Βρίσκομαι στο κατώφλι των 50 ετών. Συγχωρείστε μου την προσωπική αναφορά. Όμως, οι τσακισμένες ελπίδες κάτω από τα βαγόνια στα Τέμπη, δεν αφήνουν περιθώρια για απρόσωπες, γενικόλογες αναφορές.
Περιδιαβαίνω στον πλανήτη γη, έξι διαφορετικές δεκαετίες, έχω αλλάξει (ημερολογιακά) δύο αιώνες και δύο χιλιετίες.
Νέος για τους μεγαλύτερους, μεσόκοπος για τους πιτσιρικάδες.
Ωστόσο, οι χθεσινές μαζικές συγκεντρώσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, είχαν κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που γνωρίζαμε ως διαδήλωση. Ως διαμαρτυρία. Ως ανυπακοή.
Είχε αυτόν τον κόμπο στο στομάχι.
Τα συνθήματα που ξεπηδούσαν από την ψυχή για να φθάσουν μέχρι τις φωνητικές χορδές.
Είχε αυτό το οργισμένο: «Η συγγνώμη σου, απορρίπτεται, κύριε αρμόδιε».
Δίπλα στα μαύρα μπαλόνια που μας κοιτούσαν από ψηλά, με μια κάποια συγκατάβαση, ανάμεσα στα πανό με τα συνθήματα διαμαρτυρίας που κρατούσαν οι διαδηλωτές, να αιωρείται ένα αίτημα. Ξερό, Βαρύ. Μια απαίτηση θεμελιώδης:
«Σεβαστείτε τη ζωή μας».
Το σύνθημα, αν και γνωστό, επώδυνα επίκαιρο:
«Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές,
Εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές».
Τι να κάνουμε που δεν χωρούν όλα σε πολιτικές αναλύσεις, επικοινωνιακά τσαλιμάκια, δημοσκοπικές μετρήσεις και μακροοικονομικές προβλέψεις.
Όσοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, εμφανώς δακρυσμένοι ή βουρκωμένοι μέσα τους, δεν ήταν παραδομένοι ή απογοητευμένοι.
Ήταν εξοργισμένοι.
Οι διαδηλώσεις δεν ήταν η βαλβίδα για την εκτόνωση της οργής.
Ήταν η προειδοποίηση για την έκρηξη που αχνοφαίνεται.
Ήταν τελεσίγραφο: «Δεν είμαστε ποσοστό επί του ΑΕΠ, ποσοστό ανεργίας, μακροοικονομικά μεγέθη ή ‘κεφάλια’ που κι αν σου λείψουν κάποια στο μέτρημα, δεν χάθηκε ο κόσμος».
Δεν είμαστε υπήκοοι, πελάτες, ψηφοφόροι, πόπολο.
Δεν είμαστε προϊόντα κομματικών μηχανισμών, στρατευμένοι από κέντρα ή παράκεντρα.
Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Βρίσκομαι στο κατώφλι των 50 ετών.
Περιδιαβαίνω στον πλανήτη γη, έξι διαφορετικές δεκαετίες, έχω αλλάξει (ημερολογιακά) δύο αιώνες και δύο χιλιετίες.
Η «συγγνώμη» του χθες, με θλίβει.
Η «συγγνώμη» του σήμερα με εξοργίζει.
Η «συγγνώμη» του αύριο, όμως, με φοβίζει…
