«Όταν το παρελθόν γίνεται δάσκαλος για το μέλλον! / Τα φορολογικά μέτρα τότε και τώρα!» γράφει ο Γιώργης Έξαρχος
Το σύγχρονο γνωστό παιχνίδι των (δήθεν) «ελεύθερων εκλογών» δεν αποτελεί πιστοποίηση ότι στην πράξη υπάρχουν δημοκρατίες. Με τις εκλογές βλέπουμε να έχουν ανεβεί στον σβέρκο των λαών σειρά από δικτάτορες και δικτατορίσκους, επικαλούμενοι –και χρησιμοποιώντας ασφαλώς– τις «ελεύθερες εκλογές», μέσω των οποίων εξελέγησαν!… Καημένη δημοκρατία τι τραβάς…
Σε φιλόδοξη σειρά που εκδίδεται με τίτλο «Η Οικονομική Επιστήμη στον Αρχαιοελληνικό Κόσμο», με ποιητική μετάφραση των κειμένων και «οικονομολογικό» σχολιασμό, και όχι μόνον, έχουν εκδοθεί ήδη τρία έργα και έπεται συνέχεια. Ένα εκ των εκδοθέντων έργων είναι και δύο «νόθα» ή «νοθευμένα» έργα του Αριστοτέλη, εκ των οποίων το δεύτερο κατ’ ουσίαν αποτελεί σύνολο δημοσιονομικών και φορολογικών παρεμβάσεων των «πολιτειών». Ποιων πολιτειών όμως; Εκείνων που χαρακτηρίζονται ως τυραννίες! Και που σήμερα επιβάλλονται στις λεγόμενες σύγχρονες αστικές δημοκρατίες, αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι κατ’ ευφημισμόν δημοκρατίες, ενώ κατ’ ουσίαν πρόκειται για αυταρχικά και τυραννικά καθεστώτα-πολιτείες! Το σύγχρονο γνωστό παιχνίδι των (δήθεν) «ελεύθερων εκλογών» δεν αποτελεί πιστοποίηση ότι στην πράξη υπάρχουν δημοκρατίες. Με τις εκλογές βλέπουμε να έχουν ανεβεί στον σβέρκο των λαών σειρά από δικτάτορες και δικτατορίσκους, επικαλούμενοι –και χρησιμοποιώντας ασφαλώς– τις «ελεύθερες εκλογές», μέσω των οποίων εξελέγησαν!… Καημένη δημοκρατία τι τραβάς…
Να δούμε λοιπόν τις βασικές θέσεις που εκφράζονται στο Οικονομικών Βιβλίον Β’, για να κατανοήσουμε το γιατί πολλές από τις σημερινές δημοκρατίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυταρχικά-τυραννικά καθεστώτα, που κάνουν τους λαούς να στενάζουν, ενώ ο φόβος (κάθε μορφής φόβοι) είναι κυρίαρχος στους λαούς. Φόβος για τα πάντα…
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΝ Β
Το βιβλίο αυτό έχει υποστηριχτεί πως δεν γράφτηκε από τον Αριστοτέλη και ότι είναι μεταγενέστερου συγγραφέα, πιθανώς της ελληνιστικής περιόδου, που έζησε μακριά από τον ελλαδικό χώρο στη Μικρασία, στη Συρία και στην Αίγυπτο, ότι είναι συμπίλημα ιστοριών για το πώς το κάθε ένα από τα τέσσερα είδη οικονομικών συστημάτων (βασιλικό, σατραπικό, πολιτικό, ατομικό/ιδιωτικό) μπορεί να χρησιμοποιήσει τίμια ή ανέντιμα μέσα, τρόπους και μεθόδους, ώστε να γεμίζει τα θησαυροφυλάκιά του με χρήματα, που ενδεχομένως είναι αμφισβητήσιμα ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Πολλά αναφερόμενα πρόσωπα στο έργο είναι μεταγενέστερα του Αριστοτέλη, οπότε θα μπορούσε να εκφραστεί η υπόθεση ότι το έργο μπορεί να γράφτηκε από τον Αριστοτέλη και να μεταγράφτηκε αργότερα, στα ελληνιστικά χρόνια, όπως προδίδει ο τρόπος γραφής του, με τις όποιες παρεμβάσεις των μεταγραφέων – αντιγραφέων, διότι και πολλές από τις εκφραζόμενες οικονομικές απόψεις απέχουν πάρα πολύ από διακηρυγμένες θέσεις του μεγάλου φιλόσοφου σε γνωστά μεγάλα έργα του (π.χ. Πολιτικά, Ηθικά Νικομάχεια κ.ά.).
