Αντί να απασχολείται με το πώς θα περιφράξει τον «κήπο» της Ε.Ε. ο Μπορέλ, καλό θα ήταν να εργάζεται για να τον ζεστάνει το χειμώνα…
Όπως χαρακτηριστικώς δήλωσε σε μία πρόσφατη ομιλία του ενώπιον διπλωματών της Ε.Ε.: «Ναι, η Ευρώπη είναι ένας κήπος. Έχουμε φτιάξει έναν κήπο. Όλα λειτουργούν. Είναι ο καλύτερος συνδυασμός πολιτικής ελευθερίας, οικονομικής ευημερίας και κοινωνικής συνοχής που μπόρεσε να οικοδομήσει η ανθρωπότητα – τα τρία πράγματα μαζί… Ο υπόλοιπος κόσμος (και το ξέρετε πολύ καλά, Φεντερίκα) δεν είναι ακριβώς κήπος. Το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου είναι μια ζούγκλα και η ζούγκλα θα μπορούσε να εισβάλει στον κήπο. Οι κηπουροί θα πρέπει να το φροντίσουν, αλλά δεν θα προστατεύσουν τον κήπο χτίζοντας τοίχους. Ένας ωραίος μικρός κήπος που περιβάλλεται από ψηλούς τοίχους, για να αποτρέψει την είσοδο της ζούγκλας, δεν πρόκειται να είναι λύση. Επειδή η ζούγκλα έχει ισχυρή ικανότητα ανάπτυξης και ο τοίχος δεν θα είναι ποτέ αρκετά υψηλός για να προστατεύσει τον κήπο. Οι κηπουροί πρέπει να πάνε στη ζούγκλα».
Υποθέτω ότι δεν πέρασε από το μυαλό του Μπορέλ ότι, παρόλες τις δυσκολίες της, μια ζούγκλα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και ζωντανή από τον περιποιημένο κήπο, για παράδειγμα ενός ζευγαριού συνταξιούχων κεντρο-Ευρωπαίων αλλά αυτή ακριβώς είναι η (μόνη) ακρίβεια της παρομοίωσής του: πράγματι, η Ε.Ε. ακόμα κρατά περισσότερο πλούτο στα χέρια της από την Αφρική (σε σχέση με την Ασία καλύτερα να ξαναδιαβάσει τα στοιχεία). Τα κλοπιμαία της αποικιοκρατίας αντέχουν ακόμα.
Πράγματι, η Ε.Ε. διαθέτει κάποια ψήγματα κοινωνικού κράτους, χάρη σε επαναστάσεις που έλαβαν χώρα έναν αιώνα πριν, τα οποία την καθιστούν δημοφιλή μεταναστευτικό προορισμό. «Ευτυχώς» για ανθρώπους σαν τον Μπορέλ που ανησυχούν τόσο πολύ μη χαλάσει από τους «έξω» ο κήπος της Ε.Ε., τον χαλάνε οι ίδιοι από «μέσα», ώστε σύντομα, χωρίς ενέργεια και μετά από δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού δεν θα έχουμε ούτε αυτά τα ψήγματα.
Αλλά παρόλα τα παραπάνω, τα οποία άλλωστε φθίνουν ραγδαία, η Αφρική, όπως και η Ασία είναι εκείνες οι οποίες μέσα από τις κρίσεις τους πρωταγωνιστούν στη διαμόρφωση του νέου κόσμου, ενόσω η Ε.Ε. βράζει στην παρακμή της. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, οι 10 πολυπληθέστερες χώρες το 2030 θα βρίσκονται εκτός Ε.Ε., ενώ όλες οι ήπειροι πέραν της Αφρικής έχουν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο νεανικού πληθυσμού. Σύμφωνα επίσης με μια σειρά από σχετικές έρευνες, έως το 2030 είναι ζήτημα αν έστω μία οικονομία της Ε.Ε., η Γερμανία, θα βρίσκεται στις 10 μεγαλύτερες παγκοσμίως. Κάτι δε μας λέει ότι «χάρη» στο αμερικανικό LNG θα βρεθεί αρκετά χαμηλότερα. Αν τα συνδυάσουμε όλα αυτά, ιδίως δε με τις κυρώσεις και τη ληστρική πολιτική της Ε.Ε. εις βάρος των αντιπάλων της, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς, ότι η «ζούγκλα» θα αποδειχθεί πολύ πιο δημοφιλής προορισμός για τις ξένες επενδύσεις από τον «κήπο» της Ε.Ε.. Όσο αυτό θα συμβαίνει, τόσο θα βλέπουμε το κοινωνικό κράτος της Ε.Ε. να αποσυντίθεται.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ε.Ε., το οποίο απίθανοι τύποι σαν τον Μπορέλ επιτείνουν: δέσμια βαθιά ρατσιστικών και αποικιοκρατικών αντιλήψεων είτε αρνείται να δει την παρακμή της, είτε την αντιμετωπίζει σαν μία πρόσκαιρη ανάπαυλα στην ισχύ του δυτικού κόσμου. Νομίζει η ηγεσία της Ε.Ε. ότι αυτό που πρέπει να κάνει είναι να χτίσει το φρούριό της απέναντι στους «εισβολείς από τη ζούγκλα» (ασχέτως αν δεν το ομολογεί ή ακόμα και λέει το αντίθετο) και να πάει στα μέρη τους για να τους «εκπολιτίσει», με έναν ακόμα γύρο αποικιακής καταλήστευσης και βαρβαρότητας. Το «white men’s burden» σε νέα εκδοχή. Αυτός μάλιστα ο «εκπολιτιστικός» βιασμός της «ζούγκλας» αφορά και τους «εγγύς αγρίους» όπως είναι οι Ρώσοι. Άλλωστε, στο πλαίσιο του θεσμικού ρατσισμού του αντιρωσισμού και του ξεπλύματος του ναζισμού δια της Ουκρανίας, ο ρατσιστικός λόγος έχει μπει για τα καλά στη φαρέτρα των «δυτικών» αξιών εκ νέου.
Το διπλό πρόβλημα της Ε.Ε. είναι ότι αποδεικνύεται ταυτοχρόνως ρατσιστική και ξεδοντιασμένη. Θέλει να λεηλατήσει ξανά τους γύρω της, αλλά σε αντίθεση με το παρελθόν της, τώρα είναι αυτή η οποία λεηλατείται και μάλιστα από τους συμμάχους της, τις ΗΠΑ. Θέλει να χτίσει κάστρα απέναντι στους «αγρίους», αλλά η βιομηχανική καρδιά της τους χρειάζεται, όπως και τη φτηνή ενέργεια από τη Ρωσία. Θέλει να πάει στη «ζούγκλα» για να τη λεηλατήσει, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να πολεμήσει. Αντιθέτως, οι «άγριοι» της ζούγκλας, την «κερδίζουν» σταδιακά, στο δικό της παιχνίδι.
Σε κάθε περίπτωση, αντί να απασχολείται με το πώς θα περιφράξει τον «κήπο» της Ε.Ε. ο Μπορέλ, καλό θα ήταν να εργάζεται για να τον ζεστάνει το χειμώνα που έρχεται. Αλλά πού τέτοια τύχη…
