-του δικηγόρου Αντώνη Κατσά
Στις 27 Οκτωβρίου στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών θα συζητηθεί η αγωγή που άσκησε η ΕΑΑΣ («Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού») εναντίον του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου με την οποία ζητούν να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να τους καταβάλει το ποσό των 70000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, επειδή σε ραδιοφωνική του εκπομπή έκανε σφοδρή κριτική για τις γιορτές μίσους που διοργανώνουν κάθε χρόνο στο Γράμμο και το Βίτσι, αποκαλώντας τους ηττηθέντες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού «κομμουνιστοσυμμορίτες». Ως μέσο, δε, αναγκαστικής εκτέλεσης της εκδοθησομένης αποφάσεως, ζητούν την επιβολή προσωπικής κράτησης διαρκείας 6 μηνών.
Η ενέργεια αυτή των αποστράτων αξιωματικών δεν είναι τυχαία, ούτε άκαιρη. Εντάσσεται πλήρως και εναρμονίζεται με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα μας, καλλιεργούμενη άνωθεν, με στόχο την τρομοκράτηση και φίμωση κάθε δυνατής φωνής, που με συνέπεια και σθεναρότητα αντιπαλεύει τον ξεδιάντροπα εκδηλούμενο, αλλά και τον συγκαλυμμένο και έρποντα φασισμό και ταυτόχρονα υπερασπίζεται με τεκμηριωμένο τρόπο την ιστορική αλήθεια.
Μελετώντας το περιεχόμενο της αγωγής και αποφεύγοντας τον πειρασμό να σχολιάσω τα καθαρά νομικά επιχειρήματα, αδυνατώ να παραβλέψω την προσπάθεια του κειμένου να αποφλοιώσει και απογυμνώσει την υπόθεση από την πραγματική της ουσία, η οποία θεωρώ πως είναι η εξής:
1) Η Ένωση αποστράτων, η οποία σημειωτέον, «εντελώς συμπτωματικά», οφείλει την ύπαρξη της σε νόμους του Μεταξά και της Χούντας και φέρει μάλιστα τον χαρακτήρα του ΝΠΔΔ, ενώ προσφεύγει στα δικαστήρια και επικαλείται τη νομιμότητα , ταυτόχρονα παραβιάζει κατάφωρα τους νόμους αυτού του κράτους, οι οποίοι αναγνωρίζουν την περίοδο 1946-1949 ως περίοδο Εμφυλίου πολέμου και όχι «συμμοριτοπολέμου» και την πλευρά των ηττημένων ως Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος και όχι «κομμουνιστοσυμμορίτες», όπως αναφέρει η Ένωση σε προσκλήσεις, ομιλίες ,σε διάφορες εκδηλώσεις της.
2) Είναι θεμιτό να τιμάς τους νεκρούς σου, αλλά εκτός από παράνομο, είναι χυδαίο και προκλητικό, όχι απλώς να μη σέβεσαι, αλλά να υβρίζεις τους νεκρούς των αντιπάλων σου και είναι άκρως αποκρουστικό, να χρησιμοποιείς ως πρόσχημα «εκδηλώσεις μνήμης» ακριβώς για να υβρίσεις νεκρούς και ζωντανούς , να συκοφαντήσεις και συνειδητά να διαστρεβλώσεις τους αγώνες τους, τις ιδέες τους και το όραμα τους για έναν καλύτερο κόσμο, για το οποίο θυσίασαν τη ζωή τους, κατέστρεψαν τις οικογένειες τους, βασανίστηκαν άγρια, εξορίστηκαν και υπέφεραν τα πάνδεινα για το γενικό καλό, επιδεικνύοντας μια πρωτόγνωρη ανιδιοτέλεια, αφάνταστο ηρωισμό και αξιοθαύμαστη προσήλωση σε υψηλά ιδανικά και ανθρώπινα ιδεώδη.