Το Οικονομικών Βιβλίον Β αποτελεί –με όρους της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης–, ένα είδος επιτυχημένου συγκερασμού της «Οικονομικής της Ανάπτυξης» και της «Δημοσιονομικής Οικονομικής» και εισηγείται σημαντικά μέτρα και χρήσιμες προτάσεις άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, που μπορούν να βρουν εφαρμογή και στον σύγχρονο κόσμο. Απαιτείται όμως μεγάλη προσοχή στο ποια από αυτά τα μέτρα μπορεί και πρέπει κάποιος να επιλέξει να ασκήσει και να εφαρμόσει ως δημοσιονομική – οικονομική πολιτική, ώστε να μην επέλθει σύγκρουση μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και των κοινωνικών ομάδων των εργαζόμενων, διότι αυτά τα «οικονομικά μέτρα» πρέπει να στηρίζονται πρωτίστως σε ένα σύστημα κοινωνικό που να σέβεται την εργασία των πολιτών, τηρώντας όρους και κανόνες δικαιοσύνης για όλους τους πολίτες.
Διακρίνει τα οικονομικά συστήματα σε τέσσερα: βασιλικό, σατραπικό, των πολιτών – πόλης (“πολιτική οικονομία”) και των ατόμων – ιδιωτών, και το καθένα από αυτά το απαρτίζουν συγκεκριμένες δραστηριότητες και λειτουργίες:
α) Στο βασιλικό οικονομικό σύστημα (βασιλική οικονομία) οι λειτουργίες σχετίζονται με: εισαγωγές, εξαγωγές, ύπαρξη νομίσματος, πραγμάτωση δαπανών.
β) Στο σατραπικό οικονομικό σύστημα (σατραπική οικονομία) οι λειτουργίες σχετίζονται με έξι μορφές – είδη προσόδων που προέρχονται από: εξορυσσόμενα αγαθά γης, εμπορικές δραστηριότητες, εισπραττόμενα τέλη – φόροι καταναλωτικών συναλλαγών, εκτροφή παραγωγικών ζώων, καλλιέργεια αγρών – γεωργία.
γ) Στο οικονομικό σύστημα των πολιτών (“πολιτική οικονομία” ή οικονομία της πόλης) οι λειτουργίες έχουν σχέση με: τα εγχωρίως παραγόμενα αγαθά, την εισπραττόμενη πρόσοδο από το εμπόριο, την πρόσοδο από την εργασία, την προσοδοφόρο από τις καθημερινές συναλλαγές και δοσοληψίες των πολιτών.
δ) Στο οικονομικό σύστημα των ατόμων – ιδιωτών (ατομική οικονομία – οικονομία του νοικοκυριού) οι λειτουργίες σχετίζονται με: την πρόσοδο από το έδαφος (γαιοπρόσοδος), την πρόσοδο από την καθημερινή εργασία, την πρόσοδο από τον δανεισμό χρημάτων (τόκος).
Για την επιτυχία του καθενός από τα τέσσερα οικονομικά συστήματα υπάρχει μια σημαντικότατη απαραίτητη προϋπόθεση, μια αξεπέραστη –έως και σήμερα– βασική οικονομική αρχή: Δεν πρέπει οι δαπάνες να ξεπερνούν τις προσόδους. Δεν πρέπει τα έξοδα να ξεπερνούν τα έσοδα. Και προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλει πλειάδα οικονομικών μέτρων και πολιτικών δημοσιονομικού χαρακτήρα, που έμμεσα ή άμεσα ο συγγραφέας εισηγείται, επισημαίνοντας ανά τόπο και υπό συγκεκριμένη εξουσία πώς εφαρμόστηκαν και ποια αποτελέσματα είχαν. Δείγματα αυτών των μέτρων και πολιτικών αναφέρουμε ακολούθως, για να καταστεί σαφές το μέγεθος της αξίας τους και της διαχρονίας τους, αφού πολλάκις έχουν υιοθετηθεί ή επιβληθεί τέτοια μέτρα από παντοειδείς εξουσίες του αρχαίου ή του σύγχρονου κόσμου:
•Η απογραφή του πλούτου και των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών, με επιβολή ετήσιου φόρου 1/10 επί της αξίας των, και αξιοποίηση των 9/10 από τους κατόχους των για χρονική περίοδο 10 ετών.
