Γιώργης Έξαρχος “Ελλάς σε… λα ελάσσονα”
ΕΛΛΑΣ ΣΕ… ΛΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑ
Στην περίοδο 17 Φλεβάρη 2016 – 21 Νοέμβρη 2019 έγραψα μία σειρά «αφηγημάτων» με συγκεντρωτικό τίτλο ΕΑΓΑΖΚΟΠΠ, με «ιστορίες από τα αρχαία παιδικά μου χρόνια»!… Ευελπιστώ κάποια στιγμή να εκδοθεί ως βιβλίο, ενώ δύο αφηγήματά του ήδη έχουν δημοσιευτεί διαδικτυακά. Τα αφηγήματα αυτά δεν είναι όλα «πεζά», καθότι ρέπων προς την στιχοπλοκία ή ορθότερα την στιχοποίηση (στιχοποιός), δεν λειτουργώ με προκρούστεια λογική στην σκέψη μου, οπότε δεν της κόβω τα φτερά… κι έτσι προέκυψε και …ένα στιχούργημά μου, απόρροια «πνευματικού πυρετού», και γράφτηκε νύχτα, στις 15 προς 16 Μάη του 2018…, με αποδέκτη την Λήδα και τη γενιά της, κάτι μεταξύ 20 και 30 ετών!… Ελπίζω να «μιλάει» σε αυτή τη γενιά…
Δεν ξέρω, όμως, αν όντως μπορεί να λένε κάτι τούτοι οι στίχοι και στον ώριμο αναγνώστη, μα εμένα συνεχίζουν να με εκφράζουν… Τα άλλα, τα μεγάλα και σημαντικά τα λένε οι Ποιητές, γιατί οι Στιχοποιοί αρκούνται μόνο στην έκφραση της σκέψης και της ψυχής τους και στην απόδοση της πεζής πορείας τους, απότοκο του βαθύτερου άγνωστου είναι τους…
Θεσσαλονίκη, 23 Απρίλη 2022
————-
ΕΛΛΑΣ ΣΕ… ΛΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑ
Μικρό και αλαζονικό το έθνος των Ελλήνων
που μια γυναίκα το ένωσε σε έθνος Πανελλήνων
τότε που πήγε σύσσωμο την Τροία να κουρσέψει
χωρίς τα… τρία του ποτέ στα σκέλια να μπερδέψει.
005 Τ’ είναι στ’ αλήθεια ελληνικό; Πώς κάποιος το ορίζει;
Ποιος το κρατά αμετάβλητο, φυλώντας μετερίζι;
Μήπως θα πρέπει να τεθεί το ερώτημα εκ νέου;
Τι τάχα είναι ο ελληνισμός; Μην είναι… γιος τυχαίου
παιγνίου διαλεκτικού, καρπός της ιστορίας,
010 μιας σκέψης που ξεπέρασε… το σφάγιο θυσίας
και μπόρεσε στη γήινη σφαίρα να συγκεράσει
ό,τι ’ναι ανθρώπινα ορθό και να το ξεπεράσει,
ώστε αυτό ελληνική σύλληψη να ’ν’ του κόσμου,
ιδέα πανανθρώπινη μνήμης και… νου ευόσμου;
015 Κρυσταλλωμένη, διάφανη και φιλοσοφημένη
να κατακτά τα σύμπαντα κι όλη την οικουμένη,
χωρίς ποτέ στο «σταθερό» για πάντα να ουρλιάζει,
τα θετικά κι αρνητικά με γνώση να ταιριάζει,
για ν’ αποδείξει πώς μπορεί κάποιος μες στους αιώνες
020 να ’χει της σκέψης τους καρπούς μόνους σιτοβολώνες.
Πρώτος της σκέψης της καρπός η πόλη κι ο πολίτης,
των ιδεών ακούραστος φύλακας και οπλίτης,
που με τις συζητήσεις του σε χώρους δημοσίους,
τον λόγο δεν αρνήθηκε ούτε στους ηλιθίους.
025 Οπότε, ο κόσμος τέθηκε στην αγορά – στην Πνύκα,
εκθέτοντας τις σκέψεις του απ’ του μυαλού τη γλύκα.
Πολίτες διαλέγονται στις αγορές με ουσία,
–αυτό είναι το νόημα που ’χει η δημοκρατία–
λένε επιχειρήματα, διαφωνούν, εκφράζουν…
030 στα αντεπιχειρήματα ποτέ τους δεν τρομάζουν.
Έτσ’ όλοι, τώρα, στα κοινά θα συναποφασίζουν,
δεν θέλουνε τη μοίρα τους άλλοι να την ορίζουν.
Πολλά ακόρεστα «γιατί» σαν πίδακες καλντέρας
χύνουν των προβληματισμών τη λάβα στους αιθέρας,
035 θέτουν μεγάλα «τί» και «πώς» στην κάθε αυθεντία,
που εκφράζει βεβαιότητες! Και στα ιερατεία
βάζουν βαριά ταφόπετρα· καθείς καταβροχθίζει
δοσμένα και παραδεκτά σ’ Ανατολή και Δύση.
Γεννιέται αναπάντεχα της γνώσης η ουσία,
040 του νου οι λάμψεις κι οι αστραπές γεννούν… φιλοσοφία!
Φροντίζουν για καλύτερη οργάνωση της πόλης,
ζητούν διακυβέρνηση της κοινωνίας όλης,
βάζουν ως αντικείμενο μέγα του στοχασμού τους,
τους νόμους μ’ αυτοθέσμιση ως πράξη του λαού τους.
045 Ώστε, και σάρκα και οστά να ’χει η πολιτεία,
να ’ναι αληθής και άδολη η πλατειά δημοκρατία,
οργάνωση των πολιτών και δρώσα κοινωνία,
που σέβεται τον άνθρωπο ως θεϊκή ουσία.
Να μη μπορεί ποτέ κανείς κενός αερολόγος,
050 στην αγορά για να σταθεί εάν του λείπει ο λόγος,
αφού μια αναζήτηση αέναη στην αλήθεια,
απογυμνώνει φλύαρους που εκθέτουν παραμύθια,
κι όσους εκμεταλλεύονται με ψέματα μεγάλα,
κι οπού πουλούν συναίσθημα σαν του πουλιού το γάλα!
***
055 Ιστορικά ξεπήδησε το ελληνικό το πνεύμα,
σαν κάλεσμα συμπαντικό από αέναο νεύμα,
κι έθεσε στο επίκεντρο πρωταρχικά τη γνώση
να είναι του πολιτισμού μόνη τροφή και βρώση.
Ανέβασε τον πυρετό εκείνων που απαιτούνε
060 του λόγου την αλήθεια στη γνώση να τη βρούνε.
Η ατομική συνείδηση και η ελευθερία
γίνονται, τότε, βούληση και λαϊκή ευκαιρία,
κι αναδεικνύουν τ’ όμορφο που κρύβεται στη φύση,
καθένας είναι πια ευτυχής και σ’ όλα βρίσκει λύση.
065 Για όλα τα εγκόσμια θεσπίζουνε κανόνες,
τηρούνε την παράδοση και κτίζουν Παρθενώνες,
αέναα αμφισβητούν πάντα τα πεπραγμένα,
και σχεδιάζουν το αύριο, χωρίς τα περασμένα.
***
Ο στοχασμός του Έλληνα γι’ αυτήν την κοινωνία
070 εκφράζεται δραματικά μέσα απ’ την τραγωδία.
Τι θέλει για τον άνθρωπο, και τον θεό πώς είδε,
της κοινωνίας τα «γιατί», τα «πώς» και «τι», τα είπε.
Αυτά άλλοι πολιτισμοί ούτε τα μυριστήκαν,
στων ηγετών τις εντολές υπάκουα αρκεστήκαν,
075 τυφλά συμμορφωθήκανε εις τα κελεύσματά τους,
και υπόδουλα εκτέλεσαν τα παραγγέλματά τους.
Όμως, τ’ αρχαίου Έλληνα το τραγικό το δράμα,
το έκανε ο στοχασμός ένα παγκόσμιο θαύμα:
ο αυτοπεριορισμός – θεσμός με γοητεία
080 έγινε πόλη ιδανική, κοινώς δημοκρατία,
με τους πολίτες ενεργούς, φιλόσοφα ν’ ασκούνε
δημόσια την κριτική χωρίς να φοβηθούνε,
και να θεσπίζουν όρια για τη συνύπαρξή τους,
σ’ επίπεδο ατομικό – με την αποδοχή τους.
085 Και δεν επιτρεπότανε άγνοια των ορίων
των πράξεων και της ζωής· και ούτε των μορίων
της φύσης τους εγίνονταν αδιάντροπ’ αυτοί ράκη·
η ύβρις ήταν θάνατος αργός σαν το σαράκι.
