Γιώργης Έξαρχος: Διαδρομές… αυτογνωσίας… 18 / Οι πηγές δεν ψεύδονται ούτε διαψεύδονται”… | τελευταίο της σειράς

ΓΙΩΡΓΗΣ Σ. ΕΞΑΡΧΟΣ – ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ… 18

 (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ)

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΟΨΗ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΜΕ… ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ… ΟΙ ΘΕΩΡΟΥΜΕΝΟΙ «ΠΡΩΙΜΟΙ ΣΛΑΒΟΙ» -ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΘΟΝΤΕΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΣΚΛΑΒΟΙ, ΣΚΛΑΒΗΝΟΙ κ.λπ.- ΕΙΝΑΙ ΓΕΤΕΣ … ΗΤΟΙ ΒΛΑΧΟΙ … ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ «ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΚΑΣΠΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ … ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΔΕΝ ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ… ΟΥΤΕ ΔΙΑΨΕΥΔΟΝΤΑΙ ΑΠΟ … ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΨΕΥΔΟΛΟΓΟΥΣ…

«Τα έθνη των Σκλάβων, και Αντών, ομοδίαιτά τε και ομότροπα εισί και ελεύθερα, μηδαμώς δουλούσθαι ή άρχεσθαι πειθόμενα, και μάλιστα εν τη ιδία χώρα, πολύανδρά τε, και τληπαθή, φέροντα ραδίως και καύσωνα, και ψύχος, και βροχήν, και σώματος γυμνότητα, και την των δαπανημάτων ένδειαν. … και βίον ζώντα ληστρικόν, φιλούσιν εν τοις δασέσι και στενοίς και κρημνώδεσι τόποις, τας κατά των εχθρών αυτών εγχειρήσεις εργάζεσθαι. …», ότι –ουσιαστικά – Άνται και Σκλαβήνοι είναι ένα και το αυτό «έθνος».

Η ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ «ΠΡΩΙΜΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΛΑΒΩΝ» ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ…

Γιώργης Έξαρχος*

Κατάθεσα 109 πηγές από τις πολλές εκατοντάδες που περιέχονται στη μελέτη μου Γιώργης Σ. Έξαρχος, Ελλαδικοί. Αρμάνοι. Βλάχοι. Απόγονοι των Πελασγών. Ιστορικές, αρχαιολογικές, γλωσσολογικές μαρτυρίες από το 1931 π.Χ εως σήμερα, Εκδόσεις: Σταμούλης Αντ., Θεσσαλονίκη 2021 (σελίδες 2478), χωρίς ωστόσο να δίνω εδώ τις ακριβείς σελιδοπαραπομπές και τις εκδόσεις από τις οποίες αντέγραψα (πρόκειται κυρίως για τις πρώτες εκδόσεις των πηγών στη μέγιστη πλειονότητά τους), για να δούμε τι ακριβώς συνάγεται ως συμπέρασμα απ’ την προσεκτική «διερεύνηση» και μελέτη τους.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, έχουμε:

1. Αλκαίος (ποιητής) (630/620-560 π.Χ.): Γράφει ότι ο Αχιλλέας είναι Σκύθης.

2. Ηρόδοτος (~484-425 π.Χ.): Γράφει ότι οι Γέτες κατοικούν στον Ίστρο (ήτοι στον Κάτω Δούναβη), και είναι γείτονες των Θρακών.

3. Θουκυδίδης (460-390 π.Χ.): Γράφει ότι οι Γέτες γειτονεύουν με τους Σκύθες και έχουν τον ίδιο οπλισμό με αυτούς.

4. Σκύμνος ο Χίος (185 π.Χ. – 2ος π.Χ. αι.): Γράφει ότι οι Κρόβυζοι και οι Σκύθες συνυπάρχουν και συγκατοικούν με «μιγάδες Έλληνες», όντες –μάλλον– δίγλωσσοι.

5. Νικόλαος Δαμασκηνός (64 π.Χ. – 14 μ.Χ.): Γράφει ότι ο Ανάχαρσις είναι τέκνο των Γαλακτοφάγων Σκυθών.

6. Στράβων (63 π.Χ. – 23 μ.Χ.): Γράφει ότι οι Γέτες είναι ομόγλωσσοι των Θρακών, ότι στη Θράκη ονομάζονται Μοισοί, ότι είναι ομόγλωσσοι με τους Δάκες ή Δάκους, ότι κατοικούν πάνω και κάτω από τον Ίστρο, ότι οι Έλληνες τους θεωρούν Θράκες και τους ονομάζουν Μυσούς ή Μοισούς, ότι είναι όμοιοι με τους Μυσούς που κατοικούν μεταξύ Λυδών, Φρυγών και Τρώων στη Μικρασία, ότι οι Μικρασιάτες Φρύγες κατάγονται από τους Θράκες Βρίγες οι οποίοι μετανάστευσαν στη Μικρασία, ότι το 4 μ.Χ. μεταφέρθηκαν από τον Αίλιο Κάτο 50.000 Γέτες από τη Μουντένια (της νυν Ρουμανίας) στα νότια του Ίστρου και πρόκειται για πληθυσμό ομόγλωσσο των Θρακών, ο οποίος κατόπιν ονομάστηκε Μοισοί, ότι ο βασιλιάς Βουρεβίστας είναι Γέτης, ότι οι των εκβολών του Δούναβοι (στον Ίστρο) προς τον Πόντο ονομάζονται Γέτες ενώ οι των πηγών του Δούναβη προς τους Γερμανούς ονομάζονται Δάκες ή Δακοί, ότι από αυτούς τους Δάκες και Γέτες προέρχονται οι «υπηρέτες» της αρχαίας Αθήνας, ότι αυτοί οι ίδιο Δάκες και Γέτες είναι Σκύθες, και στην Αθήνα τους ονόμαζαν Δάας ή Δάους και Γέτες, ότι Δρομιχαίτης είναι το όνομα βασιλιά των Γετών.

7. Οβίδιος (43 π.Χ. – 17 μ.Χ.): Γράφει με σαφήνεια για την ελληνογλωσσία των Γετών, και για το ότι οι Γέτες «είναι» Έλληνες.

8. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23-79 μ.Χ.): Γράφει για τους λαούς που κατοικούν ένθεν κακείθεν του Ίστρου, και ότι οι Γέτες κατοικούν κάτω από τον Ίστρο έχοντας ως γείτονες τους Σκύθες.

9. Δίων Χρυσόστομος (40-120 μ.Χ.): Γράφει ότι οι Γέτες γειτονεύουν με του Σκύθες, ότι οι Σκύθες συγκατοικούν με Έλληνες στην Χερρόνησο και στην Ταυρική, στις οποίες χώρες κατοικούν και Βορυσθενίτες οι οποίοι «ήσαν φιλήκοοι και τω τρόπω Έλληνες», καθότι όλοι γνώριζαν «απέξω» την Ιλιάδα του Ομήρου και την απάγγειλαν ελληνιστί.

10. Κορνήλιος Τάκιτος (;56 – ;120): Γράφει ότι οι Πευκίνοι, που ορισμένοι τους ονομάζουν Βαστάρνες, «διάλεκτον, ιματισμόν, οίκησιν και οικονομίαν τοις Γερμανοίς όμοια έχουσι.»

11. Κλαύδιος Πτολεμαίος (90-168 ή 100-168/178 μ.Χ.): Γράφει ότι οι Ταυροσκύθες κατοικούν δίπλα στον «Αχιλλέως δρόμον», ότι δίπλα στη Δακία και κάτω από τους Βαστέρνας [Βαστάρνες] ζουν οι «Τυραγγέται».

12. Αρριανός (~96-~175 μ.Χ.): Γράφει για πολλά έθνη Κελτών κατοικούντα δίπλα στον Ίστρο, και για Γέτες άνωθεν του Ίστρου, τους οποίους πολέμησε ο Μεγαλέξανδρος.

13. Αππιανός ο Αλεξανδρεύς (95/100-165): Γράφει ότι οι Γέτες κατοικούν πάνω και κάτω από τον Ίστρο, και οι οποίοι επί ημερών του Μάρκου Αντωνίου (83-30 π.Χ.) «οι Γέται την Μακεδονίαν επιδραμείν», και κατά τις φήμες την κατέλαβαν ολόκληρη, ότι οι άνωθεν του Ίστρου Γέτες ονομάζονται Δάκοι ή Δάκες, ότι οι Κόλχοι του Ευξείνου Πόντου είναι είναι «έθνος αρειμανές Ελλήνων», και ότι υπάρχουν Σκυθικοί Αχαιοί, γνωστοί με το όνομα «Αχαιοί οι εν Σκύθαις».

14. Διονύσιος Βυζάντιος (έζησε τον 2ο μ.Χ. αι.): Γράφει ότι υπάρχει στην πόλη Βυζαντίδα [μετέπειτα Κων/πολη] η συνοικία Βλαχέρνες. [Το όνομα παράγεται από τις λ. Βλάχος (βασιλεύς των Σκυθών), και έρνος (ή έρνεος ή έρνους = νεαρός βλαστός, βλαστάρι, μτφ. τέκνο, παιδί), ήτοι Βλάχου έρνος à Βλαχερνός, καθότι εκεί ήταν θαμμένος ο νεαρός γιος/το παιδί του βασιλιά των Σκυθών Βλάχου.]

15. Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (125-180): Γράφει ότι ο γεννήτορας των Ελλήνων, ο Δευκαλίων (πατέρας του Έλληνα) είναι Σκύθης.

16. Αρτεμίδωρος (β’ μισό 2ου μ.Χ. αι.): Γράφει ότι οι Γέτες κατοικούσαν στα νότια και οι Θράκες στα βόρεια βόρεια, στην κάτω από τον Ίστρο χώρα, και ότι στον καιρό του «Πολλοί έγημαν Ρωμαίοι με Ελληνίδας, Έλληνες δε Ρωμαίας…»

17. Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150-211/16): Γράφει ότι ο Ανάχαρσις είναι βασιλιάς των Σκυθών, ότι οι Σαυρομάτες είναι Σκύθες, ότι η Άρτεμις είναι Σκυθία ανδροφόνος κυνηγός, ότι οι Αμαζόνες είναι έθνος Σκυθικόν, ότι οι Θράκες είναι γαλανομάτηδες και κοκκινομάλληδες, ότι ο Ανάχαρσις λέει πως στη γλώσσα «πάντες οι Έλληνες σκυθίζουσιν», ότι ο Άβαρις είναι Υπερβόρειος, ότι ο Ζάμολξις είναι μαθητής του Πυθαγόρα, ότι οι Κέλτες και Σκύθες αφήνουν τα μαλλιά τους μακριά, κουρεύοντας το κεφάλι τους μόνον μπροστά. [Αυτό στα Ομηρικά χρόνια το έκαναν μόνον οι Άβαντες.] Επίσης: «Φασί δε οι Έλληνες διαλέκτους είναι τας παρά σφίσι πέντε, Ατθίδα, Ιάδα, Δωρίδα, Αιολίδα και πέμπτην την κοινήν, απεριλήπτους δε ούσας τας βαρβάρων φωνάς μηδέ διαλέκτους, αλλά γλώσσας λέγεσθαι.»

18. Δίων Κάσσιος (~155-235): Γράφει ότι ο Δεκέβαλος είναι βασιλιάς των Δακών, ότι οι Δάκες συνεννούνται άμεσα με τους Ρωμαίους σε γλώσσα –μάλλον– συγγενική – προς την λατινική, και ότι πρωτεύουσα των Δακών είναι η Ζερμιζεγεθούσα.

19. Αίλιος Ηρωδιανός (180-250): Γράφει ότι στον καιρό του υπάρχουν Βούλγαροι και Βογόμιλοι, πολύ πριν την κάθοδο των Βουλγάρων του Ασπαρούχ (680 μ.Χ.), και οι λ. Βούλγαρος προέρχεται από τη λ. βουργάριος = καστροφύλακας, και σχετίζεται με του «Βλάχους» της «εν Ελλάδι Βλαχίας» (Θεσσαλίας), τους οποίους ο Μαλάλας ταυτίζει με του Μυρμιδόνες του Αχιλλέα.

20. Καρακάλλας (188-217, βασιλ. 198-217): Σε διάταγμά του του 202 μ.Χ., αναφέρονται οι βουργάριοι στην Πίζο της Θράκης, ως «καστροφύλακες», και οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τους κατελθόντες το 680 μ.Χ. Βούλγαρους του Ασπαρούχ.

21. Άγιος Αθανάσιος (~296/98-373): Γράφει το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος με την ονομασία Ρωμανία, και ότι οι Σκύθες ονομάζονται Ταύρειοι, καθότι ορμώμενοι εκ Ταύρου. [Ταυρίς, Ταυρίδα, Ταυρική Χερσόνησος, είναι η νυν Κριμαία.]