3) Καμώνονται πως ξεχνούν οι απόστρατοι ότι αυτοί τους οποίους υβρίζουν και τους αποκαλούν «συμμορίτες», δεν αποστρατεύθηκαν ποτέ. Αντίθετα όταν άλλοι δειλοί και ριψάσπιδες αποστρατεύθηκαν, αυτοί στρατευθήκαν εκουσίως και υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους και τον λαό. Τον τίτλο του αγωνιστή και του πατριώτη δεν τους τον χάρισε κανένας. Τον κατέκτησαν στα πεδία της μάχης, πολεμώντας τους φασίστες του Μουσολίνι και του Χίτλερ, κάνοντας κάθε καλύβι, κάθε πέτρα, κάθε γεφύρι και κάθε βουνοκορφή, φρούρια του απελευθερωτικού αγώνα. Όταν η πολιτειακή , πολιτική και στρατιώτη ηγεσία αυτού του τόπου φόρτωσε σε καράβια τον χρυσό της Ελλάδας και εγκατέλειψε τη χώρα, αυτοί που αποκαλούν «συμμορίτες» σήκωσαν στις πλάτες τους τον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Είναι οι ίδιοι «συμμορίτες» που αφού απελευθέρωσαν την Ελλάδα από τους κατακτητές , πολέμησαν και πάλι την νέα Αγγλική κατοχή τον Δεκέμβρη του 1944 και τον Τσώρτσιλ που έδωσε εντολή στα στρατεύματα του να συμπεριφέρονται στο περήφανο Ελληνικό λαό « ως λαό υπό κατοχή». Είναι οι ίδιοι οι ανυπότακτοι «συμμορίτες» που δεν βολεύονταν παρά μόνο στο δίκιο και αμυνόμενοι στις δολοφονίες και στις διώξεις του μεταδεκεμβριανού κράτους, που το συγκρότησαν οι άκαπνοι οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των κατακτητών, ξαναπήραν τα όπλα και έδωσαν έναν άνισο αγώνα για την οριστική απελευθέρωση της πατρίδας και και του ανθρώπου. Διεξήγαγαν για τρία χρόνια ως Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας τον πρώτο γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του προηγούμενου αιώνα, με αντιπάλους κυρίως τους νέους δυνάστες και κατακτητές, τους Αμερικανούς , των οποίων η στρατιωτική υπεροπλία και υπεροχή, με τα αεροπλάνα και τις βόμβες ναπάλμ, έκρινε την έκβαση αυτής της σύγκρουσης.
4) Αυτή την ξενόφερτη έκβαση πανηγυρίζουν κάθε χρόνο οι απόστρατοι στο Γράμμο και το Βίτσι, πλαισιωμένοι και χειροκροτούμενοι από την σπορά των νικητών, αλλά και από την σπορά των ηττημένων του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, χρησιμοποιώντας την ίδια φρασεολογία με αυτούς , τις ίδιες συκοφαντίες για τους πατριώτες και τους αγωνιστές, καλλιεργώντας το τυφλό μίσος και ταΐζοντας με αυτό τα φίδια του φασισμού και του αντικομμουνισμού.
5) Αυτά τα γενναία παιδιά του Ελληνικού λαού, άντρες και γυναίκες, που μέσα σε 9 χρόνια τα έβαλαν με τεράστιες στρατιωτικές υπερδυνάμεις, Ιταλούς, Βούλγαρους, Γερμανούς, Αγγλους και Αμερικανούς, με μόνο όπλο την αγάπη για την πατρίδα και το λαό της, με όρθια φλογισμένη ψυχή, πυρπολημένη από την ιστορία αυτού του τόπου και το όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,οι κύριοι απόστρατοι, αν μη τι άλλο, οφείλουν να τα σέβονται και αν δεν είναι ικανοί γι΄ αυτο, τουλάχιστον να σιωπούν. Εκείνο που δεν έχουν στο ελάχιστο είναι το δικαίωμα να υβρίζουν, να συκοφαντούν, να απαξιώνουν και να σπιλώνουν μνήμες, αγώνες, ιδέες και ιδανικά που αδυνατούν να κατανοήσουν.
Όσο συμπεριφέρονται όμως με αυτό τον τρόπο , θα έχουν απέναντι τους κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, όχι μόνο τον Νίκο Μπογιόπουλο ο οποίος, όπως πάντα κάνει, τεκμηριωμένα υπερασπίστηκε
την ιστορική αλήθεια και καυτηρίασε με τον δικό του τρόπο την προσπάθεια διαστρέβλωσης της και επίσης εκδήλωσε το απόλυτο δικαιολογημένο ενδιαφέρον του, ως Δημοσιογράφος αλλά και ως απλός πολίτης, για το εντόνως ανησυχητικό φαινόμενο αναβίωσης πρακτικών και άκρως επικίνδυνων φαινομένων και ιδεολογιών, που έχουν καταδικασθεί στη συνείδηση του κάθε προοδευτικού ανθρώπου και τα οποία πλήρωσε η ανθρωπότητα με εκατόμβες νεκρών.
Θέλω να πιστεύω ότι την ίδια απάντηση θα δώσει και το δικαστήριο στις 27 Οκτωβρίου, αντιστοιχώντας το σκεπτικό του με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
