Γράμματα & Τέχνες Θεάματα Πολιτισμός Ρεπορτάζ Τοπικά

Radio City – “Γη του Πόντου”: Μια εντυπωσιακή παράσταση βίωμα, με πρωταγωνιστές τους αδελφούς Τσαχουρίδη

09/01/2023, 21:02

«…Η σκέψη μου συχνά φτερουγίζει στα παλιά και να, που προβάλλουν πάντα ολοζώντανα −εικόνες όμορφες και πρόσωπα αγαπημένα, σκηνές και περιστατικά της καθημερινής ζωής, χαρές και λύπες, βιώματα λογής-λογής και μαζί ολόκληρο το πανόραμα της μακρινής εκείνης πόλης του Ευξείνου Πόντου, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Σαν όνειρο. Άλλοτε ευτυχισμένο και χαρούμενο κι άλλοτε φοβερό− ένας σωστός βραχνάς…».
(Δημήτρης Ψαθάς)

Βασισμένο στην αυτοβιογραφική “Γη του Πόντου” του Δημήτρη Ψαθά, που ταυτόχρονα κάνει μια αναδρομή σε βάθος της Ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού, η παράσταση στο Radio City της Θεσσαλονίκης εντυπωσιάζει, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές όχι μόνο των Πόντιων θεατών αλλά και όλων των υπόλοιπων.

Δε χρειάζεται να είσαι Πόντιος, για να ζήσεις την τοιχογραφία αυτή που στήθηκε σε θεατρική μορφή με τη μουσική και το χορό να τη δένουν σ’ ένα καλοδουλεμένο σύνολο.

Το κείμενο του Δημήτρη Ψαθά διασκευάστηκε με προσοχή από τον Πάνο Αμαραντίδη, σπάζοντας σε διαλογικά και πρωτοπρόσωπα αφηγηματικά μέρη και σκηνοθετήθηκε με σεβασμό στην εποχή και τον συγγραφέα από τον Γιάννη Κακλέα.

Η ζωή στην Τραπεζούντα του Πόντου, η κοινωνία, η παιδεία που την χαρακτήριζε, οι αγαθές σχέσεις των Ποντίων με τους Τούρκους και τους Αρμένιους, που περιγράφονται από την αρχή της αφήγησης, το 1900, και μετατρέπονται σιγά- σιγά σε εφιάλτη με την εμφάνιση του Κεμάλ, τις διώξεις και τις σφαγές που δημιουργού ως επακόλουθο το Αντάρτικο στον Πόντο, μετατρέπονται σε μια πολύχρωμη τοιχογραφία που πείθει και συγκινεί.

Ο Κακλέας όχι μόνο θεωρείται μια από τις σημαντικότερες παρουσίες στο σκηνοθετικό χώρο, αλλά απέδειξε στη συγκεκριμένη δουλειά του πως ξέρει να μεταφέρει ένα ιστορικό έπος στη σκηνή, κινώντας πάνω από 25 ηθοποιούς και να τους δένει με μουσικούς, χορευτές και τραγουδιστές σ’ ένα εντυπωσιακό σύνολο, υποστηριζόμενους ταυτόχρονα από γιγαντιαίες διαφάνειες πάνω από τη σκηνή, που όχι μόνο δεν αφαιρούσαν από την τελική εντύπωση, αλλά, προσεγμένες καθώς ήταν, πρόσθεταν συναισθηματικό βάρος στο τελικό αποτέλεσμα.

Άλλοτε με κίνηση, και μάλιστα καταιγιστική κάποιες φορές, κι άλλοτε με απόλυτη στατικότητα έτσι, ώστε να μοιάζουν οι ηθοποιοί του καδραρισμένοι σαν παλιές φωτογραφίες εποχής, ο σκηνοθέτης κίνησε όλο αυτό το πολυπρόσωπο σύνολο με μαεστρία κερδίζοντας τις εντυπώσεις, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.

Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, καθώς ο καθένας είχε κι έναν διαφορετικό ρόλο στο “κάδρο”, έστω κι αν ήταν αμίλητος, αποτυπώνοντας εικόνες ζωής και υπακούοντας στους κανόνες της κινησιολογίας, που έθεσε εύστοχα η Στεφανία Σωτηροπούλου, μέσα στους πραγματικά πετυχημένους φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου.

