Έχει όρια η κυβερνητική νομιμοφροσύνη στην Pax Americana; / γράφει η Μαρία Μητσοπούλου
Δεν ξέρουμε αν η κυβέρνηση θέλει να ξεχάσει τη φιέστα με τον Ζελένσκι και τους συν αυτώ στη Βουλή, ή αν έστω, ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, την «μεταβόλισε» και την αφομοίωσε ως άλλη μια απόδειξη της παρουσίας της στην πρώτη γραμμή των προθύμων.
Αυτοεξευτελιζόμενη και μένοντας έκθετη στο εσωτερικό αλλά δεν έχει σημασία, όταν πρόκειται για τη Συμμαχία.
Ο Ζελένσκι δεν τήρησε τα προσχήματα, καθώς όπως φαίνεται είδε την εμφάνισή του στην ελληνική και την κυπριακή Βουλή, ως ιδανική ευκαιρία να «ξεπλύνει» το Τάγμα του Αζόφ, κρίσιμο κομμάτι της ουκρανικής άμυνας έναντι των ρώσων, ενώπιον της δυτικής κοινής γνώμης. Μεταχειρίστηκε την Ελληνική και την Κυπριακή Δημοκρατία και τα αντίστοιχα κοινοβούλια με επιδεικτική αδιαφορία και αγνωμοσύνη.
Απέναντι λοιπόν στη διαπίστωση ότι ο ουκρανός πρόεδρος χρησιμοποίησε την ελληνική Βουλή και τη στήριξη που του προσέφερε για να «νομιμοποιήσει» στην κοινή γνώμη τα ναζιστικά Τάγματα του Αζόφ, η κυβέρνηση αρχικώς σάστισε. Αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι υπήρξε λάθος και αστοχία στην παρουσία μελών του Τάγματος του Αζόφ στη Βουλή, αλλά όχι χωρίς τον συμψηφισμό ότι ο Τσίπρας είναι βάρβαρος λαϊκιστής που έκανε την τρίχα τριχιά λόγω της υποτιθέμενης ρωσοφιλίας του.
Τελικώς, η κυβέρνηση αντί να στραφεί για εξηγήσεις στον «σύμμαχο» που αιφνιδίασε με τον πιο ποταπό τρόπο – αν δεχτούμε ότι δεν υπήρχε τρόπος να αποτραπεί αυτός ο αιφνιδιασμός – υπερθεμάτισε στο «ξέπλυμα» δεχόμενη τη σχετική χείρα βοηθείας από την ουκρανική πρεσβεία που πρόσφερε τη σχετική επιχειρηματολογία: Το Τάγμα Αζόφ δεν είναι πια Ναζί γιατί έχει οργανικά ενταχθεί στον ουκρανικό στρατό και εν πάση περιπτώσει μη χάνουμε την μεγάλη εικόνα που είναι η εισβολή της Ρωσίας απέναντι στην οποία η Ουκρανία αμύνεται όπως μπορεί.
Κοινώς, η κυβέρνηση επιχείρησε να αντιδράσει στον εξευτελισμό της με (ολίγον τι αργοπορημένη) πυγμή, ενστερνιζόμενη απολύτως την αμερικανονατοϊκή προσταγή του «μαζί μας ή εναντίον μας» που δεν επιδέχεται αστερίσκους και ίσες αποστάσεις και αξιώνει υποταγή ακόμη και με κόστος την παραποίηση της πραγματικότητας και χρήση της πιο κραυγαλέας και ωμής προπαγάνδας. Προφανώς, δεν συντάσσονται όλες οι κυβερνήσεις και χώρες τυφλά με αυτή την αξίωση, υπάρχουν χώρες που ελίσσονται ανάλογα με την ισχύ και τα συμφέροντά τους.
Έτσι, η φιέστα Ζελένσκι όπως εξελίχθηκε, δεν προκάλεσε αντιδράσεις μόνο από αριστερά, αλλά ενόχλησε αρκετούς και στο κεντρώο και κεντροδεξιό στρατόπεδο, μερίδα του οποίου φτάνει να αναφωνεί «μπάστα» με την επίδειξη της νομιμοφροσύνης, η χώρα πρέπει να ιεραρχήσει στην κορυφή τα δικά της συμφέροντα και με το βλέμμα στην επόμενη μέρα να διεκδικήσει ό,τι μπορεί να πάρει στο πλαίσιο των νέων ισορροπιών που θα διαμορφωθούν… Αν στην κυβέρνηση ακούσουν και αυτές τις φωνές και αλλάξει πορεία έχει καλώς, αλλιώς την επαύριο του πολέμου, απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι στιγμής έχουμε βάλει υποψηφιότητα για τη θέση του διεθνώς «απομονωμένου»…
