Βασίλης Νιτσιάκος: “Δεν μνησικακώ. Δεν μπορώ, ωστόσο, να ξεχάσω…”
Ευχαριστώ από καρδιάς τους χιλιάδες φίλες και φίλους που στάθηκαν και στέκονται στο πλευρό μας. Ο αγώνας είναι αγώνας για ένα κομμάτι της εθνικής μας και παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς
Ω ΛΕΛΕ…
Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή την επανέκδοση του μουσικού λευκώματος με μελοποιημένη ποίηση στη Βλαχική γλώσσα “Ω ΛΕΛΕ” από γαλλική δισκογραφική εταιρία. Το γράφω για να διώξω από την ψυχή μου μια βαθειά αίσθηση πικρίας και στενοχώριας…
Η εν λόγω έκδοση κυκλοφόρησε τον καιρό που ιδρύθηκε η Επιστημονική Εταιρία Μελέτης του Πολιτισμού των Βλάχων, κατά σύμπτωση.
Αμέσως ξεκίνησε ένας πόλεμος λάσπης και συκοφαντίας κυρίως εναντίον του προσώπου μου, δημόσιος αλλά ταυτόχρονα και υπόγειος, καθώς εξελέγην και Πρόεδρος της Εταιρίας. Λίγο πολύ κατηγορηθήκαμε σαν ύποπτοι για αντεθνική δράση. Από ποιους, δεν είναι μυστικό, διότι η Διοίκηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων εξέδωσε δελτίο τύπου, το οποίο κοινοποίησε και στην πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας ότι αποσκοπούμε στη δημιουργία μειονοτικού ζητήματος μέσω του γλωσσικού!!!
Θα ασχοληθώ εδώ μόνο με το προσωπικό μου θέμα και σε σχέση με την έκδοση του Ω ΛΕΛΕ. Αντίθετα, λοιπόν, με την πολύ θετική υποδοχή από το ευρύ κοινό στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τα διθυραμβικά σχόλια ειδικών επί του αντικειμένου, προσωπικά δέχτηκα από εκφοβισμό και απειλές μέχρι και απαξιωτικά και υβριστικά σχόλια για την πρωτοβουλία μου αυτή επειδή, λέει, τόλμησα να γράψω ποίηση σε μια γλώσσα που δεν είναι γλώσσα και δεν γράφεται και μάλιστα είχα το θράσος να τη γράψω με λατινικούς χαρακτήρες!!! Δεν μιλάμε φυσικά για κάποια κριτική αλλά για μια προσπάθεια όχι μόνο απαξίωσης του έργου αλλά κυρίως κατασυκοφάντησης του πρωτεργάτη.
Αυτό, λοιπόν, που για μένα ήταν τάμα στους πρoγόνους και κατάθεση ψυχής γι’ αυτούς ήταν αντεθνική και όχι μόνο πράξη! Αυτό που ήταν για μένα και για όσους σκέφτονται και νιώθουν με τον ίδιο τρόπο ευλογία, γι’ αυτούς ήταν κατάρα! Πόσο θλιβερό, κατάρα να θεωρείται η ίδια η διάσωση της μητρικής μας και μητρικής τους γλώσσας… Η τραγική ειρωνεία έγκειται δε στο γεγονός ότι μόνο Βλάχοι αυτής της κατηγορίας αντέδρασαν έτσι. Κανείς μα κανείς άλλος συνέλληνας! Τον προφανή λόγο τον έχω εξηγήσει στο παρελθόν σε σχετικά άρθρα μου στον τύπο.
Δεν μνησικακώ. Δεν μπορώ, ωστόσο, να ξεχάσω. Κι αν το επιχειρώ, είναι το τραύμα, η σωματική μνήμη…
Επί της ουσίας, η δικαίωση έχει ήδη έρθει σε όλα τα επίπεδα. Ο αγώνας, όμως, για την εκπλήρωση του επιστημονικού, πολιτιστικού και πατριωτικού χρέους ενάντια στη μικρόνοια, την πατριωτική αλητεία και τον φασισμό της καθημερινότητας συνεχίζεται,,.
Ευχαριστώ από καρδιάς τους χιλιάδες φίλες και φίλους που στάθηκαν και στέκονται στο πλευρό μας.
Ο αγώνας είναι αγώνας για ένα κομμάτι της εθνικής μας και παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς.