Παρ’ όλ’ αυτά ο ανταγωνισμός και τα εμφύλια πάθη
090 υπήρξαν για τον Έλληνα τα δυο μεγάλα λάθη.
Είχαν τα δυο τις ρίζες τους βαθιά στην ιστορία,
σ’ ένα «εγώ» ασυμμόρφωτο, που με αυθορμησία
αρνιόταν την υποταγή και την κηδεμονία.
Ελευθερία νόμισαν την κάθε αλαζονία,
095 και πάσα αχαλίνωτη ψεύτρα ελευθερία,
που τη γεννούσε η σκλαβιά και η απελπισία!
Και ξεπερνούσαν τα όρια της ύβρεως συνέχεια
-θέμα ανθρωπολογικό: «ύβρις και ενδελέχεια»-
ύψωναν αλαζονικά τ’ αντίθετα στη μοίρα
100 και του εμφύλιου αίματος ντύθηκαν την πορφύρα.
Το υπερτροφικό εγώ κόντρα στις δεσποτείες
και των μικρόνοων ο νους σ’ αδελφικές κηδείες…
Νόμιζαν η κοινωνική ζωή δεν έχει τέρμα,
έτσι σ’ εμφύλιου σπαραγμού μπλεχτήκανε το τέλμα.
***
105 Τούτες τις άγριες εποχές από τ’ αρχαία χρόνια
στη Ρωμανία ανέστησε πολλάκις η διχόνοια,
που τον πολίτη υπήκοο κατέστησε εν γνώσει,
φτωχό και δουλοπάροικο να τον αποτελειώσει,
αφού με νέα ηθική και νέα εξουσία
110 τον βίο του καθόριζε η νέα του θρησκεία.
Πολλοί πορφυρογέννητοι γεννιόνταν στα παλάτια,
μάνες τους κόβαν τους λαιμούς τους έβγαζαν τα μάτια,
γίνονταν αυτοκράτορες μέσα από τους στρατώνες,
θρασείς αδίστακτοι εραστές και κάποιοι απατεώνες…
115 Οι ρασοφόροι ευπρόσδεκτα στο έγκλημα συμπράτταν,
φτάνει τα κεκτημένα τους αιώνια να τα ’χαν!
Θέλαν το πλήθος άγρυπνο και πάντα εν υπνώσει,
του υπόσχονταν παράδεισο αργά και δόση – δόση.
Αφού πρώτα πνευματικά έλεγχαν κάθε τέκνο,
120 από ανθρώπινη ύπαρξη το ’καναν φυτό, δέντρο!
Του ’λεγαν: «Ματαιότητα είναι σ’ αυτή τη ζήση,
όσα περνάει ο άνθρωπος, παράδεισο αν δεν ζήσει»!
Λίγοι τον λόγο άρθρωσαν με την θεολογία
κι ο λόγος ο αληθινός έρμος σε μια γωνία,
125 με τρόπο μυστικιστικό σε άγια συναξάρια,
έκανε τους πολλούς πιστούς μύστες στ’ αναστενάρια,
για να χορεύουν στις φωτιές, πυρρίχιους στις θράκες,
μη στου διαβόλου αράξουνε τις παρδαλές τις βράκες.
Τέτοιος μέγας πνευματικός έλεγχος δεν υπήρξε
130 ποτέ στην αρχαιότητα! Κανένας «μπήξε – δείξε»
δεν διαμόρφωσε πλατειά κοινωνικές συνθήκες,
που να πιστεύει ο Έλληνας για νίκη του τις ήττες!
Στου ράσου τα κελεύσματα ’χάθη η κληρονομιά του,
μα ευτυχώς που κράτησε την ελληνολαλιά του…
***
135 Σ’ αυτό το ολοφάνερο «το μαύρο των παπάδων»,
κατοπινά προστέθηκε κι η βία των αγάδων.
Στην Πόλη το Ρωμαίικο μιλέτι το ορίζαν,
«σταυρός» και «μισοφέγγαρο» – τα κέρδη του χωρίζαν.
Είναι αλήθεια, μερικοί λευΐτες της θρησκείας
140 είχαν δικές τους ατραπούς σ’ οδούς ορθοδοξίας
και των Ελλήνων γνώριζαν το κάλλος και το γένος
και δούλευαν υπόγεια με σύνεση και μένος.
