Απόψεις Ιστορία

Γιώργης Έξαρχος: Βλαχολογικοί ίαμβοι και ανάπαιστοι…5 / Η πελασγική προέλευση των Αρμάνων – Βλάχων

Γιώργης Έξαρχος

20/02/2022, 10:42

Ιωάννης Λυδός
————

ΓΙΩΡΓΗΣ Σ. ΕΞΑΡΧΟΣ – ΒΛΑΧΟΛΟΓΙΚΟΙ ΙΑΜΒΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΙ … 5

«ΕΘΝΟΣ ΟΡΕΙΩΝ ΣΕ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΙΑ!…»

[ΠΗΓΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ο Αρκάδας Εύανδρος «πρώτος γράμματα από της Ελλάδος, τα λεγόμενα Κάδμου, εις την Ιταλίαν εκόμισεν» (Ιωάννης Λυδός).
«Une version grecque donne a cette ville le prelat Βάλλαχος.» (Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, το 325 μ.Χ., συμμετείχε και ένας επίσκοπος ονόματι Βάλλαχος!).
«εκ μόνης Μακεδονίας, έθνους ορείου, και Θεσσαλίας» (Αππιανός).
«ως δοκεί μοι περί Ρωμαίων λέγειν, ων μεν λόγω νυν ομού τι πάντες άνθρωποι χρώνται» (Πλούταρχος).
«Εν αυτώ δε τω χρόνω προσερρύη Ρωμαίοις ρήγισσα εκ των Σαβείρων Ούννων, γυνή τις ανδρεία και πλήθει και φρονήσει, ονόματι Βώα [nomine Boa], χήρα, έχουσα δε μικρούς υιούς δύο και υπ’ αυτήν χιλιάδας εκατόν· ήτις εδυνάστευσε των Ουννικών μερών μετά την του ιδίου ανδρός Βλαχ [Blach] αποβίωσιν» (Ιωάννης Μαλάλας).

Η ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΡΜΑΝΩΝ-ΒΛΑΧΩΝ

ΚΑΙ Η ΨΕΥΔΩΣ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝΗ «ΛΑΤΙΝΟΦΩΝΙΑ» ΤΟΥΣ

Γιώργης Έξαρχος

Ίσως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε «κάτι» το οποίο φαίνεται να έχει γίνει «σχολή» ή «δόγμα» για το μεγαλύτερο πλήθος των … ερευνητών (με ή χωρίς εισαγωγικά ο όρος), όπως και για ένα μεγάλο τμήμα «ακαδημαϊκών δασκάλων» που εκλαμβάνει για τήβεννο το «τσουβάλι από παλιολινάτσα» που φορεί και το περιφέρει εξουσιαστικώ τω τρόπω όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Και αυτό το «κάτι» είναι, το πότε ξεκινάει η ιστορία ενός τόπου ή ενός λαού; Από τότε (χρονολογικά) που κάποιος «ειδήμων» άρχισε να μελετάει το επιλεγμένο (και πολλάκις στην προκρούστεια λογική του φιλτραρισμένο) υλικό, ή από τότε που οι παλαιές γραπτές πηγές μιλούν για τον συγκεκριμένο τόπο ή τον συγκεκριμένο λαό; Και αν ο λαός μας εύστοχα έχει επισημάνει για «τα μεταξωτά βρακιά» τον ρόλο τους, σε ότι αφορά το θέμα μας, ΒΛΑΧΟΙ, τι θα πρέπει να κάνουμε; Να μείνουμε στο επιβαλλόμενο από τις πολιτικές και ακαδημαϊκές αρχές δόγμα της λατινογέννησης και λατινοφωνίας; Και τις πηγές και τις αυθεντικές από πρώτο χέρι μαρτυρίες θα τις αποκρύβουμε; Ως κύμβαλα αλαλάζοντα ηχούν αυτού του είδους οι δοξασίες, των οποίων υπήρξα και εγώ οπαδός για μεγάλο διάστημα, πέφτοντας θύμα της «αξιοπιστίας» των θέσεων και απόψεων των σύγχρονων «ερευνητών», και αγνοώντας το μέγα πλήθος των πηγών (που και αυτοί οι σύγχρονοι ερευνητές αποσιωπούν ή αποκρύβουν ή αγνοούν ή, τέλος πάντων, δεν έπεσαν στην αντίληψή τους αφού δεν προωθούν τις φιλοδοξίες τους), πηγών και μαρτυριών που οδηγούν σε συναγωγή διαφορετικών συμπερασμάτων, και τεκμηριώνουν την ιστορική αλήθεια κατά τρόπο εύγλωττο και πειστικό. Σε αυτές τις ατραπούς της γνώσης οδοιπορώ, της αποκάλυψης των πηγών και μαρτυριών, «διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»… Αντουκίτου;…

Γι’ αυτό και συνεχίζω με την κατάθεση των αυθεντικών πηγών και μαρτυριών:

Μαρτυρία του Δίωνα του Χρυσόστομου (40-120 μ.Χ.) ότι ο Όμηρος χρησιμοποίησε στα έπη του –δανειζόμενος– πολλές βαρβαρικές λέξεις, γεγονός που σημαίνει ότι οι «κοινές λέξεις της Αρμάνικης και της Ομηρικής γλώσσας», οφείλονται στο ότι ο Όμηρος τις δανείστηκε από την… Αρμάνικη (Πελασγική) «βαρβαρική» γλώσσα και όχι ότι οι Αρμάνοι τις δανείστηκαν από τον Όμηρο. Καθότι ο Όμηρος «χρησιμοποιούσε χωρίς φειδώ και πολλές βαρβαρικές λέξεις, αρκεί να του φαίνονταν πως είχαν γοητεία και δύναμη.» (Μτφρ. Γιάννης Αβραμίδης, Στέλλα Μητσάκα).

Μαρτυρία του Δίωνα Κάσσιου (156-235 μ.Χ.) ότι όταν οι Ρωμαίοι και Λατίνοι κατέλαβαν (101-106 μ.Χ.) με τον Τραϊανό (53-117 μ.Χ.) την άνωθεν του Ίστρου Δακία, βρήκαν εκεί ανθρώπους ομόγλωσσους! Δεν χρειάζονταν διερμηνείς για συνεννόηση μεταξύ τους. «Καὶ ἐκεῖνοι τά τε ὅπλα ῥίψαντες καὶ ἑαυτοὺς ἐς τὴν γην καταβαλόντες ἐδεήθησαν τοῦ Τραϊανοῦ μάλιστα μὲν αὐτώ τω Δεκεβάλῳ καὶ ἐς ὄψιν καὶ ἐς λόγους αὐτοῦ ἐλθεῖν… καὶ ἄκων ὡμολόγησε, πρός τε τὸν Τραϊανὸν ἐλθὼν καὶ ἐς τὴν γην πεσὼν καὶ προσκυνήσας αὐτὸν καὶ τὰ ὅπλα ἀπορρίψας…» (βλ. Δίων Κάσσιος LXVIII,8-10). Μετά τους Δακικούς πολέμους, την περίοδο 101-106, ο Τραϊανός κατάχτησε τη Δακία το 107 μ.Χ.

Μαρτυρία του Ιώσηπου Φλαβίου (Joseph Flavii: 37-100 μ.Χ.) για τα εξής: α) ύπαρξη Εβραϊκού ονόματος Βάλακος (Balacus)· β) ύπαρξη Εβραϊκού ονόματος Βάρακος (Barac)· «Βάρακος δε εστιν αστραπή κατά την Εβραίων γλώσσαν»· β) ύπαρξη Εβραϊκής πόλης ονόματι Αρίμανον «της Γαλαδηνών γης»· γ) «Ιλλυριοί την μέχρι Δαλματίας αποτεμνομένην Ίστρω κατοικούντες ου δυσί μόνοις τάγμασιν υπείκουσι, μεθ’ ων αυτοί τας Δακών ανακόπτουσιν ορμας»· δ) «των Αλανών έθνος ότι εισι Σκύθαι»· ε) ο Δαναός, βασιλιάς των Αιγυπτίων, ονομαζόταν και «Αρμαΐς», με γενική Αρμαΐν. – Από τα ονόματα Βάλακος και Βάρακος θα μπορούσε να προκύψει το όνομα Βάλαχος à Βλάχος, και από το όνομα Αρμαΐς-Αρμαΐν να προκέίψει το όνομα Αρμấν – Αρμάνος. Οι λοιπές πληροφο-ρίες του Ιώσηπου Φλαβίου για Ιλλυριούς, Δάκες, Αλανούς, Σκύθες κ.ά., είναι χρησιμότατες για την κατανόηση του θέματος. (Flavii Joseph, Opera Omnia, ab Immanuele Bekkero, Recognita, Volumen Primum, Lipsiae MDCCCLV [1855]. Και Flavii Joseph, Opera Omnia, ab Immanuele Bekkero, Recognita, Volumen Secundum, Lipsiae MDCCCLV [1855]. Και Flavii Joseph, Opera Omnia, ab Immanuele Bekkero, Recognita, Volumen Tertium, Lipsiae MDCCCLVI [1856]. Και Flavii Joseph, Opera Omnia, ab Immanuele Bekkero, Recognita, Volumen Quartum, Lipsiae MDCCCLVI [1856]. Και Flavii Joseph, Opera Omnia, ab Immanuele Bekkero, Recognita, Volumen Quintum, Lipsiae MDCCCLVI [1856]. Και Flavii Joseph, Opera Omnia, ab Immanuele Bekkero, Recognita, Volumen Sextum, Lipsiae MDCCC LVI [1856]).
Μαρτυρία του Πλούταρχου του εκ Χαιρωνείας (45-120 μ.Χ.) ότι στον καιρό του όλοι στην επικράτεια μιλούσαν τη γλώσσα των Ρωμαίων «ως δοκεί μοι περί Ρωμαίων λέγειν, ων μεν λόγω νυν ομού τι πάντες άνθρωποι χρώνται», και ότι ο Όμηρος στα έπη του… λίγες φορές χρησιμοποιεί άρθρα, γεγονός που σήμερα παραβλέπεται… (Plutarchi
Chaeronensis, Varia Scripta, Quae Moralia Vulgo Vocantur, ad Optimorum Librorum Fidem, Accurate Edita, Editio Stereotypa, Tomus V, Lipsiae 1829).
Μαρτυρία του Κορνήλιου Τάκιτου (Publius [ή Gaius] Cornelius Tacitus: 56;-120; μ.Χ.): α) ότι οι Πευκίνοι «ους ένιοι Βαστάρνας αποκαλούσι, διάλεκτον, ιματισμόν, οίκησιν και οικονομίαν τοις Γερμανοίς όμοια έχουσι», κατοικούν στο όρος Πεύκη των Καρπαθίων και «εν τω Ίστρω νήσον Πεύκην αυτούς κατασχείν», και σύμφωνα με κάποιες πηγές ήταν ή λατινόγλωσσοι ή ελληνόγλωσσοι· κάποιοι ενέτασσαν τους Πευκίνους στους Σαρμάτες ή στους Σκύθες ή στους Γέτες ή στους Κέλτες, ο δε Στράβων τους θεωρούσε Γερμανικού γένους· β) ότι σε νεότερους χρόνους οι Σαρμάτες προσαγορεύθηκαν Σθλάβοι· γ) ότι υπήρχαν Γερμανικά έθνη με το όνομα «Ερμιώνες ή Ερμίωνες και κατ’ άλλους Ερμίνωνες ή Ιρμίνωνες», που ζούσαν σε άνωθεν του Δουνάβεως περιοχές. (Φιλολογικά Πάρεργα Φιλίππου Ιωάννου Θετταλομάγνητος, Διδάκτορος των Επιστημών και Καθηγητού της Φιλοσοφίας εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω Αθηνών, Προσφωνηθέντα τω αδελφώ αυτού Δημητρίω Ι. τω Γυάλα, Έκδοσις Β΄, Εν η τινα διώρθωται ή επί το κρείττον μεταπεποίηται, ουκ ολίγα δε και προστέθειτε, Αθήνησιν 1874 – Π. Κορνηλίου Σακίτου, Βιβλίον Περί θέσεως, ηθών και λαών της Γερμανίας, σ. 16-142). – Σε προηγούμενα δημοσιεύματα (ΙΑΜΒΟΙ… 2 & 3) έχουν κατατεθεί αρχαιολογικά και γλωσσολογικά τεκμήρια και μαρτυρίες απόδειξις των όσων μαρτυρεί και ο Τάκιτος.
Μαρτυρία του Αππιανού του Αλεξανδρέως (95/100-165 μ.Χ.): α) ότι οι Περραιβοί ανήκουν στα «Ιλλυρικά γένη»· β) ότι οι «Δαλμάται δε, Ιλλυριών έτερον γένος»· γ) ότι «Οι δε Παίονες εισιν έθνος μέγα παρά Ίστρον, επίμηκες εξ Ιαπόδων επί Δαρδάνους, Παίονες μεν υπό των Ελλήνων λεγόμενοι και ρωμαϊστί Παννόνιοι, συναριθμούμενοι δε υπό Ρωμαίων τη Ιλλυρίδι»· δ) ότι οι Αγριάνες «οι τα μέγιστα Φιλίππω και Αλεξάνδρω κατεργασμένοι Παίονες εισι των κάτω Παιόνων, Ιλλυριοίς έποικοι»· ε) ότι «Βρίγας εκ Φρυγών επανελθόντας, και Ταυλαντίους απ’ εκείνοις, Ιλλυρικόν έθνος, επί δε τοις Ταυλαντίοις έτερον γένος Ιλλυριών Λιβυρνούς»· στ) ότι «Παθηνούς έπεμπεν, Ιλλυρικόν έθνος Επιδάμνω πάροικον, προθυμοτάτους γενομένους Βρούτω, τους δ’ επί Δαρδανέας, έτερον Ιλλυριών γένος, αεί Μακεδονίαν επιτρέχοντας» (επί ημερών Μάρκου Αντωνίου: 83-30 π.Χ.)· ζ) ότι «και Γετών, των υπέρ Ίστρον, ους Δακούς καλούσιν»· η) ότι «και Κόλχους, έθνος αρειμανές, Ελλήνων τε τους επί του Πόντου κατωκισμένους»· θ) ότι «Και τάδε μεν περί Αχαιών των Σκυθικών»· ι) ότι «οι Γέται την Μακεδονίαν επιδράμοιεν […] Φήμη δε κατέσκηψε, Γέτας Μακεδονίαν πορθείν»· ια) ότι υπήρχε Όρειο έθνος «εκ μόνης Μακεδονίας, έθνους ορείου, και Θεσσαλίας»· ιβ) ότι υπήρχαν Γαλλογραικοί «οι νυν εισι Γαλάται Καππαδόκαις όμοροι»· ιγ) ότι οι Ιλλυριοί κρατούσαν από τον Κύκλωπα Πολύφημο «Πολυφήμω γαρ τω Κύκλωπι και Γαλατεία Κελτόν και Ιλλυριόν και Γάλα παίδας όντας, εξορμήσαι Σικελίας, και άρξαι των δι’ αυτούς Κελτών, Ιλλυριών, και Γα-λατών λεγομένων». Κατά τον Στέφανο Βυζάντιο (τέλη 5ου μ.Χ. αιώνα) «Ιάποδες· έθνος Κελτικόν, προς τη Ιλλυρία». (Appiani Allexandrini, Hstoria Romana, ab Immanuele Bekkero recognita, Vol Prius, Lipsiae MDCCCLII [1852] & Vol. Alterium, Lipsiae MDCCCLIII [1853]. Και Appiani Romanarum Historiarum Quae Supersunt. – Αππιανού Αλεξανδρέως Ρωμαϊκών Ιστοριών τα ΢ωζόμενα – Appiani Alexadrini Romanarum Historiarum Quae Supersunt Græce et Latine cum Indicibus. Parisis MDCCCXL [1840]). – Οι αναφερόμενοι ως Όρειο έθνος. που ζούσε μόνο στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία, είναι οι νυν αυτοαποκαλούμενοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι Αρμάνοι (στη γλώσσα τους Αρμấνου/Armấnu, πλ. Αρμấνjι/Armấnji), ενώ από δίγλωσσους Σκύθες και Γέτες είναι οι νυν αυτοαποκαλούμενοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι Βλάχοι (στη γλώσσα τους Βλάχου/Vlahu, πλ. Βλάχι/Vlahi), αμφότεροι Πελασγικού γένους, με κοινή γλωσσική και πολιτισμική «κληρονομιά», με τις όποιες διαχωρικές και διαχρονικές διαφοροποιήσεις. Γνωστότεροι δε από τις πηγές και οι μεν και οι δε με το ετεροπροσδιοριστικό Βλάχοι, Βράχοι, Βλάκοι, Βάκχοι. Τα άλλα που γράφονται επιτείνουν τη σύγχυση, καθότι δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τις ΟΜΩΝΥΜΙΕΣ εθνωνυμικού χαραχτήρα κατά την αρχαιότητα, αλλά και στους μετέπειτα αιώνες.
Μαρτυρία του Αρτεμίδωρου Δαλδιανού (β΄ μισό 2ου μ.Χ. αι.): α) ότι οι Θράκες ζούσαν και βόρεια και νότια από τους Γέτες· β) ότι πολλοί Ρωμαίοι είχαν νυμφευτεί Ελληνίδες· γ) ότι «γάρος» θα πει «σηπεδών», λέξη που τη χρησιμοποιούν οι Αρμάνοι – Βλάχοι «γάρου», και σημαίνει «άλμη», κυρίως για τη συντήρηση των λευκών τυριών και των «τουρσιών» (σαλαμούρâ)· ότι στην Ελληνική Χερσόννησο υπήρχαν (!) μόνο Ρωμαίοι, Έλληνες και Γέτες· δεν αναφέρει άλλους λαούς. (Αρτεμιδώρου Ονειροκριτικά, Ex duobus Codicibus Mss Venetis Recensivit, Emendavit, Polivit, Notis Integris Nic. Rigaltii et Io. Iac. Reiskii, Svisqve Illustravit, Item Indices, Copiosos, Adiecit Ioannes Gothofredus Reissi Saxo, Tomus I, Lipsiae
1805).

