Από την αρχή της πανδημίας, το κίνημα των αρνητών (σοβαρών) μέτρων και αργότερα εμβολίων κατά της CoViD-19 χρησιμοποίησε συνθήματα που μιλούσαν για «ναζί», «απαρτχάιντ» και «ευγονική». «Φονικές μάσκες», «φονικά τεστ», «φονικά εμβόλια» — η κάθε προσπάθεια αποφυγής της μόλυνσης με SARS-CoV-2 ή πρόληψης της πολυσυστημικής νόσου που προκαλεί, αντιμετωπίστηκε από ένα πολυεπίπεδο τμήμα ανθρώπων ως «υγειονομική δικτατορία».
Πίσω από τις κραυγές των συνθημάτων, βρισκόταν πάντα λιγότερο ή περισσότερο κρυμμένη μια άσβεστη επιθυμία «επιστροφής στην κανονικότητα» χωρίς καμία σκέψη για το κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Στην πρώτη περίοδο της πανδημίας, χωρίς εμβόλια ακόμα, η μάχη ήταν «να μείνει ανοιχτή η οικονομία». Στις ΗΠΑ, νεοφιλελεύθερα θινκ τανκ (με χρήματα από το γιγαντιαίο επιχειρηματικό λόμπι που έχει στην κορυφή του την οικογένεια Κοχ) χρηματοδοτούσαν το Great Barrington Declaration, ένα ψευδοεπιστημονικό ιδεολογικό μανιφέστο που προωθούσε την «ανοσία αγέλης» μέσω της ελεύθερης μόλυνσης του «υγιούς πληθυσμού» και με περιορισμούς στην κινητικότητα των «ευάλωτων».
Η ίδια γκρούπα συμφερόντων πίσω από το GBD, είχε και το αυτί του προέδρου Τραμπ, αλλά και πολλών Ρεπουμπλικανών κυβερνητών σε πολιτείες των ΗΠΑ, που καθυστέρησαν, σαμπόταραν ή/και αρνήθηκαν να λάβουν τα αναγκαία μέτρα. Το αυτό και στη Μεγάλη Βρετανία, όπου οι παλινωδίες της κυβέρνησης Τζόνσον ήταν αποδεδειγμένα επηρεασμένες από το μανιφέστο της «ανοσίας αγέλης» – το GBD άλλωστε είχε την υπογραφή και Βρετανών καθηγητών.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, κυρίως βιομηχανικής παραγωγής, εφάρμοζαν την «ανοσία αγέλης» έτσι κι αλλιώς, με ή χωρίς κρατική έγκριση. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Μπέργκαμο, όπου οι βιομηχανίες τροφοδότησαν την υπερμετάδοση και τις χιλιάδες νεκρών στο πρώτο κύμα της πανδημίας – αργότερα των αμερικανικών εργοστασίων, κυρίως επεξεργασίας κρέατος αλλά και άλλων, που αδιαφορούσαν για τους ασθενείς εργάτες τους. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η Ελλάδα, που στο δεύτερο και τρίτο κύμα επέτρεψε στα εργοστάσια της Κεντρικής Μακεδονίας και της Δυτικής Αττικής να λειτουργούν χωρίς μέτρα και με αδήλωτα ασθενείς εργάτες.
Η θεωρία αυτή και η παραπληροφόρηση που τη συνόδευε, γεφύρωσαν πολύ γρήγορα το θεωρητικό χάσμα μεταξύ των ιδεολογιών των νεοφιλελεύθερων εκπροσώπων του επιχειρηματικού λόμπι – και του astro-turfed ψευτο-κινήματος που τακτικά χρηματοδοτούν εδώ και μια εικοσαετία – και αυτών ενός τμήματος της αντισυστημικής αριστεράς. «Δεν θα στερηθούμε τις ζωές μας για τους γέρους και όσους έχουν προϋπάρχουσες παθήσεις» ήταν το μάντρα των δεξιών ατομικιστών, «Κάποτε όλοι θα πεθάνουμε» αντηχούσαν αφίσες «αυτόνομων». Αμφότεροι κατηγορούσαν ως ναζί όποιον έλεγε ότι οι ευάλωτες ομάδες πρέπει να προστατευτούν, αλλά αγνοούσαν (;) πόσο αληθινά προϊόντα της ευγονικής ήταν οι ίδιες τους οι απόψεις.