Κάτ’ απ’ το ράσο έκρυβαν σπουδές, γνώση, πατρίδα,
να τ’ αναστήσουν ήθελαν κι είχαν κρυφή ελπίδα.
145 Συγκρότησαν μιαν εθνική –στη σκέψη– ιδεολογία,
μια νοσταλγία του παλιού με σύγχρονου λατρεία,
και με μελέτες και γραφές, κηρύγματα, σχολεία,
ζητούσανε να μορφωθεί το γένος· κι η δουλεία
να πάψει να ’ναι καθεστώς στα πάτρια εδάφη,
150 ’κεί που το δημοκρατικό πολίτευμα ετράφη,
κι ήταν αδούλωτος λαός, μα στο κορμί του σκλάβος!
Μα την πορεία όρισε έλλογος αστρολάβος,
μια δράκα αμετανόητων, αδούλωτων αθρώπων,
που δεν κινήθηκαν ποτέ σε δρόμους καιροσκόπων.
155 Ατίθασοι, σαν ποιητές, Έλληνες στο μεδούλι,
της λευτεριάς αρχάγγελοι και του δικαίου δούλοι,
θέσαν τον διαφωτισμό στης νέμεσης τη ρίγα,
με πρωτοπόρο αρχηγό τον ξανθομάλλη Ρήγα…
Δεκάδες αναστοχασμούς με σύνεση και γνώση
160 εκθέσανε, φοβούμενοι της λογικής την πτώση…
Ελληνική ταυτότητα, αναδημιουργία,
συγκρούσεις με το παλαιό και κάθε ακηδία,
βάλαν προτεραιότητα και στόχο της ζωής τους,
να πάρουνε τα όνειρα κάθε εκδίκησή τους,
165 τολμώντας, μη φοβούμενα συνέπειες του χάρου,
φωτιά, αστραπές γινόμενοι του ξεχασμένου φάρου,
που ριζωμένος στέκονταν στου βράχου τα γκρεμίδια,
κι ας το χτυπούσαν κύματα και στοιχειωμένα φίδια,
μ’ αυτός αντιστεκότανε κι όλο αστραπές ξερνιούσε,
170 να μη χαθεί στο πέλαγος πλεούμενο αν περνούσε!
Θέλαν κράτος αυτόνομο και χειραφετημένο,
και καθεστώς αδούλωτο απ’ τον λαό βγαλμένο,
να έχει αυτοσυνείδηση, μόνιμη αφετηρία
μια κοινωνία πολιτών με αξιοκρατία,
175 χωρίς θυσία του «εγώ» μες στο «αυτοί» στο «άλλοι»
και το «εμείς» με το «εγώ» όχι σε διαπάλη.
Να μη κουρνιάζουν στις ψυχές έκτροπα κι ανομίες,
ατομικές μη γίνουνε για τους πολλούς θυσίες.
Η κάθε ιδιοτέλεια κι ατομική ευθύνη
180 να έχει τη συνέπεια που ο νόμος θα της δίνει.
Θα πρέπει πάντα οι θεσμοί να δουν την κοινωνία
σαν ένα σύνολο ψυχών που θέλει ευδαιμονία.
Όχι σαν μάζα και «κοπή» και «ζωντανών αγέλη»,
να της ζητούν υποταγή, δασμούς, φόρους και τέλη,
185 με μέτρα οικονομικά, δήθεν ελπιδοφόρα,
τερτίπια εξωθεσμικά, οικτρά, που κατηφόρα
δείχνουν καταφανέστατα το σύστημα έχει πάρει,
και φοβισμένο τον λαό σε μια γωνιά ’χουν βάλει.
Θα πρέπει όλοι σεβασμό να δείχνουν στους κανόνες,
190 να μη ματώνει ο λαός για να ’ναι κερδοφόρες
τράπεζες, πολυεθνικές, του κεφαλαίου οι θύτες·
άλλο να μη χρειάζονται εταίρες και προφήτες·
…οι πρώτες ν’ απαλύνουνε εις τον δημόσιο βίο
τα ψεύδη τα πολιτικά, ως της ζωής τ’ αντίο·
195 κι οι δεύτεροι να μην μπορούν μ’ ελπίδες να ταΐζουν
αυτούς που χάνουν βιος, ζωή, και όσα δεν ορίζουν.