Μαρτυρία του Θεοφίλου Αντιοχείας (;-182/183 μ.Χ.) ότι υπήρξε Εβραίος «Βαλάχ [Balach] βασιλεύς Σηγώρ», ενώ η Βίβλος στη Γένεση γράφει ότι «…καὶ βασιλεὺς Βαλάκ (αὕτη ἐστὶ Σηγώρ)…» ή «…και βασιλέως Βαλάκ· αύτη εστί Σεγώρ…». – Ώστε η Εβραϊκή λέξη Βαλάχ [Balach] γράφεται και ως Βαλάκ, που σημαίνει ότι ήταν γνωστή από το 3.500 π.Χ., ή γνωστή στους Έλληνες από το 280 π.Χ., όταν οι ΟΒ’ (72), γνωστοί ως «Εβδομήκοντα», μετέφρασαν στην Ελληνική την Παλαιά Διαθήκη. Θα μπορούσε από το όνομα Βαλάχ, να προκύψει το όνομα Βλάχος/Βλάχοι. – Στην Παλαιά Διαθήκη, του 280 π.Χ., αναγράφεται και περιοχή Ζόγορα, «καὶ ἐπάρας Λὼτ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ἐπεῖδε πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου, ὅτι πᾶσα ἦν ποτιζομένη πρὸ τοῦ καταστρέψαι τὸν Θεὸν Σόδομα καὶ Γόμοῤῥα, ὡς ὁ παράδεισος τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς ἡ γῆ Αἰγύπτου, ἕως ἐλθεῖν εἰς Ζόγορα»· Εβραϊστί η λ. Ζόγορα σημαίνει «περιοχή με πλούσια βλάστηση». Περιοχές με πλούσια βλάστηση, όμως, είναι και η Ζαγορά (Ζαγόρα) της νυν Βουλγαρίας, και τα Ζαγόρια στην Ήπειρο και η Ζαγορά του Πηλίου και η Ζαγαρά της Βοιωτίας. Οπότε, το ερώτημα που προκύπτει είναι: –Πώς και γιατί η λ. Ζαγορά είναι Βουλγαρική; Επισημαίνω ότι την αναφέρει ως Ζάγωρον ο Αρριανός (92-175 μ.Χ.), στον Περίπλου Ευξείνου: «Από δε Γουρζουβάν-θου εις Ζάγωρον χωρίον, ήδη Καλίππους λεγόμενον, στάδια ρν’, μίλια κ’. Από δε Ζαγώρου εις Ζάληκον, ποταμόν και κώμην αλίμενον, στά-δια s’, μίλια ιβ’.» (Αρριανού [και] Ανωνύμου, Περίπλους Ευξείνου, Αρχειοθήκη, πρόλογος, μετάφραση, σημειώσεις επίμετρο: Θανάσης Γεωργιάδης, Σύγχρονοι Ορίζοντες, Αθήνα 2002, σ. 214-215). Στο Μαρκιανού Ηρακλεώτου (~400-; μ.Χ.) Περίπλους, η διατύπωση έχει ως ακολούθως: «10. Από Ευάρχου ποταμού εις Κάρουσαν χωρίον στάδιοι ο’· έχει δε και λιμένα τοις αφ’ εσπέρας ανέμοις. Από Καρούσης χωρίου εις Ζάγωρον χωρίον στάδιοι ρκ’. Από Ζαγώρου χωρίου εις Ζάληκον ποταμόν και κώμην αλίμενον στάδιοι ρκ’.» (Γαλλικών Συγγραφείς Ελληνικοί – Ex-traits Des Auteurs Grecs, Concernant La Geographie et l’Histoire Des Gaules, Texte et Traduction Nouvelle Publies pour la Societe de l’Histoire de France, par Edm. Cougny, Professeur de Rhetoroque au Lycee Saint-Louis, Tome Premier, A Paris, Librairie Renouard, MDCCCLXXVIII [1878], σ. 330. – Geographi Minores Graeci, Carolus Mullerus, Volumen Primum, Parisiis MDCCCLΧΧΧΙΙ [1882], σ. 571). Ο Μένιππος Περγαμηνός (περί το 180 μ.Χ.), στο έργο του Περίπλους, γράφει: «Από Καρούσης χωρίου εις Ζάγωρον χωρίον στάδιοι ρκ’. Από Ζαγώρου χωρίου εις Ζάληκον ποταμόν και κώμην αλίμενον στάδιοι ρκ’.» Στην υποσημείωση 6 γράφει: «6. Ζάγωρα Arriano. Huds. Ζαχώρου Cod. Par. Peripl. anonym. p. 8: Ζάγωρον χωρίον, ήδη Καλίππους λεγόμενον.» (Μαρκιανός. Μένιππος. Σταδιασμός. Margiani Periplus. Menippi Peripli Fragmentum Quod Artemidori Nomine Ferebatur. Peripli Qui Stadiasmus Magni Maris Inscribi Solet Fragmentum. Graece et Latine, Edidit Addita Dodvvelli Dissertatione, Scripturis Codicum, Hoeschelii, Hudsoni, Aliorum et Suis Notis, S. F. Guil. Hoffmann, Lipsiae, Sumptibus C.L. Fritzschii, MDCCCXLI [1841], σ. 177). – Ο Αρριανός, Περίπλους Ευξείνου Πόντου, γράφει: «Από δε Παντικαπαίου εις κώμην Καζέκα επί θαλάττη ωκισμένην στάδιοι είκοσι και τετρακόσιοι. Ενθένδε ες Θευδοσίαν [εις την λίμνη Μαιώτιδα], πόλιν ερήμην, στάδιοι ογδοήκοντα και διακόσιοι. Και αύτη παλαιά ην Ελλάς πόλις, Ιωνική, Μιλησίων άποικος, και μνήμη εστίν αυτής εν πολλοίς γράμμασιν. Ενθένδε εις λιμένα Σκυθοταύρων έρημον στάδιοι διακόσιοι· και ένθεν εις Λαμπάδα της Ταυρικής στάδιοι εξακόσιοι. […]» (Geographi Minores Graeci, Carolus Mullerus, Volumen Primum, Parisiis MDCCCLV [1855], σ. 394-395). – Ο Ανώνυμος [Αρριανός, ως φέρεται], Περίπλους Ευξείνου Πόντου, γράφει: «24. Από δε του Ευάρχου ποταμού εις Κάρουσαν, εμπόριον και λιμένα τοις αφ’ εσπέρας ανέμοις, πρώτον Πολίχνιον ωνομασμένον, στάδια ο’, μίλια θ’, γ’. Από δε Καρούσας εις Γουρζούβανθον στάδια ξ’, μίλια η’. Από δε Γουρζουβάνθου εις Ζάγωρον χωρίον, ήδη Καλίππους λεγόμενον, στάδια ρν’, μίλια κ’. Από δε Ζαγώρου εις Ζάληκον, ποταμόν και κώμην αλίμενον, στάδια s’, μίλια ιβ’. Από δε Ζαλήκου ποταμού εις Άλυν ποταμόν πλωτόν στάδια σι’, μίλια κη’.» (Geographi Minores Graeci, Carolus Mullerus, Volumen Primum, Parisiis MDCCCLV [1855], σ. 407). Σε υποσημείωση γράφεται: «Ζάγωρον/ Γάζουρον et mox Γαζούρου cod., cm Gail ex Arriano, qui Ζάγωρα locum dicit…]» – Βλ. και: Μαρκιανού Ηρακλεώτου Του Πόντου Περίπλους της Έξω Θαλάσσης Εώου και Εσπερίου, και των εν αυτή Μεγίστων Νήσων… (Ό.π., σ. 515-562). – Μαρκιανού Ηρακλεώτου Του Πόντου Επιτομή του της Εντός Θαλάσσης Περίπλου, ον έγραψεν εν τρισί Βιβλίοις Μένιππος Περγαμηνός… «10. Από Ευάρχου ποταμού εις Κάρουσαν χωρίον στάδιοι ο’· έχει δε και λιμένα τοις αφ’ εσπέρας ανέμοις. Από Καρούσης χωρίου εις Ζάγωρον χωρίον στάδιοι ρκ’. Από Ζαγώρου χωρίου εις Ζάληκον ποταμόν και κώμην αλίμενον στάδιοι ρκ’.» (Ό.π., σ. 563). – Άλλος Ανώνυμος, Σταδιασμός ήτοι Περίπλους της Μεγάλης Θαλάσσης (Ό.π., σ. 427-514), γράφει: «42. Από Πλατείας εις την Παλίουρον [στάδιοι*]· ύδωρ έχει πλατύ. || 43. Από του Παλιούρου εις την Φαίαν στάδιοι ζ’· ύδωρ έχει συνακτόν από σταδίων ιε’.» (Ό.π., σ. 443).

