«Κο, μη μπήκι στου μυαλό, προυτιβουσιάνα να γινώ!» γράφει η γκουστιρίτσα
«Κο, μη μπήκι στου μυαλό, προυτιβουσιάνα να γινώ»
Ιδώ κι κάμποσου κιρό
σκαρφίσκα μια ιδέα
λιέου ν’ αφήκου του χουριό
να γινώ γυνή μοιραία.
Σάμπους μπιζιέρσα του χουριό μ’
θα τ’ κάμου για τ’ προυτέβουσα
ιφκιρίας δοθείσης
θα πιάσου τ’ καθαρέβουσα.
Θα πουλήσου του μαντρί
θα χουρίσου κι του Νάσου
Έχου, κο, μια καχυπουψία
ζάχαρ’ θα τ’ πιράσου!
Στουν πλαστικό θα πάνου
έχου κρυφό μιράκ’
γυρέβου, κο, να μιάσου
τ’ Λένια, τν Μινιγάκ’.
Φούσκουσα κι τα χείλη μ’
κι λίγου τα κουλιά μ’
Φτου! Φτου! Μι λιέγου στου καθρέφτ’
Είμι θαυμάστριά μου!
Φκιάνου ιφθύς αμέσους μπόντουξ
Τα γιουφύρια μεσ’ τα δόντια
Νάσου, φτουχούλη, Νάσου μου
έχου πουλλά προυσόντα!
Πούλτσα κι του γκάτζιου μ’
να μη μι λιέν χουριάτσα
αγόρασα κι κούρσα
κι γίνκα σουφιράντζα.
Πω! πω! Σφυρίζου η άτιμ’
ιντύθην ποικιλουτρόπους
Τηράτι μι πιρικαλώ!
Για φκιάστι μι κι φόκους!
Γόβα στιλιέτου φόρσα
κι κνιούμι σα μαρκότσ’
μα παραπάτσα η καψιρή
μι πέθανι του κότσ’!
Μίνι φουστίτσα φόρσα
μι φέρνου σα λατέρνα
η γόβα, κο, μι στινέβ
χαντάκουσα κι τ’ φτέρνα.
Κι κούτσα – κούτσα – κούτσα
σουλτάρζα μι καμάρ’
κι ντε, ντε απδούσα
σα να μι απάν’ στου γμαρ’.
Σαν αριβάρου κιντρικώς
τυγχάνου νϊανία
πέρνου του ύφους του μπλανζιέ
κι φκιάνου τν σνουμπαρία.
Τουν γλιέπου μι τηράει
του άρισα καλιέ!!
Ααχ! Τοιούτους δε βάν’ τραγιάσκα
πασαλίφκι μι ζιλιέ!
Υπιρουψίας κάμου κόλπου
απού του σινιμά
κι σαν τ’ Βουγιουκλάκ’
του δίνου μια σπρουξιά.
Ωωω! Μάι γκοντ, του αμουλνώ
σκόνταψα παναθιόσ’
δεν σας είδον αφ’ υψηλού
αμ σορ ανελλιπώς.
Δεν σας είδον, κορ, σας πάτσα!
Κι στέκου ακρουπουδητί
γύρβα γλιέπς να είμι
ακραίους ιντυπουσιακή.
Απλώνω κι τα δάχλα μ
για να θαυμάξ του νύχ’
τνάζου κι τ μαλλούρα μ’
γυρνάου κι του ζνίχ’!
Σχουρέστι μι, μισιέ μου, πλίζ
σας είδον κι απουβλακώθην
κι τούρλουσα πιρσότιρου
τα χείλη μ’ τα σαρκώδη.
Γυρνώ όλους τυχαίου
κι τ’ πλάτη μ’ πιο ύστιρα
για να μπουρεί ου νϊανίας
φόκους να φκιάσ στ’ ουπίσθια!
Το ‘νιουσα. Τουν χαντάκουσα!
Μ’ έρουτα λαβώθκι!
Μα ύστιρις από τιτράμηνουν
λαμόγιου ιφανιρώθκι…
Τιλίουσ του κουμπόδιμα μ’
του δε βαλάντιου άφραγκου!
Κι του νιο του παλικάρ’
πάει! Εγίνκι άφαντου!
Κλαίου, πουνώ κι ουδίρουμι
φουνασκώ, κο, κι χτυπιέμι
γιατί να φύγου απ’ του χουριό μ’
ιφθύς αναρουτιέμι…
Μαζιέβου τα υπάρχουντα μ’
πουλάου κι τν κούρσα
πάου, γυρνώ στου Νάσιου μου
σ’ ικείνουν π’ αγαπούσα.
Τι γένιτι, κο, γκουστιρίτσα ;
Έλα να σι λουϊάσου…
Κι ιγώ σν αγκάλη τ’ έτριξα
Νάσου, γλυκέ μου, Νάσου!
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
πρους όλα τα καλά παλκάρια!
Μα, όσα δε φτάν’ η αλπού,
τα φκιάν’ κριμαστάρια!
Η γκουστιρίτσα
