Λόγια της βροχής
Αχ αυτές οι καλοκαιρινές μπόρες !
Μάλλον η πρόσφατη νεροποντή δεν ήταν και πολύ καλοκαιριάτικη…
Έμοιαζε με φθινοπωριάτικη εισβολή στην καρδιά του καλοκαιριού.
Γενικά όμως η βροχή το καλοκαίρι αποκτά άλλο ενδιαφέρον!
Έχουν περάσει μέρες με 35 άρια θερμοκρασίας, τα έχεις πετάξει όλα, κυκλοφορείς με ότι πιο ελαφρύ μπορείς μέσα στο σπίτι και εκτός σπιτιού, το βράδυ τα παράθυρα οπωσδήποτε μισάνοιχτα, δεν έχεις και άλλη λύση, παρόλη τη φασαρία που εισέρχεται από δρόμους πολυσύχναστους και από τα καφέ που συνεχίζουν να διασκεδάζουν τους θαμώνες με μουσική σε τόνους καλοκαιρινούς και αίθριους.
Το μυαλό ταξιδεύει σε θάλασσες και παραλίες κάτω από έναν ουρανό αψεγάδιαστο.
Ναζιάρικα μελτεμάκια σε δροσίζουν και ο ήχος του κύματος σε νανουρίζει…
Και γίνεται η ανατροπή!
Ένα απόγευμα ας πούμε, μέρα Παρασκευή, αλλάζει το σκηνικό.
Το χρώμα γκριζάρει αφήνοντας σε μερικά σημεία ένα θαμπό, αισιόδοξο κίτρινο που προσπαθεί να επιβληθεί, αλλά εννοείται ότι δεν τα καταφέρνει!
Ο αέρας φροντίζει με τα δικά του καμώματα να το σκεπάσει σύντομα σκουραίνοντας περισσότερο την καλοκαιριάτικη μέρα.
Τα πουλιά πετάνε ψηλά, άτακτα και βιαστικά χελιδόνια τα πιο πολλά, ότι προλάβουν να φάνε τα καημένα, καταλαβαίνουν ότι έρχεται βροχή και κρύο.
Οι γάτες μαζεύονται, κουλουριάζονται ανήσυχες στις μάντρες κάτω από τα δέντρα που υψώνονται από την απέναντι πλευρά του μαντρότοιχου ή από το γιασεμί που έχει απλωθεί και κρέμεται πάνω από τα κάγκελα δημιουργώντας ένα φυσικό, πράσινο τούνελ, ότι πρέπει για κρυψώνες γατιών.
Αστραπόβροντα απειλητικά και προειδοποιητικά σε πληροφορούν για τις διαθέσεις της μέρας.
Στο μπαλκόνι απολαμβάνεις τη δροσιά και …αρχίζει η βροχή!
Η ατμόσφαιρα μυρίζει όζον, τα πουλιά έχουν κρυφτεί, οι γάτες όπου φύγει – φύγει, και η βροχή συνεχίζει δυναμικά το δικό της σκοπό.
Πάνω στις λαμαρίνες του διπλανού υπόστεγου, στο τσιμέντο του ακάλυπτου, στις στέγες των γειτονικών σπιτιών που ακόμη αντιστέκονται και δεν έχουν πάρει τον ανήφορο , στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που έχουν και μέταλλο και τζάμι … ο ήχος της βροχής συνθέτει τις δικές του ενδιαφέρουσες αποχρώσεις…
Το φυσικό πράσινο σκουραίνει και γλυκαίνει.
Τα κεραμίδια άδειασαν από τη σκόνη και ένα γυαλιστερό παλιακό, κόκκινο χρώμα συμπληρώνει το πράσινο.
Τα λουλούδια στα κηπάρια ζωντάνεψαν, άπλωσαν την αγκαλιά τους όλο χαρά στο νερό και θαρρείς πως ψήλωσαν κιόλας μέσα σε λίγα λεπτά!
Τα δέντρα στο πεζοδρόμιο δεν χορταίνουν!
Μόλις σταμάτησε για λίγο η βροχή, μία γκρίζα γάτα κατέβηκε από ένα δέντρο του πεζοδρομίου.
Πολύ τολμηρή, ε;
Μάλλον καλά προστατευμένη στην ομπρέλα του φυλλώματος…
Είναι καλοκαίρι και θέλεις να βγεις … Σαββατοκύριακο!
Παίρνεις την ομπρέλα σου και περπατάς στους δρόμους της πόλης.
Τα αυτοκίνητα περισσότερα, τα κορναρίσματα επίσης.
Βγάζεις το κεφάλι από την ομπρέλα, κοιτάς λίγο προς τα πάνω και μία εκπληκτική ριπή νερού σου μουσκεύει τα πόδια και λερώνει τα ανοιχτόχρωμο παντελόνι σου.
Φτου σου, ρε παιδί μου, τώρα!
Εντωμεταξύ η θερμοκρασία έχει πέσει…
Τι να σου κάνουν και τα αυτοκίνητα και οι αδιάφοροι οδηγοί ή οι κατά λάθος απρόσεκτοι;
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες.
Πόσο μπορεί κανείς να τις αποφύγει, όταν υπάρχουν σημεία που επαναλαμβάνονται;
Αχ αυτές οι καλοκαιριάτικες βροχές!
Ειδικά όταν συνεχίζονται για κάνα δύο ημέρες…
Η λάσπη βαθαίνει και το αυτοκίνητο προτιμάς να μην το ανεβάσεις μέχρι την πόρτα του κτήματος. Όμως πρέπει οπωσδήποτε να πας …Έχει συμβεί δυο τρεις φορές με αυτές τις βροχές να πλημμυρίσει το κατ’ επίφαση σπίτι του κτήματος.
