Θριαμβολογούν τα ευρωατλαντικά παπαγαλάκια, ότι ηττήθηκε η Ρωσία, επειδή ολοκλήρωσε, όπως δήλωσε κυβερνητικός εκπρόσωπός της, την πρώτη φάση του πολέμου με την Ουκρανία.
Με ποιά έννοια θεωρείται κάποιος ηττημένος, όταν έχει καταλάβει το 30%, περίπου, μιας χώρας, έχει διαλύσει πλήρως τις στρατιωτικές της υποδομές και δομές και έχει εξοντώσει τα ναζιστικά της μορφώματα, δηλαδή, έχει επιτύχει τους αρχικούς σκοπούς του πολέμου;
Και, αν δεχτούμε ότι ηττήθηκε η Ρωσία, ποιός είναι, τότε, ο νικητής, γιατί δεν υπάρχει ηττημένος χωρίς νικητή;
Μήπως, η διαμελισμένη και αποδεκατισμένη Ουκρανία ή γενικότερα οι φτωχοποιημένοι από τις οικονομικές συνέπειες λαοί της ηθικού αυτουργού του πολέμου Δύσης;
Οι σκοποί της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, σύμφωνα με το αρχικό διάγγελμα του Πούτιν, ήταν: αποστρατικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας και απελευθέρωση των ρωσόφωνων ανατολικών περιοχών της, που σε έναν μεγάλο βαθμό έχουν επιτευχθεί.
Το σίγουρο, όμως, είναι, ότι οι ΗΠΑ έκαναν τις μπίζνες τους πάνω στα πτώματα, τα ερείπια και τη δυστυχία της προσφυγιάς του λαού της Ουκρανίας ως τυπικοί πολεμικοί μαυραγορίτες, πουλώντας στην Ευρώπη υγροποιημένο φυσικό αέριο σε εξαπλάσια τιμή από αυτή του φυσικού αερίου της Ρωσίας.
Το πιο σίγουρο, όμως, απ’ όλα είναι ότι η σημερινή Ρωσία δεν αποτελεί ιδεολογική και πολιτική συνέχεια της ΕΣΣΔ, το πολιτικοικοινωνικό σύστημα της οποίας, δηλαδή, ο Κομμουνισμός, δέχτηκε μαζικά τα άσφαιρα ιδεολογικά πυρά της προπαγάνδας της Δύσης, ούτε, το κυριότερο, ο στρατός του Πούτιν έχει τη γενναιότητα, την τιμή, τη δόξα και την αποτελεσματικότητα του Κόκκινου Στρατού του Στάλιν.
Τουτέστιν, επιγραμματικά, ο πόλεμος της Ουκρανίας δεν είχε ως βάση μια σύγκρουση ανάμεσα στον Κομμουνισμό και τον Καπιταλισμό, αλλά ήταν και είναι ένας καθαρά διακαπιταλιστικός και διαπολιτισμικός πόλεμος ανάμεσα στον ολιγαρχικό και δημοκρατικό καπιταλισμό, την πολιτισμική ανατολική παράδοση και τον πολιτισμικό δυτικό νεοπλουτισμό “δια την των χρημάτων κτήσιν”, τον οποίο πόλεμο παρακολουθούμε εμείς οι Κομμουνιστές δικαιωμένοι.
Άραγε, ποιούς έχει πείσει η Δύση, εκτός από τους μονίμως πεπεισμένους ηλίθιους, ότι η “σωστή πλευρά της ιστορίας”, η δημοκρατική εκμετάλλευση, δηλαδή, είναι προτιμότερη από την ολιγαρχική, όταν και στις δύο μορφές του καπιταλισμού ο λαός γίνεται φτωχότερος και η άρχουσα τάξη πλουσιότερη;
Η ιστορία έχει μια και μοναδική σωστή πλευρά: την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που αποτελεί τη βάση του υπαρκτού ανθρωπισμού.
“διὰ γὰρ τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν πάντες οἱ πόλεμοι γίγνονται” (Πλάτων).
ΥΓ. Θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την κατάσταση με πολύ λιγότερα λόγια, αν δεν είχε απέναντί του την αμερικανική ηλιθιότητα, που έφτασε στο σημείο, πριν λίγες μέρες, να κατεβάσει από αίθουσα του Πανεπιστημίου της Φλόριντα το όνομα του Μαρξ!
Μάλλον, το πανεπιστήμιο στη Φλόριντα δε γνώριζε (ίσως και να το γνώριζε και προσπάθησε να πείσει τους φοιτητές του ότι πίσω και από τη σημερινή Ρωσία είναι ο Μαρξ) ότι ο Μαρξ δεν ήταν Ρώσος, αλλά Γερμανός που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία και όχι τη Ρωσία, αλλά και ούτε είχε διανοηθεί, ότι το μοντέλο της πολιτικής οικονομίας του θα έβρισκε διέξοδο στη Ρωσία.
Πολύ περισσότερο, δε γνώριζε ή γνώριζε και προσπάθησε να δείξει το αντίθετο, ότι ο Μαρξ δεν έχει κάποια σχέση με τη σημερινή Ρωσία, αλλά, όπως σωστά λέει η λαϊκή θυμοσοφία «καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα».
Αναρωτιέμαι, ορισμένες φορές, αν αποτελεί μορφή εκμετάλλευσης, σύμφωνα με τον Μαρξ, η αξιοποίηση της υπεραξίας του εμπορεύματος της αμερικανικής βλακείας από τον καπιταλισμό.