22. Άγιος Καισάριος (330-368): Γράφει «οι Σκλαυηνοί και Φυσωνίται, οι και Δανούβιοι προσαγορευόμενοι», και είναι οι πρώτη φορά που γίνεται αναφορά σε Σκλαβίνους.

23. Φιλοστόργιος (~368-~439): Γράφει ότι οι πέραν του Ίστρου Σκύθες ονομάζονταν παλαιά Γέτες και επί των ημερών του Γότθοι.

24. Σωκράτης Σχολαστικός (380-440): Γράφει ότι επί των ημερών του Γότθοι και Σαρμάτες εληΐζοντο τη γη των Ρωμαίων και έφταναν έως τη Θεσσαλονίκη, ότι οι πέραν του Ίστρου Βάρβαροι ονομάζονται Γότθοι, ότι η γη των Σκυθών βρίσκεται κατω από τον Ίστρο, στη Μυσία, στον χώρο της Θράκης, και ότι οι Γότθοι κατοικούν μέχρι την Αδριανούπολη και μέχρι τα σύνορα της Μακεδονίας.

25. Μακάριος ο Μάγνης (τέλη 4ου – αρχές 5ου αι.): Γράφει ότι στη χώρα των Σκυθών κατοικούν 12 έθνη βαρβάρων, «πολύ θηρίων αγρίων όντα χαλεπώτερων», χωρίς να τα κατονομάζει.

26. Ερμείας Σωζομενός Σαλαμίνιος (400-450): Γράφει ότι πέρα του Ίστρου κατοικούν οι Γότθοι, όπου και οι Σαυρομάτες, ότι η πόλη Τόμις [νυν Κωνστάντζα της νυν Ρουμανίας, στην Δομβρουτσά] είναι στη Σκυθία και μητρόπολη των Σκυθών, και ότι επίσκοπος των Σκυθών ήταν ο Σκύθης Θεότιμος, και ότι «Θράκιοι δε και Ιλλυριοί, και όσοι την καλουμένην Ευρώπην οικούσιν…» [Ευρώπη ονομάζεται η νυν Βαλκανική.]

27. Πρίσκος (~410-~470): Γράφει ότι στον καιρό του εμφανίζονται στον Ίστρο οι Αβάρεις (Άβαροι και Άβαρες), ότι συνάντησε Σκύθη που «ελληνίζει τη φωνή», γνωρίζοντα δε τις «φωνές» των Ούννων, των Γότθων, των Αυσόνων [= Ιταλών], και ο οποίος ήταν «Γραικός μεν το γένος, κατ’ εμπορίαν δε ες το Βιμινάκιον», πόλη των Μυσών ευρισκόμενος, νυμφεύτηκε εκεί πλούσια γυναίκα και εγκαταστάθηκε μόνιμα, και ότι ο αρχηγός των Σκυθών ονομάζεται Βαλάμερος, ότι ο «Αττήλας» είναι βασιλιάς των Ούννων, ότι το 461 μ.Χ., οι Ανατολικά των Ρωμαίων ευρισκόμενοι Σαράγουροι, Ούρωγοι και Ονόγουροι, έθνη που συγκρούστηκαν με Σαβίρους και Αβάρους και τους κατέστησαν μετανάστες νοτιότερα.

28. Αινείας ο Γαζαίος (460-518): Γράφει ότι «Οικούσι την Θράκην οι Γέται δε ποταμώ Ίστρω παροικούντες», και ότι ο Γέτης Ζάλμοξις υπήρξε μαθητής του Πυθαγόρα, «και την του δεσπότου φιλοσοφίαν υποκρινόμενον, μόνον θεόν άγουσι.»

29. Θεοδώρητος ο Κύρου (490-6ος αι.): Γράφει ότι οι Γότθοι κατοικούν κοντά στον Ίστρο, ότι κατέρχονται ληϊζόμενοι στη Θράκη, ότι και Νομάδες Σκύθες ζουν δίπλα στον Ίστρο, ότι κάποιοι από τους Νομάδες Σκύθες ονομάζονται Γαϊνάς και Ροΐλος, ότι οι Γότθοι και οι Σκύθες του Ίστρου είναι «ομόγλωττοι».

30. Ζώσιμος (5ος – 6ος αι.): Γράφει ότι το 253 μ.Χ. Σκύθες λεηλατούν τη Θράκη και φτάνουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη, τη Θεσσαλία και την Ελλάδα, και έως την Αθήνα, και φτάνουν μέχρι την Πελοπόννησο. Ότι το 268 μ.Χ. Σκύθες, Έρουλοι, Γότθοι και Πεύκαι λεηλατούν τη Θράκη και Μακεδονία μέχρι τον Άθω και την Κασσάνδρα και φτάνουν έως τη Θεσσαλονίκη, ότι μοίρα Σκυθών εληΐζοντο τη Θεσσαλία και την Ελλάδα…, ότι οι Βαστάρνες είναι Σκυθικόν έθνος, ότι το 360 μ.Χ. στον Τάραντα «ύμνους άδουσι τη τε των Ελλήνων και Ρωμαίων φωνή και παιάνας» στους ναούς, ότι το 381 μ.Χ. Γερμανικά έθνη κατερχόμενα από τον Ρήνο και διαπλέοντα τον Ίστρο και διά μέσου της Παιονίας φτάνουν έως την Ήπειρο, αλλά και μέχρι τον Αχελώο ποταμό (νυν Ασπροπόταμο;), ότι η Τομεύς [= Τόμις] είναι πόλη των Σκυθών της εν Θράκη Σκυθίας.

31. Ιωάννης Λυδός (490-6ος αι.): Γράφει ότι οι Γότθοι είναι Γέτες, «…οι Γότθοι Γέται…».

32. Ιωάννης Μαλάλας (491-578): Γράφει ότι καταγόταν ο «Αττιλάς εκ του γένους των Γηπέδων», ότι «εισήλθεν εν Κωνσταντινουπόλει έθνος Ούννων παράξενον των λεγομένων Αβάρων», και ότι εληΐζοντο τη Θράκη «Ούννοι και Σκλάβοι», ότι οι πάλαι ποτέ Μυρμιδόνες του Αχιλλέα επί των ημερών του ονομάζονταν Βούλγαροι.

33. Πέτρος Πατρίκιος (~500-565): Γράφει ότι το 103 μ.Χ. ο Δεκέβαλος με τον Τραϊανό είχαν απευθείας συζητήσεις και συνεννοούνταν άμεσα, μάλλον λόγω του ότι θα υπήρχε κάποια συγγένεια μεταξύ των γλωσσών τους που οι ίδιοι μιλούσαν.

34. Αγαθίας ο Σχολαστικός (~530-581/82): Γράφει ότι ο Ζάμολξις είναι Γέτης, ότι ένας Σκλάβος ονομαζόταν Σουαρούνας, ότι το 558 μ.Χ. οι κατερχόμενοι από τον Ίστρο είναι Σκύθες που ονομάζονται Ούννοι, και οι οποίοι διακρίνονται στα εξής γένη: Κοτρίγουροι, Ουτίγουροι, Ουλτίζουροι, Βουρούγουνδοι και άλλοι.

35. Ολυμπιόδωρος (5ος – 6ος αι.): Γράφει ότι το έθνος των Γότθων επιτρέχει τη Θράκη, ότι μετά ακολούθησε την ίδια τακτική το έθνος των Ούννων και κατόπι των Σαρματών.

36. Ιεροκλής ο Γραμματικός (5ος – 6ος μ.Χ. αι.) – Συνέκδημος Ιεροκλέους (535 μ.Χ.): Γράφει ότι υπάρχει επισκοπή Δρουγουβιτείων και περιοχή Δουργαβιτίας, και αναφέρει την ύπαρξη Σκλάβων, Αβάρων, Δανουβίων, στις περιοχές της Θράκης και Μακεδονίας.

37. Στέφανος Βυζάντιος (τέλη 5ου – αρχές 6ου αι.): Γράφει για «Γετία, η χώρα των Γετών. Γέτης γαρ το εθνικόν, ου το κύριον. έστι δε Θρακικόν έθνος», ότι ο Αρριανός ονομάζει τους Γέτες Γετηνούς, ότι οι Γότθοι κατοικούσαν παλαιά δίπλα στη λίμνη Μαιώτιδα και μετά μετεγκαταστάθηκαν στη Θράκη, ότι οι Δάαι είναι Σκυθικόν έθνος νομάδων·

    

    ότι η Δακία είναι χώρα πλησίον Βορυσθαίνους, ότι οι Δάκοι ονομάζονται Δάοι, ότι Γέτες ονομάζονται όσοι κατοικούν προς τον Πόντο και την Ανατολή, και Δάοι όσοι κατοικούν προς τη Γερμανία και τις του Ίστρου, ότι στην Αττική και Αθήνα οι υπηρέτες είναι Δάοι και Γέται, ότι οι Παρθυαίοι είναι έθνος Σκυθικό, και οι Σκύθες ονομάζουν τους φυγάδες Πάρθους αλλά και Πάρθιους και Παρθυαίους, και την χώρα Παρθυαία και Παρθυήνη και Παρθύηνο, και ότι η Μακεδονία ονομάζεται Παρθίς· οι Σκύθες είναι έθνος Θρακικό και ονομάζονται έτσι από τον Σκύθο, παιδί του Ηρακλή, και ότι  οι Πευκέτιοι είναι έθνος στο Ιόνιο πέλαγος. το εθνικό Πευκατιεύς, και ότι λέγονται και Πευκετείς ή Πευκέτιοι, και ότι Πεύκη είναι νησί στον Ίστρο, και οι κάτοικοί του είναι Πευκηνοί.

38. Θεοφάνης Βυζάντιος (6ος αι.): Γράφει ότι οι Τούρκοι της Τανάϊδος [αρχαίας αποκίας της Μιλήτου] ονομάζονταν Μασσαγέτες [= Μεγαλόσωμοι Γέτες], από τους Πέρσες αποκαλούνταν Κερμεχίωνες, ότι οι Άβαροι επί Ιουστινιανού Β’ (βασιλ. 565-578), εγκαταστάθηκαν ειρηνικά στην Παννονία [= νυν Ουγγαρία].

39. Προκόπιος (500-565): Γράφει ότι επί Ιουστινιανού πολλοί Σκλαβηνοί επέδραμαν κατά των Ιλλυριών, ότι ο Ιουστινιανός έστειλε Σκλαβηνούς κατά των Γηπαίδων [= Γετών παίδες] όταν αυτή διάβηκαν τον Δούναβη και κατήλθαν νοτιότερα, ότι τα Γοτθικά έθνη είναι: Βανδίλοι, Ουσόγοτθοι, Γήπαιδες, ότι οι Σαυρομάτες και οι Μελάγχλαινοι ονομάζονταν Γετικά έθνη, ότι οι Γέτες ήταν ξανθόμαλλοι και μακρυμάλληδες με αγαθό πρόσωπο, μιλούσαν δε όλοι μια γλώσσα «Γοτθική λεγομένη», ότι οι Γότθοι από την Παννονία εγκαταστάθηκαν σε χωριά της Θράκης, ότι οι Μασσαγέτες είναι Σκύθες, ότι οι Βέσσοι είναι Γότθοι, ότι Άνται και Σκλαβηνοί ανέκαθεν ονομάζονταν Σπόροι, ότι οι Γότθοι κατέχουν τη χώρα των Δακών, Γήπαιδες και Γότθοι του Ίστρου συγκατοικούν ως «ένσπονδοι και φίλοι Ρωμαίοις», ότι οι Γήπαιδες κατέχουν τη Δακία, ότι στρατός Σκλαβηνών πολιορκεί τη Θρσσαλονίκη και λεηλατεί διάφορες γειτονικές περιοχές, ότι «Άνται, οι Σκλαβηνών άγχιστα ώκηνται», ότι οι «Σάβειροι έθνος εστιν Ουννικόν», ότι «των δε δη Ούννων και Σκλαβηνών ξύμπασαν Ευρώπην ληϊσαμένων…», ότι «Ρει δε τις ποταμός Θεσσαλονίκης ουκ άποθεν, Ρήχιος όνομα· ος δη χώραν αγαθήν τε και γεώδη περιερχόμενος τας εκβολάς εις θάλασσαν την εκείνην ποιείται», ότι «και αυτών οι πλείστοι Ούννοί τε ήσαν, και Σκλαβηνοί, και Άνται, οι υπερ Ίστρον ου μακράν της εκείνης όχθης ίδρυνται». [Ο Κεδρηνός, βέβαια, το τονίζει: «οι Ούννοι, οι και Σκλαβίνοι…»

40. Μένανδρος (6ος αι. / θ. 582): Γράφει ότι το 566 μ.Χ. ο Αλβούϊος των Λογγιβάρδων κατέστρεψε την επικράτεια των Γηπαίδων, οι οποίοι Γήπαιδες ήταν σύμμαχοι των Αβάρων, ότι το 569 δέκα χιλιάδες Κοντρίγουροι Ούννοι διάβηκαν τον Σάο ποταμό και δήωσαν τη Δαλματία, ότι το 579 «τας ναυς τω Χαγάνω και τη στρατιά των Αβάρων εις τον Ίστρον διαβησομένη κατά Σκλαβηνών…» και ότι «ολίγων Ρωμαίων προς των κατατρεχόντων την χώραν Σκλαβηνών αναιρεθήναι», και ότι το 576, «κεραϊζομένης της Ελλάδος υπό Σκλαβηνών και απανταχόσε αλλεπαλλήλων αυτή επηρτημένων των κινδύνων…»

41. Ιωάννης ο Εφέσου (~507-586/88): Γράφει ότι «οι Σκλαβηνοί διήλθον τότε όλην την Ελλάδα, τας επαρχίας της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας καταλαβόντες μεν πολλάς πόλεις και χωρία, απανταχού δε καταστρέφοντες, λεηλατούντες και πυρπολούντες.»