•Η φορολόγηση των εισαγόμενων αγαθών και η εκ νέου φορολόγησή τους κατά την πώλησή τους στους πολίτες.
•Η πώληση των δημόσιων άγονων χωραφιών – εδαφών σε ενδιαφερόμενους ιδιώτες και πώληση (ενοικίαση) των δημόσιων γόνιμων εδαφών – χωραφιών για μικρή χρονική περίοδο σ’ ενδιαφερόμενους ιδιώτες.
•Η παραχώρηση του δικαιώματος αλίευσης ή «παραγωγής αλατιού» με φορολόγηση των αλιευμάτων και του άλατος.
•Η ενοικίαση των δημόσιων χώρων όπου συντελούνται αγοραπωλησίες προϊόντων και οικονομικές συναλλαγές (αγορές).
•Η ίδρυση τραπεζών μ’ αποκλειστική ευθύνη και μοναδικό σκοπό τη διευκόλυνση των οικονομικών συναλλαγών και αυστηρή απαγόρευση να γίνονται συναλλαγές ή ανταλλαγές χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα από άλλους φορείς.
•Οι έχοντες έναν εντόπιο γονιό που ήθελαν να γίνουν πολίτες μιας πόλης (κράτους) μπορούσαν να γίνουν πολίτες καταβάλλοντας στην κεντρική εξουσία συγκεκριμένο ποσό χρημάτων.
•Η πώληση σιτηρών σε πολίτες, σε περιόδους σιτοδειών, από τους εμπόρους έπρεπε να γίνεται με προσαύξηση της τιμής των σιτηρών κατά 10%, και τα κέρδη αυτά που τα πλήρωναν οι αγοραστές (καταναλωτές) τα εισέπραττε η κεντρική εξουσία.
•Η παραχώρηση του δικαιώματος αγοράς γης ή ακίνητης περιουσίας στους μετοίκους μπορούσε να γίνει και με την παραχώρηση δανείων των οποίων ποσοστό του 1/3 (του δανείου) πληρωνόταν ως φόρος στην κεντρική εξουσία.
•Η φορολόγηση αυθαιρέτων (παράνομων) κτισμάτων και η οριστική ρύθμιση αυτού του προβλήματος μπορούσε να επέλθει με… αγορά από τους ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων και καταβολή υψηλών ποσών προς την κεντρική εξουσία.
•Η υποτίμηση του νομίσματος και η άμεση συλλογή όλων των νομισμάτων από την κεντρική εξουσία και, κατόπιν, η εκ νέου διάθεση των νομισμάτων στους πολίτες σε υψηλότερες τιμές.
•Η ανάληψη των δαπανών της διοργάνωσης δημοσίων θεαμάτων (θέατρα, μουσικοί ή ποιητικοί αγώνες, γιορτές κ.λπ.), πολεμικών ιλών (π.χ. ιππικό), τριηρών κ.λπ., γινόταν από τους έχοντες και κατέχοντες πλουσίους, με «ανταμοιβή» τους την εγγραφή του ονόματός τους στους «ευεργέτες» της πόλης.
•Η επιβολή φόρων που καταβάλλονταν στις ιέρειες των ναών για θανάτους και γεννήσεις που καταχωρίζονταν – εγγράφονταν σε σχετικούς πίνακες (Ληξιαρχεία και Μητρώα κ.λπ.).
•Η απογραφή των περιουσιακών στοιχείων σήμαινε εισφορά των πολιτών προς την κεντρική εξουσία ανάλογα με το μέγεθος των περιουσιών τους και για τους φτωχούς, τους μη έχοντες και μη κατέχοντες περιουσιακά στοιχεία, επιβολή χαμηλού κεφαλικού φόρου.
•Η επιβολή κεφαλικού φόρου για τους κατόχους δούλων, ή δούλων που αυτομόλησαν κ.λπ., κ.λπ.
Τέτοιου είδους θέματα, με δημοσιονομικό χαρακτήρα, αναμφίβολα με ενδιαφέρον και σήμερα, θα αναφερθούν και στη συνέχεια.