Επεκτάθηκα τόσο, για να καταδείξω –εξαρχής– ότι η λ. Βλάχος είναι τουλάχιστον από το 280 π.Χ. γνωστή στους Έλληνες, μετά τη μετάφραση της Εβραϊκής Παλαιάς Διαθήκης στην Ελληνική, από τους ΟΒ’ στην Αλεξάνδρεια, και ότι η λ. Ζαγορά, που τη θεωρούν και σήμερα… Βουλγαρική, είναι γνωστή στους Έλληνες από το 280 π.Χ., και αναφέρεται από πολλούς Έλληνες συγγραφείς πριν την εμφάνιση των Βούλγαρων του Ασπαρούχ (680 μ.Χ.), στο προσκήνιο!… (Βλ. Του εν Αγίοις Πατρός Ημών Ιουστίνου Φιλοσόφου και Μάρτυρος Σωζόμενα – Sancti Patris Nostri Ivstini Philosophi et Martyris Opera, Item Athenagorae Atheniensis, Theophili Antiocheni, Tatiani Assyrij, & Hermiae Philosophi tractatus aliquot, quos sequens pagina indicabit, Duae omnia Graece & Latine emendatiora prodeunt, Parisiis, Apud Clavdivm Sonnivm, Via Iacobaea, adinsigne Scuti Basiliensis, MDCXXXVI [1636], Cvm Privilegio Regis – Θεοφίλου προς Αυτόλυκον, S.P. Nostri Theophili Patriarchae Antiocheni, Contra Christianae Religionis Calumniatores, ad Autolycum, σ. 69-140). – Και σήμερα συνεχίζει το ίδιο βιολί, για… λατινογενείς και λατινόφωνους Βλάχους, και για βουλγαρική λέξη Ζαγορά!… Τι να πεις!… Χαλάλι στους εμμένοντες ότι αυτοί ελεηθήσονται… με ακαδημαϊκές θέσεις και βραβεία ακαδημιών και υπουργείων… – Ακόμα δυο λόγια για τις λ. Ζόγορα και Ζαγορά: Από τη λ. Ζόγορα μπορούν να προκύψουν οι λ. Ζαγορά και Ζαγόρι και Ζαγόρια, λέξη που οι Έλληνες τη γνωρίζουν τουλάχιστον από τον 3ο π.Φ. αιώνα! Οπότε, γεννιέται η απορία: Πώς και γιατί θεωρείται σλάβικη, και δη Βουλγάρικη οι λ. Ζαγορά; Επίσης: «ζαγορί-α (Ελβασ.) πληθ. ζαγορί-τε· ίδε ζογορί-α (budi)», «ζογορίj-α (budi αντί ζογορί-α), πληθ. ζογορίjτε αντί ζογορίτε. – και ζαγορί-α (Ελβασ.) = αγέλη αγριοχοίρων, λύκων, κυνών κ.λπ. (μεταφορ. επί ανθρώπων)» (Λεξικόν της Αλβανικής Γλώσσης, υπό Κωνσταντίνου Χριστοφορίδου, Εν Αθήναις, Τύποις Π. Δ.
Σακελλαρίου, 1904, σ. 119, 122). Η λ. υπάρχει και στα βλάχικα ως: ζâγουρίε: = κρυμμένο αντικείμενο. Τότε: Πώς και γιατί θεωρείται σλάβικη;… βουλγάρικη;…

Μαρτυρία του Διονύσιου Βυζάντιου (2ος μ.Χ. αι.) ότι στην πόλη Βυζάντιον υπήρχε η περιοχή Βλαχέρνα [Blachernarum], πολλά χρόνια ενωρίτερα πριν ιδρύσει ο (Μέγας) Κωνσταντίνος Α’ (272-337, βασ. 306-337) την πόλη –η οποία πήρε το όνομά του– Κωνσταντινούπολη, το 330 μ.Χ. Το όνομα Βλαχέρνα οφείλεται σε Σκύθη πολεμιστή, ονόματι Βλαχ/Βλάχος, που σκοτώθηκε σε μάχη και θάφτηκε εκεί. Άρα, το όνομα Βλάχος ήταν και προ του 200 μ.Χ. γνωστό στους Έλληνες. «Ex Abydi angustiis et ex Blachernarum Hellespontus circumcludeus, mareque Heracleae Thracicae.» (Carolus Mullerus< Geographi Graeci Minores… Volumen Secundum, Parisiis MDCCCLXI [1861], σ. 12).
Μαρτυρία του 202 μ.Χ., επί Ρωμαίου αυτοκράτορα Καρακάλλα (188-217, βασ. 198-217), που την παρουσίασε ο Konstantin Jireček (1854-1918) το 1885, και πρόκειται για κείμενο στην ελληνική γλώσσα, το οποίο λέει ότι οι φρουροί ονομάζονταν «βουργάριοι», σε Θράκη και Μακεδονία, «βουργαρίων και / φρουρών»· τούτοι οι βουργάριοι και φρουροί δεν είχαν σχέση με τους Βούλγαρους του Ασπαρούχ, και ήταν εκλατινισμένοι κάτοικοι των ελληνικών χωρών, ήτοι λατινόφωνοι, και σε αυτούς οφειλόταν το όνομα Βουλγαρία της Θεσσαλίας, στα έτη του Ι. Μαλάλα και του Ιουστινιανού, και όχι –ασφαλώς– στους (φυλετικά) Βούλγαρους του Ασπαρούχ (640-701), οι οποίοι εμφανίστηκαν μετά το 680 μ.Χ. σε ελληνικές χώρες της Ρωμανίας (Βυζαντίου)· η λ. burgus προέρχεται από την ελληνική πύργος, και από τη λατινική λ. castrum προέρχεται η ελληνική λ. κάστρο. Δάνεια και αντιδάνεια στην ιστορική διαχρονία και στα πηγαινέλα των λαών!… (Seure Georges, Voyage en Thrace: l’emporium romain de Pizos, Bulletin de correspondence hellenique. Année 1898, Volume 22, Numéro 22, σ. 472-491. Και Sylloge Inscriptionum Graecarum A Guilelmo Dittenbergero, Condita et Aucta, Nunc Tertium Edita, Volumen Alterum, Lipsiae MCMXVII [1897], σ. 591-595). – Σε τέτοιες ΟΜΩΝΥΜΙΕΣ οι σύγψρονοι Βούλγαροι προσπαθούν να χτίσουν την εθνική τους ιστορία!… O tempora, o mores!…
Μαρτυρίες ότι στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, το 325 μ.Χ., στη Νίκαια της Βιθυνίας, με παρόντα τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α’, μεταξύ των Θεοφόρων Πατέρων που έλαβαν μέρος, κάποιοι ονομάζονταν Βλάχος, στις διάφορες γλωσσικές εκδοχές αυτού του ονόματος: Φλάκκος Συνάδων, Φλάκκος Ιεραπόλεως, Φλάκκος Σαναού, Βάλλαχος Πέλης, Flaccus Sanai / Flaccus Sanao, Flaccus Sanai / Flaccus Sanao, Flaccus Hierapolitanus / Flaccus Hierapoli, Φλάκος Ιεραπόλεως Φρυγίας, Flaccus Sanaon, Flaccus Hieraspoleos, Flaccus in Synantis, Flaccus Sanaon, Ballachus Pelchuis, Phlakos i Sane / Phalacus e Sane, Philakos / Flaccus, Pl’kws, Philakos, Phlakkos, Phlakos, Pl’kws, Pl’ks, Placcos Gerasotanus· και στη Σύνοδο της Σαρδικής (νυν Σόφια), το 347 μ.Χ.: Athenodorus a Dacia, de Blacena· μα και στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας, το 451 μ.Χ.: Placcos Gerasotanus. – Δεν υπάρχει χρεία άλλων αποδείξεων για το όνομα Βλάχος ότι είναι γραμμένο ήδη από το 325 μ.Χ., και το έχουν άνθρωποι με εκκλησιαστική εξουσία, στη Μικρασία, στη Μέση Ανατολή, στη Θράκη, οπότε το γνώριζαν ήδη πολύ καλά οι Έλληνες, κατά τα έτη 325, 347 και 451 μ.Χ!… (Henricus Gelzer, Henricus Hilgenfeld Otto Cuntz, Bibliotheca Scrptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Patrum Nicaenorum Nomina Latine Graece Coptice Syriace Arabice Armenice, Scriptores Sacri et Profani… Fasciculus II, Lipsiae MDCCCXCVIII [1898], σ. 69-70, 91, 83, 109, 115, 133 και σε πολλές άλλες σελίδες. Και Pavli V. Pont. Max. Avctoritate, Των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της Καθολικής Εκκλησίας Άπαντα – Concilia Generalia Ecclesiae Catholicae, Tomus Primus, Romae, Ex Typographia Vaticana, MDCVIII [1608], σ. 27-29, 55. Και D. Eusebio Amort, Elementa Juris Canonici Veteris et Moderni usi Jus Canonicum Modernum Gregorii IX . . . Jus Vero Ecclesiasticum Primaevum . . .
Vindiciae Jurisdictionis Ecclesiasticae, Tomus II, Elementa Juris Canonici Veteris . . . 1757, σ. 97-110, 156, 171). Και μια πιο πρόσφατη έκδοση: F. Delmas, Les peres de Nicee et le Quien, Echos d’Orient, 1900, p. 87-92: «III. PALESTINE. (…) 3o Pella? Une version grecque donne a cette ville le prelat Βάλλαχος. Ce nom manqué a le Quien, III, 697, et peut-etre n’est-il pas autentique.» (σ. 89). – Τώρα το θέμα είναι: Γιατί ανοήτως και κατά κόρον γράφεται ότι για πρώτη φορά έγινε αναγραφή του ονόματος Βλάχος το 976 μ.Χ.; Ποια απάντηση να δώσει κανεις!…
Μαρτυρία του Δίωνα του Χρυσοστόμου (125-180 μ.Χ.): α) ότι η Ταυρική κατοικείται από Έλληνες και Σκύθες, «Ελλήνων και Σκυθών οι χερρόνησον οικούντες την Ταυρικήν»· β) ότι οι Βορυσθενίτες Σκύθες γνώριζαν όλοι τους «απέξω» την Ιλιάδα του Ομήρου, ως ελληνίζοντες, διότι «ήσαν φιλήκοοι και τω τρόπω Έλληνες». Επισημαίνει δε ότι οι Βορυσθενίται Σκύθες ήταν, σαφώς, δίγλωσσοι, και ότι η μία γλώσσα τους ήταν η ελληνική. Βορυσθένης ονομαζόταν ο νυν καλούμενος Δνείπερος ποταμός. Είδαμε δε πιο πριν ότι ο Αππιανός (95/100-165 μ.Χ.) αναφέρει και γράφει «περί Αχαιών των Σκυθικών». (Dionis Chrysostomi Opera Graece, E recensione Adolphi Emperii, Brunsvigae, 1844 – Oratio XXXVI, Λόγος λς΄ Βορυσθενητικός, σ. 501-520).
Μαρτυρία του Λουκιανού του Σαμοσατέως (125-180 μ.Χ.) ότι ο γενάρχης των Ελλήνων Δευκαλίων ήταν Σκύθης, και τον αναφέρει ως «Δευκαλίωνα τον Σκύθεα». Αυτό σημαίνει ότι οι Θεσσαλοί –και κατόπιν όλοι οι Έλληνες – είναι Σκύθες στην καταγωγή, ή ότι οι Σκύθες προέρχονται από τον Θεσσαλό Δευκαλίωνα! (Βλ. Windows to the Ancient World of the Hebrew Bible, Essay in Honor of Samuel Greengus, Edited by Bill T. Arnold, Nancy L. Erickson and John H. Walton, Winona Lake, Indiana, Eisenbrauns 2014, σ. 77). Για τον Δευκαλίωνα βλ. εκτενώς στο Fasti Hellenici, The Civil and Literary Chronology of Greece, From the Earliest Accounts to the Death of Augustus, by Henry Fynes Clin ton Esq. M.A. Late Student of Christ. Church., In three volumes, Oxford, At the University Press, MDCCCXXXIV [1834], σ. 42-48.– Ο Στέφανος Βυζάντιος έχει γράψει: «Ελλάς: πόλις Θεσσαλίας· εκτίσθη υπό Έλληνος, ου του Δευκαλίωνος, αλλά του Φθίου και Χρυσίππης της Ίρου· ο δε Φθίος ην Αχαιού.» – Ο Σχολιαστής του Απολλωνίου παρατηρεί: «Ησίοδος διηγείται εν τω α’ των καταλόγων – ότι Προμηθέως ή Δευκαλίωνος και Πύρρας Έλλην, εξ ου οι Έλληνες ωνομάσθησαν και η Ελλάς.» – Βλ. στη συνέχεια και Μαρτυρία 115, του Λέοντος του Διακόνου (~950), ότι ο Αχιλλέας ήταν Σκύθης. (Λουκιανού Σαμοσατέως Άπαντα. – Luciani Samosatensis Opera Omnia, Maxime Ex Fide
Codicum Paris. Recensita Edidit Fridericus Schmieder, Philosophiae Doctor, AA. LL. Mag., Gymn. Luth. Hal. Coll., Tomus Posterior, Cum Additamento ad Tomum Priorem. Halae Magdeburgicae, Sumtibus Jo. Jac. Gebaueri, MDCCCI [18O1], σ. 561-562).
Μαρτυρία του Κλήμη του Αλεξανδρέως (150-211/216 μ.Χ.): α) για «την Σκυθίαν Άρτεμιν»· β) για τον «Βαλάχ βασιλεύς Σηγώρ [Balac rex Segor]»· γ) για το ότι «Αίγυπτος δε η χώρα εκλήθη από βασιλέως Σεθώς. το γαρ Σεθώς, φάσιν, Αίγυπτος καλείται. τω δε Σεθώς ην αδελφός ω όνομα Αρμαίν [nomine Armaen], ούτος Δαναός [Danaus] κέκληται ο εις Άργος από Αιγύπτου παραγενόμενος»· δ) για το ότι «Υπερβόρεοι έθνος Σκυθικόν», με γυναίκες που είχαν τα ονόματα «Υπέροχη και Λαοδίκη»· ε) για το ότι οι Θράκες ήταν «πυρροί και γλαυκοί» (ξανθομάλληδες γαλανομάτηδες)· στ) για το ότι «πάντες Έλληνες σκυθίζουσιν [την φωνήν]»· ζ) ότι υπήρχε βασιλιάς των Εβραίων ονόματι Βαράκ [Barac]. Με βάση τα όσα έχει γράψει ο Κλήμης, από την εποχή του Σκύθα Ανάχαρσι (6ος π.Χ. αι.), που το έτος 589 π.Χ. πήγε στην Αθήνα και συνάντησε τον Σόλωνα (640-558 π.Χ.), στους απανταχού Έλληνες ήταν γνωστά τα ονόματα Βλάχος (Βαλάχ) και Αρμấν/Αρμάνος (Αρμαΐν), και ότι από τότε, τον 6ο π.Χ. αιώνα, «πάντες [οι] Έλληνες σκυθίζουσιν [την φωνήν]», ήτοι όλοι οι Έλληνες μιλούσαν Βλάχικα – Αρμάνικα! Να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε όλα όσα γράφει ο Κλήμης. (Κλήμεντος Αλεξανδρέως τα Ευρισκόμενα – Clementis Alexandrini Opera quae Extant, Tomus I, Tomo I Continentur, Cohortatio ad Gentes, Paeda-gogi Liber I. II. Et III – Sanctorum Patrum Opera Polemica de Veritate Religionis Christiane Contra Gentiles, et Judaeos, Ad Com-modiorem Usum Edita, Patres Graeci, Graece et Latine, Volumen IV, Wirceburgi MDCCLXXVIII [1778]. Και Sanctorum Patrum Opera Polemica de Veritate Religionis Christianae, contra Gentiles, et Judaeos, ad Commodiorem Usus Edita, Opera Patrum Graecorum, Graece et Latine, Volumen III, Wirceburgi MDCCLXXVII [1777]. Και Titi Flaui, Clementis Alexandrini Opera Omnia, Recognouit Reinholdus Klotz, Vol. IV, Lipsiae 1834. Και Sanctorum Patrum, Opera Polemica de Veritate Religionis Christianae contra Gentiles, et Judaeos. Ad Commodiorem Usum Edita Patres Graeci, Graece et Latine, Volumen VI, Wirceburgi MDCCLXXIX [1779] – Κλήμεντος Αλεξανδρέως Τα Ευρισκόμενα. Klementis Alexandrini Opera quae Extant.
Tomus III – Tomo III. Continentur Stromatum, Liber V, VI, VII, VIII. Liber: Quis Dives Salvetur. Fragmenta. Και Clementis Alexandrini Opera. Apud Alexandrum Mamillan – Clementis Alexandrini Opera, Ex Recensione Gulielmi Dindorfii, Vol. II, Stromatum I-IV. Oxonii MDCCCLXIX [1869]. Και Clementis Alexandrini Opera, Ex Recensione Gulielmi Dindorfii, Vol. I, Protrepticus Paedaggus. Oxonii MDCCCLXIX [1869]). – Και τώρα, τι να πούμε;… Ότι δεν υπήρξε ο Κλήμης και ότι δεν έγραψε τα όσα γράφει, για να μη χαλάσει η σούπα των βλαχολόγων, και εκείνων που θέλουν τους Βλάχους λατινογενείς και λατινόφωνους;… Θου Κύριε…