42. Ευάγριος ο Σχολαστικός (536 – θ. μετά το 594): Γράφει ότι Ούννοι που παλαιά ονομάζονταν Μασσαγέτες περνούσαν τον Ίστρο ληΐζονταν τη Θράκη, ότι «Έθνος οι Άβαροι των Αμαξοβίων, των υπέρ τον Καύκασον τα επέκεινα πεδία νεμομένων, οι τους γειτνιώντας Τούρκους πεφευγότες, επεί κακώς προς αυτών επεπόνθεσαν, επί Βόσπορον αφίκοντο», ότι επί Μαυρικίου οι Άβαρες κατέλαβαν «και την Ελλάδα πάσαν, και ετέρας πόλεις και φρούρια εξεπολιόρκησαν και ηνδραποδίσαντο, απολλύντες άπαντα και πυρπολούντες των πολλών στρατευμάτων κατά την Εώαν ενδιατριβόντων»/

43. Φλάβιος Μαυρίκιος Τιβέριος Αύγουστος (539-602) – Στρατηγικόν Μαυρικίου: Γράφει ότι «Τα έθνη των Σκλάβων, και Αντών, ομοδίαιτά τε και ομότροπα εισί και ελεύθερα, μηδαμώς δουλούσθαι ή άρχεσθαι πειθόμενα, και μάλιστα εν τη ιδία χώρα, πολύανδρά τε, και τληπαθή, φέροντα ραδίως και καύσωνα, και ψύχος, και βροχήν, και σώματος γυμνότητα, και την των δαπανημάτων ένδειαν. … και βίον ζώντα ληστρικόν, φιλούσιν εν τοις δασέσι και στενοίς και κρημνώδεσι τόποις, τας κατά των εχθρών αυτών εγχειρήσεις εργάζεσθαι. …», ότι –ουσιαστικά – Άνται και Σκλαβήνοι είναι ένα και το αυτό «έθνος».

44. Ιστορικός Ιορδάνης (έζησε τον 6ο αι.) – «Getica» (551): Γράφει ότι Sclaveni και Antes, αν και έχουν διαφορετικά ονόματα, είναι ίδιοι, και ότι οι Σκλαβίνοι εμφανίζονται με τα εξής ονόματα: Sclaveni, Scaveni, Sclavani, Sclavini, Sclavi, Sclavoni.

45. Άγιος Ισίδωρος, επίσκοπος Σεβίλλης (556-636): Γράφει ότι το 634, επί Ηρακλείου [575-641, βασ. 610-641], οι Σκλάβοι πήραν την Ελλάδα από τους Ρωμαίους!

46. Θωμάς ο εξ Εμέσης (τέλη 6ου – αρχές 7ου αι.): Γράφει ότι το 623 μ.Χ. έγινε επιδρομή Σλάβων στα Νησιά του Αιγαίου και στην Κρήτη. [Αν στη Συριακή γλώσσα το κείμενο γραφει «Σλάβοι» («Slavi») ή «Σκλάβοι/Σκλαβηνοί/Σκλαβήνοι» και μεταφράστηκε «Slavi», είναι κάτι που δεν το γνωρίζω.]

47. Ιωάννης Α’ (αρχιεπίσκοπος) Θεσσαλονίκης (~560-626, αρχιεπίσκοπος στο α’ μισό του 7ου αι., 605-625): Γράφει ότι επί Μαυρικίου οι Άβαροι επιτέθηκαν κατά της Θεσσαλονίκης, ότι το έθνος των Σκλαβημών κατοικεί στις όχθες του Ίστρου.

48. Θεοφύλακτος Σιμοκάττης (580 – 7ος αι.): Γράφει ότι το 528 μ.Χ. επιτίθεται κατά των Ρωμαίων το φύλο των Αβάρων, ότι το έθνος των Σκλαβηνών «θερίζει» στη γη των Ρωμαίων και μέχρι τα μακρά τείχη της ΚΠολης, ότι ο Κομεντίολος πολεμά των Σκαλαβηνών τα πλήθη, ότι «Το δε Γετικόν, ταυτόν δ’ ειπείν αι των Σκλαβηνών αγέλαι, το περί την Θράκην ες το καρτερόν ελυμαίνετο», ότι «Οι δε Ρωμαίοι πεπλησιακότες τοις Γέταις (τούτο γαρ τοις βαρβάροις το πρεσβύτερον όνομα) ουκ εθάρρουν εις χείρας ελθείν·», ότι «Οι δε Γέται ήτοι Σκλάβοι τα περί την Θράκην ελυμαίνοντο…»

49. Πλωτίνος (αρχιεπίσκοπος) Θεσσαλονίκης (θητεία 616): Γράφει ότι επί των ημερών του Μαυρικίου οι Άβαροι ήταν μια πληγή για τη Θεσσαλονίκη.

50. Joannis Biclarensis (550/56-620): Γράφει ότι το 577 έγινε εισβολή των Σκλαβήνων στη Θράκη, καθώς και διαρπαγές στις Θρακικές πόλεις, ενώ οι Άβαροι κατείχαν τη Θράκη μέχρι το έτος 579, από τον καιρό της εκστρατείας των Σκλαβήνων/Σκλαβηνών.

51. Πασχάλιον Χρονικόν (αγνωστου συγγραφέως Χρονικό): Γράφει ότι «Σαρματών έθνη και αποικίαι εισί δύο: α΄ Αμαξόβιοι, β΄ Γραικοσαρμάται», ότι είναι ο «Αττίλας εκ γένους των Γηπέδων Ούννων», ότι Σκλάβοι και Άβαροι επιτίθενται κατά της ΚΠολης.

52. Ιωάννης ο Αντιοχεύς (7ος αι.): Γράφει ότι οι Σκύθες διάβηκαν τον Ίστρο και κατέλαβαν 500 πόλεις, ότι οι Φράγκοι και οι Σάξονες είναι έθνη Κελτικά, ότι ο Ζήνων [Καισαρ Φλάβιος Ζήνων Αύγουστος: 425-491 βασ. 474-475 και 476-491] κάλεσε επί των ημερών του για πρώτη φορά σε συμμαχία τους τότε καλουμένους Βουλγάρους.

53. Γεώργιος Πισίδης (7ος αι.): Γράφει ότι οι Άβαροι που επιτίθεντο κατά της ΚΠολης ήταν Σθλάβοι Ούννοι και Σκύθες Βούλγαροι.

54. Θαύματα αγίου Δημητρίου (680-690): Ο συγγραφέας τους γράφει ότι το έθνος των Σκλαβίνων απάρτιζαν: Δρογουβίτες, Σαγουδάτοι, Βελεγεζήτες, Βαϊουνήτες, Βερζήτες και λοιπά έθνη, ότι κατέλαβαν όλη τη Θεσσαλία, τα νησιά, την Ελλάδα, την Αχαΐα, την Ήπειρο και πλέιστες περιοχές σε Ασία και Ιλλυρία, ότι κατήλθαν από τον Δούναβη και δη από τα μέρη της Παννονίας, της Δακίας και Δαρδανίας, ότι συμμετείχαν στις επιδρομές τους και οι Άβαροι, ότι αιχμαλώτιζαν μαζί κατοίκους των περιοχών της Θράκης, κάτω του Δανουβίου (Ίστρου/Δούναβη), ότι ηγείτο των Αβάρων, Σκλάβων και Βουλγάρων ο Κούβερ, και ότι «τους της Ελλάδος τόπους απροσδόκητα τω των σκλαβινών έθνος ενήδρευται».

55. Άγιος (Δυτικός) Willibald [Επίσκοπος στο Eichstätte της Βαυαρίας] (~700-~787, έτος 723): Γράφει ότι τότε, το 723, η Μονεμβασιά ονομαζόταν Σκλαβονία (Sclavoniae), γεγονός που πιστοποιεί ότι Άβαροι και Σκλαβηνοί ήταν εγκατεστημένοι κατά τον 7ο – 8ο μ.Χ. αιώνα στον Μοριά.

56. Λόγος Ιστορικός Μονής Κασταμονίτου (726-780): Γράφει ότι «τότε οι λεγόμενοι Ρηχίνοι, και απλούστερον Βλαχορηχίνοι και Σαγουδάτεοι, εξουσιάσαντες την Βουλγαρίαν, και απλώσαντες από ολίγον κατ’ ολίγον εις διάφορα μέρη εκυρίευσαν και την Μακεδονίαν, τέλος ήλθον εις το άγιον όρος με όλα τους τα γυναικόπαιδα.»

57. Πατριάρχης Νικηφόρος (758-828): Γράφει ότι Σκλαβηνά πλήθη και Άβαροι εληΐζοντο τη Θράκη, φτάνοντας μέχρι τις Βλαχέρνες στην ΚΠολη, ότι Ούννοι και Βούλγαροι έχουν κοιτίδα τα πέριξ της Μαιώτιδας λίμνης, «κατά τον Κώφηνα ποταμόν καθίσταται η πάλαι καλουμένη μεγάλη Βουλγαρία και οι λεγόμενοι Κότραγοι, ομόφυλοι αυτών», ότι Σκλαβηνοί και Άβαροι έφταναν μέχρι τη Θεσσαλονίκη επί Ιουστινιανού Β΄ του Ρινότμητου (668-711, βασ. 685-695 και 705-711), ότι 208.000 Σκλαβηνοί μετακινήθηκαν από αυτόν τον αυτοκράτορα στη Βιθυνία της Μικρασίας.

58. Σύγκελλος Γεώργιος (7ος – 8ος αι.): Γράφει ότι οι Γότθοι είναι Σκύθες, ότι ο Άβαρις ο Υπερβόρειος από τη Σκυθία κατήλθε στην Ελλάδα, ότι ο Τραϊανός υπέταξε Δάκες και Σκύθες στη Δακία, ότι το 250-268 οι Σκύθες διάβηκαν τον Ίστρο και λεηλάτησαν τη Θεσσαλονίκη και έφτασαν μέχρι και την Πελοπόννησο, και ότι τότε και Αίρουλοι ή Έρουλοι από τη λίμνη Μαιώτιδα, έφτασαν με πλοιάριά τους στα νησιά μέχρι και την Αθήνα και την Πελοπόννησο, και ότι ο Αυριλιανός εγκατέστησε στα νότια του Ίστρου πολλές οικογένειες Δακών.

