Λυσσομανάει δαιμονισμένα απόψε ο Βοριάς
και ξεσπάει ανελέητα σε θεούς και ανθρώπους.
Μια άπιστη αγάπη εκδικείται,
μια Άνοιξη που έφυγε νωρίς.
Την προδοσία της δύσκολο ν’ αντέξει
κι αλίμονο σ’ όποιον στο διάβα του βρεθεί.
Τα δέντρα του δάσους, τρομαγμένα,
υποκλίνονται ουρλιάζοντας μπρος στην οργή του,
και τα κύματα της θάλασσας, με βουητό θανάτου,
τσακίζονται ανήμπορα πάνω στα βράχια…
Μονάχα εκεί, στης Αφρικής τα φιλόξενα ακρογιάλια,
το θυμό του θα γλυκάνει.
Ξένες αγκαλιές, πάντα, γιατρεύουν τις πληγές…
(31/1/2023)
Δημήτρης Βαλαής
Δάσκαλος, Νάουσα