Μαρτυρία του Αίλιου Ηρωδιανού (180-250 μ.Χ.) ότι προ του 250 μ.Χ. υπάρχουν Βούλγαροι και Βογόμιλοι, δηλ. αιώνες πριν την ιστορική εμφάνιση των Βουλγάρων του Ασπαρούχ, το 680 μ.Χ., και πολύ πριν την εμφάνιση της θρησκευτικής αίρεσης των Βογομίλων, τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Τούτο το γεγονός προκαλεί κρίσιμους προβληματισμούς και εκτιμήσεις, σχετικά με το όνομα Βούργαροι / Βούλγαροι, την ιστορική του εμφάνιση και το εθνοτικό ή εθνολογικό περιεχόμενό του, για να μην μηρυκάζονται τα ψεύδη μέχρι και σήμερα… (Ηρωδιανού Επιμερισμοί – Herodiani Parttiones. E Codd. Parisinis Edidit Jo. Fr. Boissonade, Londini, In Aedibus Valpianis. Veneunt Apud Black et Fil [Tavistock Street], 1819). – Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Πριν το έτος 250 π.Χ. υπήρχαν Βούλγαροι και Βογόμιλοι, τους οποίους γνώριζε ο Ηρωδιανός και έγραφε γι’ αυτούς; Τι περιεχόμενο είχε ο όρος Βούλγαροι το 250 μ.Χ.; Είχαν κατέλθει τότε οι Βούλγαροι στις ελληνικές χώρες, και η λέξη αυτή ήταν σε τέτοια χρήση, ώστε ο Ηρωδιανός την ενέταξε στα γραμματικά παραδείγματά του, πριν το 250 μ.Χ.; Και οι Βογόμιλοι; Είναι γνωστό ότι απάρτιζαν θρησκευτική αίρεση κατά τον 10ο έως και τον 15ο αιώνα. Πώς βρέθηκαν οι Βογόμιλοι προ του 250 μ.Χ.; – Να το ξεκαθαρίσουμε: Ο Πορφύριος (233-304 μ.Χ.), στο Περί Αποχής Εμψύχων, γράφει: «Εν τοις Γαδείροις και τόδε συνέτυχεν. Βόγος ην βασιλεύς Μαυρουσίων ο εν Μεθώνη σφαγείς υπ’ Αγρίππα (63-12 π.Χ.)· ούτος επεχείρησεν τω Ηρακλείω πλουσιωτάτω όντι ιερώ. Έστι δε νόμος τοις ιερεύσιν οσημέραι τον βωμόν αιμάσσειν.» (Βιβλιον Πρώτον, 1,25. PORPHYRE, TRAITE SUR
L’ABSTINENCE DE LA CHAIR DES ANIMAUX. http://remacle.org/bloodwolf/philoso phes/porphyre/ viandes). Στο έργο: Πορφυρίου Φιλοσόφου Περί Αποχής Εμψύχων, Βιβλία Τέσσαρα. Porphyrii Philosophi De Abstinentia Ab’ Esu Animalium Libri Quatuor. Cum Notis Integris Petri Victorii et Ioannis Valentini, Et interpretation Latina Ioannis Bernardi Feliciani, Editionem curavit & suas itempus Ioannis Iacobi Reiskii, Notas adiecit Iacobus de Rhoer< MDCCLXVII [1797[, σ. 37, υπάρχει η διατύπωση: «Εν τοις Γαδείροις και τόδε συνέτυχεν. Μόγος ην βασιλεύς Μαυρουσίων ο εν Μεθώνη σφαγείς υπ’ Αγρίππα [63-12 π.Χ.]…» Δηλ. ο Βόγος γράφεται εδώ< Μόγος! Εκείνα τα χρόνια Μαυρουσία ονομαζόταν η νυν Μαυριτανία, και Μαυρούσιοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, που τη συναντούμε συχνά στα κείμενα του ιστορικού Προκόπιου. (βλ. Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae. Editio Emendatior et Copiosior, Consilio B. G. Niebhurii C. F. Instituta, Auctoritate Academia Litterarum Regiae Borussicae Continuata. Pars II, Procopius Volumen I, Bonnae, Impensis Ed. Weberi, MDCCCXXXIII [1834], σ. 466). – Βέβαια, ο Προκόπιος κάνει και αναφορά στο όρος Βουργαρίων, στους Μαυρούσιους της Μαυριτανίας, ατην Αφρική, και εδώ οι ερυενητές ιστορικοί πρέπει –μέσω της ΟΜΩΝΥΜΙΑΣ– να επεκτείνουν τη βουλγάρικη παρουσία (εκείνων που καμώνονται σήμερα ότι είναι απόγονοι των Βουλγάρων του Ασπαρούχ, που κατήλθε το 679 μ.Χ. στα μέρη της Ρωμανίας, δίπλα στον Ίστρο ποταμό) ότι έφτασε μέχρι και την Αφρική των Μαυρουσίων Βουλγάρων!… πριν το 250 μ.Χ.!… Ίσως συμβεί κι αυτό…

Μαρτυρία του Δέξιππου (~210-273), ότι επί Αυρηλιανού (214-275, βασ. 270-275), Σκύθες Ιουθούγγοι, ήτοι Γότθοι, κατήλθαν από περιοχές του Δούναβη και επιτέθηκαν και κατέλαβαν το Δυρράχιο, πόλη της τότε Μακεδονίας. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera<, Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Δεξίππου Αθηναίου τα σωζόμενα – Δεξίππου Αθηναίου εκ των Σκυθικών. Εκλογαί περί πρέσβεων εθνών προς Ρωμαίους).