59. Θεοφάνης ο Ομολογητής (760-818): Γράφει ότι το 370 μ.Χ. οι Γότθοι κατερχόμενοι από τον Ίστρο κατέλαβαν όλες τις χώρες μέχρι την Ελλάδα και τη Αχαΐα, ότι Γότθοι ονομάζονται οι Σκύθες, ότι «Γότθοι και έθνη πολλά τε και μέγιστα πέραν του Δανουβίου εν τοις υπερβορείοις τόποις κατωκισμένα», ότι τα Γοτθικά έθνοι είναι: Γότθοι, Υπογότθοι, Γήπαιδες, Ουανδήλοι [Βάνδαλοι], και διαφέρουν μόνο στο όνομα ενώ «μία διαλέκτω κεχρημένοι»· ότι το 395-423 διάβηκαν τον Δούναβη και κατοίκησαν στη γη των Ρωμαίων, ότι οι Γήπαιδες [= παιδιά των Γετών] διαιρέθηκαν σε Λογγίβαρδου [= Λογγοβάρδους] και Αβάρους· ότι οι Υπογότθοι κατέλαβαν τη Ρώμη και τη Γαλλία, ότι οι Γότθοι κατέλαβαν πρώτα την Παννονία και εγκαταστάθηκαν μέχρι και στη Θράκη· ότι οι Ουανδήλοι [Βάνδαλοι] ενώθηκαν με τους Αλανούς και Γερμανούς και συναποτέλεσαν τους λεγόμενους Φράγκους και μετέβησαν στα μέρη του ποταμού Ρήνου·

    

    το 550 μ.Χ. οι Άβαροι έφτασαν στο Βυζάντιο (ΚΠολη), «Είχον γαρ τας κόμας όπισθεν μακράς πάνυ δεδεμένας πρανδίοις και πεπλεγμένας», ενώ κατά τα άλλα η ενδυμασία τους έμοιαζε με αυτή των Ούννων· ότι το 551 Ούννοι και Σκλάβοι λεηλατούν τη Θράκη, ότι το 576 έθνη Σκλαβίνων υπό τον Χαγάνο λεηλατούν τη Θράκη και φτάνουν μέχρι την ΚΠολη, όπου των Ρωμαίων στρατηγός ήταν ο Κομεντίολος και πολεμούσε τους Σκλαβίνους, ότι το 579 σε πολεμική σύγκρουση των Ρωμαίων με τους Σκλαβίνους και Αβάρους, «Ενός γαρ ζώου τον φόρτον διαστρέψαντος, εταίρος του δεσπότου του ζώου προσφωνεί τον φόρτον ανορθώσας τη πατρώα φωνή· τόρνα, τόρνα, φράτρε. Και ο μεν κύριος του ημιόνου την φωνήν ουκ ήσθετο. Οι δε λαοί ακούσαντες, και τους πολεμίους επιστήναι αυτοίς υπονοήσαντες, εις φυγήν ετράπησαν, τόρνα, τόρνα μεγίσταις φωναίς ανακράζοντες. Ο δε Χαγάνος μεγάλην δειλίαν περιβαλόμενος, ακρατώς έφυγεν. Και ην ιδείν Αβάρους τε και Ρωμαίους αλλήλους διαδιδράσκοντας, μηδενός διώκοντος»· ότι οι εκ Δύσεως Ούννοι ονομάζονται Άβαροι/ Αβάρεις, και αυτοί οι Άβαροι και οι Σκλάβοι και οι Γήπαιδες το 775 κατήλθαν στη Θεσσαλονίκη, στην Ελλάδα και υπέταξαν τη χώρα των Ρωμαίων μέχρι την Πελοπόννησο, ότι το 791 οι Βάρβαροι τούτοι υποτάχτηκαν στον Σταυράκιο, ότι το 791 ο αρχηγός των Σκλαβήνων της Βελζητίας Ακάμηρος σκοτώθηκε από τους Ελλαδικούς.

60. Πατριάρχης Φώτιος (810-891): Γράφει ότι Γέτες είναι οι Σκλάβοι και ελυμαίνοντο τη Θράκη, ήτοι «Οι δε Γέται ήτοι Σκλάβοι τα περί την Θράκην ελυμαίνοντο…», και ότι οι Ρωμαίοι πολεμούν επί Μαυρικίου κατά των «Σκλαβηνών ήτοι Γετών· Γέται γαρ το παλαιόν εκαλούντο», ότι Άβαροι και Γήπαιδες είναι ίδιοι, ότι ο σοφός Άβαρις είναι Υπερβόρειος «Έλληνα δε την φωνήν γεγενήσθαι, και Σκύθην μεν άχρι στολής τε και σχήματος, ει δε που γλώτταν κινήσειε, τούτο εκείνο εκ μέσης Ακαδημίας και αυτού Λυκείου νομίζεσθαι», ότι «ο σοφός Ανάχαρσις εκ Σκυθών ήλθεν εις Έλληνας». – [Κατά τον Πέτρο Σικελιώτη (870 μ.Χ.): «Σκύθαι ωνητοί δούλοι, εκ τούτων διαλέγονται, μήπω της γλώττης αυτόν προς την Ελληνίδα διάλεκτον καθαρώς απευθυνθείσης, αλλά συγκεκομμένως μεν και ως ειπείν αδιαρθρώτως…» (P.G., No 104, 1860, στ. 333-336)]

61. Fragmentum, Ex Historia de Conversione Boiorum et Carentanorum ad fidem Christianam, que circa annum 838 scripta est [Έτος 838]: Γράφει ότι ο Μεθόδιος ήταν Σκλάβος καταγόμενος από την Ίστρια της Δαλματίας, γεγονός που καταρρίπτει την εκ Θεσσαλονίκης καταγωγή των Κύριλλου και Μεθόδιου εφευρετών του «σλαβονικού αλφάβητου».

62. Λέων ο Σοφός (866-912): Γράφει ότι τα Σκυθικά έθνη ζουν νομαδικά, ότι οι Σκλάβοι κατοικούν πέρα από τον Ίστρο και τον Δανούβιο και ζουν νομαδικά, ότι τα Σκλαβικά έθνη μεταξύ τους είναι «ομοδίαιτα και ομότροπα», και ότι αυτά τα φύλα των Σκλάβων ο πατέρας του (Βασίλειος Α’ ο Μακεδών: 811-886, βασ. 866-886) «Γραικώσας, και άρχουσι κατά τον Ρωμαϊκόν τύπον υποτάξας, και βαπτίσματι τιμήσας, της τε δουλείας ηλευθέρωσε των εαυτών αρχόντων, και στρατεύεσθαι κατά των Ρωμαίοις πολεμούντων εθνών εξεπαίδευσεν, ούτω πως επιμελώς περί τα τοιαύτα διακείμενος, διό και αμερίμνους Ρωμαίους εκ της πολλάκις από Σκλάβων γενομένης ανταρσίας εποίησε, πολλάς υπ’ εκείνων οχλήσεις και πολέμους τοις πάλαι χρόνοις υπομείναντας.»

63. Κωνσταντίνος Ζ’ ο Πορφυρογέννητος (905-959): Γράφει ότι «Ζαχλούμοι δε ωνομάσθησαν από όρους ούτω καλουμένου Χλούμου, και άλλως δε παρά τη των Σκλάβων διαλέκτω ερμηνεύεται το Ζαχλούμοι ήγουν “οπίσω του βουνού”»· ότι ονομάζονται Σθλαβισιάνοι οι Σκλαβίνοι που «μεταφέρθηκαν» στο Οψίκιον της Βιθυνίας· ότι είναι Σκύθες οι εγκαταστημένοι σε κλεισούρες στα όρη του Στρυμόνα· ότι «εσθλαβώθη» η Πελοπόννησος μετά από λοιμό του πληθυσμού, και ο κάθε κάτοικος έχει «Γαρασδοειδὴ ὄψι ἐσθλαβωμένη»· ότι στις Σκλαβηνίες κατοικούν Σκλάβοι, ορισμένοι από τους οποίους ονομάζονται Βερβιάνοι, Δρουγουβίτες, Κριβιτζοί, Σεβέριοι κ.λπ.· ότι τα Γοτθικά έθνη κατοικούν πάνω από τον Δανούβιο και είναι: Γότθοι, Ισιγότθοι [= Βισηγότθοι], Γήπαιδες και Ουανδήλοι [= Βάνδαλοι], όλοι «μιᾷ διαλέκτῳ κεχρημένοι»·

    

    ότι οι Γήπαιδεςστην πορεία διαιρέθηκαν σε Λογγίβαρδους και Άβαρεις· ότι τα Σκλαβηνικά έθνη ονομάζονταν και Άβαροι, ήτοι «οἱ ἐκεῖθεν τοῦ ποταμοῦ Σκλάβοι, οἱ καὶ Ἄβαροι καλούμενοι» και «οἱ Σκλάβοι, οἱ καὶ Ἄβαροι»· ότι οι Σκλαβήνοι ονομάζονται και Σκλάβοι· ότι «Κάγγαρ ὀνομάζονται οἱ Πατζινακῖται»· ότι οι Σκλάβοι της Πελοποννήσου, στον Ταΰγετο και στη Μάνη, ονομάζονται Εζερίτες και Μηλιγγοί [κατά τον Χαλκοκονδύλη και τον Μελέτιο είναι Βλάχοι]· ότι οι Σκλάβοι στην Πελοπόννησο ονομάζονται και Σκλαβησιάνοι και Σθλάβοι. – Ο Πορφυρογγένητος καταχωρίζει και λέξεις των Σκλαβίνων/Σκλάβων που τις έχει έως και σήμερα η γλώσσα των Αρμάνων-Ελληνοβλάχων, μεταξύ των οποίων και η λ. των Σκλαβίνων για την οικία: «κάσα» ([βλαχιστί] = οικία, σπίτι).

64. Γεώργιος Μοναχός ή Αμαρτωλός (έδρασε την περίοδο 842-867): Γράφει για την κάθοδο των κανονικά φυλετικά Βουλγάρων, από τον Ίστρο και νοτιότερα στη Θράκη και στα εδάφη της Ρωμανίας [= νυν «Βυζάντιο»], και για τους Πατζινάκες.

65. Συμεών Μάγιστρος (10ος αι.): Γράφει ότι ο βασιλιάς των Βουλγάρων Κρούμος (;-814, βασιλ. 806-814) εγκατέστησε αιχμαλώτους από εδάφη της Ρωμανίας σε άνωθεν του Δουνάβεως περιοχές, και ότι κατά των Ρωμαίων της Ρωμανίας «εστράτευσεν λαόν πολύν συναθροίσας και τους Αβάρεις και πάσας τας Σκλαβινίας·»

66. Λέων ο Διάκονος (~950 – θ. ;): Για το έτος 970, αναφέρει τους Σκύθες ως «δίγλωσσους», τους δε Βούλγαρους δεν τους αναφέρει με αυτό το όνομα αλλά με την ονομασία Μυσοί, οι οποίοι συνεργάζονται με τους Σκύθες, στους οποίους ανήκε και ο Αχιλλέας, ο οποίος «απελαθέντα δε προς των Σκυθών διά το απεινές, ωμόν, και αυθάδες του φρονήματος, αύθις Θετταλίαν οικήσαι».

67. Χρονογραφία Συνέχεια Θεοφάνη (10ος αι.): Γράφει για Σκλαβηνούς που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, σε Σπάρτη ται Μονεμβασιά, για τον πατριάρχη Αντώνιο Καυλέα ή Βλαχέα, καθώς και για Θράκες, Μακεδόνες και Σθλαβησιάνους οι οποίοι πέμφθηκαν στην Κρήτη, με τον Νικηφόρο Φωκά.

68. Ιωάννης Καμενιάτης (10ος αι.): Γράφει ότι προς τη μεριά της Βέροιας κατοικούν Δρουγουβίτες και Σαγουδάτοι, γείτονες με το έθνος των Σκυθών που κατοικούν μέχρι τη Θεσσαλονίκη, ότι στη Λιταία Πύλη υπάρχουν Σκλαβήνοι, οι οποίοι είναι σύμμαχοι με τους Στρυμονίτες.

69. Σουΐδα ή Σούδας Λεξικό (10ος αι.): Γράφει ότι ο Άβαρις είναι Σκύθις, ότι τους Αβάρις τους εξαφάνισαν κατά κράτος οι Βούλγαροι, ότι ο Ανάχαρσις είναι αδελφός του βασιλιά των Σκυθων Καδουΐα, ότι οι Μασσαγέτες είναι Ούννοι, ότι οι Βούλγαροι υιοθέτησαν την ενδυμασία των Αβάρων, ότι «Δάκες. οι νυν Πατζινακίται λεγόμενοι», ότι ο Ζάμολξις είναι Σκύθης και τιμάται από τους Γέτες ως θεός, ότι «Σκλαβηνόν. έθνος το πέραν του Ίστρου», ότι Σκύθαινα κατά τον Αριστοφάνη είναι η υπηρέτρια, ότι στους Σκύθες ανήκουν και οι Έρουλοι, οι Πευκέστες και οι Γότθοι, ότι ορισμένοι Σκύθες ονομάστηκαν Πάρθοι και έχουν γλώσσα, στολή και νόμους των Σκυθών, και ότι οι Υπερβόρειοι είναι έθνος «αρκτιώτερον, και ενδότερον των Σκυθών».

70. Ιωσήφ Γενέσιος (10ος αι.): Γράφει ότι «Βλαχέρναις. Από τινος αρχηγού Σκύθου Βλαχέρνου αναιρεθέντος εκείσε πεφήμισται», ότι οι Βούλγαροι είχαν αρχηγό από το γένος των Αβάρων, ότι η Ιταλία ονομάζεται και Λογγιβαρδία «από τινος Λογγιβάρδου του πρώτως κατασχόντος την χώραν, εφ’ ότω και μέγα εξήνθιστο γένειον·

    

    λόγγη γαρ παρά τοις Λογγιβάρδοις το μέγα, βάρβα δε το γένειον» [βλαχιστί: λούγκου = μακρύ, μεγάλο, μπάρμπα = γένι, γένια[, ότι σε «Πάλη ενός μεγαλοσώματου Βούλγαρου Σκύθη με έναν Μακεδόνα, και νίκησε ο δεύτερος».

