Τίθεται το ερώτημα γιατί σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Δύσης εξαπολύει τη σφοδρή επίθεση του στο σκοταδιστικό καθεστώς του Ιράν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ενώ κατά το παρελθόν τηρούσε σιγή ιχθύος για τον κοινωνικό υποβιβασμό της γυναίκας και τις στερήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων της…
Ευγενία Καβαλλάρη*
Η στυγνή δολοφονία της 22χρονης Ιρανής Αμινί Μαχσά επανέφερε στο προσκήνιο το αντιδραστικό ισλαμικό καθεστώς του Ιράν που εκτός από τις οικονομικές και κοινωνικές διακρίσεις με τις οποίες συνθλίβει τον λαό του, διαιωνίζει και επιβάλλει σε βάρος των γυναικών σκοταδιστικές, αναχρονιστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Εξαπολύει μάλιστα, σε βάρος του λαού που η δίκαιη αγανάκτηση του τον έβγαλε στο δρόμο του αγώνα, ωμή κρατική βία σε ένα κρεσέντο ανελέητου αυταρχισμού με πολλά θύματα.
Στην παρούσα συγκυρία πολιτικά ορθό και επιβεβλημένο για κάθε αριστερό, προοδευτικό και δημοκράτη άνθρωπο είναι να διαχωρίσει την υποστήριξη του προς τις γυναίκες και τον δοκιμαζόμενο λαό στο Ιράν από την αξιοποίηση και εργαλειοποίηση των εξελίξεων εκεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κ΄ ΕΕ. Δεν πείθουν τα κροκοδείλια δάκρυα τους για τα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράν. Σιωπούν επιδεικτικά για την καταπάτηση τους σε άλλες ισλαμικές χώρες, όπως για παράδειγμα στη Σαουδική Αραβία, Λίβανο, κα. Εκεί η γυναίκα δεν είναι αντικείμενο ιδιοκτησίας του άντρα; Εκεί αν παραβούν τους προδιαγεγραμμένους κανόνες δεν τις μαστιγώνουν, δεν τις λιθοβολούν, δεν τις σκοτώνουν;
Τίθεται το ερώτημα γιατί σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Δύσης εξαπολύει τη σφοδρή επίθεση του στο σκοταδιστικό καθεστώς του Ιράν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ενώ κατά το παρελθόν τηρούσε σιγή ιχθύος για τον κοινωνικό υποβιβασμό της γυναίκας και τις στερήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων της που συνιστούσε και συνιστά την κανονικότητα της κοινωνικής ζωής όχι μόνο στο Ιράν, αλλά και σ’ όλα τα κράτη της επικράτειας του Ισλάμ θεοκρατικά είτε εκκοσμικευμένα. Καθημερινά καταγράφονται φαινόμενα καταπάτησης δικαιωμάτων γυναικών, άσκησης ψυχολογικής και σωματικής βίας σε βάρος τους με πλήθος παραδειγμάτων επιβολής βάναυσων σωματικών ποινών.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί τώρα και γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία. Το ερώτημα αυτό εύκολα απαντάται, αν παρακολουθήσουμε τις πρόσφατες εξελίξεις στις σχέσεις ΗΠΑ-ΙΡΑΝ. Προβλήματα καταγράφονται μεταξύ των δύο χωρών για τη “διάσωση” της διεθνούς Συμφωνίας του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Αντίθετα το Ιράν κινείται στην κατεύθυνση προσέγγισης με την Ρωσία και Κίνα, όπως διαφάνηκε στις εργασίες της Συνόδου Κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, στη Σαμαρκάνδη (συμμετείχαν Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Καζακστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν), όπου υπογράφτηκε μνημόνιο με το οποίο το Ιράν αναλαμβάνει υποχρεώσεις για την πλήρη ένταξη του στον Οργανισμό, διαδικασία που αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2023. Είναι προφανές πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης, αίρουν την μέχρι τώρα υποστήριξη που παρείχαν στο καθεστώς του Ιράν παραβλέποντας το στυγνό πρόσωπο του. Παράλληλα, εκδηλώνουν την πρόθεση τους για χρήση κάθε μέσου προκειμένου να αποφευχθούν οι επικείμενές εξελίξεις. Έχουν στη φαρέτρα τους δοκιμασμένες συνταγές όπως την Πορτοκαλί επανάσταση, την Αραβική Άνοιξη που προϊόντα τους είναι τα φασιστικά καθεστώτα απολύτως όμως ελεγχόμενα από τις ΗΠΑ. Αλλά και οι στρατιωτικές επεμβάσεις δεν αποκλείονται, αν κριθούν απαραίτητες για την αποκατάσταση της τάξης περιβεβλημένης με τον μανδύα των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.
Άλλη μια διάσταση που αξίζει προσοχής και σχολιασμού είναι ο τρόπος προβολής των γεγονότων από τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ. Ξιφουλκούν κατά της βίας που εξαπολύει η ισλαμική εξουσία σε βάρος των εξεγερμένων γυναικών και αντρών που αγωνίζονται και διεκδικούν τα αυτονόητα και θρηνούν για τα νεκρά θύματα. Ωστόσο προκαλεί η διγλωσσία τους και η διαφορετική αντιμετώπιση παρόμοιων φαινομένων, που επιβεβαιώνει τις πολιτικές τους εξαρτήσεις και τον ρόλο που διαδραματίζουν. Όταν στη χώρα μας για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι φοιτητές, οι αγρότες κινητοποιούνται, διαδηλώνουν, απεργούν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, να αποκρούσουν τη βάρβαρη πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της ανεργίας, χαρακτηρίζονται ως ταραξίες, μειοψηφίες, υποκινούμενοι, βέβηλα στοιχεία γενικώς και η κυβερνητική πολιτική του αυταρχισμού, της καταστολής, της αστυνομικής βίας, των απαγορεύσεων, επιβεβλημένη για την τήρηση της τάξης. Όταν βιαστές, έμποροι λευκής σαρκός αθωώνονται, λειτουργεί η ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Όταν γυναίκες για να διατηρήσουν τη θέση εργασίας τους και να μην απολυθούν γεννούν στις τουαλέτες, είναι περίεργα φαινόμενα. Όταν γυναίκες βιώνουν ενδοοικογενειακή κακοποίηση και το “κράτος δικαίου” δεν τις βοηθά, αποτελούν απλά θλιβερές ειδήσεις. Φτάνει πια η διγλωσσία και η υποκρισία.
Οι γυναίκες και ο λαός του Ιράν που ασφυκτιά κάτω από τον τυραννικό ζυγό του θεοκρατικού κράτους, οι εργαζόμενοι και οι λαοί όλου του κόσμου ένα δρόμο έχουν να διαβούν, αυτόν του μαζικού αγώνα για δημοκρατία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη μακριά από τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών.
*ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ, ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ Δ.Σ ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΗΜΑΘΙΑΣ
