Ψεύδονται ασύστολα όταν ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης θα λυθεί με μέτρα αστυνομικά, με καταστολή, με στρατοκρατικά «κόλπα», με «φράκτες ». Ποτέ και πουθενά δεν λύθηκε έτσι το πρόβλημα
Νίκος Μπογιόπουλος
Μετά την “Ρωσίδα κατάσκοπο που… διέφυγε”, λοιπόν, μετά το “τρομοκρατικό δίκτυο” των 2 Πακιστανών που σε συνθήκες “Μεγάλου Αδελφού” αυτοί…κοινοποιούσαν τα σχέδιά τους μέσω SMS (!), τώρα και το μεταναστευτικό στην προεκλογική γκανιότα; Προφανώς. Aλλά παρά τις προσπάθειες των εταιρειών προπαγάνδας να μας πάνε σε εκλογές λες και απευθύνονται σε “αμερικανάκια”, υπάρχει και η ουσία. Τουτέστιν:
Τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να αποτρέψει τους ανθρώπους που απειλούνται με αφανισμό από την αναζήτηση δρόμων για τη διασφάλιση της ζωής. Οι διεθνείς οργανώσεις εκτιμούν ότι τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των προσφύγων θα ξεπεράσει τα 500 εκατομμύρια. Η δυστυχία, η πείνα, ο φόβος, η ανελευθερία θα είναι πάντα το «διαβατήριο» για την αναζήτηση της ελπίδας, της τροφής, της ασφάλειας. Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας: Ενα «καραβάν σαράι» που ποτέ δε σχηματίστηκε από χόμπι, αλλά πάντα από ανάγκη.
Η Ελλάδα δεν προέκυψε στο δρόμο τους ως «τουριστική επιλογή», αλλά ως γεωγραφική επιλογή, ως «πέρασμα» που την ταρίφα του δεν την καθόρισαν οι ίδιοι, αλλά οι δουλέμποροι. Δεν έρχονται για διακοπές οι μετανάστες στην Ελλάδα. Ολοι τους έχουν να διηγηθούν την ίδια ιστορία της ανέχειας, της φτώχειας, του πολέμου, των πολιτικών διώξεων που διηγούνταν και οι δικοί μας μετανάστες: Στις στοές του Βελγίου, στα εργοστάσια της Γερμανίας, στην ξενιτιά της Αμερικής και της Αυστραλίας.
Δεν θα έφευγαν από τις χώρες τους αν το «παγκόσμιο χωριό» που υπηρετούν ο Μπάιντεν, Τραμπ και Ομπάμα, οι Μέρκελ και Σουλτς, οι Μακρόν, Ολάντ και Σαρκοζί, οι Πούτιν και Ζελένσκι, ο Μητσοτάκης και οι “καρατζαφέρηδές” του, ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης και οι απαντατού ΝΑΤΟφρονες, δεν τους είχε στοιβάξει σε μια «γειτονιά» όπου οι εργαζόμενοι ζουν με 1 – 2 δολάρια τη μέρα, που κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα. Δεν θα ξενιτεύονταν αν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, το ΔΝΤ και όλοι οι ευαγείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, δεν τους κατακρεουργούσαν είτε με τα πολεμικά είτε με τα οικονομικά «βομβαρδιστικά» τους.
Επομένως, όσοι κύριοι και κυρίες με προσποιητή αθωότητα διακινούν εκ μέρους του αστικού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας εκείνα τα «και μεις τι φταίμε;» ή τα άλλα, τα «και εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;», να τ’ αφήσουν αυτά. Διότι όλοι τούτοι, που είτε ευθέως είτε σε επίπεδο συμβολισμών εκτοξεύουν με ύφος συνοριοφύλακα το δηλητήριο της ξενοφοβίας, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, «φταίνε»! Φταίνε, γιατί:
Δεύτερον, γιατί λένε ψέματα. Ψεύδονται ασύστολα όταν ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης θα λυθεί με μέτρα αστυνομικά, με καταστολή, με στρατοκρατικά «κόλπα», με «φράκτες ». Ποτέ και πουθενά δεν λύθηκε έτσι το πρόβλημα. Στην Αμερική, εκεί που δεν έβαλαν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα «φράκτη » όπως ονειρεύεται ο Μητσοτάκης, αλλά 700 χιλιόμετρα ηλεκτροφόρα καλώδια στα σύνορα με το Μεξικό, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να δέχονται κατά εκατομμύρια τους ισπανόφωνους μετανάστες.