71. Χρονικόν της Μονεμβασίας (τέλη 10ου – αρχές 11ου αι.): Γράφει ότι: Α’, το 559 μ.Χ. το παράδοξο έθνος των Αβάρων είχε ίδια ενδυμασία με αυτή των Ούννων, ότι κατέλαβε επί Μαυρικίου τη Θεσσαλία, την Ελλάδα, την παλαιά Ήπειρο, την Αττική, την Πελοπόννησο και «εκβαλόντες τα ευγενή και ελληνικά έθνη και καταφθείραντες κατώκησαν αυτοί εν αυτῆ»· ότι αυτοί οι Άβαροι έμειναν για 218 χρόνια στην Πελοπόννησο, και ότι αυτό το έθνος των Σθλαβίνων, που εξεδίωξε κατοίκους πολλών περιοχών και πόλεων και στη συνέχεια κατέφυγε στα ανατολικά ορεινά μέρη, από Κόρινθο μέχρι Λακεδαιμονία· ότι Β’, οι Άβαροι είναι γένος Ουννικό και Βουλγαρικό και ότι επί Μαυρικίου κατέλαβαν την Πελοπόννησο οι Σθλαβίνοι· ότι Γ’, οι Άβαρε είναι «έθνος Ουνικόν και Βουλγάριον», ότι επί Μαυρικίου κατέλαβαν την Πελοπόννησο και Σθλαβιάνοι εγκαταστάθηκαν σε πολλές περιοχές και στη Μάνη κ.λπ.

72. Ανωνύμου Θαύματα Αγίου Δημητρίου [Βιβλίον Γ’] (10ος – 11ος αι.): Γράφει ότι ο Άγιος Δημήτριος, καβάλα σε λευκό άλογο, φόνευσε με κοντάρι τον Βούλγαρο Ραδομίρ, το 1015, πολιορκητή της Θεσσαλονίκης, ενώ ο ίδιος άγιος επανειλημμένα έσωσε την πόλη από τις επιδρομές των Σκυθών.

73. Νικών ο «Μετανοείτε» (τέλη 10ου αι.): Γράφει για Τελχίνες, Αθρικούς, Μιληγγούς, Μυρμιδόνες, που κατέλαβαν την Πελοπόννησο. – [Τους Μιληγγούς εκλαμβάνουν οι σύγχρονοι για… Σλάβους, και ας αναφέρονται ως Μυρμιδόνες!]

74. Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσης (τέλη 10ου αι.): Γράφει για «Γήπαιδες: οι λεγόμενοι Λογγίβαρδοι· οιονεί, Γετίπαιδες, οι Γετών παίδες», ότι «Οι δε Ούγγροι ούτοι ελέγοντο το παλαιόν Γήπαιδες», ότι οι «Γήπαιδες, έθνος οι και Ερεχθιείς ονομάζονται· φασί δε τούτους από τους Γίγαντας».

75. Κεκαυμένος (10ος – 11ος αι.): Γράφει ότι οι Βούλγαροι πολιορκούσαν την Θεσσαλονίκη, ότι συγκρούονταν με Πατζινάκους, ότι οι Βλάχοι είχαν αρχηγό τους τον Σθλαβωτά Καρμαλάκη, ότι οι Βλάχοι της Θεσσαλίας είναι άπιστο γένος, κατάγονται από Δάκες και Βέσους, του Δεκαβάλου, πολεμήθηκαν από τους βασιλείς των Ρωμαίων, και ενώ πριν κατοικούσαν στη συμβολή των ποταμών Σάβα και Ίστρου, μετά βρέθηκαν διεσπαρμένοι σε Μακεδονία, Ήπειρο και Ελλάδα, και ότι είναι ψεύτες και υποκριτές, και συγκρούονται πολεμικά με τους Βούλγαρους.

76. Λέων ο Γραμματικός (έζησε αρχές 11ου αι.): Γράφει ότι οι Γότθοι διακρίνονται σε τέσσερα έθνη: Γότθοι, Υπογότθοι, Γήπεδες και Ουάνδιλοι [= Βάνδαλοι], από τους οποίους οι Άβαρις πέρασαν στη χώρα των Ρωμαίων· ότι επί Μαυρικίου έγινε πόλεμος Ρωμαίων κατά Σκυθών και Αβάρων, ότι επί Ιουστινιανού Β’ του Ρινότμητου λύθηκε η ειρήνη με τους με τους άρτι αφιχθέντες Βούλγαρους και ότι ο ίδιος βασιλιάς είχε επιστρατευμένους Σκλάβους στο στράτευμα, ότι «Αι Βλαχέρναι από τινος Σκύθου καλουμένου αναιρεθέντος εκεί προσηγορεύθη», ότι η Ειρήνη απέστειλε τον Σταυράκιο κατά των Σκλαβηνών εθνών, ότι ο Κρούμος μετακίνησε 12.000 Μακεδόνες από την Αδριανούπολη σε περιοχές του Δούναβη, ότι το 893-901 πατριάρχευσε ο Αντώνιος Καυλέα [ή Βλαχέας], ότι από το έθνος των Σκλαβίνων κατάγονταν οι πατρίκιοι Γαβριλόπουλος και Βασιλίτζης, στα χρόνια του πατριάρχη Νικόλαου του Μυστικού (852-925, πατρ. 901-925).

77. Μιχαήλ Ψελλός (1018-1096/97): Γράφει ότι στον Ταύρο ή Ταυρίδα υπάρχουν Ιταλοί και Σκύθες, γνωστοί ως Ταυροσκύθες, ότι «τους πριν Νομάδας κεκλημένους Σκύθας, έπειτα δε Βουλγάρους ωνομασμένους», ενώ στο Ίστρο υπάρχουν και Μυσοί οι οποίοι συγκρούονται πολεμικά με τους Γέτες.

78. Πατριάρχης Νικόλαος Γ’ Κυρδινιάτης ή Γραμματικός (πατρ. 1084-111): Γράφει για Αβάρους που, από το 589, «επί διακοσίοις δεκαοκτώ χρόνοις όλοις κατασχόντων την Πελοπόννησον, και της Ρωμαϊκής αρχής αποτεμομένων, ως μηδέ πόδα βαλείν όλως δύνασθαι εν αυτή Ρωμαίον άνδρα».

79. Ιωάννης Σκυλίτζης (τέλη 11ου αι.): Γράφει ότι «Βλάχοι οδίτες», εις «τας λεγομένας Καλάς δρυς», σκότωσαν με λίθο τον Μωυσή, έναν από τους «ηγέτες των Βουλγάρων» αδελφούς Κομητόπουλους [για τους οποίους έχουν εκφραστεί και αντιρρήσεις αν ήταν όντως Βούλγαροι], ότι Βούλγαροι κατέδραμον σε Θράκη, Μακεδονία (και Θεσσαλονίκη), Θεσσαλία, Ελλάδα και Πελοπόννησο, ότι οι Βούλγαροι μετώκισαν πολλούς έποικους από Λάρισα στα ενδότερα της Βουλγαρίας, ότι μετήγαγαν το λείψανο του Αγίου Αχιλλείου, ότι επί Σαμουήλ από τα όρη της Αιτωλίας βρέθηκαν στον Σπερχειό από όπου διώχτηκαν από τον Νικηφόρο Ουρανό και επέστρεψαν στη Βουλγαρία από τα όρη της Πίνδου·

    

    ότι οι Βλάχοι της Θεσσαλίας εξηγέρθησαν υπό τον Νικολιτζά –συνεργαζόμενοι με τους Βούλγαρους– κατά των Ρωμαίων, ότι οι Πατζινάκοι διάβηκαν τον Ίστρο και ληΐζονταν τη Μυσία μέχρι τη Θεσσαλονίκη· ότι οι Πατζινάκοι είναι έθνος Σκυθών, ότι οι Βάραγγοι είναι έθνος Κελτικό.

80. Μιχαήλ Ατταλειάτης (1021-1080): Γράφοι ότι οι Βούλγαροι ονομάζονται Μυσοί, ότι οι Σκύθες ονομάζονται Πατζινάκοι, ότι οι Σκύθες κατατρέχουν όλη τη Μακεδονία, ότι προστρέχουν να τεθούν υπό τον άρχοντα των Μυρμιδόνων,

81. Νικηφόρος Βρυέννιος (1062-1137): Γράφει ότι οι Σκύθες κατατρέχουν τη Θράκη και τη Μακεδονία, ότι οι Σθλαβίνοι υπετάχθησαν στους Ρωμαίους, ότι οι Βούλγαροι εληΐζοντο τη γη των Ρωμαίων· ότι «πλήθος Σκυθών διαβάν τον Αίμον και τα κατά την Χερρόνησον κατατρέχον χωρία και ληϊζόμενον», και ότι «το Σκυθικόν γένος εξωπλίζετο ώστε τα Βουλγάρων ληΐσασθαι όρια».

82. Άννα Κομνηνή (γ. 1083 – θ. μετά το 1148/49 ή 1153/54): Γράφει ότι πλησίον της Λάρισσας υπάρχει χωριό «Βλαχικόν» ονόματι Εζεβάν, ότι Περισθλάβα είναι πόλη «ελληνίζουσα» στον Ίστρο, ότι Μόκρος ονομάζεται ο βασιλιάς των Βουλγάρων, ότι οι Σκύθες κινούνται με «ἁρμαμάξαις καὶ γυναιξὶ καὶ παισὶν ἐρχόμενο», ότι υπάρχουν Ούννοι που ονομάζονται Ούζοι, ότι απειροπληθείς Σκύθες εληΐζοντο χώρες της Ρωμανίας, ότι «ὁπόσοι τε ἐκ Βουλγάρων καὶ ὁπόσοι τὸν νομάδα βίον εἵλοντο (Βλάχους τούτους ἡ κοινὴ καλεῖν οἶδε διάλεκτος) καὶ τοὺς ἄλλοθεν ἐξ ἁπασῶν τῶν χωρῶν ἐρχομένους ἱππέας τε καὶ πεζούς», ότι οι Σκύθες είναι με του Κομάνους «ομόγλωττοι», ότι ο βασιλιάς των Βουλγάρων Ροδομηρός ήταν εκ μητρός Ρωμαίος (»Βυζαντινός») συγγενής της μητέρας της Άννας Κομνηνής, ότι Πουδίλος ονομάζεται ο αρχηγός των Βλάχων, ότι Κομάνοι και Δάκες κατέρχονται από τον Ίστρο και επιτίθενται στην αυτοκρατορία·

    

    – [Στην έκδοση της Αλεξιάδας, του 1610, υπάρχει η διατύπωση: «εκ τε βουργάρων και βραχών: μετά των σκυθών συνήψε πόλεμον», και είναι μία και μόνη μνεία σε βουργάρους και βράχους, με τον δεύτερο δε όρο εννοεί η Α. Κ. τους Βλάχους! – Φαίνεται πως ταυτίζει Βουλγάρους και Βλάχους και λέει ότι οι Βλάχοι είναι νομάδες προερχόμενοι από Βουλγάρους,! Γι’ αυτό και απαιτείται μέγιστη προσοχή σε ένα χωρίο που έχει τα μέγιστα στρεβλωθει…]

