Τα Τέμπη υπάρχουν, παρ’ όλα αυτά. Υπάρχει κι ο Πηνειός. Κι οι χιλιάδες πνιγμένοι του κάμπου κολλίγοι. Κι οι ψυχές των κλεφτών τ’ Ολύμπου, του Κισσάβου. Τα Τέμπη υπάρχουν. Όπως κι η ευθύνη. Όχι αυτή που δήθεν αναλάβατε. Η άλλη. Αυτή που παλιά τη λέγαν Νέμεση. Κι ερχόταν με την Ύβρι
Τα Τέμπη δεν υπήρχαν. Ήταν μια πρόφαση. Υπήρχε η Σαλαμπριά Αχέροντας. Θολή κατεβασμένη. Κλωνάρια ριζιμιά, δέντρα ξεριζωμένα. Κι απάνω στα κλωνάρια τους αδέρφια αγκαλιασμένα. Φίδι στον κάμπο, φλόγες του κάτω κόσμου στο στόμα του. Χάρος και Διάβολος μαζί. Έχιδνες στα πλάγια. Αίμα μαύρο κατράνι. Καπνός, αντάρα, κουρνιαχτός, μαύρη των μαύρων μοίρα. Μαύρε, μαύρε, μαύρε μου. Μιχαρχάγγελε Μπαμπά κι αντάρτη λαβωμένε. Κολλίγα γιε, κι Ολγα που κίνησες πρωί.Πού πας αέρινο κορμί, δεντρί καμαρωμένο; Πάω γι’ αθάνατο νερό, γι’ αθάνατο βοτάνι. Του Μαρτιού αγιασματάκια. Μαρτίτσια αφόρετα. Κλειδιά του Κάτω Κόσμου. Ψηφιακά περατίκια. Ψωροκώσταινα, καημένη. Ρουσφέτια, μπλοκάκια, ψήφοι, σωτήρες. Τις πταίει; Πάντως όχι ΕΓΩ. Ο Σταθμάρχης κακή του ώρα. Τον τρούπωσαν να φάει κομμάτι ψωμί ο καψερός. Το ‘φαγε πικρό φαρμακωμένο.
Tα Τέμπη δεν υπάρχουν. Υπάρχουν σιδερένια φίδια. Σαν δέκα έλατα τρανά. Κι από το στόμα τους, γριά μπάμπω, βγάνουνε φλόγες και καπνό. Υπάρχουν νερόφιδα, οχιές κρατικοδίαιτες. Αστρίτες που ζουν με αλλουνών το αίμα. Τα βρήκαν όλα έτοιμα. Πάππου προς πάππου. Ποια ευθύνη να ξέρουν; Προνόμια μονάχα. Η χώρα τσιφλίκι πάππου προς πάππου. Παράσιτα στο κορμί της πατρίδας, που υπάρχει να τους υπηρετεί. Ολοι οι άλλοι πληβείοι στην υπηρεσία των. Πρίγκιπες τάχα, κηφήνες και τεμπελχανάδες. Εκάτσανε στον σβέρκο μας, για το καλό μας λένε.
Αυτή η ευθύνη δεν αναλαμβάνεται. Έρχεται. Έρχεται και σας βρίσκει.
Και τότε παίρνουν τα όνειρα εκδίκηση…