Με μια κουβέντα: Είναι ψεύτες, όσοι ισχυρίζονται ότι χωρίς να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που γεννούν την προσφυγιά, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της μετανάστευσης.
Είναι και διπλά επικίνδυνοι.
Αφ’ ενός, γιατί η αστυνομοκρατία και η στρατοκρατία που «προτείνουν» εις βάρος των μεταναστών δεν σταματούν «έξω», αλλά τελικά στοχεύουν στη «νομιμοποίηση» τέτοιων πρακτικών κατά του συνόλου του «εχθρού – λαού».
Αφ’ ετέρου, γιατί θέλοντας να αποπροσανατολίσουν και να ξεστρατίσουν τη λαϊκή οργή από την πολιτική τους, δεν έχουν καμία αναστολή να ταΐζουν ακόμα και το φίδι του ρατσισμού, πάνε να φορτώσουν τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας, που οι ίδιοι προκαλούν, στους μετανάστες.
Μιλάμε για τους μετανάστες που είναι «εκτός νόμου» επειδή το ίδιο το κράτος τους θέλει εκεί: Στη μαύρη εργασία, ανασφάλιστους, διπλοεκμεταλλευόμενους, στο περιθώριο, στην παραοικονομία, χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δικαιώματα, κυνηγημένους, κρεμασμένους στους «φράκτες », στοιβαγμένους στα “κέντρα” εξευτελισμού των προσφύγων, πρώτους στις «επιχειρήσεις – σκούπα», τελευταίους στα δικαιώματα.
Εντούτοις «κάτι πρέπει να γίνει», λένε καλόπιστα οι άνθρωποι στις γειτονιές της Αθήνας, του Εβρου, των νησιών. Και πράγματι. Κάτι πρέπει να γίνει. Ομως, αυτό το «κάτι» δεν μπορεί να είναι εφαλτήριο του φασισμού. Ο ελληνικός λαός, από την εποχή του «Ξένιου Διός» κουβαλάει την τιμή της παροχής φροντίδας προς τον κάθε κυνηγημένο. Εχει την τιμή να έχει δηλώσει ήδη από το 1827, από το Σύνταγμα της Τροιζήνας, τον απόλυτο σεβασμό και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινου όντος εντός της ελληνικής επικράτειας.
Αυτήν την τιμή, αυτήν την ανθρωπιστική παρακαταθήκη, ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να δεχτεί να του τη «λερώσει» κανένας κυβερνητικός «καρατζαφέρης» και κανένας ταγματαλήτης του χρυσαυγιτισμού.
Το «κάτι» που πρέπει να γίνει δεν μπορεί παρά να είναι ανθρώπινο. Ούτε «φράκτες », ούτε «Σπιναλόγκες », αλλά:
- Ταξιδιωτικά έγγραφα στους μετανάστες, για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.
- Απειθαρχία στις αποφάσεις της ΕΕ και στις συμφωνίες της με την Τουρκία, που φέρουν τις υπογραφές των ελληνικών κυβερνήσεων και που αυτές παρέχουν το έδαφος της “εργαλειοποίησης” για γεωπολιτικά παιχνίδια του κατατρεγμού των προσφύγων, που κρατούν ομήρους χιλιάδες και χιλιάδες μετανάστες στη χώρα και δεν επιτρέπουν την έξοδό τους από την Ελλάδα.
- Απόδοση όλων των κοινωνικών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε πρόσφυγες και μετανάστες, απόδοση στο κεφάλαιο της ευθύνης που του αναλογεί για την «πρόσκληση» των μεταναστών στη χώρα ως «φτηνό εργαλείο», θύμα της ανείπωτης εκμετάλλευσης και της αυθαιρεσίας.
- Δημιουργία δημόσιων, οργανωμένων, ανθρώπινων χώρων υποδοχής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης.
- Σεβασμός των πολιτιστικών τους παραδόσεων, τσάκισμα των κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες.
Και, φυσικά, αγώνας για μια Ελλάδα που δε θα γίνεται συνεργός, αλλά θα υψώσει φωνή, θα γίνει «φράκτης » κατά των εγκλημάτων που διαπράττονται στις χώρες τους.
