Ουκρανία: «Διαιώνιση» του πολέμου στην Ευρώπη ο στόχος των «γερακιών» της Ουάσιγκτον / γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
«Έχουμε έναν αποφασιστικό εταίρο στην Ουκρανία, που είναι πρόθυμος να υποστεί τις συνέπειες του πολέμου, ώστε να μην χρειαστεί να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι στο μέλλον».
Αυτά υποστήριξαν σε άρθρο τους στην «Washington Post» η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις και ο πρώην υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς, σημειώνοντας ταυτόχρονα ότι «ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της Ουκρανίας», καθώς η οικονομία της βρίσκεται «σε ερείπια» και η χώρα εξαρτάται πλήρως από τη βοήθεια που έρχεται από το εξωτερικό.
Το άρθρο των έμπειρων «τσακαλιών» της Ουάσιγκτον γράφτηκε για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της συνέχισης του πολέμου με την κλιμάκωση της χορηγούμενης «δυτικής βοήθειας» προς τους Ουκρανούς – αντιπροσώπους της στον πόλεμο κατά της Μόσχας, ωστόσο υπάρχουν και αλήθειες μέσα σ’ αυτό.
Μια πρώτη διαπίστωση των Ράις – Γκέιτς είναι ότι ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πιστεύει πως «μπορεί να φθείρει τους Ουκρανούς και ότι η ενότητα των ΗΠΑ και της Ευρώπης – και η υποστήριξη προς την Ουκρανία – τελικά θα διαβρωθεί και θα σπάσει». Έχουμε την εντύπωση ότι η εν λόγω διαπίστωση επιβεβαιώνεται από τις δυσκολίες συνοχής του ευρωατλαντικού συνασπισμού, καθώς, εκτός από τους Ουκρανούς που πολεμούν για τα αμερικανικά συμφέροντα βλέποντας τη χώρα τους να καταστρέφεται, μεγάλο μέρος του λογαριασμού σε οικονομικό/πολιτικό επίπεδο πληρώνουν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι – μαριονέτες των ΗΠΑ.
Μια δεύτερη διαπίστωση του διδύμου περιγράφει έμμεσα το «αδιέξοδο» της Ουάσιγκτον, καθώς επισημαίνεται μεν ότι «η Ρωσία θα υποφέρει όσο ο πόλεμος συνεχίζεται», αλλά υπογραμμίζεται ότι «οι Ρώσοι έχουν αντέξει πολύ χειρότερα».
Πόλεμος με «δανεικό» αίμα
Η περιγραφή των Ράις – Γκέιτς για τον όλεθρο που αντιμετωπίζει η Ουκρανία είναι αποκαλυπτική της κατάστασης, η οποία πολύ απέχει από τα όσα βλέπουμε στα παγκόσμια ειδησεογραφικά δίκτυα, τα οποία εμφανίζουν, μέσες άκρες, τον Ζελένσκι να βρίσκεται στις παρυφές της Μόσχας και τον Πούτιν πίσω από τα Ουράλια. Γράφουν λοιπόν: «Η Ουκρανία έχει μια οικονομία που είναι ‘‘σε ερείπια’’ και η χώρα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τη βοήθεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Εκατομμύρια Ουκρανοί έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, οι υποδομές της καταστρέφονται και μεγάλο μέρος του ορυκτού της πλούτου, της βιομηχανικής παραγωγής και σημαντικό τμήμα της γεωργικής της γης βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Ρωσίας».
Μιλώντας για το ενδεχόμενο κάποιας κατάπαυσης του πυρός, Ράις και Γκέιτς επισημαίνουν ότι «υπό τις παρούσες συνθήκες, οποιαδήποτε κατάπαυση του πυρός κατόπιν διαπραγματεύσεων θα άφηνε τις ρωσικές δυνάμεις σε ισχυρή θέση για να επαναλάβουν την εισβολή τους όποτε είναι έτοιμες, και αυτό είναι απαράδεκτο».
Τι απομένει, λοιπόν; Ποια είναι η διέξοδος που προτείνουν οι εν λόγω πρώην υψηλοί ιστάμενοι σε προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις; Η ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή της ευρωατλαντικής συμμαχίας στον πόλεμο.
