Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη», στις 19 Αυγούστου 1999, με αφορμή τον πολύ μεγάλο σεισμό που έγινε τότε (στις 17 Αυγούστου), με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. (Το μόνο που χρειάζεται ν’ αλλάξει από εκείνο το κείμενο είναι δυο ονόματα: Στη θέση του Ετσεβίτ να μπει Ερντογάν και στη θέση του Σημίτη Μητσοτάκης):
Κράτα, Μεμέτ, σύντροφέ μου
Εδώ είμαι, Μεμέτ, αδελφέ μου. Χαράματα με φώναξες, μόλις ένιωσες τη γη να τρέμει. Από το γείτονα ζητάει βοήθεια ο άνθρωπος την ώρα του κακού. Σ’ άκουσα, σαν σε όνειρο, μέσα στον ύπνο μου. Πετάχτηκα. Ο γείτονάς μου κινδυνεύει. Πάγωσα, σαν σε είδα θαμμένο στα ερείπια να παλεύεις για να σωθείς. Θα σε βοηθήσω. Η θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσά μας, μας ενώνει, δε μας χωρίζει. Τίποτα δε μας χωρίζει. Το ξέρεις, όπως κι εγώ.
Κουράγιο, Μεμέτ, καρντάση μου. Σκούπισε τα δάκρυά σου. Σφίξε την καρδιά σου. Όρθωσε το κορμί σου. Κράτα. Βρες τη δύναμη να θάψεις τους νεκρούς σου, να συμπαρασταθείς στους άλλους λαβωμένους. Προσπάθησε να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Ετοιμάσου να εκδικηθείς αυτούς που σ’ έκλεισαν στα “κούφια κτίρια”, αφήνοντάς σε απροστάτευτο στις δονήσεις του θυμωμένου, καταστροφικού Εγκέλαδου, αβοήθητο την ώρα της μεγάλης ανάγκης.
Εργάτης είσαι, Μεμέτ σύντροφέ μου κι ο εργάτης είναι δυνατός. Αντέχει. Από σένα περιμένει η Τουρκία να ξαναχτίσεις πιο σταθερά τα ερειπωμένα σπίτια, να ξαναβάλεις μπροστά τις μηχανές για να λειτουργήσουν πάλι τα γκρεμισμένα εργοστάσια. Να παράγεις προϊόντα, να δημιουργείς πλούτο, να εξασφαλίσεις ένα καλύτερο αύριο για τον τούρκικο λαό, να καλυτερέψεις τη ζωή των φτωχών, των αδυνάτων, των κατατρεγμένων, όλων των ανθρώπων.
Ξέρω, είσαι θυμωμένος, Μεμέτ, φίλε μου. Με τον Ετσεβίτ, που δε νοιάστηκε ποτέ για σένα και την ώρα που υπέφερες και τον χρειαζόσουνα δε φάνηκε, ζητώντας από τον Αλλάχ να σε βοηθήσει. Είμαι κι εγώ θυμωμένος με τον Σημίτη. Ποτέ δε φαίνεται κι αυτός, όταν ο δικός μας εργάτης κινδυνεύει και τον ζητάει. Και μην τον πιστεύεις που λέει πως σε συμπαραστέκεται στα βάσανά σου. Αυτός μόνο με τον Ετσεβίτ “τα βρίσκει”. Δικό μας χρέος, των λαών μας όφελος, να αλληλοβοηθιόμαστε και να ζούμε ειρηνικά.
Π.Ρ.