Μαρτυρία του Ευσεβίου του Παμφύλου (260/265-339/340) ότι επί της εποχής του η ρωμαϊκή γλώσσα, ήτοι η λατινική, μετέβαλε με τη «φωνή» της την ελληνική, δηλαδή το λατινικό λεξιλόγιο επέδρασε επί του ελληνικού, και άπαιτούνταν να μεταφραστούν τα λατινικά στα ελληνικά. Ο Ευσέβιος αναφέρεται στον Δαναό ή Αρμαΐν, των γενάρχη των [Ελλήνων] Δαναών, γράφει για έναν Χαλδαίο στρατηγό ονόματι Σαράκου, επισημαίνει ότι η Σικυών είναι η αρχαιότερη πόλη των Ελλήνων, πληροφορεί ότι Πελασγοί και Έλληνες αναμίχτηκαν με τους Ρωμαίους σε Ιταλία και Άλπεις, γράφει για τους Πελασγούς από τη Θεσσαλία που αποίκισαν την Ιταλία (Οινωτρία), δεν παραλείπει να αναφέρει τον βασιλιά Βαράχ των Εβραίων, και κάνει αναφορά στους Σκύθες οι οποίοι επέδραμαν κατά της Παλαιστίνης. Είναι και άλλες οι πληροφορίες που μας δίνει ο συγγραφέας. (Ευσεβίου του Παμφύλου Ιστορίας Εκκλησιαστικής Λόγοι Δέκα – Eusebii Pamphili Historiae Ecclesiasticae Libri Decem, Ad Codices Manuscriptos Recensuit Edvardus Burton, S.T.P., Tomus I & II, Oxonii MDCCCXXXVIII [1838]). – Πρόκειται για σπουδαίο έργο, μα … αγνοημένο από τους βλαχολόγους.
Μαρτυρία του Μεγάλου (Αγίου) Αθανασίου (296-373): α) ότι «Σκύθαι γαρ οι καλούμενοι Ταύρειοι»· β) ότι οι «Πελασγοί μεν τους εν Θράκη θεούς διαβάλλουσι»· γ) ότι το 343 μ.Χ., στη Σύνοδο της Σαρδικής (νυν Σόφια Βουλγαρίας) συμμετείχαν περισσότεροι από 300 Επίσκοποι από όλες τις χώρες της Χερσονήσου του Αίμου, αλλά και από Ευρώπη, Ασία, Αφρική· δ) ότι υπήρξε βασιλιάς των Εβραίων ονόματι Βαράκ· ε) ότι η Κωνσταντινούπολις «μητρόπολις η Ρώμη της Ρωμανίας εστίν», και είναι –μάλλον– ο πρώτος που γράφει το όνομα Ρωμανία, για το αρτιπαγές κράτος της Νέας Ρώμης με πρωτεύουσα την ΚΠολη. (Patrologiae cursus completus: seu bibliotheca universalis, integra, uniformis, commoda, oeconomica, omnium SS. Patrum, doctorum scriptorumque ecclesiasticorum, sive latinorum, sive graecorum, qui ab aevo apostolico ad tempora Innocentii III (anno 1216) pro latinis et ad concilii Florentini tempora (ann. 1439) pro graecis floruerunt. Series graeca, in quo prodeunt patres, doctores scriptoresque ecclesiae graecae a S. Barnaba ad Bessarionem, Τόμος 25 – Saeculum IV. Του εν Αγίοις Πατρός Ημών Αθανασίου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Τα Ευρισκόμενα Πάντα – S.P.N. Athanasii, Archiepiscopi Alexandrini, Opera Omnia Quae Exstant,… J.-P. Migne, Tomus Primus, Parisiorum 1857).
Μαρτυρία του Αγίου Καισαρίου (330-368): ότι κατά την εποχή του –δηλ. αιώνες πριν την ιστορική εμφάνιση των Σλάβων– υπάρχουν οι Σκλαυηνοί και Φυσωνίται που ονομάζονται Δανούβιοι! «Και πώς ει επταχώς διαιρείται η οικουμένη, εν μια μερίδι πολλούς και διαφόρους νόμους ευρίσκομεν; και ούτε επτά μόνον κατά τους αστέρας, ούτε δις έξ κατά τους ζωδικούς, ουδ’ αυ πάλιν τριάκοντα έξ κατά τους δεκάνους, αλλά μυρίοι μνημονεύονται νόμοι, πάλαι αμειφθέντες, και νυν υπάρχον-τες. Πώς δε εν ταυτώ τμήματι τους ανθρωποβόρους Ινδούς, και τους εμψύχων και θοίνης απάσης απεχομένους Βραχμαίους οικούντας ορώμεν; πώς δε οι εν Βαβυλώνι όποι δ’ αν γίνωνται, τη μιαιγαμία των ομαίμων παροινούσι; πώς δ’ εν ετέρω τμήματι όντες οι Σκλαυηνοί και Φυσωνίται, οι και Δανούβιοι προσαγορευόμενοι, οι μεν γυναικομαστοβορούσιν ηδέως, διά το πεπληρώσθαι του γάλακτος, μυών δίκην τους υποτίτθους ταις πέτραις επαράττοντες· οι δε και της νομίμης και αδιαβλήτου κρεωβορίας απέχονται; και οι μεν υπάρχουσιν αυθάδεις, αυτόνομοι, ανηγεμόνευτοι, συνεχώς αναιρούντες, συνεσθιόμενοι ή συνοδεύοντες, των σφων ηγεμόνα και άρχοντα, αλώπεκας και τας ενδρύμους κάττας και μονιούς εσθίοντες, και τη λύκων ωρυγή σφας προσκαλούμενοι· οι δε και αδηφαγίας απέχονται, και τω τυχόντι υποταττόμενοι και υπείκοντες;» (Patrologiae Cursus Completus… Series Graecae Prior… Accurante J.-P Migne, Tomus XXXVIII [38], Sanctus Gregorius Nazianzenus, Parisina 1862, στ. 985 / P.G., 38, 1862, col. 985). – Διευκρινίζω –αν και έχει ειπωθεί σε προηγούμενο δημοσίευμα– ότι η η γετική λ. Sclaie = σπηλιά (βρέθηκε σε πινακίδα χρονολογίας 17 Μαρτίου 139 π.Χ.), δίνει χωρίς καμιά διαμεσολάβηση τον πληθυντικό Sclaii και Sclavi, από όπου το Sclavi(ni)` έτσι αποδείχνεται περίτρανα ότι ο όρος Σκλάβοι / Σκλαβήνοι είναι γετικός, ότι οι Σκλάβοι και Σκλαβήνοι/Σκλαβινοί είναι Γέτες, και σημαίνει, προφανώς ο όρος: «άνθρωποι που ζουν κοντά σε τόπους με νερά»` ή «άνθρωποι που ζουν σε σπήλαια» (βλ. «Τρωγλοδύτες» στις παρίστριες περιοχές, από τις πρωτογενείς πηγές που έχουμε καταθέσει), οπότε, ως Γέτες, οι Σκλάβοι / Σκαλβήνοι (και οι ποικιλώνυμοι «ομόφυλοί» τους) ήταν «δίγλωσσοι» (δηλ. και «ελληνόγλωσσοι», κατά πως προκύπτει από τις πρωτογενείς πηγές, και υπ’ αυτήν την έννοια Έλληνες, έτσι όπως τους ορίζει ο Κ. Πορφυρογέννητος: «Οὐκ ἦν δὲ τοῦτο παλαιὸν ὄνομα ἔθνους, ἀλλὰ φωνῆς τῆς Ἑλληνικῆς ἰδίωμα»` (βλ. ΙΑΜΒΟΙ 3).
Μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου (Ammianus Marcellinus: ~330 – μετά το 391 μ.Χ.) ότι οι άνωθεν του Δουνάβεως Σαρμάτες (ή Σαυρομάτες), μετά από τις επιδρομές των Ρωμαίων και την κατάκτηση των εδαφών τους κατέφυγαν στα όρη, ήτοι στα Καρπάθια, όπου τους βρήκαν οι Ούγγροι όταν κατέλαβαν την Παννονία. (Ammiani Marcellini Rerum Gestarum Qui de XXXI Supersunt Libri XVIII, Ad Optimas Editiones Collati Praemittitur Notitia Literaria Accedunt Infices, Studiis Societatis Bipontinae, Volumen Secundum, Biponti 1786, σ. 252-255).
Μαρτυρία του Φλάβιου Ευτρόπιου (Flavius Eutropius: 4ος αι.) ότι όταν τα στρατεύματα του Τραϊανού (Marcus Ulpius Nerva Traianus: 53-117, βασ. 98-117, κατάληψη Δακίας 101-106) κατέλαβαν τη Δακία, υπήρχε και η 5η Μακεδονική Λεγεώνα, ότι τότε έλαβε χώρα εκτενής αποικισμός της Δακίας και με Έλληνες από όλες τις ελληνικές χώρες, ιδίως από τη Μακεδονία, τούτοι οι Έλληνες άποικοι μαζί με τους Ρωμαίους μετέφεραν και τη γλώσσα των Ρωμαίων (τη Λατινική) στη Δακία, και γράφει ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Λικίνιος (Valerius Licinianus Lici-nius, Iovius Licinius: ~265-325, βασ. 308-324) ήταν Δάκας και γαμπρός από αδελφή (Φλαβία Ιουλία Κωνσταντία) του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου (274-337, βασ. 306-337), και ότι στην Αυρηλιανή Δακία (Μοισία), νότια του Ίστρου, διαμορφώθηκε από αποίκους και εποίκους η ομιλούμενη λατινική γλώσσα της Χερσονήσου του Αίμου. (Eutropii Breviarium, Historiae Romanae, cum Metaphrasi Graeca Paeanii, Et Notis Integris El. Vineti, Henr. Glareani, Tan. et An. Fabri, Chr. Cellarii, Th. Hearnii, Ch. Aug. Heumanni, et Sig. Havercampi, Item Selectis Frid. Sylburgii, Accedit Rufus Festus, Cum Notis Integris Frid. Sylburgii, Chr. Cellarii, et Sig. Havercampi, Recensuit, suasque Adnotationes cum Indicibus copiosissimis Addidit Henricus Verheyk, Lugduni Batavorum apud Samuelem et Joannem Luchtmans, Academiaw Typographes, MDCCLXII [1762]).
Μαρτυρία του Ευνάπιου (346-414) ότι κατά τον 4ο αιώνα υπήρχαν συνεχείς επιθέσεις Σκυθών και Ούννων στη Θράκη και στη Μακεδονία, και ότι αυτοί «κατέδυσαν επί τας Μακεδονικάς λίμνας», το έτος 388 μ.Χ. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera . . . Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Ευναπίου Σαρδιανού Ιστορίας της μετά
Δέξιππον Νέας εκδόσεως τα σωζόμενα. Βλ. και Historici graeci minores, Dindorf, Ludwig
August, 1805-1871, Lipsiae: In aedibus B.G. Teubneri, 1870, σ. 205-274).
Μαρτυρία του Φιλοστόργιου (~368~-439) ότι ο εκ Καππαδοκίας Έλλην Ουλφίλας (~311-383, Επίσκοπος Βησιγότθων 341-382) εκχριστιάνισε τους Γότθους, δημιούργησε το Γοτθικό αλφάβητο, και ότι οι Φέτες είναι Γότθοι, ότι υπήρξε κάθοδος Σκυθών στις ελληνικές χώρες,, και επισημαίνει ότι κατά τον 4ο αιώνα είχαν εκχριστιανισθεί οι Γότθοι, οι Γέτες, οι Δάκες, οι Μυσοί, οι Πανόννιοι ή Παίονες, οι Ιλλυριοί και σχεδόν όλοι οι άνωθεν και οι κάτωθεν του Ίστρου λαοί. (Traditio Catholica, Saeculum V, Anni 408-445, Του εν Αγίοις Πατρός Ημών Πρόκλου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Τα σωζόμενα πάντα. – S. P. N. Procli, Archiepiscopi Constantinopolitani, Opera Omnia< J.-P. Migne… Tomus Unicus, Parisina 1864 – Philostorgius, Historia Ecclesiastica, 459-638).
Μαρτυρία του Σωκράτη Σχολαστικού (380-440) ότι Σαρμάτες (Σαυρομάτες) και Γότθοι «κατέτρεχον των Ρωμαίων γην», ότι «μυρία φύλα βαρβάρων καταδραμόντα την Ρωμαίων γην», ότι η Θράκη και η Μυσία δέχονταν συνεχώς επιθέσεις των Σκυθών, ότι ο Ουλφίλας εφεύρε τα Γοτθικά γράμματα, ότι οι Γότθοι με τις επιθέσεις τους έφτα-ναν έως την Αδριανούπολη και τη Μακεδονία, ότι στη Θεσσαλία, Τρίκκην και αλλού, είχαν κάποια ενδιαφέροντα χριστιανικά έθιμα, (π.χ. βάπτιση την ημέρα του Πάσχα, κ.ά.), και ότι υπήρχε εκείνο τον καιρό –στις Παραδουνάβιες περιοχές– φρούριο με το όνομα Βεργιτίων. (Socratis Scholastici et Hermiae Sozomeni Historia Ecclesiastica, Graece et Latine. – Σωκράτους Σχολαστικού και Ερμείου Σωζομένου Εκκλησιαστική Ιστορία. – Socratis Scholastici et Hermiae Sozomeni Historia Ecclesiastica. Henricvs Valesivs, Graecum textum collatis MSS. Codicibus emen-davis, Latine vertit, & Annotationibus illustravit. Adjecta est ad calcem disputatio Archelai Episcopi adversus Manichaeum, Parisiis MDCLXXX VI [1686]. Cvm Privilegio Regis. |+| Σωκράτους Σχολαστικού και Ερμείου Σωζομένου Εκκλησιαστική Ιστορία. – Socratis Scholastici et Hermiae Sozomeni Historia Ecclesiastica. Henricvs Valesivs, Graecum textum collatis MSS. Codicibus emendavis, Latine vertit, & Annotationibus illustravit. Accesserunt Critice plurium eruditorum Observationes, Variantes Lectiones & Tabulae Geographicae, quibus Gulielmus Reading editionem suam Cantabrigiensem locupletavit. Augustae Taurinorum, MDCCXLVII [1747]. Ex Regia Typographia, Βλ. και Βασιλείου Κ. Στεφανίδου, Ιστορικαί διορθώσεις εις την Εκκλησιαστική Ιστορίαν του Σωκράτους, Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, 1956, σ. 57-129).
Μαρτυρία του Θεοδώρητου του Κύρου (393-457) για την Σύνοδο της Σαρδικής, το 343, για τη δράση του Ουλφίλα και την Εκκλησία των Γότθων, για την κάθοδο των Γότθων στα εδάφη της Ρωμανίας, για τις συνεχείς επιδρομές των Νομάδων Σκυθών από τον Ίστρο κατά των εδαφών της Ρωμανίας, για τους αρχηγούς των Σκυθών Γαϊνά και Ροΐλο, και για το πώς είχε το θέμα με τους αιρετικούς Αρειανούς, και για άλλα γεγονότα του 4ου αιώνα. (Theodoreti Episcopi Cyri, Ecclesiasticae Historiae, Libri Quinque, Cum Interpretatione Latina et Annotationibus Henrici Valesii. Recensuit Thomas Gaisford, S.T.P., Aedis Christi Decanus, Necnon Lingue Graecae Professor Regius, Oxonii MDCCCLIV [1854] –
Εκκλησιαστικής Ιστορίας Θεοδωρήτου Επισκόπου Κύρου).
Μαρτυρία του Ερμεία Σωζομενού του Σαλαμίνιου (400-450) ότι κατά την περίοδο 324-439, βάρβαροι επιτίθενται κατά της Ρωμανίας και εισέρχονται στα εδάφη της (τις ελληνικές χώρες): Σαυρομάτες, Σκύθες, Γότθοι, Ούννοι, Αλανοί, που συνεχώς απωθούνται από τα στρατεύματα της Ρωμανίας. (Σωκράτους Σχολαστικού και Ερμείου Σωζομένου Εκκλησιαστική Ιστορία. – Socratis Scholastici et Hermiae Sozomeni Historia Ecclesiastica. Henricvs Valesivs, Graecum textum collatis MSS. Codicibus emendavis, Latine vertit, & Annotationibus illustravit. Accesserunt Critice plurium eruditorum Observationes, Variantes Lectiones & Tabulae Geographicae, quibus Gulielmus Reading editionem suam Cantabrigiensem locupletavit. Augustae Taurinorum, MDCCXLVII [1747]. Ex Regia Typographia). – Του Ερμεία τούτη η πληροφορία έχει ιδιαίτερη αξία: «οι γαρ Αργοναύται τον Αιήτην φεύγοντες, ου τον αυτόν πλουν εν τη επανόδω εποιήσαντο· περαιωθέντες δε την υπέρ Σκύθας θάλασσαν, διά των τήδε ποταμών αφίκοντο εις Ιταλών όρια, και χειμάσαντες ενταύθα, πόλιν έκτισαν Ήμονα προσαγορευομένην· του δε θέρους επικαταλαβόντος, συμπραξάντων αυτοίς των επιχωρίων, αμφί τους τετρακοσίους σταδίους υπό μηχανής έλκοντες την Αργώ διά γης, επί τον Άκυλιν ποταμόν ήγαγον, ος τω Εριδανώ συμβάλλει· Εριδανός δε εις την κατά Ιταλούς θάλασσαν τας εκβολάς έχει· μόνον δε την περί Κιβάλας μάχην Δαρδάνιοί τε και Μακεδόνες, και όσοι παρά τον Ίστρον οικούσιν, ή τε καλουμένη Ελλάς, και παν το Ιλλυριών έθνος, υπό Κωνσταντίνον εγένοντο.» (σ. 15).
Μαρτυρία του Μακάριου του Μάγνητος (τέλη 4ου – αρχές 5ου αι.) ότι στη χώρα των Σκυθών που βρισκόταν πέραν του Δουνάβεως, «κατοικεί νομάδων βαρβάρων έθνη δώδεκα…», χωρίς ωστόσο να τα κατονομάζει. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera< Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Μονογενής ή Αποκριτικός τις Έλληνας). – Είναι ενδιαφέρον το ότι αναφέρεται σε Μαυρουσίους πέραν του Ίστρου, όταν είναι γνωστόν πως Μαυρούσιοι ονομάζονταν οι Μαυριτανοί της Αφρικής!…

