Εξ ου και η γραμμή των εκκενώσεων των κατοικιών είναι η μόνη πολιτική που εφαρμόζει το «επιτελικό κράτος» Μητσοτάκη για δεύτερη χρονιά. Αν και ο πρωθυπουργός δεν δίστασε να αυτοαναιρεθεί όταν σε δημόσιες δηλώσεις του την περασμένη Τετάρτη αποχωρώντας από το Συντονιστικό Κέντρο Επιχειρήσεων του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας, ευχαρίστησε για την «αυτοθυσία» τους, τους πυροσβέστες, τους εθελοντές, τους αστυνομικούς, αλλά και «τους πολίτες πολλοί εκ των οποίων αψήφησαν τις εντολές για εκκένωση για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους».
Δεν ξέρουμε αν ο πρωθυπουργός έχει απλώς αντιληφθεί την οργή των πολιτών απέναντι στη λογική των εκκενώσεων ως μόνο μέτρο αντιμετώπισης ή συνειδητοποιεί κιόλας ότι το φυσικό περιβάλλον και οι «περιουσίες» δεν ξαναγίνονται έτσι απλά. Και ότι η ολοσχερής απώλεια των κόπων μιας ζωής, μπορεί να καταστρέψει έναν άνθρωπο αργά και σε βάθος χρόνου, αν δεν έχει τα μέσα και τι αντοχές να ξαναστήσει το νοικοκυριό του (που δεν είναι μόνο εξοπλισμός, αλλά και μνήμη). Ή ακόμη, αν έχει συνειδητοποιήσει, ότι μπορεί κάποιος να «καταστραφεί» διότι χάνει το αντικείμενο της εργασίας του όπως συμβαίνει με τους ρητινοπαραγωγούς στην Εύβοια. Οι πολίτες – θύματα αυτής της πολιτικής αντιλαμβάνονται πλήρως τις κοινωνικές και ατομικές συνέπειες μιας πυρκαγιάς, καθώς τις ζουν από πρώτο χέρι και τα εκ των υστέρων επιδόματα, δεν αρκούν να καλύψουν τις ανάγκες τους ούτε για να εξευμενίσουν την οργή τους.
Οι έννοιες της πρόληψης και της οργάνωσης σε όλη την διοικητική αλυσίδα, από τον κεντρικό μηχανισμό ως την αυτοδιοίκηση και την κοινότητα μοιάζουν έννοιες άγνωστες στην κυβέρνηση. Αν και ο πρωθυπουργός έχει επιχειρήσει εδώ και τρία χρόνια να καλλιεργήσει το προφίλ του πολιτικού που ομνύει στους θεσμούς και στην επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα του κράτους (αποτελεσματικότητα που υποτίθεται θα την έφερνε το outsourcing και όχι οι «απαρχαιωμένες» – βασικά ξεδοντιασμένες – κρατικές υπηρεσίες) την ώρα της κρίσης επενδύει στο συναίσθημα και το «φοκλόρ»: αυτοθυσία, φιλότιμο και ηρωισμός, όσων έχουν την υποχρέωση λόγω εργασίας ή την αναγκαιότητα να συνδράμουν στην κατάσβεση ή την ανάσχεση της φωτιάς.
Η Πυροσβεστική ειδικά αντί για μια καλοκουρδισμένη υπηρεσία σε μια χώρα με υψηλό κίνδυνο πυρκαγιών όπως η Ελλάδα που τις τελευταίες δεκαετίες της έχει ανατεθεί και το κομμάτι της δασοπυρόσβεσης, έχε μετατραπεί ουσιαστικά σε υπηρεσία «ηρώων». Κακοπληρωμένοι, με πενιχρά μέσα και παλαιό εξοπλισμό, καταβάλουν «υπεράνθρωπες» προσπάθειες κάθε καλοκαίρι, μετακινούμενοι όπου υπάρχει ανάγκη, με υψηλό κίνδυνο για την ζωή και την υγεία τους. Αλλά όταν έρχεται η ώρα της διεκδίκησης – όπως πχ πέρυσι το φθινόπωρο, που διεκδίκησαν την μονιμοποίησή τους, όσοι την δικαιούνταν ή την ανανέωση των συμβάσεών τους οι υπόλοιποι – η απάντηση είναι καταστολή.
Και μιας και αναφέρθηκε η καταστολή, η χρήση αστυνομικών – που η κυβέρνηση διορίζει αφειδώς – στα μέτωπα της πυρκαγιάς, σε ένα συμβολικό επίπεδο υπογραμμίζει την επιχειρησιακή λογική της «καταστολής» των πυρκαγιών έναντι της πρόληψης. Έστω κι αν οι αστυνομικοί καταλήγουν να επιχειρούν με … ποτιστήρια ή λάστιχα ποτίσματος.
Σε κάθε περίπτωση η έννοια του οργανωμένου κράτους απουσιάζει με την ευθύνη εκείνων που καμώνονται τους προστάτες των θεσμών, ενώ η μετακύλιση της ευθύνης οπουδήποτε αλλού και η ψευτοδιαχείριση με επικοινωνιακά κίνητρα περισσεύει, διαμορφώνοντας ένα σκηνικό κατάρρευσης. Ως πότε;