Τα συγκεκριμένα αυτά δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα, έτσι όπως ακριβώς έχουν εφαρμοστεί και πραγματωθεί από διάφορους βασιλείς, στράπες, τυράννους, άρχοντες, είχαν ποικίλα αποτελέσματα, που ο συγγραφέας τα εκθέτει εν συντομία. Οι συλλογισμοί κινούνται στις σκέψεις του Αριστοτέλη που κάνει για το χρήμα και υιοθετούν την αρχή ότι ένα αγαθό έχει ρόλο χρήματος λόγω της γενικής αποδοχής του ως μέσου συναλλαγών, η οποία επιβεβαιώνεται με την έκδοση νομισμάτων από τις κρατικές αρχές, και όχι λόγω της πραγματικής του αξίας, όντας γνωστό ότι ο Πλάτωνας υποστήριζε πως η πραγματική αξία του χρήματος είναι ανεξάρτητη από την αγοραία αξία του.
Η όλη συλλογιστική θέτει τα θεμέλια για την αντιμετώπιση και τη μείωση των οικονομικών ανισοτήτων, με βάση την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, διότι «αδικία σημαίνει το να παίρνει κάποιος περισσότερα απ’ ό,τι θα έπρεπε από τα αγαθά και λιγότερα από τα κακά» (Ηθικά Νικομάχεια, 1134a 30). Προς αυτή την κατεύθυνση, και με αναπτυξιακή προοπτική, έρχεται να συνδράμει η άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής, την οποία και εκθέτει στη διαχρονία της ανά κοινωνικό – οικονομικό και πολιτικό σύστημα, για να ξεπεραστούν οι ανακύψασες οικονομικές κρίσεις.
Τα κράτη ανέκαθεν είχαν την ανάγκη για εξεύρεση πόρων, γεγονός που αποτέλεσε συχνά αιτία ένοπλων συγκρούσεων και πολέμων, και οι ηγέτες για την εφαρμογή των δημοσιονομικών παρεμβάσεών τους χρησιμοποιούσαν ποικίλα τεχνάσματα, όπως αυτά που αναφέρονται στο παρόν βιβλίο. (Οικονομικών Β).
Τακτικές και μέθοδοι, μέτρα και παρεμβάσεις, έρχονται από το βάθος μιας αρχαιότητας εδώ και πάνω από 2.350 έτη, και που με παραπλήσιο τρόπο επιβάλλονται και σήμερα στην Ελλάδα, για το ξεπέρασμα της (δήθεν)… οικονομικής κρίσης. Οι αναφερόμενες από τον Αριστοτέλη δοκιμασμένες και λίαν αποδοτικές μέθοδοι για την εξοικονόμηση πόρων από το κράτος –και οι οποίες δεν είναι πάντοτε οι πιο συμφέρουσες για τους πολίτες– αποτελούν άσκηση «οικονομικής πολιτικής» από μη δημοκρατικά πολιτεύματα, και η οποία αποσκοπούσε κυρίως στην πολιτική επιβίωση και στη διατήρηση στην εξουσία τυράννων και ολιγαρχικών, άσχετα από το εάν ορισμένες φορές αυτοί εμφανίζονταν ή παρίσταναν τους δημοκράτες.
Γι’ αυτό ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει:
«Συγκεντρώσαμε αξιόλογες μεθόδους που εφάρμοσαν οι προγενέστεροι για να αποκτήσουν χρήματα και να βελτιώσουν τις διοικητικές τους δεξιότητες. Υπάρχει η δυνατότητα κάποτε να τα εφαρμόσει αυτά ένας ηγέτης στις κρατικές υποθέσεις που χειρίζεται».
Διατυπώνει δε και τα εξής ερωτήματα:
«Ποιες πηγές εσόδων θα μπορούσαν να υπάρξουν ή είναι τώρα μικρές και θα μπορούσαν να αυξηθούν; Και από τις υπάρχουσες δαπάνες ποιες και πόσες θα μπορούσαν να περικοπούν χωρίς επιπτώσεις;»
Και δίνει πολλά παραδείγματα, όπως τα ακόλουθα:
«1) Ο Διονύσιος ο Συρακούσιος (431 ή 430-367 π.Χ.), όταν χρειάστηκε σημαντικά ποσά για να ναυπηγήσει τριήρεις, συγκάλεσε την Εκκλησία του Δήμου και ισχυρίστηκε ότι του πουλούσαν μία μικρή πόλη και δεν είχε χρήματα να την εξαγοράσει. Αξίωσε εισφορά δύο στατήρες χρυσού από τον κάθε πολίτη και εκείνοι τού έδωσαν, αλλά μετά από λίγες μέρες, υποκρινόμενος ότι το σχέδιο απέτυχε, τους επαίνεσε για την πράξη τους και επέστρεψε στον κάθε έναν την εισφορά του. Με τη συγκεκριμένη κίνηση απόκτησε την εμπιστοσύνη τους, και στη συνέχεια τους ξαναζήτησε τα χρήματα. Νομίζοντας οι πολίτες ότι θα τα πάρουν πίσω του τα έδωσαν, μα εκείνος αφού συγκέντρωσε τα ποσά χρημάτων που ήθελε, τα έδωσε για ναυπήγηση του στόλου και δεν τα επέστρεψε ποτέ στους πολίτες.