Με εξαμελή ορχήστρα αριστερά και δεξιά της σκηνής, που κάλυπτε το δρώμενο συνεχώς, τονίζοντας συναισθηματικά τις στιγμές που το απαιτούσαν, οι δύο κορυφαίοι πρωταγωνιστές της παράστασης, οι αδελφοί Τσαχουρίδη, ο Κωνσταντίνος και ο Ματθαίος, έντυσαν με τις φωνές τους και την λύρα του Ματθαίου τις εικόνες που εναλλάσσονταν μπροστά στα μάτια των θεατών, πολλαπλασιάζοντας τη συναισθηματική τους απήχηση.

Η φωνή του Κωνσταντίνου να αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις των τραγουδιών στο έπακρο και να τα αποδίδει δίνοντάς τους ακόμη μεγαλύτερες προεκτάσεις με την ιδιαιτερότητά της, με δυνατότερες στιγμές το “Η Ρωμανία ‘πάρθεν” αλλά και ένα άγνωστο σε μας και συγκλονιστικό αρμένικο μοιρολόι. Η μοναδική λύρα του Ματθαίου άλλοτε να ακομπανιάρει δυνατές στιγμές του έργου, παίζοντας μόνη κι άλλοτε να συνοδεύει τη δική του φωνή ή και των δύο αδελφών, ενθουσιάζοντας το κοινό.

Πέρα από την άψογη παρουσία των δυο αδελφών ως μουσικών -κάτι που είναι γνωστό- ενσωματώθηκαν πλήρως στην παράσταση και ως ηθοποιοί, αποκαλύπτοντας και αυτό το ταλέντο τους. Άλλωστε, η παράσταση βασίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην παρουσία τους, καθώς αποτελούσαν τον κύριο κορμό της.

Ίσως ήταν η καλύτερη καλλιτεχνική στιγμή των δύο αδελφών στην πλούσια μέχρι τώρα πορεία τους.

Με πολλά, συνεχώς εναλλασσόμενα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, άλλοτε ολοφώτεινα στις στιγμές της χαράς, κι άλλοτε αφαιρετικά και σκληρά στις στιγμές του πόνου, με τα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη να είναι μελετημένα αποδίδοντας όχι μόνο την εποχή αλλά και τη διαφορετικότητα των περιστάσεων κάθε φορά, η παράσταση κύλησε πάνω από δύο ώρες ενθουσιάζοντας το κοινό που χειροκροτούσε αδιάλειπτα.

Ήταν υπερπαραγωγή; Ναι, φυσικά. Μια υπερπαραγωγή, όμως όχι κενή, που σεβάστηκε την Ιστορία, τον συγγραφέα και το κοινό. Όχι κούφια, χωρίς στόχους και ερείσματα.

Μια παράσταση, που συγκέντρωσε και συγκεντρώνει ένα πλατύ κοινό και το κάνει τιμώντας την καλλιτεχνική δεοντολογία.

Φωτογραφίες: faretra.info

Συντελεστές της παράστασης

•Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
•Δραματοποίηση-Θεατρική διασκευή: Πάνος Αμαραντίδης
•Ζωντανή μουσική και τραγούδι: Κωνσταντίνος και Ματθαίος Τσαχουρίδης
•Μια μεγαλειώδης παραγωγή: με 40 ηθοποιούς, χορευτές και μουσικούς επί σκηνής
•Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
•Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης
•Φωτισμοί: Στέλλα Καλτσου
•Βίντεο προβολές: Παντελής Μέκκας
•Κινησιολογία: Στεφανία Σωτηροπούλου
•Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρέα Σαμαροπούλου
•Βοηθός Σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου
•Φιλική συμμετοχή στο video: Γρηγόρης Βαλτινός
•Επικοινωνία Δημόσιες Σχέσεις: Αλεξάνδρα Σαμπανιώτη
•Διεύθυνση Παραγωγής: Φανή Χάραρη
•Παραγωγή: People Entertainment.