Δεν έσκυψε το κεφάλι,
δεν κατέβασε τα μάτια της ούτε στιγμή.
Τους κοιτούσε επίμονα
άλλοτε με μίσος κι άλλοτε με περιφρόνηση.
Και δεν έβγαλε λέξη!
Σ’ ό,τι κι αν τη ρώτησαν…
Ακόμα κι όταν άκουσε το
“ισόβια για φόνο εκ προμελέτης”
χαμογέλασε ειρωνικά!
Τι να τους έλεγε;
Για τη “μάνα”
που την εγκατέλειψε μόλις τη γέννησε;
Για το ίδρυμα που την ανέλαβε;
Για το κτήνος που για χρόνια
μάτωνε το κορμάκι της και την παιδική ψυχή της;
Ή για τα μπορντέλα
που την εξανάγκασε μετά να δουλεύει;…
“Καλά του έκανα του σιχαμένου” σκέφτηκε.
Μόνο όταν άκουσε τους δικαστές να λένε
πως πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή
-μόνο τότε-
σηκώθηκε και τους φώναξε κατάμουτρα:
“Φτου σας, μασκαράδες!
Γραμμένους σας έχω, ρε!
Στο σάπιο κόσμο σας, η φυλακή
λευτεριά για μένα είναι!”
Και μ’ ένα τελευταίο βλέμμα αηδίας,
τους γύρισε την πλάτη
και αγέρωχη
ακολούθησε τη “μοίρα” της…
……………….
(21/3/2023)
Δημήτρης Βαλαής
Δάσκαλος – Νάουσα