Αν δεν φοράς παπούτσια αντιολισθητικά και σταθερά, ούτε θα καταλάβεις πώς θα βρεθείς με τα οπίσθια στο πλάγιασμα του αυτοσχέδιου δρόμου.
Ανοίγω μια τέτοια μέρα του πέρυσι, τη μεγάλη σιδερένια πόρτα για να μπω στο κτήμα και δεν κλείνω καλά τον σύρτη.
Μέχρι να γυρίσω για να επανορθώσω το λάθος, έχει βγει έξω ο Νέγκρο, ένα ημίαιμο, μαύρο Λαμπραντόρ, από αυτά που μας …υιοθέτησαν, όλο χαρά και εγώ βέβαια αντίθετα… όλο στρες.
Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω και σε λίγο βλέπω και τον αδερφό του τον Λάκη, άλλο τσιασίτι αυτός, να τον ακολουθεί.
Αυτό με ηρέμησε κάπως, γιατί ο Λάκυ είναι ένας σκύλος σοφός και επηρεάζει πάρα πολύ τη συμπεριφορά του Νέγκρο.
Βγαίνω έξω και με το που με βλέπει, αρχίζει και τρέχει σαν τρελός μέσα στη βροχή, ακολουθεί και ο Λάκυ.
Γλιστράει απερίγραπτα το μονοπάτι που οδηγεί προς το ποτάμι.
Φωνάζω διαρκώς το όνομά του, με γράφει κανονικά γελώντας με το δικό του τρόπο, ο Λάκυ προσπαθεί να τον σταματήσει, έχω γίνει μούσκεμα και δεν φτάνει όλο αυτό, γλιστράω και ξαπλώνω πάνω στον λασπερό δρομάκο!
Και ω! του θαύματος, νάτοι μπροστά μου οι δύο κύριοι, πιάνω γρήγορα από το λουρί τον Νέγκρο, του φοράω τον οδηγό και επιστρέφουμε θριαμβευτικά στο κτήμα…
Σε λίγο ένας ήλιος βγήκε και τα γυάλισε όλα.
Να το πάλι το καλοκαίρι….
Περιπετειώδεις συχνά αυτές οι μέρες!
Είσαι στη θάλασσα διακοπές, δεν θα κάνεις μπάνιο!
Κατεβαίνεις στην παραλία, κάθεσαι σε καμία καφετέρια ή σε κανένα μπαράκι και βλέπεις τη θάλασσα που έχει αλλάξει ύφος, και τις βάρκες να λικνίζονται σαν τα φορτωμένα γαϊδουράκια που τα κακόμοιρα πολλές φορές ξεχασμένα στη βροχή του καλοκαιριού, αγωνιούν στα χέρσα περιμένοντας…
Για τους αγρότες πάλι, άλλον ντερμπιγιέ κάνει .
Όταν λοιπόν ο καιρός έπαιρνε ανάποδες και εμφανιζόταν με τρόπο πολύ αλέγκρο, τις περισσότερες φορές, μέχρι και δέντρα θυμάμαι να έχουν πέσει, τότε εμείς αναθαρρεύαμε …
«Αύριο θα κοιμηθούμε, Παναγίτσα μου και θα μείνουμε σπίτι….»
Μαζεύαμε καπνόφυλλα τον Ιούλη μήνα.
Τσαπίζαμε και το βαμβάκι! Τι ήλιος ανυπόφορος!
Φορώντας καπέλα με άσπρες μαντήλες, παντελόνια και μακριά πουκάμισα, ένιωθες σαν κατατρεγμένος στη μέση του πουθενά!
Για τον καπνό πάλι έπρεπε να χάσεις τον γλυκύτατο πρωινό ύπνο …
Πιστεύω να καταλάβατε τη σκέψη μου ..
Παρακαλούσα να με λυπηθεί έστω και για μια ημέρα, μια φιλεύσπλαχνη καλοκαιριάτικη μπόρα!
Οι μεγάλοι πάλι, ανήσυχοι, περίμεναν καχύποπτοι τα συμβάντα!
Οι καλοκαιριάτικες βροχές αρκετές ζημιές και καμιά φορά ανεπανόρθωτες μπορούσαν να προκαλέσουν στους αγρότες!
Αν είχαν ποτίσει τα χωράφια, έβριζαν, αν όχι…όλο χαρά.
Γλίτωναν και κόπο και καύσιμα!
Αν είχαν ρίξει λίπασμα στο χωράφι, πάει το λίπασμα έφευγε, ξεπλένονταν…
Αυτό σήμαινε πεταμένα λεφτά και επανάληψη της διαδικασίας.
Ο φόβος και ο τρόμος βεβαία ήταν το χαλάζι …
Ποιος μπορεί όμως να τα βάλει με τη φύση;
Και που τα βάζει ο άνθρωπος με τις παρεμβάσεις του τι πετυχαίνει;
Πιο πολλά δεινά για τον ίδιον και μεγαλύτερο μένος από αυτήν…
Βροχερό Παρασκευοσάββατο του Αλωνάρη, που έφερε την ανατροπή στα σίγουρα σχέδιά μας και ξανάβγαλε τις κουβερτούλες, τα λεπτά πανωφόρια τις κάλτσες και τα κλειστά παπούτσια…
Οι δρόμοι όμως γέμισαν τα βράδια από τις φωνές των μικρών εφήβων που ξεχύθηκαν σαν τα μανιτάρια για να μας θυμίσουν ότι εδώ κουμάντο κάνει το καλοκαίρι!
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
