Υγεία των πολιτών δεν πρέπει να αποτελεί αντικείμενο ανάλγητων λογιστικών υπολογισμών, που μετέτρεψαν την οικονομική κρίση σε βαθιά ανθρωπιστική, όπως αναδείχθηκε χαρακτηριστικά κατά την διάρκεια της πρόσφατης επιδημίας και παραμένει».
Αυτή είναι η μετεκλογική πρόκληση για την Υγεία, ώστε να καταλάβει την θέση που της αρμόζει, ως το πρωταρχικό κοινωνικό αγαθό.