«Και τι έγινε;» που πεθαίνουν άνθρωποι άνω των 75 ετών, «και τι έγινε;» που πεθαίνουν άνθρωποι με συννοσηρότητες – κι ας είναι οι συννοσηρότητες αυτές ευρύτατες. Υπέρταση, παχυσαρκία, αναπνευστικές παθήσεις, καρδιαγγειακά νοσήματα – όλα τους αυξάνουν υπέρμετρα τις πιθανότητες σοβαρών επιπλοκών της CoViD-19. Και όπως τόνιζε επανειλημμένα ο καθηγητής Γεροτζιάφας, οι άνθρωποι της εργατικής τάξης έχουν αυξημένες ακριβώς αυτές τις παθήσεις που τους κάνουν ευάλωτους στη νόσο. Όχι από κάποια εγγενή τους ελαττώματα, αλλά από την ίδια τη φύση της εργασίας και της ζωής της τάξης τους στον κόσμο του καπιταλισμού. Η ταξικότητα της νόσου αποτυπώθηκε και στα δεδομένα, όπως και η «εκμετάλλευση» από πλευράς της του προϋπάρχοντος συστημικού ρατσισμού. Μεγαλύτερο ποσοστό μαύρων Αμερικανών ζει στη φτώχεια, και αυτό αποτυπώθηκε στη θνητότητα του κράτους με τα περισσότερα θύματα της CoViD-19 παγκοσμίως.
Το «ας κολλήσουμε όλοι κι όσοι πεθάνουν, πέθαναν» είναι ο ορισμός της επίδρασης της ευγονικής στην ανθρώπινη κοινωνική σκέψη. Αυτοί που «ήταν μεγάλοι σε ηλικία» ή «ήταν άρρωστοι» είναι πρόσφορα αντικείμενα εξολόθρευσης για μία εκφασισμένη ατομικίστικη κοινωνία.
Αν την προ εμβολίων περίοδο η «ανοσία αγέλης» ήταν ίδιον των Τραμπικών νεοφιλελεύθερων και των ατομικιστών «αυτόνομων», με τα εμβόλια έχει γενικευτεί και αποτελεί πλέον αντίληψη σχεδόν του συνόλου των Δυτικών κρατών. Τα εμβόλια παρέχουν σχετική προστασία, άρα γιούρια στα παλιούρια, ανοίγουμε τα πάντα, είτε χωρίς μέτρα είτε με μέτρα για το θεαθήναι. Και πάλι, κάποιοι θα πεθάνουν. Είτε είναι εξ επιλογής ανεμβολίαστοι, είτε είναι ανεμβολίαστοι επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα, είτε είναι εμβολιασμένοι με ανοσοανεπάρκεια που δεν ανέπτυξαν αντισώματα και μνήμη, είτε είναι εκείνοι που ακόμα και με την επιπλέον προστασία των εμβολίων θα υποκύψουν.
Ειδικά με την Όμικρον, που διαφεύγει πιο εύκολα από πρότερη ανοσία και έχει μεγαλύτερη μεταδοτικότητα, η «ανοιχτή οικονομία», η «κανονική ζωή», σημαίνει ότι ο ιός θα «βρει» όλους τους ευάλωτους που μπορεί να βρει.
«Ο συντριπτικός αριθμός θανάτων, πάνω από το 75 τοις εκατό, σημειώθηκε σε άτομα που είχαν τουλάχιστον τέσσερις συννοσηρότητες, επομένως στην πραγματικότητα αυτοί είναι άνθρωποι που δεν είναι καλά στην αρχή, και ναι, πραγματικά ενθαρρυντικά νέα στο πλαίσιο της Όμικρον». Αυτά ήταν τα λόγια της διευθύντριας του Αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, Ροσέλ Βαλένσκι, την περασμένη Παρασκευή. «Ενθαρρυντικά νέα» ο θάνατος των πιο αδύναμων, και η «χαρά» αυτή μεταδόθηκε και στα αμερικανικά συστημικά ΜΜΕ, που καταδίκαζαν την «ανοσία αγέλης» της κυβέρνησης Τραμπ, αλλά δεν έχουν πρόβλημα με την ίδια πολιτική επί κυβέρνησης Μπάιντεν.
