Ο κίνδυνος να καούν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η Ε.Ε. και τα 500 εκατ. πολίτες της σήμερα στους καύσωνες της κλιματικής κρίσης, σε λίγους μήνες στην παγωνιά ενός σκληρού χειμώνα και μακροχρόνια σε μια κρίση ανεπάρκειας πόρων και ασήκωτου ενεργειακού κόστους είναι υπαρκτός.
Αλλά είναι λάθος, ψέμα και υποκρισία από την ηγεσία της Ε.Ε να αποδίδει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει στην εκβιαστική τακτική της Ρωσίας. Η ενεργειακή κρίση έχει ξεκινήσει πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή. Και αυτό που κυρίως την πυροδότησε είναι η απόφαση της ηγεσίας της Ε.Ε., με ξεκάθαρη αμερικανική υποκίνηση, να μπλοκάρει τον αγωγό Nord Stream 2, που υποσχόταν να διπλασιάσει τις ποσότητες αερίου προς την Ευρώπη.
Υποθετική ιστορία δεν υπάρχει, αλλά ο κάθε Ευρωπαίος μπορεί να αναρωτηθεί πόσα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν διαφορετικά αν η ευρωπαϊκή -και ιδιαίτερα η γερμανική- ηγεσία δεν επέλεγε πέρσι τέτοιον καιρό το ρήγμα στο ενεργειακό καθεστώς της ηπείρου. Ρήγμα, που ξεπερνά κατά πολύ τη ρητορική της Ε.Ε. περί απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα και περί πράσινης μετάβασης.
Τι άλλο να υποθέσει κανείς, άλλωστε, όταν η Ε.Ε. επιχειρεί την απεξάρτηση από το αέριο του «τυράννου» και εισβολέα Πούτιν μέσω της εξάρτησης από το αέριο του ισόβιου «μονάρχη» του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ, που ανακηρύσσεται σε στρατηγικό και «αξιόπιστο εταίρο» της Ευρώπης;
Μπορεί και να είναι. Όσο αξιόπιστος εταίρος μπορούν να είναι και οι ΗΠΑ που, δυο μήνες πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, συνομολόγησαν με την Ε.Ε. την υποκατάσταση του ρωσικού αερίου από αμερικανικό υγροποιημένο αέριο.
Έχουν περάσει έξι μήνες από τότε και, μολονότι οι πωλήσεις αμερικανικού αερίου στην Ε.Ε έχουν εκτοξευτεί προς μεγάλη χαρά των αμερικανικών εταιρειών, η Ευρώπη κινδυνεύει να μείνει χωρίς αποθέματα και με το κόστος παραγωγής ρεύματος σε ασύλληπτα μεγέθη.
Ο απολογισμός της στρατηγικής της Ε.Ε. αποδεικνύεται τελικά ένα απονενοημένο διάβημα ενεργειακής αυτοχειρίας.