Μαρτυρία του Πρίσκου (~410-~476), ότι στον καιρό του ελληνικά μιλούσαν μόνο στις παράλιες περιοχές της Χερσονήσου του Αίμου, και ότι τον 5ο αιώνα γίνονταν συνεχείς επιδρομές κατά της Ρωμανίας από Σκύθες, Ούννους («του Αττήλα»), Σαράγουρους, Ονόγουρους, Ούρωγους, Σαβίρους και Αβάρους. Ενδιαφέρον είναι το περιστατικό με τον Γραικό της Σκυθίας. «Τότε δη γελάσας έφη Γραικός μεν είναι το γένος, κατ’ εμπορίαν δε ες το Βιμινάκιον [το Βιδύνι της Άνω Μυσίας πλησίον του Ίστρου] εληλυθέναι την προς τω Ίστρω Μυσών πόλιν. Πλείστον δε εν αυτή διατρίψαι χρόνον, και γυναίκα γήμασθαι ζάπλουτον». Ο συγγραφέας θεωρείται αξιόπιστος ιστορικός και στοιχεία του δανείστηκε ο Προκόπιος. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera . . . Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Πρίσκου Πανίτου τα σωζόμενα).
Μαρτυρία του Πέτρου Πατρίκιου (~500-565) ότι τότε που ο Τραϊανός κατέλαβε την Δακία, φαίνεται ότι οι Ρωμαίοι και οι Δάκες στρατιώτες συνεννοούνταν μεταξύ τους χωρίς διερμηνείς και μεταφραστές, που σημαίνει ότι μιλούσαν συγγενικές ή παρεμφερείς γλώσσες. «Εκείνοι δε ελθόντες επί του Τραϊανού έρριψαν και τα όπλα, και τας χείρας όπισθεν δήσαντες εν αιχμαλώτων τάξει εδέοντο του Τραϊανού εις λόγους ελθείν Δεκεβάλω.» (σ. 123). Βλ. προηγούμενες Μαρτυρίες Δίωνα Κάσσιου και Κορνήλιου Τάκιτου. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera… Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Πέτρου Πατρικίου Ιστοριών τα σωζόμενα).
Μαρτυρία του Ρήτορα Μάλχου (5ος-6ος αι.) ότι επί Θευδερίχου (454-526) οι Οστρογότθοι και οι Βησιγότθοι αυτού, κατήρχοντο μέχρι τη λίμνη Λυχνιδό (νυν Αχρίδα) και ληΐζοντο τις ελληνικές χώρες στην Ήπειρο και στη Μακεδονία. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera… Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Μάλχου Ρήτορος Φιλαδελφέως τα σωζόμενα).
Μαρτυρία του Μένανδρου (6ος αι.) ότι ποικίλοι λαοί κατέρχονταν από τον Δούναβη και επέδραμαν στις περιοχές της Ρωμανίας: Ουτίγουροι, Ζάλοι, Σαβείροι, Τούρκοι (= Ούγγροι), Λογγιβάρδοι, Γήπαιδες (= Γετών παίδες) κι οι σύμμαχοί τους Άβαροι, Κοντρίγοροι, Ούννοι, Σκλαβήνοι. Οι Σκλαβήνοι με τις επιθέσεις τους «απανταχόσε», έκαναν τις χώρες να ερημώνονται («κεραΐζονται»). (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera . . . Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Μενάνδρου Προτέκτορος τα σωζόμενα). – Μια ενδιαφέρουσα πληροφορία που δίνει ο Μένανδρος είναι αυτή που λέει ότι ο Βαϊανός ο των Αβάρων Χαγάνος απελευθέρωσε δεκάδες χιλιάδες Ρωμαίους αιχμαλώτους των Σκλαβηνών και τους απέδωσε στον βασιλιά των Ρωμαίων. «ου κατά Ρωμαίων τι μηχανώμενος έφη βούλεσθαι πηγνύναι την γέφυραν, άλλως δε κατά Σκλαβηνών χωρείν, καιδιαπεραιούμενος τον Σάον επιβαίνων τε εις την Ρωμαίων αύθις τον Ίστρον διαβήσεσθαι κατ’ αυτών, πλοίων αυτώ πολλών παρά του Ρωμαίων αυτοκράτορος ες την διάβασιν παρασκευαζομένων. τούτο γαρ δη και πρότερον προς χάριν του Ρωμαίων βασιλέως πράξαι, και πολλάς αιχμαλώτων μυριάδας εκ της Ρωμαίων γης Σκλαβηνοίς δεδουλωμένων ελευθέρας αύθις Ρωμαίοις αποδούναι. νυν δε υβρίσθαι μεν έλεγε προς αυτών ου βουλομένων το συνταχθέν τηνικαύτα τέλος παρά σφων καθ’ έκαστον έτος επ’ αυτόν κατατιθέντων` και πρέσβεις δε Αβάρων σταλέντας προς αυτών ανηρήσθαι.» (Historici Graeci Minores, Edidit Ludovicus Dindorfius. Vol. II, Menander Protector et Agathias, Lipsiae, In Aedibus B.G. Teubneri MDCCCLXXI [1871], σ. 122-123). Πρόκειται για γεγονός που έλαβε χώραν επί Τιβερίου Β’ Κων/νου, τότε καίσαρα και μετέπειτα αυτοκράτορα (520-582, καίσαρας 574-578), μάλλον κατά το έτος 578, επί βασιλείας Ιουστίνου Β’ (520-578, αυτοκ. 565-578).
Μαρτυρία του Ολυμπιόδωρου (5ος αι.) ότι το έθνος των Γότθων κατερχόταν από τον Δούναβη και «πάσαν επιτρέχει την Θράκην», ότι οι Ούννοι και οι Σαρμάτες επιτίθεντο συχνά σε περιοχές της Θράκης και της Ιλλυρίας, ότι στη νοτίως του Δουνάβεως Δακία υπήρχε η πόλη Ναϊσσός, στην οποία γεννήθηκε ο Μέγας Κωνσταντίνος, και πρόκειται για την νυν πόλη Νις (Νίσσα), της νυν Σερβίας, το οποίον σημαίνει ότι η νυν Σερβία ήταν Δακία! (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera . . . Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Εκλογαί του Φωτίου, Εκ των Ιστοριών – Εκλογαί εκ των Ολυμπιοδώρου Ιστορικών Λόγων).
Μαρτυρία του Κανδίδου του Ισαύρου (5ος αι.) ότι ο αυτοκράτορας της Ρωμανίας Λέων Α’ (401-474, βασ. 457-474) καταγόταν «εκ Δακίας της εν Ιλλυριοίς», ήτοι νοτίως του Δουνάβεως, κι έγινε γνω-στός ως «Λέων Α’ ο Θραξ»! Άρα, η Δακία εκτεινόταν και νοτίως του Ίστρου! (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera< Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Histo–riarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Εκλογαί του Φωτίου. Εκ των Ιστοριών – Εκλογαί εκ της Κανδίδου Ισαύρου Ιστορίας).
Μαρτυρία του Αινεία του Γαζαίου (460-518) ότι οι Γέτες οι οποίοι κατοικούσαν στη Θράκη, δίπλα στον ποταμό Ίστρο, λάτρευαν ως θεό τον Ζάμολξη και ήταν οπαδοί των θεωριών του Πυθαγόρα. (Patrologiae cursus completes . . . Series Graecae Prior, J.-P. Migne, Tomus LXXXV [85], Parisiis 1864 – Αινείου, Γαζαίου Σοφιστού. Θεόφραστος, Ήτοι Περί Αθανασίας Ψυχών και Αναστάσεως Σωμάτων Διάλογος).
Μαρτυρία του Προκόπιου του Γαζαίου (460 – αρχές 6ου αι.) ότι τα «Σκυθών γένη», χωρίς να τα κατονομάζει, ήταν «δώδεκα έθνη», όπως έγραψε κΑι ο Μακάριος ο Μάγνης –(δες πιο πριν τη μαρτυρία του)– χωρίς να γνωρίζουμε αν ήταν μεταξύ τους αυτά τα έθνη ομόγλωσσα ή ετερόγλωσσα. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera< Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829] – Προκοπίου Γαζαίου Πανηγυρικός).