Από την αρχή, ο ισχυρισμός αυτός, ότι ο νέος κορονοϊός και οι μεταλλάξεις του σκοτώνουν ΜΟΝΟ τους γέρους και τους αδύναμους, ήταν ψευδής. Αλλά και να μην ήταν, η επιλογή της Δύσης να τους θυσιάσει στην «ομαλή λειτουργία της οικονομίας» είναι μια πράξη εφαρμοσμένης ευγονικής.
Είναι επίσης και μια πράξη «αυτοκτονική», καθότι ευνοεί την ανάδυση νέων μεταλλάξεων. Κάθε μόλυνση, κάθε αναπαραγωγή του ιού μέσα στα σώματά μας, σημαίνει νέες μεταλλάξεις του. Οι μεταλλάξεις είναι τυχαίες, είναι «λάθη» στην αναπαραγωγή του ιού — η τυχαιότητα σημαίνει και πιθανότητα ανάδυσης μιας μετάλλαξης που να διαφεύγει ακόμα καλύτερα από την ανοσία, ή να σκοτώνει περισσότερο, ή και τα δύο.
Επιπλέον, η πολιτική «ας κολλήσουμε όλοι» έχει ήδη δημιουργήσει και θα συνεχίσει να δημιουργεί νέα θύματα για μελλοντικές επιχειρήσεις ευγονικής. Οι νέοι «αδύναμοι» θα είναι το αξιοσέβαστο (πλην άγνωστο ακόμα επακριβώς) ποσοστό, ακόμη και ασυμπτωματικώς νοσούντων, που θα αναπτύξουν τις διάφορες παθήσεις που συγκεντρώνονται υπό την ομπρέλα του συνδρόμου Long Covid. Σε πολλούς θα διαρκέσουν εβδομάδες ή μήνες, άλλοι δεν θα τα ξεπεράσουν ποτέ. Οξεία κόπωση, αδυναμία συγκέντρωσης και έλλειψη μνήμης, κατεστραμμένοι πνεύμονες, καρδιαγγειακές και νευρολογικές επιπλοκές, είναι μερικά μόνο από τα μεσο- ή μακρο-χρόνια αποτελέσματα που βλέπουν και θα δουν πολλοί από τους συνανθρώπους μας.
Με την ευρεία διάδοση του ιού στα σχολεία, στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο παρατηρείται ήδη ραγδαία αύξηση των νοσοκομειακών εισαγωγών σε παιδιά. Μελέτες συνδέουν τη μόλυνση παιδιών CoViD-19, ακόμα και την ασυμπτωματική, με 2,5 φορές αυξημένες πιθανότητες ανάπτυξης διαβήτη τύπου 1 (μη αντιστρέψιμος) και τύπου 2 (πιθανόν αντιστρέψιμος).
Έτσι, η εφαρμοσμένη ευγονική της «ανοσίας αγέλης» δουλεύει διττά. Εξολοθρεύει τους «γέρους και αδύναμους» και κρατά τους «υγιείς» και τους «έχω ισχυρό ανοσοποιητικό». Ταυτόχρονα, δημιουργεί νέους γέρους και αδύναμους – κάποιοι εξ αυτών νόμιζαν ότι είναι «υγιείς» και «έχουν ισχυρό ανοσοποιητικό» – νέα θύματα μιας επόμενης εφαρμοσμένης ευγονικής, στη νέα μετάλλαξη που θα διαφεύγει επιπλέον της προηγούμενης ανοσίας, ή σε μία φρέσκια, ολοκαίνουρια πανδημία που θα έρθει.
Τότε η εξουσία πάλι θα βάζει τους αριθμούς της οικονομίας πάνω από τις ανθρώπινες ζωές, και ένα τμήμα της κοινωνίας (συνεχώς αυξανόμενο;) θα συμφωνεί μαζί της, θα λέει ναζί όποιον μιλά για προστασία των ευάλωτων και θα σκύβει το κεφάλι στους αριθμούς των νεκρών, κανονικοποιώντας τον θάνατο. Όπως κάνει στη Μητσοτακική Ελλάδα του σήμερα.
