Νεκρός κι αν έπεσες
σε τίποτε το φως σου δε λιγόστεψε.
Ενα πύρινο άτι ανακρατάει το παρτιζάνικο όραμά σου ψηλά.
Σταυραδελφέ, τώρα βρίσκεσαι όπου Γης.
Στον Ινδιάνο,
που από όνειρα είναι καμωμένος και χαλκό.
Και στο Μαύρο,
που ‘χει ξεσηκωθεί φουσκωμένη ανθρωποθάλασσα
και στον πετρελαιοεργάτη
στο δουλευτή του νίτρου
στους απέραντους κάμπους με τους κρυψώνες,
στη ζάχαρη, στ’ αλάτι, στις φυτείες καφέ,
παντού εσύ ένα κινούμενο αιμάτινο άγαλμα,
έτσι όπως έπεσες ζωντανός.
Τώρα η Κούβα και με τα σφαλιστά τα μάτια
σε θωρεί μπροστά της.
Μάγουλο μ’ ανάρια γενειάδα
και την κρεατοελιά του νεαρού άγιου
περνάς με το ξεθωριασμένο, κουρελιάρικο,
γεμάτο τρύπες αμπέχονό σου…
Κι απ’ τις αμερικάνικες ακόμα κρύπτες καρτέρα μας.
Θα βαδίσουμε μαζί…
……………………
(Στις 7 Οκτωβρίου 1967 δολοφονείται ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Στις 15 Οκτωβρίου ο Κουβανός επαναστάτης Νικολάς Γκιγιέν γράφει τους παραπάνω στίχους – Μετάφραση: Χρήστος Κανναβός.)
