Για περισσότερο από μια δεκαετία, μπροστά στα μάτια μας,εξελίσσεται η προσπάθεια διάλυσης του συριακού κράτους. Η μετατροπή του σε «νέα Λιβύη». Το «μπροστά» είναι σχετικό, γιατί μέσω της δυτικής βιομηχανίας «πληροφόρησης» η βαρβαρότητα που υφίσταται ο συριακός λαός εμφανίζεται «σπασμένη» σε μικρές δόσεις πληροφορίας που δεν βγάζουν συνολικό νόημα, όμως πάντα αφήνουν μια γεύση μάλλον θετική για τις ΗΠΑ, τους λοιπούς Νατοϊκούς και το Ισραήλ.
Συνοψίζοντας τη σημερινή κατάσταση: το ανατολικό τμήμα της Συρίας, πέραν του Ευφράτη, έχει καταληφθεί από τον αμερικανικό στρατό. Πρόκειται για μια αραιοκατοικημένη περιοχή, κατοικούμενη αποκλειστικά από Άραβες. Εκεί βρίσκονται οι σημαντικότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, πετρελαιοπηγές, εύφορη γεωργική γη και οι περισσότεροι δρόμοι προς το Ιράκ και πιο πέρα προς το Ιράν. Σαν φρουρά των πετρελαιοπηγών οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν μονάδες Κούρδων μισθοφόρων. Ελέγχουν και το μοναδικό νότιο πέρασμα προς το Ιράκ, στο Αλ Τανφ. Έχουν εγκαταστήσει εκεί μια μεγάλη στρατιωτική βάση, στο συριακό έδαφος, και ένα τεράστιο στρατόπεδο προσφύγων που το χρησιμοποιούν για κάλυψη των δυνάμεών τους με τη βοήθεια μιας τοπικής μιλίτσιας δωσιλόγων που δημιούργησαν.
Οι Τούρκοι σε συνεργασία με μιλίτσιες-απογόνους της Αλ Κάιντα, έχουν καταλάβει ολόκληρο το βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, τις επαρχίες του Ίντλιμπ και του Αφρίν και μέρος της επαρχίας του Χαλεπίου. Επιπλέον, και μια μεγάλη συνοριακή λωρίδα μέχρι τον Ευφράτη. Τις αντιμετωπίζουν ως προσαρτημένες περιοχές: Έχουν επιβάλλει ως αποκλειστικό νόμισμα την τουρκική λίρα, δεν επιτρέπουν διέλευση προς την υπόλοιπη Συρία, ενώ η επικοινωνία με τον έξω κόσμο γίνεται μόνο μέσω Τουρκίας. Παρά τις συνομιλίες Τουρκίας-Συρίας που άρχισαν πρόσφατα, τίποτα δεν δείχνει ότι οι Τούρκοι σκοπεύουν να αποσυρθούν σύντομα και να αποδώσουν τα κατακτημένα εδάφη.
Στη βορειοανατολική χώρα κυριαρχούν οι ελεγχόμενες και μισθοδοτούμενες από τους Αμερικανούς κουρδικές μιλίτσιες που κατέχουν και τη Ράκα, τη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής με πληθυσμό σχεδόν αποκλειστικά Άραβες. Υποστηρίζονται από μια σειρά αμερικανικές βάσεις που τελευταία αυξάνονται. Η συριακή κυβέρνηση έχει παρουσία σε μερικές μικρότερες πόλεις.
Η υπόλοιπη Συρία, τα δύο τρίτα της χώρας, όπου ζει και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, θεωρητικά είναι ελεύθερο. Όμως βομβαρδίζεται συστηματικά από το Ισραήλ, που εκμεταλλεύεται την έλλειψη αντιαεροπορικής άμυνας. Στόχος του είναι να καταστρέψει τη στρατιωτική υποδομή της χώρας, όπως και των βασικών συμμάχων της στο πεδίο, του Ιράν και της Χεζμπολάχ. Ισραήλ και ΗΠΑ, όχι πολύ συγκαλυμμένα, οργάνωσαν την αναζωογόνηση του ISIS και τώρα το χρησιμοποιούν για την από τα μέσα διάλυση της χώρας μέσω τρομοκρατικών χτυπημάτων. Φρόντισαν να διασώσουν αρκετά στελέχη του, να αποφυλακίσουν τα περισσότερα μέλη του που είχαν συλλάβει στις περιοχές που ελέγχουν και με διάφορους τρόπους το εξόπλισαν και το στηρίζουν επιμελητειακά. Οι λοιπές νατοϊκές χώρες, κυρίως Βρετανοί και Γάλλοι, όταν δεν βομβαρδίζουν όπου τους υποδεικνύουν οι ΗΠΑ, εφαρμόζουν τις κυρώσεις που αποφασίζουν οι τελευταίες.
