Μια σύγχρονη “Αντιγόνη”;

Πριν από μέρες η είδηση πως νεκρή προσφυγοπούλα από τη Συρία έχασε τη ζωή της από τσίμπημα σκορπιού σε νησίδα του Έβρου συγκλόνισε την κοινή γνώμη, καθώς οι 29 Σύριοι που χρησιμοποίησαν τη λέμβο της φυγής εγκλωβίστηκαν εκεί.

Και το τραγικότερο ήταν πως, επειδή δεν γινόταν καμία κίνηση ούτε από τις τουρκικές αρχές ούτε από τις ελληνικές, καθώς η κάθε μια ισχυριζόταν πως η νησίδα ανήκε στη δικαιοδοσία της άλλης και επομένως δεν μπορούσε να παρέμβει, το νεκρό παιδί προχωρούσε μοιραία στη σήψη που ακολουθεί το θάνατο.

Η μάνα, λένε, πως έβαλε το μικρό κορμί μέσα στο νερό του ποταμού, μια απονενοημένη διαδικασία προσωρινής ταφής, για να αποφύγει όσο το δυνατόν την προϊούσα σήψη.

Πόση δύναμη χρειάζεται κάτι τέτοιο; Και ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να το αντέξει;

Όταν ο Σοφοκλής δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν γράφει την “Αντιγόνη” του, (ηρωίδα που ακόμη συγκλονίζει), να συγκρούεται με τις εξουσίες του πάνω κόσμου, που εκπροσωπούνται από τον Κρέοντα, που απαγορεύει να θάψει τον νεκρό αδελφό της, τον Πολυνείκη, η Αντιγόνη ξέρει καλά πως υπάρχουν νόμοι που εκφράζουν πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά κι αυτοί είναι απαραβίαστοι, όπως οι τιμές στους νεκρούς.

Η Αντιγόνη διαλέγει να θάψει τον νεκρό της, έστω με μια υποτυπώδη ταφή και να οδηγηθεί κι αυτή στο θάνατο, παρά να ασεβήσει απέναντι στους πανάρχαιους νόμους του Άδη.

Και έρχεται τώρα μια μάνα από τη μακρινή Συρία και τοποθετεί το νεκρό παιδί της στο νερό σαν μια άλλη Αντιγόνη…

Την ύβρη στις αρχαίες τραγωδίες την ακολουθεί η νέμεση… Εδώ; Τώρα;

Χθες κλιμάκιο της ΕΛΑΣ εντόπισε τους πρόσφυγες και προχώρησε στη διάσωσή τους. Θεωρήθηκε πως η νησίδα τώρα ανήκει στην ευθύνη της Ελλάδας; Ήταν η κατακραυγή τόσο έντονη που οδήγησε στις  απαιτούμενες ενέργειες;

Αν πάρουμε υπόψιν μας σημερινό δημοσίευμα πως το περιστατικό  με το άταφο παιδί δεν αληθεύει, αλλά χρησιμοποιήθηκε  για να συγκινήσει και να προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση σε άμεσες ενέργειες διάσωσης, τότε τα πράγματα παίρνουν άλλη διάσταση.

Τότε η αλήθεια μπερδεύεται με το ψέμα τόσο πολύ, που  αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για όλα πια..

Όμως το ηχητικό μήνυμα που στάλθηκε από τους πρόσφυγες, και συγκεκριμένα από την 28χρονη Μπαϊντά Α., καθώς ζητούσε βοήθεια, αυτό και την αλήθεια του κανένας δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει. Η κραυγή αγωνίας ανθρώπων που πιάστηκαν στα δίχτυα το πολέμου δίχως να φταίνε, δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο.

 «Ζητάω βοήθεια, όλοι μου λένε ότι είναι δύσκολο. Τι δυσκολία έχει να σωθούν άνθρωποι; Ποια είναι η δυσκολία; Μας σκοτώνουν στη Συρία, στην Τουρκία, σ’ αυτό το νησί στην Ελλάδα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Τι φταίμε; Το κορίτσι πέθανε, γιατί κανείς δεν ακούει τη φωνή μας και την αδελφή μας τη σκότωσε σκορπιός. Τι θα απογίνουμε; Ίσως το πρωί να έχουμε όλοι πεθάνει. Το νησί είναι γεμάτο φίδια, σκορπιούς, έντομα και δεν ξέρω τι άλλο… Εκλιπαρώ, εκλιπαρώ. Ζούμε μια επίγεια κόλαση, σας ορκίζομαι ότι είναι επίγεια κόλαση και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει».

far

(Το χαρακτικό είναι της Βάσως Κατράκη)