Δε θέλω πια να είμαι μάρτυρας των δεινών που γεννά το πάθος για το μεγάλο αξίωμα, για την τυφλή εξουσία.
Αναζητώ την ουσία, την ανθρωπιά. Θέλω να με κυβερνούν άνθρωποι που δεν επαίρονται για τον θρίαμβό τους. Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Για πολλά χρόνια ήλπιζα. Ήλπιζα για το ανέλπιστο. Αλλά τώρα σ’ αυτήν τη γωνιά του χρόνου δεν περιμένουμε τίποτα πια. Η ζωή προσηλωμένη στους νόμους της Αγοράς, είναι τελικά καταδικασμένη να χρεοκοπήσει.
Το έγκλημα των Τεμπών είναι μια τεράστια συλλογική πληγή.
“Γυρνάν αμίλητα παιδιά σαν πικραμένα σύννεφα, σαν άστρα παγωμένα…” Τραγουδάει ο Νίκος Ξυλούρης σε παλιό τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου.
Είμαστε όλοι μας πια στοιχειωμένοι. Σαν άνθρωποι που έχασαν κάποιον αγαπημένο τους. Πόση ησυχία γύρω, πόσοι άνθρωποι που έφυγαν, άγνωστοι που έγιναν γνωστοί…
Είμαστε όλοι μας πια αγκαλιά με μια εξουσία που σήπεται. Οι γκριμάτσες της από κάρβουνο και οι νουθεσίες της από στάχτη. Και η υπεροψία της μονάδα μέτρησης της πτώσης της.
Τώρα επιλέγει για μας η σιωπή, που κι αυτή σαν κραυγή είναι, σαν ουρλιαχτό, μα συνθλίβεται από την οδυνηρή αδιαφορία της εξουσίας. Χάθηκαν ανθρώπινα όνειρα, ιδέες, σκέψεις, φιλοδοξίες…
Παιδιά που έσβησαν άδικα. Πριν προλάβουν να μεγαλώσουν, να χαρούν, να εργαστούν, να ερωτευτούν, να πονέσουν, να διασκεδάσουν…
“Γυρνάν αμίλητα παιδιά. Τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους…”
Κι εσύ, σ αυτή τη γωνιά του χρόνου, κρατάς λογαριασμούς και βερεσέδια και μιλάς για… θυσία!
Θυσιάζεται κάποιος για κάτι σπουδαίο… Γιατί “θυσιάστηκαν” αυτά τα παιδιά; Θυσία σε ποιον Μινώταυρο;
Όμως γίνηκε συνείδηση ο τρόπος να ζούμε χωρίς να ελπίζουμε πια. Κι αυτό, γιατί χάθηκε εδώ και πολύ καιρό ο σεβασμός και η πίστη στον Άνθρωπο. Απόμεινε μόνο η σκιά του, η Αλαζονεία!
Ίσως έρθουν κάποτε καλύτερες μέρες. Μέρες με παιδεία, με ισότητα, με δικαιοσύνη. Ίσως…
Προς το παρόν, ας ανηφορίσουμε σ’ ένα βουνό μόνοι με τις σκέψεις μας, ας ρίξουμε μια πέτρα στη θάλασσα φωνάζοντας τη Μαρία, την Ελπίδα, την Ιφιγένεια, το Γιώργο… Κι ας κλάψουμε πικρά…
……………………..
*Η Σοφία Παυλίδου είναι εκπαιδευτικός
……………………
