«Ι… Θύμιους κι ι… Βαλιντίνους! Έρουτις βουκουλκοί!» γράφει η γκουστιρίτσα
«Ι… Θύμιους κι ι… Βαλιντίνους! Έρουτις βουκουλκοί!»
Μην είν’ σια δω, μην είν’ σια κει
ι Θύμιους μου πού ίντους;
Τουν αγαπώ, τουν αγαπώ
ου Αλιέν Ντιλόν είνι ου ίδιους!
Ιρουτέφκα, καλιέ, σφόδρα
ουϊμέ τι συμφουρά!
Ι Θύμιους ι λιβέντης
μι πήριν τα μυαλά!
Κι μι τό λιγιν απού μικρή
η θεία μ’, καλιέ, η Ντζέλα
κο, Αστέρου, σύ μη δεις
άντρα μ’ φουστανιέλα.
Όλν μέρα στα πουρνάρια
τουν γλιέπου τριγυρνάει
κι μένανι η καρδούλα μ’
σα κδούνα μι χτυπάει!
Τουν παλαΐζου να τουν πω
πόσου πουλύ τουν θέλου
Άμα μι τ’ αρνηθεί στο λιέου
θα μοιάσου τουν Ουθέλου!
«Θύμιου, λιβέντη Θύμιου μου
ήρθα πουρνό – πουρνό.
Στ’ βρυσούλα να γιουμίσου
τ’ μπακράτσα μι νιρό.
Κι ιφθύς μι ξιπιτάχκις
πίσου απού τς βατσνιές
πιάσι κι του κουκούμ’
κι πιες δύου γουλιές.
Έχου στουν κόρφου μου καημό
ω, ρε, Θύμιου μ΄, για τι σιένα
κουντέβου να σαλτάρου
μι έσπασαν τα φρένα.
Μια βουσκουπούλα είμ ιγώ
φτουχή, μα είμ’ τσαχπίνα
Έλα να γίνις του ταίρι μου
Φκιάσι μι ΄΄Βαλιντίνα΄΄»
«Χρόνια σι καρτιρώ κι γω
μικρή φτουχή μ Αστέρου
μα, μι μαλών η μπαμπάς μ΄’
κι φκιάνου πως δε σι ξέρου.
Κι αχ! Κι βαχ! Κι αχ! Κι βαχ!
Μπουχός γένιτ’ η νύστα
ισιένα Αστέρου μου νουγώ
κουρκλιούμι όλν τ’ νύχτα!
Δε βόσκου τς προυβατίνις μου
κι τς έκαμα σια πέρα
όλν μέρα, κο, κουλουβαρώ
κι παίζου μόν’ φλουγέρα.
Μα ι μπαμπάς μ’ ανιένδοτους
γυρέβ’ να πάρου τ’ Μάρου
Θύμιου, μι λιέει, αυτήν θα πάρς
μι παπά κι μι κουμπάρου!
Μα ιγώ πουθώ ισιένανι
ζουρλάθκα ντιπ για ντιπ
Μα ι μπαμπάς μ’ μι ρίχνιει
κι όλου μι λιέει λιχρίτ»
«Ω! Συμφορά! Τι γένιτι;
Αλί κι τρισαλί!
ου πιθιρός μου δε μ’ αφήν’
να πάρου τούτου του κουκλί.
Κο, του μυαλό μ’ κουνήθκι
κι μ’ έφυγ απ’ τ’ θεσ’
η Μήτρους, ι πατέρας σ’
ούτι που να μι χέσ’!
Είμι φτουχή πλην τίμια
δεν έχου προυβατίνα
κι έχουν χαρά οι ιρουτιβμέν’
Θύμιου μ’, αυτόν του μήνα.
Τηρώ ζιρβά, τηρώ διξιά
τηρώ κι παρά πέρα
στα γκαγκάνια, κο, θα τ’ βγάλου
μέχρι να φέξ’ η μέρα.
Πάου να ζήσου μι τα πουλιά
κι μι τς καρακάξις!
Αφού μπουχέσα, Θύμιου μ
μόν’ τουν πατέρας σ’ άκσις!
Κι δεν θα τρώγου τίπουτα
θα βόσκου σα τα γίδια
Ααχ κοινουνία άτιμ’
θα μι πέσουν κι τα ξίγκια!
Έχιτι γεια βρυσούλις μου
κι σεις, ω, ρε λαγκαδιές!
Ι Θύμιους που αγάπσα
κορ’, ήτανι χλιχλιές!
Πώς θα γιορτάσου μαναχή μ’
τ’ Αγίου Βαλιντίνου;
Παένου να γκριμουτσακιστώ
κιρός για να τη δίνου».
Απ’ του κριβάτ’ σαβούρντισα
κι έπισα καταή.
Κοιτάζου δίπλα μ’, τι να δω;
Ι Βαλιντίνους μου ιδουκεί.
Μέρα που είνι σήμερις
οι εφιάλτις λείπανι!
Ααχ! Βρε Βαλιντίνου μ’ καλιέ
όνειρου μόνου ήτανι!
………………
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμησ’ πιρισσή
προς άπαντα ιρουτιβμένουν
κι μη!
Η γκουστιρίτσα
……………
μπακράτσα: τσίγκινη κατσαρόλα
κουκούμι: κούπα
σαβούρντισα: έπεσα
νουγώ: σκέφτομαι
έγινα μπουχός: έφυγα, εξαφανίστηκα
κουρκλιούμι: στριφογυρίζω
παλαΐζω: ψάχνω