Οι αμερικανικές κυρώσεις προσπαθούν να κάνουν ό,τι δεν πέτυχε μέχρι τώρα η στρατιωτική βία: Να αδειάσουν κυριολεκτικά τη Συρία από το ακμαιότερο κομμάτι του πληθυσμού της μέσω μετανάστευσης και προσφυγιάς, να καταδικάσουν τους υπόλοιπους σε πείνα και να εμποδίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας. Θυμίζουμε ότι οι αμερικανικές κυρώσεις ξεκίνησαν πολύ πριν τον πόλεμο: Η Συρία ονομάστηκε με απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης «κράτος που υποστηρίζει την τρομοκρατία» ήδη από το 1979 επί προεδρίας Κάρτερ. Με βάση αυτό το χαρακτηρισμό, της επέβαλαν το πρώτο πακέτο κυρώσεων. Με προεδρικές αποφάσεις το 2004 (επί Μπους νεότερου) και το 2011 (επί Ομπάμα) επέβαλαν άλλα δύο πακέτα κυρώσεων. Το 2020 (επί Τραμπ) με ευρεία διακομματική συναίνεση ψηφίστηκε από το Κογκρέσο η περιώνυμη «Caesar Act», με στόχο να παρεμποδιστεί η ανοικοδόμηση της χώρας. Με αυτό το νόμο επέβαλαν στη Συρία αποκλεισμό από διεθνείς τραπεζικές συναλλαγές, από οτιδήποτε σχετίζεται με κατασκευή υποδομών, ενέργεια, συντήρηση εγκαταστάσεων και φυσικά στρατιωτικό υλικό. Αυτός ο πρωτοφανής οικονομικός αποκλεισμός σε συνδυασμό με τη στρατιωτική κατοχή των ενεργειακών αποθεμάτων και των εύφορων γαιών της χώρας τη στραγγάλισε κυριολεκτικά, αφού οδήγησε γρήγορα σε ελλείψεις καυσίμων, ενέργειας, έλλειψη πρώτων υλών, καταστροφή της βιομηχανίας κ.ο.κ.
Στις 15 Δεκεμβρίου 2022 εγκρίθηκε από την αμερικανική Γερουσία, πάλι με ευρεία διακομματική συναίνεση, νόμος με τίτλο «Captagon Act» ο οποίος, με το γνωστό περίσσευμα θρασύτητας της δυτικής προπαγάνδας, χαρακτηρίζει το πρόεδρο της Συρίας προσωπικά, ως έμπορο του ναρκωτικού Captagon και ζητάει από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα εναντίον της Συρίας για… να σταματήσει τη διακίνηση αυτού του ναρκωτικού. Μεταξύ των μέτρων που προβλέπει είναι η χρηματοδότηση προπαγανδιστικής καμπάνιας, προκειμένου να πειστεί η παγκόσμια κοινή γνώμη (όση τους πιστεύει ακόμη βέβαια) ότι ο πρόεδρος της Συρίας εμπλέκεται στο εμπόριο του συγκεκριμένου ναρκωτικού. Δεν πρόλαβε ακόμη να στεγνώσει το μελάνι της «Captagon Act» και τα πιο μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης έχουν, ταυτόχρονα, αρχίσει να δημοσιεύουν εντυπωσιακές ιστορίες με Σύρους διακινητές του Captagon που φοράνε στολές του συριακού στρατού, φαίνονται να έχουν εκπαίδευση ειδικών δυνάμεων και προσπαθούν να μεταφέρουν φορτία με Captagon στη φιλήσυχη (=φιλοδυτική) Ιορδανία για περαιτέρω διακίνηση στον… πολιτισμένο κόσμο της Δύσης.
Ο στόχος βέβαια είναι προφανής. Να νομιμοποιήσουν επικοινωνιακά, με επίκληση στα ναρκωτικά, όχι μόνο τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας που ήδη κάνουν μέσω της Caesar Act αλλά και τη στρατιωτική κατοχή της, μελλοντικούς βομβαρδισμούς των ελεύθερων περιοχών απευθείας από τους ίδιους, και όχι μόνο μέσω του Ισραήλ, δολοφονίες και απαγωγές πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών σαν εμπλεκόμενων στο εμπόδιο ναρκωτικών, παραβίαση του εναέριου χώρου κ.ο.κ.
Το ίδιο σενάριο που είχαμε δει να εξελίσσεται παλαιότερα στον Παναμά με τη στρατιωτική κατάληψη της χώρας και την απαγωγή του προέδρου της με τη δικαιολογία ότι έκανε εμπόριο ναρκωτικών. Ο πρόεδρος του Παναμά πέθανε φυλακισμένος σε αμερικανική φυλακή και οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ελέγχουν στρατιωτικά τη διώρυγα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα τα καταφέρουν έτσι και στη Συρία.
Η Δύση δεν μπορεί να ανεχθεί μια μικρή χώρα σαν τη Συρία να μη σκύβει το κεφάλι, να αγωνίζεται να μείνει ανεξάρτητη μετά από 11 χρόνια πολέμου, επεμβάσεων και πλιάτσικου. Ο συριακός λαός αυτή τη στιγμή υποφέρει τα πάνδεινα και παρ’ όλα αυτά μένει όρθιος. Χρειάζεται την αλληλεγγύη μας και τουλάχιστον την αποκάλυψη του βρώμικου ρόλου όλων των δυτικών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένων των δικών μας.