Μαρτυρία του Στέφανου Βυζάντιου (τέλη 5ου – αρχές 6ου αι.): α) ότι στην Παφλαγονία υπήρχε κωμόπολη ονόματι Αρμένη ή Αρμήνη, και της οποίας ο κάθε κάτοικός της ήταν Αρμεναίος ή Αρμήνιος, που θυμίζει το Αρμấν/Αρμάνος, της αυτοονομασίας των Ελληνοβλάχων· β) ότι η χώρα των Γετών (έθνος Θρακών) ονομαζόταν Γετία, και ότι Γέτης «εκαλείτο η γυνή του Φιλίππου τω Αμύντου» (πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου)· γ) ότι οι Γότθοι κατοικούσαν στην Μαιώτιδα λίμνη και από εκεί κατήλθαν στη Θράκη· δ) ότι Δακία χώρα πλησίον Βορυσθαίνους, και οι Δάοι ήταν έθνος Σκυθών νομάδων· ε) ότι Δάοι και Δάκες αποτελούσαν ένα και το αυτό έθνος, και ότι ονομάζονταν Γέτες, και ότι από αυτούς (Δάοι, Γέται) ζούσαν στην κλασική Αθήνα και στα χρόνια του Περικλή· στ) ότι υπήρχαν έθνη Σκυθικά με ονόματα: Έλουροι, Πάρθοι ή Παρθυαίοι, και ότι «Παρθίς η χώρα Μακεδονίας»· ζ) ότι οι Σκύθες ονομάζονταν προηγουμένως Νομαίοι και ότι ήταν απόγονοι του Σκύθου – γιου του Ηρακλή· η) ότι στην Ηλεία υπήρχε πόλη Υρμίνη, που κατά τον 5ο – 6ο αιώνα ονομαζόταν Ορμίνα, οι δε κάτοικοί της Ορμίναι, που εύκολα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε Αρμάνοι· θ) ότι στην Προποντίδα υπήρχε πόλη με το όνομα Βάλκεια, που θα μπορούσε να εξελιχθεί με αναγραμματισμούς κ.λπ. σε Βλαχία. (Stephanus Byzantinus, Cum Annotationibus L. Holstenii, A. Berkelli et Th. De Pinedo, Vol. I, Cum Guilielmi Dindorfii Praefatione, Cui Instuct Lectiones Libri Vratislav, Lipsiae MDCCCXXV [1825]).
Μαρτυρία του Ζώσιμου (5ος – 6ος αι.): α) ότι οι Σκύθες, που «τον Τάναϊν διαβάντες εληΐζοντο τα περί την Θράκην χωρία», κατά τα έτη 249-253 «εληΐζοντο» Θεσσαλία, Αθήνα και Πελοπόννησο· β) ότι το 260 «εληΐζοντο» ολόκληρη την Ιλλυρία και έφτασαν μέχρι τη Ρώμη· γ) ότι το 268 Σκύθες, Έρουλοι, Γότθοι και Πεύκαι έφτασαν σε Άθω, Κασσάνδρεια, πολιόρκησαν τη Θεσσαλονίκη, ενώ «τα περί Δοβήρον και Πελαγονίαν εληΐζοντο πάντα χωρία»· δ) ότι «Μοίρα δε των Σκυθών Θεσσαλίαν και την Ελλάδα περιπλεύσασα τους ταύτη τόπους εληΐζετο»· ε) ότι το 275 οι Σκύθες έφτασαν δυτικά μέχρι τη Ρώμη και νότια μέχρι την Κιλικία στη Μικρασία· στ) ότι «Βαστάρνας δε, Σκυθικόν έθνος, υποπεσόντες αυτώ προσέμενος κατώκισε Θρακίοις χωρίοις· και διετέλεσαν τοις Ρωμαίων βιοτεύοντες νόμοις»· ζ) ότι το 367, μοίρα Σκυθών του Ίστρου, «τα Ρωμαίων όρια ταραττούσης»· η) ότι το 375 εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι Ούννοι στις περιοχές των Σκυθών, και οι οποίοι κατήλθαν σε όλη τη Θράκη και την Παιονία, φτάνοντας μέχρι τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία· θ) ότι το 381 Γερμανικά έθνη κατέρχονταν από τον ποταμό Ρήνο, διέπλεαν τον Ίστρο και «διά Παιονίας επί την Ήπειρον διαβήναι, περαιωθήναι δε τον Αχελώον και ταις Ελληνικαίς πόλεσιν επιθέσθαι, τροφάς πορίσασθαι ωήθησαν πρότερον»· ι) ότι το 396 ο Αλάριχος κατέλαβε περιοχές σε Θράκη, Μακεδονία, κυρίως Ελλάδα, Θερμοπύλες, Βοιωτία και έφτασε μέχρι την Πελοπόννησο· ια) ότι η Ραβέννα στην Δαλματία ήταν αποικία Θεσσαλών· ιβ) ότι κάποιος ονόματι Φραουΐτος ήταν άντρας βάρβαρος μεν το γένος και Έλληνας στους τρόπους· ιγ) ότι σε πολλές περιοχές της Ρωμανίας οι κάτοικοι ήταν δίγλωσσοι και στις θρησκευτικές τελετές «ύμνους άδουσι τη τε Ελλήνων και Ρωμαίων φωνή και παιάνας»· ότι ο Αλάριχος, βασιλιάς των Βησιγότθων, κατέλαβε πολλές ελληνικές χώρες, και ότι μετά την αναχώρησή του από την Ελλάδα, κατήλθαν Κέλτες, οι οποίοι κατέλαβαν περιοχές του Αχελώου κι εγκαταστάθηκαν σε παρακείμενες πόλεις που κατέλαβαν. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Zosimus, Bonnae MDCCCXXXVII [1837] – Zosimus, Ex Recognitione Imman-uelis Bekkeri, Bonnae MDCCCXXX VII [1837] – Ζωσίμου Κόμητος και από Υισκοσυνηγόρου Ιστορίας Νέας Βιβλία Έξ).
Μαρτυρία του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού (482-565, βασ. 527-565): α) για την ίδρυση με Νεαρά της μη κανονικής Αρχιεπισκοπής Α’ Ιουστινιανής (το 535), ως Αρχιεπισκοπή Αχριδών, η οποία μετά 500 έτη έγινε Αρχιεπισκοπή/Πατριαρχείο των Βουλγάρων, και η οποία επανήλθε στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις 15 Μαΐου 1767· β) για τη διοικητική διαίρεση της Αυτοκρατορίας· γ) για απόψεις του Αυτοκράτορα ότι οι Ρωμαίοι ήταν απόγονοι των Τρώων του Αινεία, και των Πελασγών της Αρκαδίας. Σε κείμενο του Ν. Κ. Μουτσόπουλου, δίνονται τα κατά καιρούς (και επί Ιουστινιανού) ιστορικά Γεωγραφικά Όρια της Μακεδονίας, με βάση μελέτη της Αρμάνας – Βλάχας καθηγήτριας της Ιστορίας, στο Πανεπιστήμιο Βελιγραδίου, Φανούλας Παπάζογλου (1917-2001), συζύγου του διαπρεπή Ρώσου βυζαντινολόγου Γεώργιου Οστρογκόρσκι (1902-1976). (Codex Iustinianus, Recensuit Paulus Krueger, Berolini 1877. Και Corpus Iuris Civilis, Editio Stereotypa, Volumen Tertivm, Novellae, Recognovit Rudolfus Schoell Opus Schoellii Morte Interceptum, Absolvit Guilelmus Kroll, Berolini MDCCCXCV [1895]).
Μαρτυρία του Ιωάννη Λυδού (490 – 565/578): α) ότι ο Αρκάδας Εύανδρος «πρώτος γράμματα από της Ελλάδος, τα λεγόμενα Κάδμου, εις την Ιταλίαν εκόμισεν»· β) ότι στην Ιταλία οι κάτοικοι ονομάζονταν Λατίνοι οι επιχωριάζοντες και Γραικοί οι ελληνίζοντες, όντας ο Λατίνος και ο Γραικός αδέλφια· γ) ότι οι Φοίνικες ονόμαζαν Βλάτα την Αφροδίτη· δ) ότι δεκανοί ονομάζονταν οι ραβδούχου, κατά τους Ρωμαίους (σημειώνω ότι βλαχιστί: δέκανου = ραβδί πάνω στο οποίο οι Βλάχοι-Αρμάνοι, σημείωναν με γραμμές την ημερήσια ποσότητα και παραγωγή γάλακτος του κοπαδιού τους)· ε) ότι πολλές λέξεις της λατινικής των Ρωμαίων πέρασαν στην ελληνική (αναφέρω όσες υπάρχουν και στην αρμάνικη – βλάχικη: σατούραν: σâτουράρε, απαλαρίαν: πâλâρίε, κομβέντον: κουβέντâ, καλάνδαι: κόλιντι / κόλιντρι, πόντην: πούντε / πούντι, ποντίλια: ποντίκâ, βένετον: βίνjιτου, ρούσιοι: ρούσhι / αρούσhι, έννυν: άνου, ρουσσάτοι: αρόσhι, αλβάτοι: άλμπι / άλγκι, βίριδες: βιρντιάτσâ, φλώραν: φλόρâ / φλοάρâ, νερίνη: νâρâΐρι, τόγα: ντοάγκâ, παρατούρα: απâρâτούρâ, σόλιον: σόλjιου, σκουτάτους: σκούτικου, κράσσος: γκράσου, νέρων: νâρâΐτου, νάσων: νάσου, βάρρων: μπούρα, βρούτον: βρούτου, σέλλαν: σεάουâ / σέλâ, νέπωτας: νεπότου / νιπότου, αρματούρα: αρμάτâ, φλαμουράριοι: φλαμπουράρι, σάρκινα: σάρτσhινâ, συγγουλάριον: σίγκουρου)· στ) ότι είναι «οι Γότθοι Γέται»· ζ) ότι ο Ρωμύλος μιλούσε «την Ελλάδα φωνήν, την Αιολίδα»· η) ότι ονόμαζαν τους δούλους σέρβους· θ) ότι Φλάκκος ονομαζόταν ο «ώτα μείζονα έχων»· ι) ότι η Κύπρος, η Καρία, τα Νησιά της Ιωνίας τελούσαν υπό «τω Σκυθίας επάρχω»· ια) ότι Κρήτες αποίκισαν την Επίδαμνο / Δυρράχιο· ιβ) ότι οι Ηπειρώτες ήταν άποικοι των Σύρων· ιγ) ότι οι Γέτες επιτίθεντο συχνά κατά της Ρώμης· ιδ) ότι στην εποχή του οι κάτοικοι της Ευρώπης [Ελληνικής Χερσονήσου] μιλούσαν Ιταλικά, «τη των Ιταλών φθέγγεσθαι φωνή, και μάλιστα τους δημοσιεύοντας»· ιδ) ότι «Πάντες μεν ανέκαθεν οι παρά τη ποτέ πρώτη των αρχών βοηθούντες τοις τρέχουσι σκρινίοις δ…ης εξέλαμπον παιδείας, περί δε την Ρωμαίων φωνήν το πλέον έχειν εσπούδαζον· χρειώδης γαρ ην αυτοίς κατά ταναγκαίον», πάει να πει ότι στον καιρό του Ιωάννου Λυδού, όλοι σπούδαζαν τη γλώσσα των Ρωμαίων (λατινική), για να μπορούν να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις ανάγκες τους. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Ioannes Lydus, Bonnae MDCCCXXXVII – Ioannes Lydus, Ex Recognitione Immanuelis Bekkeri, Bonnae MDCCCXXXVII [1837]. Και Ioannis Laurentii Lydi Philadelpheni, De Magistratibus Reibublicae Romanae, Libri Tres… A Joannes Dominico Fuss, Praefatus est Carolus Benedictus Hase… Parisiis MDCCCXII [1812]).
Μαρτυρία του ιστορικού Προκόπιου (~500 – 565): α) ότι οι Ούννοι έκαναν επιδρομές «τον Ίστρον ποταμόν περαιωθέντες μέγιστα οία την Ρωμαίων αρχήν ελυμήναντο, Ιλλυριούς τε και Θετταλούς και τα πλείστα της Ευρώπης ληϊσάμενοι, μέρος δε τι και της Ασίας, τον Ελλήσποντον διαβάντες»· β) ότι υπήρχαν και οι Σαβείροι Ούννοι «μαχιμώτατον έθνος»· γ) ότι λέξεις των Λατίνων πέρασαν στην Ελληνική γλώσσα, όπως λ.χ. στράτα, καστέλλους, πρίμαν, σεκούνδον, ρίπα, κ.ά.· δ) ότι οι Ούννοι «τους τε Ιλλυριούς και Θεσσαλούς ληϊσάμενοι τειχομαχείν μεν ενεχείρησαν εν Θερμοπύλαις»· ε) ότι «Γοτθικά έθνη πολλά μεν και άλλα πρότερόν τε ην και τανύν εστι, τα δε δη πάντων μέγιστά τε και αξιολογώτατα Γότθοί τε εισί Βανδίλοι και Ουσίγοτθοι και Γήπαιδες. Πάλαι μέντοι Σαυρομάται και Μελάγχλαινοι ωνομάζοντο. Εισί δε οι και Γετικά έθνη ταύτ’ εκάλουν. […] άπαντες, φωνή τε αυτοίς εστι μία, Γοτθική λεγομένη»· ε) ότι «Γότθοι δε την επί του Ίστρου διάβασιν ποιησάμενοι Παννονίαν μεν τα πρώτα έσχον, έπειτα δε βασιλέως δόντος ώκησαν τα επί της Θράκης χωρία. […] Μασσαγετών τε και των άλλων Σκυθών ες την Ρωμαίων αρχήν εσβαλόντων»· στ) ότι «Έλληνες εισιν, Ηπειρώται καλούμενοι, άχρι Επιδάμνου πόλεως»· ζ) ότι οι Γραικοί υπήρξαν δειλοί και προδότες στις μάχες «και τους Γραικούς επί τη πατρίδι επαγάγοιντο, προδόται σφων αυτών εκ του αιφνιδίου γεγενημένοι» και «Γραικοί τε εισι και άνανδροι φύσει και ησσήμενοι θρασύνονται,»· η) ότι «τα Σκλαβηνών έθνη εφεξής άπαντα, έρημον δε χώρα διαβάντες ενθένδε πολλήν εις τους Ουάρνους καλουμένους εχώρησαν. Μεθ’ ους δη Δανών τα έθνη παρέδραμον ου βιαζομένων σφας των τήδε βαρβάρων»· θ) ότι «οι Ρογοί ούτοι έθνος μεν εισι Γοτθικόν, αυτόνομοί τε το παλαιόν εβίων»· ι) ότι «Ούννοι και Άνται και Σκλαβηνοί πεποιημένοι ανήκεστα Ρωμαίους έργα ειργάσαντο. […] διαβήναι τον Ίστρον επί τους Ρωμαίους ουδείς ίσχυσεν […] Μάχης τε καρτεράς γενομένης Ρωμαίων τε πολλοί έπεσον και Χιλβούδιος ο στρατηγός. […] Χρόνω δε ύστερον Άνται και Σκλαβηνοί διάφοροι αλλήλοις γενόμενοι ες χείρας ήλθον, ένθα δη τοις Άνταις ησσηθήναι των εναντίων τετύχηκεν. […] Υπό δε τον χρόνον τούτον Άνται επισκήψαντες εις τα επί Θράκης χωρία πολλούς εληΐσαντο και ηνδραπόδισαν των εκείνη Ρωμαίων»· ια) ότι «Σκλαβηνοί τε και Άνται, ουκ έρχονται προς ανδρός ενός, αλλ’ εν δημοκρατία εκ παλαιού βιοτεύουσι»· ιβ) ότι «Σκλαβηνών στράτευμα διαβάντες ποταμόν Ίστρον Ιλλυριούς άπαντας άχρι Επιδαμνίων έδρασαν ανήκεστα έργα, κτείνοντες και ανδραποδίζοντες τους εν ποσίν ηβηδόν άπαντας και τα χρήματα ληϊζόμενοι»· ιγ) ότι «Σκλαβηνών όμιλος όσος ούπω πρότερον αφίκετο ες Ρωμαίων την γην. Ίστρον δε ποταμόν διαβάντες αμφί Ναϊσόν ήλθον. […] ο των Σκλαβηνών στρατός και ό τι κατεργασόμενοι διέβησαν ποταμόν Ίστρον. Οι δε ισχυρίσαντο ως Θεσσαλονίκην τε αυτήν και πόλεις τας αμφ’ αυτήν πολιορκία εξαιρήσοντες ήκοιεν»· ιδ) ότι «Άνται, οι Σκλαβηνών άγχιστα ώκηνται, Ίστρον ποταμόν διαβάντες στρατώ μεγάλω εσέβαλλον ες Ρωμαίων την γην. […] Σκλαβηνοί, άμα δε και δύναμιν αξιολογώτατον αυτόν επάγεσθαι οιόμενοι, άτε προς βασιλέως στελλόμενον επί Τωτίλαν τε και Γότθους, οδού μεν ευθύς της επί Θεσσαλονίκην απέσχοντο, ες δε το πεδίον καταβήναι ουκέτι ετόλμων, αλλά ξύμπαντα όρη τα Ιλλυριών διαμείψαντες εν Δαλματία εγένοντο»· ιε) ότι υπήρχε χωριό με το όνομα «Κάπρα» (βλαχιστί κάπρâ: γίδα, αίγα)· ιστ) ότι «εκ κόλπου του Ιονίου μέχρι ες τα Βυζαντίων προάστεια, εν τοις Ελλάς τε και Χερρονησιτών η χώρα εστίν, Ούννοί τε και Σκλαβηνοί και Άνται»· ιζ) ότι «των δε δη Ούννων και Σκλαβηνών ξύμπασαν Ευρώπην ληϊσαμένων»· ιη) ότι «Ρει δε τις ποταμός Θεσσαλονίκης ουκ άποθεν, Ρήχιος όνομα· ος δη χώραν αγαθήν τε και γεώδη περιερχόμενος τας εκβολάς εις θάλασσαν την εκείνην ποιείται»· ιθ) ότι «Δακίας δε ως αγχοτάτω γενόμενος, ενταύθα διορίζων φαίνεται πρώτον τους τε βαρβάρους, οι δη αυτού τα επ’ αριστερά έχουσι, την τε Ρωμαίων γην εν δεξιά ούσαν. Διό δη Ριπησία καλούσι Ρωμαίοι την ταύτη Δακίαν· ρίπα γαρ η όχθη τη Λατίνων καλείται φωνή». – Οι Σκλαβήνοι στους οποίους συνεχώς αναφέρεται ο Προκόπιος δεν είναι Σλάβοι, όπως γράφουν σχεδόν άπαντες οι ιστορικοί σήμερα, αλλά είναι Γέτες, όπως ρητά τονίζει ο Θεοφύλακτος Σιμοκάττης: «το δε Γετικόν, ταυτόν δ’ ειπείν αι των Σκλαβηνών αγέλαι, το περί την Θράκην ες το καρτερόν ελυμαίνετο» και «Οι δε Γέται ήτοι Σκλάβοι τα περί την Θράκην ελυμαίνοντο». Το ίδιο τονίζει και ο Πατριάρχης Φώτιος: «…Ρωμαίων κατά Σκλαβηνών, ήτοι Γετών· Γέται γαρ το παλαιόν εκαλούντο». (Βλ. στα προηγούμενα Μαρτυρία του Αγίου Καισαρίου). (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B. G. Niebuhrii C. F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Pars II, Procopius, Volumen I, Bonnae MDCCCXXXIII – Procopius, Ex Recognitione Guilielmi Dindorfii, Vol. I,, Bonnae MDCCCXXXIII [1833] – Προκοπίου Καισαρέως Ιστορίαι. Και Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B. G. Niebuhrii C. F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Pars II, Procopius, Volumen II, Bonnae MDCCCXXXIII – Procopius, Ex Recognitione Guilielmi Dindorfii, Vol. II,, Bonnae MDCCCXXXIII [1833] – Προκοπίου Καισαρέως Ιστορίαι. Και Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B. G. Niebuhrii C. F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Pars II, Procopius, Volumen III, Bonnae MDCCCXXXIII – Procopius, Ex Recognitione Guilielmi Dindorfii, Vol. III,, Bonnae MDCCCXXXIII [1833]). – Θεωρώ ότι είναι επιστημονικά αντιδεοντολογικό και «ακαδημαϊκή απάτη» το να γράφουν και να ισχυρίζονται οι σύγχρονοι ιστορικοί ότι ο Προκόπιος… γράφει για τους Σλάβους (!), λέξη την οποία δεν γνωρίζει ούτε χρησιμοποιεί, και μεταλλάσσουν το «Σκλαβηνοί και Άνται» σε… Σλάβους! Τέτοια επιστημονική απάτη από τους ερμηνευτές της ιστορίας!… (Βλ. στην ΦΑΡΕΤΡΑ τη σειρά: Διαδρομές Αυτογνωσίας).