83. Γεώργιος Κεδρηνός (11ος – 12ος αι.): Γράφει ότι ο Μέγας Κων/νος είναι Δάκας, ότι «εξήλθον οι Γότθοι εις την Ρωμαίων γην και ηρήμωσαν πολλάς επαρχίας, Σκυθίαν Μυσίαν Θράκην Μακεδονίαν Αχαΐαν και πάσαν την Ελλάδα, υπέρ τας είκοσιν επαρχίας», ότι επί αυτοκράτορα Αναστασίου, το 501-502, «οι Βούλγαροι τω Ιλλυρικώ και τη Θράκη επιτρέχουσι», ότι ο Ιουστίνος «Ιλλυριός τω γένει· οι δε Θράκα τούτον λέγουσιν είναι», ότι το έτος 538/9 «εξήλθον οι Βούλγαροι εις Μυσίαν και ηφάνισαν τας χώρας, και τους στρατιώτας αυτών απέκτειναν»· ότι το 548 «επανέστησαν οι Ούννοι οι και Σθλαβίνοι τη Θράκη, και ηχμαλώτευσαν και εφόνευσαν», ότι το 573 «ήλθον οι Άβαρες εις τον Δάνουβιν, και ενίκησαν τους Ρωμαίους», ότι το 593, επί Μαυρικίου, «ο Πρίσκος μεγάλως επί τοις Σθλαβίνοις ηνδραγάθησε και φόνον πολύν των βαρβάρων ειργάσατο», ότι το 594 «του Πρίσκου πάλιν Ίστρον καταλαβόντος και τα Σθλαβίνων έθνη πραιδεύσαντος και πολλήν αιχμαλωσίαν τω βασιλεί πέμψαντος», ότι το 596, «Πέτρος ο στρατηγός τους Σθλαβίνους επιφερομένους Ρωμαϊκήν αιχμαλωσίαν τρέπει, και οι βάρβαροι την αιχμαλωσίαν αποσφάξαντες έφυγον»· ότι το 597, «Πέτρος κακώς υπό Σθλαβίνων το στράτευμα αφανίσας διαδέχεται υπό του βασιλέως, και πάλιν Πρίσκος στρατηγός Θράκης αποστέλλεται», ότι το 619 «εστράτευσαν οι Άβαρες κατά της Θράκης» και «…κατά της Κωνσταντινουπόλεως έπεμψεν, όπως τοις εκ Δύσεως Ούννοις, ους και Άβαρας καλούσι, μετά και Σθλαβίνων και Γηπέδων συμφωνήσας κατά της πόλεως χωρήσωσι και ταύτην πολιορκήσωσι», ότι το 678, επί της βασιλείας (668-685) του Κωνσταντίνου Δ΄ Πωγωνάτου (652-685) «οι Βούλγαροι επήλθον τη Θράκη, και του βασιλέως κατ’ αυτών στρατεύσαντος ηττώνται Ρωμαίοι και πολλοί πίπτουσι», ότι το 679 «το των Βουλγάρων έθνος διαπεράσαι τον Δάνουβιν, και αποχωρισθέν των ομοφύλων αυτού, εσκήνωσεν εν Βάρναις εν τισι οχμαίς και όρεσι. […] και έκτοτε διαπεράσαντες πάντες και θρασυνθέντες και εμπλατυνθέντες την Ρωμαϊκήν χώραν ηχμαλώτιζον. Όθεν και αναγκασθείς ο βασιλεύς ειρήνευσε μετ’ αυτών, ως λέλεκται»· ότι ο Ιουστινιανός Β΄ ο Ρινότμητος (668-711, βασ. 685-695 και 705-711) το 688 «επεστράτευσεν κατά Σθλαβίνων και Βουλγάρων. Και τους μεν Βουλγάρους προσηπαντικότας ώθησε, μέχρι δε Θεσσαλονίκης εκδραμών πολλά πλήθη των Σθλαβίνων τα μεν προσρυέντα τα δε πολέμω παρέλαβε και εις τα του Οψικίου κατώκισε μέρη»· ότι το 691 «Ιουστινιανός επελέξατο εκ των μετοικισθέντων υπ’ αυτού Σθλαβίνων και εστράτευσε χιλιάδας λ΄, ους επωνόμασε λαόν περιούσιον», ότι η αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία (780-802) αποστέλλει Σταυράκιον πατρίκιον και λογοθέτην κατά των Σθλαβίνων [του Ακάμηρου στη Βελζητία]»· «και κατελθών εν Πελοποννήσω και πολλήν αιχμαλωσίαν και λάφυρα λαβών ήγαγε τη βασιλίδι»· ότι οι Ρως (Ρώσοι), είναι έθνος «Σκυθικόν περί τον αρκτώον Ταύρον κατωκημένον, ανήμερόν τε και άγριον», ότι επί Κρούμου έγινε εκχριστιανισμός των Βουλγάρων· ότι επί Νικηφόρου Φωκά (912-969, βασ. 963-969) «Και το των Βουλγάρων δε γένος αρτιπαγές ον προς θεοσέβειαν μοναχών αποστολή ευλαβών και ιερέων αρετή κεκοσμημένων εβεβαίωσε προς την πίστιν»· ότι το 914 οι Πατζινάκοι υπό τον πατρίκιο Ιωάννη Βογά «τον Ίστρον περαιώσασθαι και Βουλγάρεις πολεμείν»· ότι «ο άρχων Βουλγαρίας Συμεών πανστρατί κατά της Κωνσταντινουπόλεως εκστρατεύει, και ληΐζεται μεν Μακεδονίαν, εμπιπρά δε τα επί Θράκης χωρία, και πάντα καταστρέφει τα εν ποσί. … ο Συμεών εν Βουλγαρία τέθνηκε νόσω κατακαρδίω αλούς»· ότι κατόπιν ο Συμεών των Βουλγάρων «ου μόνον Θράκην και Μακεδονίαν και τα τη Θεσσαλονίκη πρόσχωρα, αλλά και Θετταλίαν και Ελλάδα και Πελοπόννησον· και πολλά φρούρια παρεστήσατο, ων ην το κορυφαίον η Λάρισσα, ης τους εποίκους μετώκισεν εις τα της Βουλγαρίας ενδότερα πανεστίους, και τοις καταλόγοις των εαυτού κατατάξας στρατιωτών συμμάχοις εχρήτο κατά Ρωμαίων.

    

    Μετήγαγε δε και το λείψανον του αγίου Αχιλλείου, επισκόπου Λαρίσσης»· ο Νικηφόρος Ουρανός, στρατηγός του Βασιλείου Β΄ Βουλγαροκτόνου, το 997, έδιωξε τους Βουλγάρους από Πελοπόννησο, Αττική, Βοιωτία, Φθιώτιδα, Θεσσαλία, και «επλήγη δε και αυτός ο Σαμουήλ [Σαμουήλ Β΄, τσάρος Α΄ Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας 997-1014] και ο τούτου υιός Ρωμανός βαθείαις πληγαίς. Και εάλωσαν αν, ει μη τοις νεκροίς συμμίξαντες εαυτούς έκειντο ως τεθνεώτες, και νυκτός επιγενομένης έλαθον διαδράντες εις τα όρη των Αιτωλών, κακείθεν διά των κορυφών των τοιούτων ορέων διελθόντες τον Πίνδον διεσώθησαν εν Βουλγαρία. Ο δε μάγιστρος τους αιχμαλώτους Ρωμαίους ελευθερώσας, σκυλεύσας δε και τους πεσόντας Βουλγάρους, διαρπάσας δε και το των πολεμίων στρατόπεδον, και πλούτον ότι πλείστον περιβαλόμενος, συν τη στρατιά επανέζευξεν εις Θεσσαλονίκην.» – «Ο δε τα Σέρβια φυλάττων Νικόλαος, ον Νικολιτζάν υποκοριζόμενοι διά το βραχύ της ηλικίας εκάλουν […[ και τον Νικολιτζάν, ο και πατρικιότητι ετίμησεν. Αλλ’ αβεβαίου γνώμης ούτος τυχών, εκείθεν αποδράς, έλαθεν ανασωθείς προς τον Σαμουήλ, και μετ’ αυτού ελθών επολιόρκει τα Σέρβια. […] Αλλ’ ουκ εις τέλος διέδρα ο άπιστος· λόχω γαρ τινι Ρωμαϊκού περιπεσών συνελήφθη, και προς τον βασιλέα δέσμιος αχθείς εις φυλακήν ενεβλήθη εν Κωνσταντινουπόλει πεμφθείς. Ο δε βασιλεύς ελθών εις Θετταλίαν τα εν αυτή φρούρια ήδη παρά του Σαμουήλ κατασκαφέντα ανωρθώσατο, και τα παρά των Βουλγάρων κατεχόμενα εκπολιορκήσας τους μεν Βουλγάρους εις τον λεγόμενον μετώκισε Βολερόν, φρουράν δε εν πάσι καταλιπών αξιόμαχον επανήλθεν εις τα λεγόμενα Βοδηνά· …» – «Το έθνος των Πατζινάκων Σκυθικόν υπάρχον, από των λεγομένων βασιλείων Σκυθών, μέγα τε εστι και πολυάνθρωπον, προς ο ουδέ έν αυτό καθ’ εαυτό Σκυθικόν γένος αντιστήναι δύναται. Διήρηται δε εις τρισκαίδεκα γενεάς, αίτινες καλούνται μεν πάσαι τω κοινώ ονόματι, έχουσι δε εκάστη και ίδιον από αυτής προγόνου και αρχηγού την προσηγορίαν κληρωσαμένη. Νέμονται δε τας πέραν Ίστρου από Βορυσθένους ποταμού και μέχρι Παννονίας ηπλωμένας πεδιάδας, νομάδες τε όντες και τον σκηνίτην διά παντός ασπαζόμενοι βίον. Τούτου του γένους αρχηγός ην τω τότε Τυράχ ο του Κιλτέρ υιός, ευγενείας ήκων ες το ακρότατον, αμβλύς δε άλλως και την ησυχίαν φιλών.» – «Το των Ούζων έθνος (γένος δε και ούτοι Σκυθικόν και των Πατζινάκων ευγενέστερόν τε και πολυπληθέστερον) παγγενεί μετά της οικείας αποσκευής τον Ίστρον περαιωθέν ξύλοις μακροίς και λέμβοις αυτοπρέμνοις και βύρσαις, τους διακωλύοντας την αυτών περαίωσιν στρατιώτας, Βουλγάρους τε φημι και Ρωμαίους και λοιπούς […]» – «το των Σέρβων έθνος, ους δη και Χροβάτας καλούσι, την Βουλγαρίαν εξήλθε καταδουλωσόμενον.»

84. Χρονογράφος (ρώσος) Νεστορας (γ. 1027 ή 1034 ή 1056 (;) – θ. 1114, Χρονικό 1113): Γράφει ότι οι Σλάβοι εμφανίστηκαν στον Δούναβη το έτος 859/860, οι δε Βούλγαροι βρίσκονταν ήδη στην Ελληνική Χερσόνησο από το 680 (με τον Ασπαρούχ), και το έτος 880 ήταν όλοι τους ήδη βαπτισμένοι! – Επί Ηρακλείου [575-641, βασ. 610-641] «εμφανίστηκαν οι Άβαροι, που κινήθηκαν εναντίον του και σχεδόν έφτασαν στο σημείο να τον συλλάβουν και να τον φυλακίσουν. Τούτοι οι Άβαροι πολεμούσαν κατά των Σλάβων, υπέταξαν δε τους Dulebi, που ήταν Σλάβοι, και βίασαν τις γυναίκες των Dulebi».

85. Ιωάννης Ζωναράς (1074-1130): Γράφει ότι Δάκες είναι οι Πατζινάκαι, ότι «Ζαλμώδης: ο σθλάβος», ότι «Ίστρος: ο ποταμός· ο παρ’ Εβραίοις Φεισσών … παρ’ Έλλησι δε Δανούβιος», ότι «Μακεδανόν: υψηλόν». ότι «Ούννοι: οι Ούγγροι», ότι «Παίονες: γένος Λατίνον ή έθνος θρακικόν· οι δε Μακεδόνας. Τινές δε τους νυν καλουμένους Παννονίους· Παννόνιοι δε οι Βούλγαροι»· ότι «Λατίνους μεν τους επιχωριάζοντας, Γραικούς δε τους ελληνίζοντας εκάλουν, από Λατίνου< και Γραικού των αδελφών», ότι «Ρώμη: από Ρώμου και Ρωμύλου, των Αινείου παίδων», ότι – «Σκλαβινία/ Σκλαβηνία: η Βουλγαρία»· ότι «Και ο Κράσσος ο Μάρκος [Μάρκος Λικίνιος Κράσος: 115-53 π.Χ.] κατά τούτους τους χρόνους εις την Μακεδονίαν και εις την Θράκην και εις την Ελλάδα πεμφθείς πολλοίς επολέμησαν έθνεσι, και τα μεν Μυσοί τε και Γέται εκέκληντο, πάσαν την μεταξύ του τε Αίμου και του Ίστρου ούσαν νεμόμενοι, προϊόντος δε του χρόνου τινές αυτών και άλλοις ονόμασιν επεκλήθησαν. Και μετά ταύτα πάνθ’ όσα ο ποταμός Σαύος εις τον Ίστρον εμβάλλων υπέρ της Δαλματίας και της Μακεδονίας της τε Θράκης από Παννονίας αφορίζει, εις το της Μυσίας προκεχώρηκεν όνομα. Και εν αυτοίς άλλα τε πολλά εισιν έθνη και οι Τριβαλλοί προσαγορευθέντες οι τε κεκλημένοι Δαρδάνιοι»· ότι ο Δεκέβαλος είναι βασιλιάς στους Δάκας ή Δακούς, στα χρόνια του Τραϊανού, ότι «Και Σκύθαι δε εις την Ιταλίαν εισέβαλον, πλήθος όντες σχεδόν υπερβαίνον και αριθμόν, και Μακεδονίαν και Θεσσαλίαν και Ελλάδα κατέδραμον», ότι η χώρα των Γετών ονομάστηκε Δακία, ότι ο Λικίνιος είναι Δάκας στο γένος, ο Διοκλητιανός Δαλμάτης· ότι Σαρμάτες και Γότθοι εληΐζοντο τη Θράκη, ότι οι Σκύθες κατάτρεχαν τη Θράκη και τη Μακεδονία, ότι στα χρόνια του Αναστασίου (496-498) ιστορείται η εμφάνιση του έθνους των Βουλγάρων στην Ιλλυρία και στη Θράκη· ότι οι Μυσοί λέγονται Βούλγαροι στα χρόνια του Ιουστίνου Β’ (565-578)· ότι επί Μαυρικίου (582-602) έθνη Σκλαβηνικά εληΐζοντο τη Θράκη έως την ΚΠολη, όπως και οι Άβαροι, από τους οποίους πέθανε μέγα πλήθος από λοιμική· ότι «την Ευρώπην οι Άβαροι και οι Σκύθαι ηρήμωσαν. Διό και ηπόρει ο βασιλεύς Ηράκλειος [~575-641, βασ. 610-641] ό,τι και δράσει … Το δε των Βουλγάρων έθνος εις τας Ρωμαϊκάς χώρας τας πέραν του Ίστρου γενόμενον ταύταις ακρατώς ελυμαίνετο»· ότι «Πατζινάκοι Μογλενίται καλούμενοι». [Όλες οι πληροφορίες του Ιωάννη Ζωναρά. Πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν.]