Ο χορός του Ζαλόγγου
Καθώς, όπως είπαμε, οι Ουκρανοί πρόθυμα πεθαίνουν και «περήφανα» βλέπουν τη χώρα τους να καταστρέφεται και οι Ευρωπαίοι παραμένουν μαριονέτες της Ουάσιγκτον, η συνταγή των Ράις – Γκέιτς είναι απλή: να ενισχυθεί η βοήθεια που στέλνουν ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στο πεδίο της μάχης. Δηλαδή να συνεχιστεί και να ενισχυθεί η αποστολή όπλων μεγαλύτερης ισχύος και βεληνεκούς. Όπως έγραψαν στο άρθρο: «Το Κογκρέσο έχει παράσχει αρκετά χρήματα για να πληρώσει για μια τέτοια ενίσχυση. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι οι αποφάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους να παράσχουν στους Ουκρανούς τον πρόσθετο στρατιωτικό εξοπλισμό που χρειάζονται – πάνω από όλα, κινητά τεθωρακισμένα».
Σε αυτό το κάλεσμα στους συμμάχους για αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, ειδικά σε τεθωρακισμένα και πυραύλους μεγαλύτερου βεληνεκούς, έχει ήδη ανταποκριθεί (και συνεχίζει να ανταποκρίνεται) η ελληνική κυβέρνηση. Γνωρίζουμε ότι «ξεφορτώθηκε» η αμυντική ισχύς των ελληνικών νησιών με την αποστολή αρμάτων (που δεν αντικαταστάθηκαν) στην Ουκρανία, ενώ ακούμε ότι διεξάγονται συζητήσεις για την αποστολή και των ρωσικών S-300 που η Ελλάδα προμηθεύτηκε από τη Ρωσία μετά το φιάσκο των Ιμίων.
Εκτός της ελληνικής κυβέρνησης, πρόθυμα ακολουθούν το αμερικανικό άρμα στην πορεία του στον όλεθρο και πολλές ακόμη ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (μαριονέτες των Αμερικανών) σύροντας τη Γηραιά Ήπειρο σε μια παρατεταμένη κατάσταση χάους από την οποία μόνο η Ουάσιγκτον εμφανίζεται να κερδίζει.
Η κινδυνολογία των «γερακιών» της Ουάσιγκτον μπορεί να είναι παιδαριώδης (η Ρωσία θέλει να καταλάβει όλη την Ουκρανία και ενδεχομένως όλες τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας), ωστόσο η δύναμη της χειραγώγησης που διαθέτει η Ουάσιγκτον την κάνει πιστευτή.
Στο τέλος νικάνε οι ΗΠΑ…
Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να παραμένουν κάποια σημεία, για τα οποία οι προπαγανδιστές της Δύσης αδυνατούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις, όπως για παράδειγμα: Μήπως η Ουάσιγκτον από το 2014, αν όχι νωρίτερα, άρχισε να παραβιάζει τις «κόκκινες γραμμές» ζωτικών/υπαρξιακών συμφερόντων της Ρωσίας; Μήπως, τελικά, τα αμερικανικά «γεράκια» ξέχασαν ή υποτίμησαν το γεγονός ότι η Μόσχα μπορεί πια να μην είναι αυτοκρατορία, ωστόσο ουδέποτε έπαψε να διαθέτει το (πυρηνικό) οπλοστάσιο για την υπεράσπιση των συμφερόντων της;
Μήπως εν τέλει όλες αυτές οι εξελίξεις που οδήγησαν στη ρωσική εισβολή ήταν προϋπολογισμένες και προεξοφλημένες από τους σχεδιαστές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής με στόχο τη συντήρηση/διαιώνιση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρασία; Γιατί κοιτώντας πώς διαμορφώνεται αυτήν τη στιγμή η κατάσταση στην Ευρώπη βλέπουμε ότι με τον πόλεμο στην Ουκρανία αναζωογονείται μια πάγια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιδίωξη της Ουάσιγκτον: Να κρατά τη Ρωσία «έξω», τη Γερμανία «κάτω» και τον εαυτό της «μέσα» στην Ευρώπη…
