Η μια υπόθεση κοινωνικής παθογένειας και σήψης διαδέχεται την άλλη. Και αν εφιαλτικό είναι η νέα αποκάλυψη να ξεπερνά την άλλη, το ίδιο εφιαλτικό είναι να εκκρεμεί μια υπόθεση βιασμού παιδιών, (όχι ενός παιδιού, αλλά παιδιών), από τον πατέρα τους, που καταγγέλθηκε από το 2017 και μέχρι είναι ελεύθερος!
Αν κάποιος φουκαράς χρωστά, κινητοποιούνται οι νομικές διαδικασίες και του παίρνουν το μοναδικό του σπίτι. Αν μια 90χρονη πουλά χωρίς άδεια στο παζάρι τερλίκια που πλέκει η ίδια, οδηγείται στην Αστυνομία!
Κι εδώ; Ένα τέτοιο γεγονός, αγόρια να καταγγέλλουν τον πατέρα τους πως τα βίαζε και αυτά και την αδελφή τους και μάλιστα βιντεοσκοπούσε τις σκηνές και για οπτική απόλαυση στη συνέχεια, αυτό ξεπερνά κάθε φαντασία.
Και επιπλέον ο “πατέρας” – πόσο οι λέξεις μπορούν να χάσουν τη σημασία τους! – είχε και συμμέτοχους σ’ αυτήν τη διαδικασία των βιασμών και φίλους του!
Τα παιδιά καταγγέλλουν και τη μητέρα για συγκάλυψη. Κι αυτό είναι το οδυνηρότερο όλων…
Κι ας πούμε ότι αποκαλύπτεται σιγά- σιγά, μέρα με τη μέρα, μια κοινωνία τεράτων. Και ας πούμε ότι θα το αντέξουμε, αν και δεν αντέχεται. Η ίδια η Πολιτεία πού είναι; Ποια είναι τα αντανακλαστικά της; Πώς οι γονείς κυκλοφορούν ελεύθεροι από το 2017;
Είναι ολιγωρία; Τι άλλο μπορεί να είναι; Οι κοινωνικές δομές μας δεν είναι όσο πρέπει οργανωμένες; Η γραφειοκρατία μας είναι τόσο δυσκίνητη; Πολλά τα ερωτηματικά.
Ζούμε μια πραγματικότητα τέτοια, που ο φόβος για όσα ακόμη μπορούν να συμβούν υπερβαίνει την επαναλαμβανόμενη απογοήτευση για όσα μέχρι αυτήν τη στιγμή μάς βρήκαν.
Κι αν ένας λαός έχει ν’ αντιμετωπίσει την ακρίβεια, την ανεργία, την κάθε είδους υποτέλεια, πρέπει να βλέπει παθητικά να διαλύεται και το ισχυρότερο κύτταρο της κοινωνίας, ο πυρήνας της; Η οικογένεια;
far