86. Ευστάθιος (επίσκοπος) Θεσσαλονίκης (1110-1198): Γράφει για επιδρομές Σκυθών που έφταναν έως τη Μελαντιάδα, χωριό 20 χλμ. απέχον από την ΚΠολη, για εφόδους Βουλγάρων και Βλάχων στη γη των Ρωμαίων, ότι οι Σκύθες είναι «άγριον φύλον», ότι οι Κέλτες ή Κελτοί συγκρούονται στη γη της Ρωμανίας, ότι η Ταυρική είναι γη των Σκυθών· ότι βόρεια του Ίστρου κατοικούν Γερμανοί, Σαρμάτες, Γέτες, Βαστάρνες, Δάκες, Αλανοί, Ταύριοι και Ρώσοι, και Μελάγχλαινοι, Ιππημολγοί, Νευροί, Ιππόποδες ή Χάζαροι, Γελωνοί και Αγάθυρσοι· ότι στα νότια του Ίστρου «Γέρραι, και Φρίκια ερυμνά άστεα, και Παννόνιοι οι κατά τινας Βούλγαροι, και Μυσοί Θρακών βορειότεροι, και Θράκες αυτοί απείρονα γαίαν έχοντες», ότι «Ηρόδοτος δε ου μόνον Γελωνόν και Αγάθυρσον υιούς Ηρακλέος λέγει, αλλά και Σκύθην νεώτατον και γενναιότατον, ους εγέννησε Ηρακλής ελθών εις την των Σκυθών γην […] Τους δε Γελωνούς Έλληνας το αρχαίον είναι φησί γης εργάτας», «Ότι μετά Τυρρηνούς και Πελασγούς το των αγαυών Λατίνων μέρμερον έθνος […] Και σημείωσαι ότι κατά τον Διονύσιον ιδίως Λατίνοι οι μετά τους Τυρρηνούς και τους Πελασγούς ελέγοντο, εν οις και οι περί την Ρώμην».

87. Νικόλαος Καλικλής (τέλη 11ου – αρχές 12ου αι.): Γράφει ότι οι Πατζινάκαι είναι Σκύθες, ότι οι αμαξόβιοι Σκύθες είναι «Ιταλών γαύρον γένος».

88. Ιωάννης Τζέτζης (1110-1180 ή 1185): Γράφει ότι ο Αχιλλές στην Τροία «Ούννων Βουλγάρων στράτευμα και Μυρμιδόνων άγων», ότι ο Εχέπωλος ο Σικυώνιος [«Γιος του Αγχίση από τη Σικυώνα, πρώτος εξάδελφος του Πέλοπα, είχε χαρίσει δύο γρήγορα πουλάρια, την Αίθη και τον Πόδαργο, στον Μενέλαο και τον Αγαμέμνονα προκειμένου να μη συμμετάσχει στον Τρωικό Πόλεμο, και με αυτά τα άλογα έλαβε μέρος ο Μενέλαος στην αρματοδρομία που οργανώθηκε στη μνήμη του νεκρού Πατρόκλου (Ψ 294-299)] ήταν Βλάχος, καθότι «Σικυών εστίν η χώρα των Ελλαδικών Βλάχων», και «των Σικυωνίων, των νυνί λεγομένων Ελλαδικών. Sed in nomine Βλάχων haereo»·

    

    ότι ο Ανάχαρσης είναι Σκύθης, ότι ο ρήτορας Δημοσθένης είναι Σκύθης, ότι Παίονες είναι οι Βούλγαροι, ότι οι Κιμμέριοι είναι Σκύθες του Ταύρου ή ότι οι Κιμμέριοι είναι έθνος Ιταλικό, ότι οι Σαυρομάτες είναι Σκύθες, ότι Σκύθες είναι και οι Αβασγοί, οι Αλανοί, οι Σάκαι, οι Δάκαι, οι Ρώσοι, ότι Μυσοί είναι και οι εν Ολύμπω κατοικούντες, ότι οι Αμαζόνες, οι Σαυρομάτισσες και οι Σακίδες και οι Μασσαγέτιδες είναι όλες τους Σκυθίδες ή Σκύθισσες, ότι ο Ανάχαρσις ως επαΐων λέγει πως «πάντες Έλληνες σκυθίζουσι», ότι «όσοι της Ελλάδος φωνής επαΐειν ου δύνανται, Ατθίς και Δωρίς Αιολίς και Ιάς, βάρβαροι είναι δοκούσι».

89. Ρήτορας Μιχαήλ Θεσσαλονίκης (έργο του του 1147): Γράφει ότι οι Δάκες και οι Γήπαιδες είναι δύο ξεχωριστά συγγενικά έθνη, ότι οι Γήπαιδες είναι πολύγλωσσοι, ότι οι Σθλαβίνοι είναι πολλοί, όπως και οι Παννόνιοι.

90. Νείλος Δοξαπατρής (12ος αι.): Γράφει ότι το 1143 «Κατείχεν […] άπειρος πληθύς άχρι Ραβέννης, Λαγγοβάρδων, και Θεσσαλονίκης, Σκλάβων, και Αβάρων, και Σκυθών έως Δανουβίου ποταμού…», ότι «η Βουλγαρία, μη ούσα εξαρχής Βουλγαρία· ύστερον δε διά το αυτήν υπό των Βουλγάρων κυριευθήναι λέγεται Βουλγαρία».

91. Θεόδωρος Πρόδρομος (~1110-~1165/70): Γράφει για σθλαβοπούλα = υπηρέτρια, δούλα, και για βλάχικο τυρί.

92. Ιωάννης Κίνναμος (1143 ή 1144-1185 ή 1203): Γράφει ότι ένας ηγεμόνας των Ταυροσκυθών ονομάζεται Βλαδισθλάβος, ότι οι Ούγγροι είναι Ούννοι, ότι «Λέοντα δε τινα Βατάτζην [το έτος 1166] επίκλησιν ετέρωθεν στράτευμα επαγόμενον άλλο τε συχνόν και δη και Βλάχων πολύν όμιλον [Valachorum igenti multitudine], οι των εξ Ιταλίας άποικοι [Italorum coloni] πάλαι είναι λέγονται, εκ των προς τω Ευξείνω καλουμένω πόντω χωρίων, εμβαλείν εκέλευεν εις την Ουννικήν».

93. Νικήτας Χωνιάτης (1155-~1216): Γράφει ότι οι Σέρβοι ανήκουν στο έθνος των Τριβαλλών, ότι οι Ακαρνάνες και οι Αιτωλοί ονομάζονται Αρτινοί, ότι Παίονες ονομάζονται οι Ούγγροι ή Ούννοι, ότι οι Ρώσοι είναι οι Υπερβόρειοι Σκύθες, ότι οι Βλάχοι είναι κυνηγοί, ότι Ταυροσκύθες είναι οι Κομάνοι, ότι οι κατά τον Αίμο βάρβαροι «οι Μυσοί πρότερον ωνομάζοντο, νυνί δε Βλάχοι κικλήσκονται», ότι οι Ασανίδες Βλάχοι είναι οι βασιλείς του Βλαχοβουλγαρικού βασιλείου, ότι «οι Βλάχοι ληιζόμενοι μετά Κομάνων και δηούντες την υπό Ρωμαίους επήεσαν συνεχώς», ότι Βλάχοι και Σκύθες επιτίθενται σε χώρες της Ρωμανίας, ότι «του Ασάν αφεθήναι, δι’ ομοφωνίας ως ίδρις της των Βλάχων φωνής», ότι ο Βλάχος Χρύσος ηγείτο Σκυθών και Βλάχων, «τα προς το ζην ενθέμενος άφθονα, ποίμνιά τε και βουκόλια κατ’ αγέλας ταις ακρωνυχίαις ανείς νέμεσθαι», και ότι «Τεμπών των Θετταλικών, των πεδιάδων επιλαμβάνονται, παρακινούσι την Ελλάδα, παλίμβολον τιθέασι την του Πέλοπος» και «τας των Θρακών και Μακεδόνων πόλεις διαφιστώσι, συναιρομένων σφίσι των Βλάχω», και ότι «Ρωμαίων μεν και Βλάχων μετά μοίρας Σκυθικής περιιόντων, των δ’ άλλων ες την Αδριανού συνδραμόντων ως εις σώζον κρησφύγετον», και ότι «εξ Ελλάδος και της νήσου του Πέλοπος εισεπράττοντο. Επί δε τούτοις και άλλος τις τα Θετταλίας κατέχων μετέωρα, α νυν μεγάλη Βλαχία κικλήσκεται, τοπάρχης ην των εκεί».

94. Γεώργιος Ακροπολίτης (1217-1282): Γράφει ότι «έχοντες γαρ οι Βούλγαροι το Σκυθικόν σύμμαχον πολλά εποίουν τη Ρωμαίων δεινά», ότι «του της Ροδόπης όρους, όπερ και Αχριδώς ωνόμασται, και των εν τούτω άστεων και του Μελενίκου· τούτων γαρ ήρχεν ο Σθλάβος, προσγενής ων του βασιλέως Ασάν και δεσπότης τετιμημένος από του βασιλέως Κωνσταντινουπόλεως Ερρή, ου και την θυγατέρα εκ παλλακής αυτώ γεγεννημένην ηγάγετο εις γυναίκα», ότι οι Ασανίδες ελήϊζον τη γη των Ρωμαίων μέχρι και την «μεγάλην Βλαχίαν», στην οποία ανήκουν και η Δημητριάδος χώρα, η Λάρισα, τα Φάρσαλα, ο Πλαταμώνας κ.λπ.

95. Θεόδωρος Σκουταριώτης (~1230-1305): Γράφει ότι Τριβαλλοί είναι οι Σέρβοι, ότι Ούννοι είναι οι Ούγγροι, ότι οι Ρώσοι είναι Υπερβόρειοι Σκύθες, ότι «τους κατά τον Αίμον βαρβάρους, οι Μυσοί μεν ωνομάζοντο πρότερον, Βλάχοι δε νυν και Βούλγαροι», ότι ο Ασάν είναι «ίδρις της των Βλάχων φωνής», ότι «Σκύθαι μετά Βλάχων τοις εν Θράκη επιόντες πολίσμασιν, εξ εφόδου αυτά έβλαπτον», ότι η Θεσσαλία είναι η Μεγάλη Βλαχία, ότι ο Χρύσος είναι ο ηγεμόνας των Βλάχων.

