Ένα πολιτικό φαινόμενο που ταλανίζει τις «δημοκρατίες», με όλες τις διαφορές τους, είναι η μειούμενη συμμετοχή των νέων και των περισσότερο φτωχών στην εκλογική διαδικασία, κάτι που ευνοεί τις απανταχού συντηρητικές, αντιδραστικές και ακροδεξιές δυνάμεις.
«Η μακροπρόθεσμη υποχώρηση της εκλογικής συμμετοχής βαραίνει, σχεδόν εξ ολοκλήρου, το κατώτερο τρίτο της εισοδηματικής διανομής. Εκεί τροφοδοτείται η δήθεν πολιτική αδιαφορία του κόσμου, η οποία πηγάζει από την αντίληψη ότι, ούτως ή άλλως, δεν ζητείται η γνώμη τους από “αυτούς εκεί πάνω”, τη στιγμή που όσοι είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση θεωρούν σχεδόν αυτονόητο πως, τουλάχιστον στις εκλογές, θα μπορούν να αρθρώσουν μια λεξούλα». Αυτό γράφει, έχοντας έναν σκληρό πυρήνα αλήθειας, ο Γερμανός κοινωνιολόγος Στέφαν Λέσενιχ, στο ενδιαφέρον βιβλίο του «Τα όρια της Δημοκρατίας: η συμμετοχή ως διανεμητικό πρόβλημα» (Εκδόσεις Εναστρον).
Και είναι όντως αυτό το τεράστιο πρόβλημα που αποτελεί αγκάθι για τη λειτουργία της όποιας δημοκρατίας, δηλαδή η «αδιαφορία» όλο και περισσότερων πολιτών γι’ αυτά που κατά κύριο λόγο τούς αφορούν. Αντικειμενικά αυτή η παραίτηση λειτουργεί ως ένα είδος σιωπηρής ανάθεσης εν λευκώ στους δημαγωγούς, στους νεοφιλελεύθερους και στους ακροδεξιούς, προκειμένου να διαχειριστούν τις δημόσιες υποθέσεις, τον δημόσιο χώρο και το περιβάλλον εν γένει. Και φυσικά, όπως ξέρουμε, ο συγκεκριμένος εσμός των πολιτικών αγύρτηδων λύνει για δικό του όφελος (οικονομικό, πολιτικό ή ιδεολογικό) κάθε πρόβλημα που προκύπτει στην καθημερινότητα. Ιδιωτικοποιήσεις-γραμμάτια σε φίλους επιχειρηματίες, «αξιοποίηση» (μπετονάρισμα) δημόσιων χώρων, περιβαλλοντική καταστροφή στο όνομα της ανάπτυξης, εκβαρβαρισμός του δημόσιου λόγου, καταστολή της αντίθετης άποψης και πάει λέγοντας.
Είτε θα αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν στη διαχείριση των δικών μας υποθέσεων είτε ο εξτρεμισμός της αγοράς θα ισοπεδώσει τα πάντα και θα μας οδηγήσει στην καταστροφή του πολιτισμού.
Φώτο: EUROKINISSI/ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
