“Eλλάδα, χώρα – δορυφόρος” / γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Δεν είναι, ωστόσο, μόνο οι ΗΠΑ που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε δορυφόρο τους. Το ίδιο διεκδικεί – και ως έναν βαθμό έχει καταφέρει στην πράξη – και η Τουρκία…

Η διαφορά μεταξύ των δύο δυνάμεων (ΗΠΑ και Τουρκίας) που μεταχειρίζονται την Ελλάδα ως δορυφόρο είναι ότι η μεν Ουάσιγκτον απολαμβάνει τις εκούσιες και ενθουσιώδεις πράξεις υποτέλειας των ελληνικών κυβερνήσεων, η δε Άγκυρα κρατά την Αθήνα στην τροχιά της με το ζόρι της ισχύος της.

Μια σειρά από τουρκικές απαιτήσεις,, που στην πράξη γίνονται αποδεκτές από τις ελληνικές κυβερνήσεις, αποδεικνύουν ότι η ισχύς της Άγκυρας έχει υποχρεώσει την Αθήνα να συμμορφωθεί σε μείζονες τουρκικές διεκδικήσεις:

• Η Ελλάδα δεν επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια γιατί είναι υπό την τουρκική απειλή πολέμου.
• Η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει τα ζωτικά τουρκικά συμφέροντα στο Αιγαίο «νομιμοποιώντας» τη συζήτηση για δεκάδες νησιά, βράχους και νησίδες, των οποίων την κυριαρχία αμφισβητεί η Άγκυρα (γκρίζες ζώνες).
• Στην πράξη η Ελλάδα αποδέχτηκε τις τουρκικές έρευνες («Ορούτς Ρέις») ακόμη και στα 6,5 μίλια από τις ακτές της Ρόδου, του Καστελλόριζου και της Κρήτης.
• Στην πράξη η Ελλάδα αποδέχτηκε την κοινή αμερικανοτουρκική απαίτηση για μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος με την απόσυρση (χωρίς αντικατάσταση) κρίσιμου για την αεράμυνα των νησιών στρατιωτικού υλικού (ρωσικής κατασκευής) που προσφέρθηκε στον ουκρανικό στρατό.
• Στην πράξη η Ελλάδα ανέχεται τις καθημερινές πια υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από κατοικημένα ή ακατοίκητα ελληνικά νησιά.
• Στην πράξη η Άγκυρα με σχεδιασμούς ασκήσεων επιβάλλει τη διχοτόμηση στο Αιγαίο με την έντονη στρατιωτική της παρουσία και δραστηριότητα σε θαλάσσιες περιοχές στο κέντρο του πελάγους που βρίσκονται δυτικά των ελληνικών νησιών, των οποίων η αεράμυνα ήδη έχει υπονομευτεί.

Πίεση και υποτέλεια

Τα παραπάνω περιγράφουν τα αποτελέσματα μιας συνεπούς αναθεωρητικής πολιτικής που ακολουθούν εδώ και δεκαετίες οι τουρκικές κυβερνήσεις, μετατρέποντας τελικά την Ελλάδα σε τουρκικό δορυφόρο.

Η αντίδραση των ελληνικών κυβερνήσεων (της προηγούμενης και της σημερινής) στην πραγματικότητα που δημιουργούν οι τουρκικές κινήσεις στο πεδίο, ήταν η προσφορά γης και ύδατος στην Ουάσιγκτον.

Η ενίσχυση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας ειδικά στις βάσεις της Σούδας και της Αλεξανδρούπολης προβάλλονται από την κυβέρνηση ως απόδειξη των δεσμεύσεων προστασίας που έχει αναλάβει η Ουάσιγκτον, παρά το γεγονός ότι οι αμερικανικές στρατιωτικές υποδομές στη χώρα μας παίζουν κρίσιμο ρόλο στη «συγκαλυμμένη» σύγκρουση ΗΠΑ – Ρωσίας στην Ουκρανία.

Τελικά, η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Ελλάδα μπορεί να περιγράφει και τη δυσαρμονία των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, σε καμία ωστόσο περίπτωση δεν αποτυπώνει την αμερικανική διάθεση να υποστηρίξει τα ελληνικά «δίκαια» έναντι των τουρκικών απαιτήσεων. Για τους Αμερικανούς η Τουρκία δεν είναι ακόμη καμένο χαρτί και η υπερδύναμη έχει την υπομονή να σχεδιάζει την επαναρυμούλκηση της Άγκυρας στην ευρωατλαντική τροχιά, κάτι που ενδεχομένως θα είναι ευκολότερο μετά την πολιτική ή βιολογική αποχώρηση του Ερντογάν από το προσκήνιο.

Τα όπλα

Ο βαθμός ανεξαρτησίας μιας χώρας ορίζεται τελικά από τις στρατιωτικές της δυνατότητες. Μπορεί οι διπλωματικές / οικονομικές / πολιτισμικές διασυνδέσεις και επιρροές να παίζουν τον ρόλο τους αλλά χωρίς επαρκείς και αυτόνομες στρατιωτικές δυνατότητες όλα αυτά δεν είναι παρά άδειο κέλυφος.

Στην προκειμένη περίπτωση Ελλάδα και Τουρκία εμφανίζουν μια απόκλιση ως προς τις επιλογές τους. Η μεν Ελλάδα προχωρά σε κολοσσιαίες αμυντικές δαπάνες εν είδει τιμήματος προστασίας, το οποίο καταβάλλεται στις πολεμικές βιομηχανίες των χωρών «προστατών», δηλαδή στις ΗΠΑ (F-16, F-35 κ.λπ.), στη Γαλλία (Rafale, Belharra), στη Γερμανία (άρματα). Σε τούτες – όπως και στις προηγούμενες – θηριώδεις αμυντικές δαπάνες οι ελληνικές κυβερνήσεις (σημερινή και προηγούμενες) δεν φρόντισαν να εντάξουν και να οικοδομήσουν μια εθνική αμυντική βιομηχανία προκειμένου να εξασφαλιστεί ένα ελάχιστο περιθώριο αυτονομίας κινήσεων και επιλογών.

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα περιμένει τα όπλα που έχει παραγγείλει παζαρεύοντας τις άδειες χρήσης των δυνατοτήτων τους η Τουρκία πραγματοποίησε πετυχημένη δοκιμαστική εκτόξευση ενός τουρκικής κατασκευής βαλλιστικού πυραύλου μικρού βεληνεκούς (πάνω από 550 χιλιόμετρα), ο οποίος, όπως γράφουν και προβάλλουν τα τουρκικά ΜΜΕ, μπορεί να χτυπήσει σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας.

Όσο κι αν οι δυνατότητες της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας υπερτονίζονται και για τις προεκλογικές ανάγκες του Ερντογάν, είναι σαφές πως έχουν αποκτήσει μια αυτόνομη δυναμική. Με απλούστερα λόγια, κατασκευάζουν και χρησιμοποιούν χωρίς να πρέπει να ζητήσουν άδεια ή να αντιμετωπίσουν κίνδυνο υπονόμευσης των δυνατοτήτων των οπλικών τους συστημάτων από τις κατασκευάστριες χώρες.

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα η ελληνική κυβέρνηση παραδέχεται ότι έχει προχωρήσει στην υπονόμευση της αεράμυνας των νησιών του ανατολικού Αιγαίου με την παραχώρηση στον ουκρανικό στρατό των αρμάτων BMP-1. Τα εν λόγω άρματα αποτελούσαν βασικό στοιχείο της άμυνας των νησιών και η απομάκρυνσή τους ισχυρά διατυπωμένη το τελευταίο διάστημα τουρκική απαίτηση, η οποία ικανοποιήθηκε με την παρότρυνση μάλιστα των επίσημων προστατών της χώρας, των Αμερικανών.

Στην Αθήνα η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της στα media προβάλλουν την εικόνα μιας Ελλάδας με ισχυρούς συμμαχικούς δεσμούς που έχει αρχίσει να εκσυγχρονίζει τις αμυντικές / αποτρεπτικές της δυνατότητες. Η εικόνα αυτή μπορεί να εξυπηρετεί το κυβερνητικό αφήγημα , ωστόσο δεν μπορεί να κρύψει ότι η χώρα μέσω των εξοπλιστικών απλώς καταβάλλει το τίμημα της υποτιθέμενης προστασίας, ενώ στην ουσία οι στρατιωτικές της δυνατότητες είναι προσαρμοσμένες στο ευρύτερο αμερικανοΝΑΤΟϊκό «καλό».

Αυτό άλλωστε δείχνει η απόφαση για τον μερικό αφοπλισμό των νησιών, όπως και το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια από τις 7 χώρες του ΝΑΤΟ που διαθέτει πολεμικά της αεροσκάφη για τους πυρηνικούς σχεδιασμούς της συμμαχίας…

 topontiki.gr