Δεν είναι μόνο η «αιδώς» μέτρο για προστασία,
όσων κινούνται στα «κοινά»· κι όσων η εξουσία
γίνεται πάθος και ροπή – πάντα μια συνουσία
200 είναι που τους ακολουθεί σ’ ανέλεγκτη πορεία!
***
Όσοι καταπατήσανε γιαλούς και παραλίες,
κι όσοι έκτισαν παράνομα τεράστιες κατοικίες,
κι όσοι βούτηξαν δάχτυλο στο κιούπι με το μέλι
και γλύκαναν το στόμα τους και του κορμιού… το χέλι,
205 κι όσοι πλούτισαν κλέβοντας και αύξησαν τα χρέη
και χρήμα αφειδώλευτο στα χέρια τους πια ρέει,
και όσοι τ’ αυτοκίνητα «τα λουξ» κυκλοφορούνε
και σε μικρό διάστημα τα αντικαθιστούνε,
είναι καταφανέστατο – είναι σαν φως φανάρι,
210 αυτοί ότι τα έφαγαν, αυτοί πως τα ’χουν πάρει…
Κι ανάμεσα σ’ όλους αυτούς πολιτικοί αχρείοι,
ανέραστοι, ολίγιστοι, πασιφανώς γελοίοι,
έχουν ευθύνες μέγιστες για τούτη την κατάντια,
που τα ταμεία βρίσκονται απένταρα και άδεια.
215 Και τώρα που στις «τρόικες» σαν δουλικά υποκύπτουν,
γρήγορα να ξεκουμπιστούν που ως εχτροί ενσκύπτουν.
***
Άνομες συμπεριφορές, φτηνή ιδιωτεία,
χυδαίοι ατομικισμοί, και πάσα αυθαιρεσία,
αν δεν τελειώσουν τώρα δα, και αν δεν σταματήσουν,
220 κανείς δεν ξέρει πού –αυτά– μπορεί να οδηγήσουν.
Είναι σε όλους φανερό πως τούτη εδώ η κρίση
δεν είναι οικονομική· γι’ αυτό δεν θα ’βρει λύση!…
Είν’ κρίση πολιτισμική, γιατί κάτ’ απ’ το στρώμα
μας παίρνουν τον πολιτισμό, τη γλώσσα· και ακόμα
225 δολοφονούν του «είναι» μας κάθε φιλοτιμία,
και σαν πρέζα στο αίμα μας βάζουν την ατιμία…
***
Τσαλάκωσαν και πάτησαν την περηφάνειά μας,
σύρριζα μας ευνούχησαν κι έκοψαν τ’ αχαμνά μας.
Στις παρειές μας έφτυσαν ροχάλες και… δεσμεύσεις,
230 που προσφυώς εβάπτισαν σκληρές διαπραγματεύσεις
και στοιχειώδη αναζητούν συναίνεση… οι χαμένοι,
μη την αξιοπρέπεια βρούμε, που ’ναι χαμένη…
και σ’ όλ’ αυτά μια «ενοχή» ατομική διαβάζω,
–γιατί ποτέ μου ως λαός εγώ δεν διατάζω;!
235 κι ούτε σαν έθνος μπόρεσα ποτέ να ορθοποδήσω;!–
αφού ο «έξω από ’δώ» μ’ έχει πάρει από πίσω!….
Και πάντα κάποιο δάχτυλο των ξένων εθωρούσα
να με κρατά αιχμάλωτο στα όσα εγώ ποθούσα…
***
Ω σκέψη ακαταμάχητη, αιχμάλωτη των «δήθεν»,
240 τιποτοφρόνων γόησσα και αγυρτών… εκείθε,
στον βούρκο του λαϊκισμού και χρεωκοπημένη,
πορνεύεσαι, εκδίδεσαι, και πάντα γαμημένη,
την παρθενιά σου σαν σκουριά εκθέτεις στα καρνάγια,
αναζητάς στους κόλπους σου τον μάγκα, τον κανάγια,
245 να σε λυτρώσει πάραυτα απ’ τ’ αμαρτήματά σου,
όσα η Δεξιά σου φόρτωσε, μαζί κι η Αριστερά σου,
που σαν βράχοι την άραξαν στο άψυχό σου σώμα,
και αναιδώς ασχημονούν, πηδώντας σε ακόμα!…
Λαός που χρεοκόπησε στον λόγο και στη σκέψη,
250 όποιος και αν τον κυβερνά, στον διάολο θα τον πέμψει.