2) Ο Λύγδαμης ο Νάξιος –(«Ότε ο Πεισίστρατος [600-527 π.Χ.] εισήλασεν εις τας Αθήνας το τρίτον, ίππευε παρ’ αυτώ ο Νάξιος Λύγδαμις, όστις εν τω αγώνι κατά των ευπόρων ευπατριδών είχεν αναδειχθή ισχυρός στασίαρχος…», Αριστοτέλους Αθηναίων Πολιτεία, στο Ερνέστου Κουρτίου, Ελληνική Ιστορία, μτφρ. Σπυρίδων Λάμπρος, τ. Β΄, σ. 241)–, επειδή κανείς από τους πολίτες δεν ήθελε να αγοράσει τις περιουσίες όσων ο ίδιος εξόρισε, τις πούλησε και πάλι στους ίδιους τους εξόριστους, όπως και τα αφιερώματα που άφησαν πίσω τους οι εξορισθέντες και που προόριζαν για προσφορά στους θεούς, ακόμα και αυτά τους έβαλε και τα αγόρασαν ξανά, επιτρέποντάς τους να χαράξουν πάνω τους τα ονόματά τους.
3) Ο Κύψελος ο Κορίνθιος (τύραννος [657-627 π.Χ.] της Κορίνθου, πατέρας του Περίανδρου [668-584 π.Χ.]), έταξε στον Δία ότι εάν γινόταν κύριος της πόλης θα του αφιέρωνε όλο τον πλούτο των Κορινθίων, οπότε και διέταξε να απογράψουν όλοι οι πολίτες τις περιουσίες τους. Μετά την απογραφή πήρε από τον κάθε πολίτη το 1/10 της περιουσίας του και διέταξε όλους να αξιοποιήσουν παραγωγικά τα υπόλοιπα περιουσικά τους στοιχεία. Έναν χρόνο μετά επανέλαβε το ίδιο και έτσι, μέσα σε δέκα χρόνια, κατάφερε να συγκεντρώσει όσα είχε υποσχεθεί να αφιερώσει στον θεό, αλλά και οι Κορίνθιοι να έχουν αυξήσει τα περιουσιακά τους στοιχεία.
4) Ο Αριστοτέλης ο Ρόδιος, άρχοντας της Φώκαιας, όταν παρατήρησε ότι χρόνιζαν και παρέμεναν για πολύν καιρό άλυτες πάμπολλες δικαστικές υποθέσεις των πολιτών, ίδρυσε ένα «ειδικό δικαστήριο» και ανακοίνωσε ότι αν δεν εκδικασθούν οι υποθέσεις τους σε ορισμένο χρονικό διάστημα, τότε δεν θα υπήρχε πια η δυνατότητα δικαστικής ρύθμισής τους. Αποτέλεσμα ήταν ο διπλασιασμός των εσόδων του από τα παράβολα των δικών που επισπεύστηκαν και από τα πρόστιμα των δικών που δεν έγιναν.
5) Ο Κλεομένης, διοικητής της Αιγύπτου, σε περίοδο μεγάλου λιμού, απαγόρευσε την εξαγωγή σιταριού, και όταν οι νομάρχες τού ανακοίνωσαν ότι δεν θα πλήρωναν φόρο για το σιτάρι, αφού δεν γίνονταν εξαγωγές, ακύρωσε την απαγόρευση αλλά αύξησε τους φόρους εξαγωγής στο σιτάρι. Τότε οι νομάρχες αναδιπλώθηκαν και δεν ζητούσαν πλέον την απελευθέρωση των εξαγωγών. Αποτέλεσμα τούτης της οικονομικής πολιτικής υπήρξε το ότι ο Κλεομένης εισέπραξε μεγάλο μέρος φόρων από πολύ μικρό όγκο εξαγωγών σίτου, οι δε νομάρχες έπαψαν να διαμαρτύρονται» (http://www.capital.gr/tools/viewprinter.asp?ID=376).
Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά και στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν ενδείκνυνται σήμερα για κάποια εφαρμογή τους. Διατηρούν όμως την ιστορική αξία τους και πείθουν ότι τα αρχαία κείμενα βρίθουν μεθόδων εξεύρεσης εσόδων για το κράτος… Το παρελθόν γίνεται –κατ’ αυτόν τον τρόπο– δάσκαλος για το μέλλον!…
Θαρρώ πως κάποιοι στη χώρα μας μιμούνται πολλά από αυτά τα τυραννικά και ολιγαρχικά μέτρα και τα επιβάλλουν στον λαό μας εν ονόματι της… Δημοκρατίας!…
ΝΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΩ ΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΝ Β
Εκείνος οπού πρόκειται ν’ ασχοληθεί στο μέλλον
σωστά με τα ζητήματα –ναι– της οικονομίας,
πρέπει να εξοικειωθεί στα θέματα ετούτα
και να ’χει από γεννησιμιού μία σπουδαία προίκα:
Να είναι πάντα εργατικός και δίκαιος χαρακτήρας,
διότι εάν υστερεί εις τους τομείς ετούτους
θα κάνει λάθη άπειρα σε κάθε εργασία.
Συστήματα οικονομικά τέσσερα μόν’ υπάρχουν,
καθένα με τον τύπο του, διότι όλα τ’ άλλα
θα βρούμε πως εμπίπτουνε στα τέσσερα ετούτα:
βασιλικό, σατραπικό, ιδιωτών και πόλης.
Από αυτά τα τέσσερα συστήματα που λέγω,
το πιο απλό και μέγιστο είναι των βασιλέων,
<…> το πιο ποικίλο κι εύκολο είναι αυτό της πόλης,
λιγότερο σημαντικό –εξίσου όμως ποικίλο– 015
είναι το των ιδιωτών. Και έχουν μεταξύ τους
πολλά χαρακτηριστικά κοινά αναποφεύκτως.
Αυτά που είναι ξέχωρα εις τον καθένα τύπο,
εδώ θα εξετάσουμε, διότι έτσι πρέπει.
Βέβαια, οι «οικονομολογικές σημειώσεις» που συνοδεύουν την έκδοση, συμβάλλουν στο να γίνει όλο το έργο εύληπτο και κατανοητό. Πάντως, οι καρεκλοκένταυροι και οι υπηρέτες των σύγχρονων (δήθεν) δημοκρατιών, παριστάνουν τους φωστήρες με επιβολή τέτοιων δημοσιονομικών και φορολογικών μέτρων σε βάρος των λαών και των κοινωνιών, μέτρων που εφάρμοσαν αυταρχικά και τυραννικά καθεστώτα του απώτερου παρελθόντας, και τάχα προς όφελος και ωφέλεια των πολιτών…
Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Ο Αριστοτέλης υπήρξε κορυφαίος φιλοσόφους και επιστήμονας, ο πιο συστηματικός και μεθοδικός νους του αρχαίου κόσμου και ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές όλων των εποχών, θεμελιωτής και πρόδρομος πλήθους κλάδων της επιστήμης. Γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγειρα (νυν Σταυρός) στη ΒΑ ακτή της Χαλκιδικής, αποικία των Χαλκιδέων του 665 π.Χ., οι οποίοι μιλούσαν μια παραλλαγή της ιωνικής διαλέκτου, και πέθανε στο κτήμα της μητέρας του στη Χαλκίδα το 322 π.Χ. Οι γονείς του, Νικόμαχος και Φαιστίδα, κατάγονταν από οικιστές της Χαλκιδικής. Συγκεκριμένα, ο πατέρας του ανήκε στο γένος ή στη συντεχνία των Ασκληπιαδών και η οικογένειά του είχε μετοικήσει από τη Μεσσηνία κατά τον 8ο ή 7ο αιώνα. Θεωρούσε πρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, γιο του Ασκληπιού….
————————
*Γιώργης Σ. Έξαρχος / Συγγραφέας – Ερευνητής / Βιογραφικό – Κάνετε κλικ
Σημείωση Φαρέτρας: Όλα τα κείμενα / εργασίες του Γιώργη Έξαρχου στη Φαρέτρα μπορείτε να τα διαβάζετε κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο ΕΔΩ
———————-