Μαρτυρία του Ιωάννη Μαλάλα (~491-578): α) ότι «οι εν Περσίδι Σκύθαι εκλήθησαν υπό των Περσών Πάρθοι, ο εστιν ερμηνευόμενον περσική διαλέκτω Σκύθαι»· β) ότι οι Σικυώνιοι –στην Πελοπόννησο– ονομάζονταν στον καιρό του Ελλαδικοί, «των δε Σικυωνίων των νυνί λεγομένων Ελλαδικών»· γ) ότι των Ιουδαίων ηγήθηκε παλαιά ως βασιλιάς και ο Βαράχ (όνομα που εύκολα εξελίσσεται σε Βαλάχ/Βλάχος)· δ) ότι ο Θησσέας υπήρξε βασιλιάς της Θεσσαλίας· ε) ότι ο Αχιλλέας πήγε με τους Μυρμιδόνες στην Τροία, «νυνί δε λεγομένων Βουλγάρων»· στ) ότι υπήρχε Αυλίδα «χώραν της Σκυθίας»· στ) ότι «Της δε Ιταλίας εβασίλευσεν ο υιός Ηρακλέος ο από της Αύγης, ο Τήλεφος. Και μετ’ αυτόν εβασίλευσεν ομοίως ο υιός αυτού, όντινα Λατίνον εκάλεσεν· εβασίλευσε δε εν τη χώρα εκείνη αυτός Λατίνος έτη ιη΄, και εκ του ιδίου ονόματος τους Κιτιαίους καλουμένους επωνόμασε Λατίνους»· ζ) ότι ο Διομήδης έχτισε στην Καλβρία της Ιταλίας πόλη «ην ωνόμασεν Αργυρίππην, ως προγέγραπται, την μετακληθείσαν Βενέβεντον νυν»· η) ότι ο Αινείας πήρε για σύζυγο «την θυγατέρα του Λατίνου Αλβανίαν»· θ) ότι ο Φίλιππος «νικήσας υπέταξε την Θεσσαλίαν, και κτίζει πόλιν εις την Μακεδονίαν, την εκάλεσεν Θεσσαλονίκην, την πρώην λεγομένην κώμην Θέρμας»· ι) ότι ήταν ο «Αττιλάς, εκ του γένους των Γηπέδων»· ια) ότι «Επί δε της αυτού βασιλείας [του Αναστασίου] ετυράννησε Βιταλιανός ο Θραξ διά πρόφασίν τινα, φησί, λέγων ότι διά τους εξορισθέντας επισκόπους. Και παρέλαβε την Θράκην και Σκυθίαν και Μυσίαν έως Οδησσού και Αγχιάλου, έχων μεθ’ εαυτού πλήθος Ούννων και Βουλγάρων»· ιβ) ότι η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης ονομαζόταν Ρωμανία· ιγ) ότι «Μετά δε την βασιλείαν Αναστασίου εβασίλευσεν ο θειότατος Ιουστίνος, από Βεδεριάνας ων Θραξ» και «Μετά δε την βασιλείαν Ιουστίνου εβασίλευσεν ο θειότατος Ιουστινιανός και αυτός δε ων Θραξ από Βεδεριάνας»· ιδ) ότι «Εν αυτώ δε τω χρόνω προσερρύη Ρωμαίοις ρήγισσα εκ των Σαβείρων Ούννων, γυνή τις ανδρεία και πλήθει και φρονήσει, ονόματι Βώα [nomine Boa], χήρα, έχουσα δε μικρούς υιούς δύο και υπ’ αυτήν χιλιάδας εκατόν· ήτις εδυνάστευσε των Ουννικών μερών μετά την του ιδίου ανδρός Βλαχ [Blach] αποβίωσιν»· ιε) ότι «τω αυτώ χρόνω εισήλθεν εν Κωνσταντινου-πόλει έθνος Ούννων παράξενον των λεγομένων Αβάρων»· ιστ) ότι «Μηνί μαρτίω ινδικτιώνος ζ΄ επανέστησαν οι Ούννοι και οι Σκλάβοι τη Θράκη»· ιζ) ότι υπήρχε ναός της Θεοτόκου στις «Βλαχέρναις»· ιη) ότι υπήρχε στην Παλαιστίνη πόλη «Σκυθόπολις ή Νύσσης κοίλης Συρίας, Σκυθών πόλις πρότερον λεγομένων Βαίσων υπό των Βαρβάρων»· ιθ) ότι «Θεσσαλονίκη, πόλις Μακεδονίας, ήτις άρα εκαλείτο Αλία, Κασσάνδρου κτίσμα»· κ) ότι «Σκλαβηνοί, και Άνται, οι υπέρ ποταμόν Ίστρον ου μακράν της εκείνης όχθης ίδρυνται». – Είναι και άλλες οι σημαντικές πλη-ροφορίες που δίνει ο Μαλάλας μα να προσεχθούν ιδιαίτερα ο όρος Βούλγαροι, για τους Θεσσαλούς, όρος που σχετίζεται αναμφίβολα με τους βουργάριους (βλ. Μαρτυρία του 202 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Καρακάλλα), το όνομα του βασιλιά των Ιουδαίων Βαράx, γιου Αβινοέμ, από το οποίο μπορούσε να προκύψει Βαλάκ/Βαλάχ, το όνομα Βλαχ του βασιλιά των Σαβείρων Ούννων, και το γεγονός ότι πάνω από τον Δούναβη κατοικούσαν Ούννοι, Δάκες, Γήπαιδες, Άβαροι, Σκλάβοι, Σκλαβηνοί, Άνται. Ώστε, και κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα το όνομα Βλαχ υπάρχει ως όνομα βασιλιά των Σαβείρων Ούννων, και ήταν γνωστό στους Έλληνες. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae Continuata, Opera… Ioannes Malalas Bonnae MDCCCXXXI – Ioannis Malalae Chronographia, Ex Recognitione Ludovici Dindorfii… Bonnae MDCCCXXXI [1831] – Ιωάννου Μαλάλα Χρονογραφία).
Μαρτυρία του Αγαθία του Σχολαστικού (~530 – 581/582): α) ότι η Ασία «πάλαι υπό Αιολέων απωκισμένην»· β) ότι «τας τε των Ούννων επιδρομάς, ως δη εν τω τότε τον Ίστρον ποταμόν περαιωθέντες, μέγιστα οία την Ρωμαίων αρχήν ελυμήνατο, Ιλλυρίους τε και Θετταλούς και τα πλείστα της Ευρώπης ληϊσάμενοι, μέρος δε τι και της Ασίας, τον Ελλήσποντον διαβάντες»· γ) ότι οι Τράλλεις «το παλαιόν Πελασγών γέγονεν αποικία […] Νυν ουν οι εκείνη [της πόλεως Τράλλεις] αστοί Πελασγοί ουκέτι αν δικαίως κληθείεν, Ρωμαίοι δε μάλλον, ει και τα της φωνής ες ελληνικόν τε και αττικώτερον μεταβάλοντο»· δ) ότι λέξεις της Λατινικής πέρασν στην Ελληνική γλώσσα, όπως λ.χ. ολλάρια = χυτροπώλια (βλχ. οάλâ = χύτρα, πήλινο αγγείο)· ε) ότι οι Σαβείροι ήταν μισθοφόροι των Ούννων· στ) ότι των Σαβείρων ηγείτο ο Βαλμάχ, αυτός που ο Ιωάννης Μαλάλας ονομάζει Βλαχ· ζ) ότι υπήρχε «Σουαρούνας τις όνομα, Σκλάβος ανήρ», όνομα που θυμίζει την Σâρούνâ, ήτοι βλαχιστί η ονομασία της Θεσσαλονίκης· η) ότι «άπαντες κοινή μεν Σκύθαι και Ούννοι επωνομάζοντο· ιδία δε κατά γένη, το μεν τι αυτών Κοτρίγουροι, το δε Ουτίγουροι, άλλοι δε Ουλτίζουροι, και άλλοι Βουρούγουνδοι· και άλλοι ως αν αυτοίς πάτριον τε ην και εθισμένον»· θ) ότι οι Βλαχέρνες ήταν παράκτιος χώρος· ι) ότι πατρίδα του Ιουστινιανού ήταν «πόλις Ιλλυρική, Βεδερίανα μεν εκ παλαιού ονομαζομένη, ύστερον δε Πρώτη Ιουστινιανή μετακληθείσα». – Το ότι ο Αγαθίας γράφει για Σκλάβο με το όνομα Σουαρούνας, λέξη καθαρά βλάχικη, αποτελεί ένα ακόμα τεκμήριο απόδειξης ότι οι Σκλάβοι και Σκλαβίνοι του 6ου μ.Χ. αιώνα δεν ήταν Σλάβοι! (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B. G. Niebuhrii C. F., Instituta, Opera . . . Pars III, Agathias, Bonnae MDCCCXXVIII – Agathiae Myrinaei, Historiarum, Libri Quinque, Cum Versione Latina et Annotationibus, Bon. Vulcani, B.G. Niebuhrius C.F., Accedunt Agathiae Epigrammata, Bonnae MDCCCXXVIII [1828]. Και Historici Graeci Minores, Edidit Ludovicus Dindorfius. Vol. II, Menander Protector et Agathias, Lipsiae, In Aedibus B.G. Teubneri MDCCCLXXI [1871]).

Μαρτυρία του Κοσμά Ινδικοπλεύστη (6ος μ.Χ. αι.): α) ότι τον 6ο μ.Χ. αιώνα στην Κεϋλάνη και στα γύρω νησιά του Ινδικού Ωκεανού, και στην Αιθιοπία, υπήρχαν χριστιανοί Επίσκοποι, και ότι «οι παροικούντες Ελληνιστί λαλούσι», όπως «Ελληνιστί λαλούσιν εν τη Αιθιοπία», χώρες στις οποίες υπήρχε «Χριστιανών πλήθος»· β) Χριστιανοί και ελληνόγλωσσοι ήταν και πολλοί Βάκτροι, Ούννοι, Πέρσες, Ινδοί, Περσαρμένιοι, Μήδοι, Ελαμίτες σε όλη την Περσίδα χώρα, όπως και στην Ευδαίμονα Αραβία (νυν Υεμένη), σε όλη την Αραβία και την Παλαιστίνη, στη Φοινίκη, στη Συρία, στην Αντιόχεια, στη Μεσοποταμία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στη Μαυριτανία, και στην Αφρική μέχρι τα Γάδειρα· γ) Χριστιανοί και ελληνόγλωσσοι υπήρχαν και σε όλη τη Μικρασία: Καππαδοκία, Λαζική, Πόντο, στους Υπερβόρειους λαούς και στους Σκύθες, Υρκανούς, Έρουλους, «Βουλγάρους Ελλαδικούς και Ιλλυριούς», Δαλματούς, Γότθους, Ισπανούς, Ρωμαίους, Φράγγους και σε λαούς άλλων ευρωπαϊκών εθνών έως τα Γάδειρα· είναι προφανές ότι οι Ελλαδικοί Βούλγαροι και Ιλλυριοί δεν είναι άλλοι από τους μετέπειτα γνωστούς ως Βλάχους ή Ελλαδικούς ή Σικυώνυους (κατά τους Ιωάννη Μαλάλα, Ιωάννη Τζέτζη και Κωνσταντίνο Ερμονιακό κ.ά.), και οι μεν Ελλαδικοί Βούλγαροι γίνονται γνωστοί ως Ελληνόβλαχοι – Αρμάνοι, οι δε Ιλλυριοί Βούλγαροι (νυν ετεροπροσδιοριζόμενοι) γίνονται γνωστοί ως Αρβανιτόβλαχοι ή Αλβανιτοβλάχοι. (Patrologiae Cursus Completas< Recusio Chronologica… Serios Graeca… Accurante J.-P Migne… Tomus LXXXVIII [88]… Parisina 1860 – (Saeculum VI. Ann. 535-593)… Cosmae Indicopleustae – Κοσμά Αιγυπτίου Μοναχού, Χριστιανική Τοπογραφία (Κοσμάς Ινδικοπλεύστης).
Μαρτυρία του Θεοφάνη του Βυζαντίου (6ος μ.Χ. αι.): α) ότι στον καιρό του οι Μασσαγέτες ονομάζονταν Τούρκοι, στα δε περσικά Κερμεχίωνες· β) ότι Άβαροι εγκαταστάθηκαν στην Παννονία, και ότι Σάβιροι, Δαγάνες και Διλμαϊνοί ενοχλούσαν τη Ρωμανία. (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Editio Emendatior et Coposior, Consilio B.G. Niebuhrii C.F., Instituta Auctoritate Academiae Litterarum Regiae Borusicae
Continuata, Opera< Pars I, Dexippi, Eunapii, Petri Patricii, Prisci, Malchi, Menandri, Olympiodori, Candidi, Nonnosi et Theophanis Historiarum Reliquiae, Procopii et Prischiani Panegyrici, Bonnae MDCCCXXIX [1829]. – Εκλογαί εκ της Θεοφάνους Ιστορίας – Ex Historia Theophanis Excerpta).
Μαρτυρία του Εννόδιου Φέλιξ (Magnus Felix Ennodius: 473/474 – 521), για Γότθους και Βούλγαρους (vulgator natalium και Bulgares), που σαφώς δεν σχετίζονται με τους νυν Βούλγαρους ή τη νυν Βουλγαρία. Διότι, σε Βουλγάρους αναφέρονται και ο Ηρωδιανός (180-250 μ.Χ.) ο Μαλάλας (~491-578 μ.Χ), και ο Τζέτζης (1110-1180 μ.Χ.), και ο όρος δεν σχετίζεται με τους Βούλγαρους του Ασπαρούχ (640-701), του 680 μ.Χ., όταν διέβησαν τον Δούναβη να κατέλθουν νοτιότερα. (Magnus Felix Ennodius, Beati Ennodii Ticinensis episcopi opera: quae reperiri potuerunt, omnia: in auersa pagina recensita. Partim edita unc primum, partim emendata, notiq. illustrata, opera And. Schotti de Societate Iesu ad illustriss Fed. Card. Borromaeum midiolanens. Archiepisc., Tornaci: Apud Nicolaum Laurentium, MDCXI [1611]).
Μαρτυρία του Ιωάννη του Εφέσου (~507 – 586/588) ότι Άβαροι και Σκλαβηνοί από το έτος 577 επέδραμαν κατά των ελληνικών χωρών, καταλαμβάνοντάς τες, και διερχόμενοι από Μακεδονία, Θεσσαλία, μέση Ελλάδα «εκυρίευσαν την χώραν ένθα ενώκουν ελεύθεροι ώσπερ εν τη εαυτών»· μάλιστα τους Σκλαβίνους ή Σκλαβήνους ή Σκλαβηνούς τους γράφει Εσκλαυίνοι! Και τούτοι οι Εσκλαυίνοι… μεταλλάσσονται σήμερα από τους σύγχρονους ιατορικούς σε… Σλάβοι! (Καρόλου Φοπφ, Οι Σλάβοι εν Ελλάδι, Ανασκευή των θεωριών Φαλμεράυρ, Μεταφεασθείσα εκ του Γερμανικού υπό Φραγκίσκου Ζαμβαλδή, καθηγητού εν Βενετία, Εν Βενετία, Εκ του Τυπογραφείου «Il Tempo», 1872. Και α.).