***
Καημένη ελληνικότητα! Ποιος τη δική σου σάρκα
τη μύρισε να αισθανθεί πως πάει με μια βάρκα
ταξίδι στον χωρόχρονο, σ’ όλες τις διαστάσεις,
στα άπειρα τα σύμπαντα, σ’ αστέρων αποστάσεις,
255 εκεί που πάντα το μικρό είν’ άπειρα μεγάλο,
και δίνεται ατελεύτητα ως δώρο και ρεγάλο,
και δρα μόν’ υποδόρια, κι εγγράφεται στη μνήμη
σαν κάτι το συλλογικό, σαν σιδερένια κνήμη,
που δίνει μόνο σταθερό περπάτημα στο σώμα,
260 και δεν αφήνει το κορμί ν’ αναπαυτεί σε… κώμα!
***
Έθνος μικρό, αλαζονικό, έθνος γεμάτο τρέλα,
ανθρώπων ευφυέστατων, που έχει ως ομπρέλα
χιλιάδες πάθη αρνητικά, και βράζει στον χυλό του,
δεξιά – ζερβά κουνώντας το σ’ όλους το δάχτυλό του!
265 Είναι στ’ αλήθεια, δυστυχώς, σαν σκουριασμένο κέρμα,
κάλπικο, απροστάτευτο, γι’ αυτό και τόσο ψέμα·
για χάρη του οι Δεξιοί μπορούνε να σκορπίζουν,
κι αδέξια οι Αριστεροί να τα υπερασπίζουν!…
Και πώς εγώ να τη δεχτώ μια τέτοια αντινομία;
270 Εξόρισα τον λόγο μου εις την παρανομία…
Γιατί δημόσια αν τα πω, το τι πρέπει να γίνει,
θα με βουτήξουν απ’ τ’ αυτί, μπάτσοι, δικαιοσύνη…
***
Ελλάς σε… λα ελάσσονα! Για τα μεγάλα χρέη
και την χρεωκοπία σου κανένας πια δεν φταίει…
275 «Όλοι μαζί τα φάγαμε», ουρλιάζουν οι… φαγάνες,
αυτοί που ήταν ολόκληροι μασέλες και δαγκάνες!
Και θέλουν με το ουρλιαχτό… καθείς να το πιστέψει,
πως δεν μπορεί, κάπου κι αυτός, κάτι θα έχει κλέψει!
Ζήτωσαν όλοι οι δεξιοί κι οι αριστεροί επίσης,
280 να γίνει ο άρχων ζήτουλας και ο φτωχός δερβίσης,
να έχουνε για ήρωα τον κάθε απατεώνα,
κι οι αλήτες να τον κυβερνούν ετούτον τον αιώνα,
και όποιος φιλοσοφικό δημόσια αρθρώνει λόγο,
κάψτε τον πάνω στην πυρά χωρίς κανένα λόγο!
285 Ας έρθει ο κάθε φαφλατάς για να μας κυβερνήσει!
–Γραικύλων χώρα ας κυβερνά, ως θέλει ας την ορίσει.–
Το μαύρο κυνηγά το φως, μα και το φως το μαύρο,
μίσος κι αγάπη –σταθερά– όπου κι αν πάω θα ’βρω,
μίσος κι αγάπη αδελφικά σκοτώνονται, φιλιούνται,
290 δημιουργούν και θαύματα και όλοι αναρωτιούνται…
Δεν είναι ο λαός «κοπή» κι αγέλη η κοινωνία,
για να τους εξοντώνετε με την φορολογία…
Ο σύγχρονος ελληνισμός για να ορθοποδήσει,
θα πρέπει τους πολιτικούς πάραυτα να γα.ήσει…
295 Ελλάδα μου κατάντησες ένα βαθύ πηγάδι,
τόπος σκληρός και όμορφος – σαν άγγελος στον άδη,
Ελλάδα μου, πατρίδα μου, πληγή μου και χαρά μου,
να πάρουνε εκδίκηση όλα τα όνειρά μου…
————————
*Γιώργης Σ. Έξαρχος / Συγγραφέας – Ερευνητής / Βιογραφικό – Κάνετε κλικ
Σημείωση Φαρέτρας: Όλα τα κείμενα / εργασίες του Γιώργη Έξαρχου μπορείτε να τα διαβάζετε κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο ΕΔΩ
———————-