96. Ιωάννης Σταυράκιος (~1240+ – πριν το 1327): Γράφει ότι «Μετά δε ολίγον εκίνησαν πάλι έθνη πολλά κατά της Θεσσαλονίκης, τουτέστι Ρυγχίνοι, Στρυμόνιοι και Σαγουδάτιοι, έθνη του Παραδούναβι, Τάταροι και Σθλαβίνοι, θηριώδεις και βάρβαροι. Είχαν δε και αρχηγόν έναν ομότροπόν τους, Περβούνον το όνομα.» – «Και ως έφθασαν [ως την Θεσσαλονίκην], εμοιράσθησαν εις δύο μέρη, και οι μεν Στρυμόνιοι επίασαν το βορεινόν μέρος του κάστρου και του Βαρδαρίου, οι δε Ρυγχίνοι πάλιν και Σαγουδάτιοι το δυτικόν μέρος και την θάλασσαν»· ότι στη Θεσσαλονίκη κατοικούν Δάκες, ότι οι Σκλαβίνοι είναι «έθνος τούτο παρίστριον και αιμοχορές», ότι ο των Σκλαβίνων άρχων ονομάζεται Χάτζων, ότι στους τόπους της Ελλάδος «απροσδόκητα τω των Σκλαβίνων λόχω ενήδρευται», ότι οι Άβαροι είναι «έθνος Ουνικόν ομού και Βουλγαρικόν…», ότι «της των Θεσσαλονικέων άπαν βουλγαρικόν ομού και ρωμαϊκόν χειρωσάμενος, ισχυρώς ετυράννει στρατηγετών. Τω δε παις εξ οσφύος γεγένητο, όνομα τούτω Ροδομίρος…», ότι εθνών πανσπερμίαν είναι περί τη Θεσσαλονίκη· ότι «Ρυγχίνοι, Στρυμόνιοί τε και Σαγουδάτιοι, έθνη όμορα σκυθικά τε και σκλαβινίσια, θηριώδη και βάρβαρα· αρχηγός αυτοίς ανήρ τις ομότροπος, Περβούντος τούτω το όνομα»· ότι «Σκλαβίνοι, έθνος τούτο παρίστριον και αιμοχαρές, της λαμπράς ταυτησί πύλεως, ην γαρ παντοίοις μεν ούτοι μάλιστα τοις αγαθοίς επιβρίθουσα κάλλους δε ευ και πλούτου περιττώς έχουσα, ακηρυκτεί κατεστράτευσαν· η γαρ μαγνήτις των ευθηνουμένων αυτή αγαθών είλκε σίδηρον τον βαρβαρικόν και ο της φαιδρότητος ταύτης ήλεκτρος τα άχυρα των εθνών. Καιρός τον τροχόν του χρόνου διέτρεχε, καθ’ ον ειώθει τελείσθαι η φαιδρά τω μάρτυρι εορτή· ούτω γαρ γνώμης είχον οι βάρβαροι, ως επεί κατ’ αυτήν την εορτάσιμον του Μεγάλου νύκτα το πλήθος άπαν διανυκτερεύει πανηγυρίζον κατά πάσαν αυτοί την άδειαν ραδίως όσα και κύμα τη πόλει επιρρήσονται»· ότι «ίνα τον λόγον του θαύματος και αύθις επαναλάβοιμι, τρέπεται μεν το των Σκλαβίνων έθνος κατά κράτος τω μάρτυρι, λίαν ευαριθμήτους ανασωσάμενον· […] Επεί γαρ ο των Σκλαβίνων άρχων, Χάτζων όνομα τούτω, ηττηθείη ούτως τω μάρτυρι, ήτταν αξίαν δυνάμεως τηλικούτου στρατιώτου Θεού…», ότι «περίπου τους της Ελλάδος τόπους απροσδόκητα τω των Σκλαβίνων λόχω ενήδρευται», ότι «Τα δε κατά τους Άβαρας, Χαγάνος άρχων αυτοίς, έθνος τούτο Ουνικόν ομού και Βουλγαρικόν, ποίαν ουχ υπερβαίνει θαυμάτων υπερβολήν; Ορμά και τούτο το βάρβαρον κατά της κληρονομίας του Χριστιανομάρτυρος, πλήθος ότι μάλα πολύ, χιλιάδες περίπου φθάνοντας εκατόν, νέφος άντικρυς σκοτεινόν, τραφέν και παχυνθέν αχλύϊ θυμού και μανίας καπνώ. Και πρώτον μεν ακηρυκτεί αθρόον εμπεσόν πόλει, διά των κλιμάκων ένδον εισπηδάν ταύτης εφιλονείκησεν»· ότι «Εκράτει Βουλγάρων πρώην και ου πάνυ τι πρώην Σαμουήλ ο μέχρι του δεύρο τοις των Βουλγάρων περιπλανούμενος στόμασιν. Ούτος συν τοις άλλοις και το προς εσπέραν της των Θεσσαλονικέων άπαν βουλγαρικόν ομού και ρωμαϊκόν χειρωσάμενος, ισχυρώς ετυράννει στρατηγετών»· ότι «Άθροι δη μοι και πάλιν εθνών πανσπερμίαν την καθ’ ημών οργώσαν και αύθις επικουρίαν μαρτυρικήν· Ρυγχίνοι, Στρυμόνιοί τε και Σαγουδάτιοι, έθνη όμορα σκυθικά τε και σκλαβινίσια, θηριώδη και βάρβαρα· αρχηγός αυτοίς ανήρ τις ομότροπος, Περβούντος τούτω το όνομα.» – «Μετά δε ολίγον εκίνησαν έθνη πολλά κατά της Θεσσαλονίκης, τουτέστι Ρυγχίνοι, Στρυμόνιοι και Σαγουδάτιοι, έθνη του Παραδούναβι, Τάταροι και Σθλαβίνοι, θηριώδεις και βάρβαροι. Είχαν δε και αρχηγόν έναν ομότροπόν τους. Περβούνον το όνομα. Ετούτος ο Περβούνος είχεν αγάπην με τον Κωνσταντινουπόλεως βασιλέα Λέοντα τον μέγαν [Λέων Ε΄ ο Αρμένιος, βασ. 813-820], αλλά κρυφίως εμελέτα κακά κατά των Ρωμαίων, και εζήτει καιρόν να σηκώση πόλεμον. Λοιπόν έμαθεν ο βασιλεύς την επιβουλήν του, και έστειλε και τον επίασαν και τον εβάλαν εις την φυλακήν, και είπεν όλην την βουλήν οπού είχεν, ότι έκαμεν όρκον να μην παύση ποτέ να κουρσεύη τους Ρωμαίους και όσους ανθρώπους πιάση να τους θανατώνη ανηλεώς χωρίς καμμίαν λύπην. Και έτζι τον εφόνευσεν ο βασιλεύς. Tούτο ως το έμαθαν τα βάρβαρα εκείνα έθνη, έκαμαν βουλήν πονηράν και ώρμησαν κατά των Ρωμαίων κι ήλθον κουρσεύοντες τους τόπους, και την Θεσσαλονίκην. Και ως έφθασαν, εμοιράσθησαν εις δύο μέρη· και οι μεν Στρυμόνιοι επίασαν το βορεινόν μέρος του κάστρου και του Βαρδαρίου, οι δε Ρυγχίνοι πάλιν και Σαγουδάτιοι το δυτικόν μέρος και την θάλασσαν. Και ήτον πανταχού το κακόν, και κατά τον ειπόντα κακόν επάνω εις κακόν εγίνετο, διότι δύο σωστούς χρόνους εστέκονταν έξω του κάστρου οι βάρβαροι και επολεμούσαν.»

97. Γεώργιος Παχυμέρης (1242-1310): Γράφει ότι «τους γαρ το παλαιόν Έλληνας, ους Αχιλλεύς ήγε, Μεγαλοβλαχίτας καλών επεφέρετο»· ότι «Τω δε γε Γασμουλικώ, ους δε συμμίκτους η των Ιταλών είπειε γλώσσα (ήσαν γαρ εκ τε Ρωμαίων και Λατίνων γεγεννημένοι), προσανεπαύετο εκπέμπων επί νηών· ήσαν γαρ το μεν προμηθές εις πολέμους και συνετόν εκ Ρωμαίων, το δ’ ορμητικόν τε και αυθάδες εκ Λατίνων έχοντες»·

98. Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος (1256-1317): Γράφει ότι Γοτθικά έθνη πέραν του Ιστρου είναι: Γότθοι, Ουεσίγοτθοι, Γήπεδες και Ουάνδηλοι, «Άπαντες γαρ μια διαλέκτω και διαίτη κεχριμένοι»· ότι οι Γήπεδες διαιρέθηκαν σε Λαγγοβάρδους και Άραβες [Αβάρεις ή Αβάρους], ότι οι Άβαρες είναι οι αμαξόβιοι Σκύθες, ότι περί τις Άλπεις και στις δύο πλευρές του Ρήνου κατοικούν Μασσαγέτες, Παίονες, Μυσοί, Ιλλυριοί, Ίσαυροι και Σκύθες, ότι οι Άβαροι και οι Σκλαβηνοί αποτελούν ένα έθνος μαζί με τους Γήπεδες.

99. Χρονικό του ιερέα της Διοκλείας (τέλη 13ου – αρχές 14ου αι.): Γράφει ότι οι Βούλγαροι «ονομάζονται Βούλγαροι, από τον Βόλγα τον ποταμό» από όπου κινήθηκαν νοτιοδυτικά, ότι την επαρχία των Λατίνων την κατοικούν Μορόβλαχοι, δηλ. μαύροι Λατίνοι, ότι οι Γότθοι είναι Σ[κ]λάβοι, «και οι Βούλγαροι, και κυρίως διότι ήταν και οι δύο λαοί ειδωλολάτρες και μιλούσαν την ίδια γλώσσα».

100. Νικηφόρος Γρηγοράς (1290/95-1360): Γράφει ότι οι Βούλγαροι κατάγονται από τις περιοχές του ποταμού «Βούλγα» και είναι Σκύθες, ότι οι Σκύθες εκαλούντο «Σαυρομάται και Μασσαγέται εκαλούντο και Μελάγχλαινοι και Αμαζόνες», ότι οι Κελτοί/Κέλτες ονομάζονται Γαλάτες, ότι «Ζικχοί τ’ Αβασγοί τε ήσαν, Γοτθοί τε και Αμαξόβιοι, Ταυροσκύθαι τε και Βορυσθενείται, και προς τούτοις όσοι την παρά τας εκβολάς του Ίστρου Μυσίαν ενέμοντο. Ούννοι δε ούτοι και Κόμανοι εκαλούντο· ήσαν δε οι και Σκύθας αυτούς κατωνόμαζον», ότι το 1337, «Αρχομένου γε μην ήρος ήδη πλήθος Σκυθών διαβάντες τον Ίστρον κατέδραμον την Ρωμαϊκήν Θράκην άχρι θαλάττης Ελλησποντίας.»

101. Χρονογράφος Εφραίμιος (13ος – 14ος αι.): Γράφει ότι επί Αναστασίου (β. 491-518) Μυσοί και Σκύθες λεηλατούσαν κάτω από τον Ίστρο έως και την ΚΠολη, ότι επί Σιβερίου (β. 578-582) Άβαροι διάβηκαν τον Δούναβη λεηλατώντας περιοχές της Ρωμανίας, ότι επί Ιουστινιανού Ρινότμητου (β. 685-711) γίνονται επιδρομές Σθλαβίνων, ότι επί Νικηφόρου Α’ (β. 802-811) γίνονται επιθέσεις των Βουλγάρων, ότι επί Βασιλείου Βουλγαροκτόνου (β. 976-1025) καταπολεμούνται οι κατελθόντες Σκύθες, Μυσοί, Άβαροι, Βούλγαροι· ότι επί Κων/νου Μονομάχου (β. 1042-1055) το κατερχόμενο «παριστρίων έθνος», οι «Πατζινάκαι [είναι] Σκυθικόν πάλιν έθνος», και εγκαθίστανται στα Μογλενά και καλούνται Μογλενοπατζινάκαι, ότι επί Ισαακίου Αγγέλου (β. 1185-1195, 1203-1204) «κατ’ Αίμον οικούν, οι κικλήσκονται Βλάχοι», ότι στις ελληνικές χώρες υπάρχει η «Αχαΐα Βλαχίας».

102. Κωνσταντίνος Ερμονιακός (άκμασε 1323-1355): Γράφει ότι ο Αχιλλέας ήταν βασιλιάς στην «Φερσαλίαν και Βλαχίαν / την πολύκαρπον γαρ αύτην, / την πολλά ωραιωμένην», «ίνα μάχονται οι Τρώες / με την χώραν της Βλαχίας».

103. Χειρόγραφο έτους 1360 (Εθνική Βιβλιοθήκη, Αθήνα, χφ. 39, ff. 279v-281r): Γράφει ότι «οι δε Ούγκροι το παλαιόν ελέγοντο Γήπαιδες. […] Δακεία, η Βλαχία της Ουγκρίας· οι δε Βλάχοι λέγονται Σκύθαι νομάδες. Οι Τατάροι λέγονται Κομάνοι και Ταυροσκύθαι»

104. Πάπας Πίος Β’ (1405-1461): Γράφει ότι ο Όλυμπος είναι «βουνό των Βλάχων», ότι οι Βλάχοι που κατοικούν από Όλυμπο μέχρι Βοσνία είναι απόγονοι Γετών – ήτοι των γεωργών των Ρωμαίων!

105. Επιδημία Μάζαρι (1416): Γράφει ότι στην Πελοπόννησο κατοικούν Λακεδαίμονες, Ιταλοί, Πελοποννήσιοι, Σθλαβίνοι, Ιλλυριοί, Αιγύπτιοι και Ιουδαίοι.

106. Κριτόβουλος ο Ίμβριος (1410-1470): Γράφει για Γέτες, Παίονες, Δάκες, για Ιλλυριούς εν Πελοποννήσω, και ότι «Έλληνες γαρ ήσαν και Μακεδόνιοι και Θετταλοί και Πελοποννήσιοι».

107. Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (~1423-~1490): Γράφει ότι «ήγε των Ελλήνων φωνή πολλαχή ανά την οικουμένην διέσπαρται και συχναίς εγκαταμέμικται», ότι «Έλληνες μεν ουν όσα αποδεικνύμενοι έργα μεγάλα τε και περιφανή επί μέγα αφίκοντο κλέος κατά τε άλλα και Ευρώπην και δη Λιβύην, επί Γάγγην τε και Ωκεανόν και επί Καύκασον έτι ελαύνοντες, επί ταύτα δε προεληλυθότων άλλων τε πολλών και δη Ηρακλέους και έτι πρότερον Διονύσου του Σεμέλης υιέως, και προς γε έτι Λακεδαιμονίων και Αθηναίων, μετά δε ταύτα Μακεδόνων του βασιλέως και την τούτου ύστερον ηγεμονίαν εχόντων, πολλοί πολλαχή έκαστα, ως εγένοντο, άλλοι επιμνησάμενοι και συνεγράψαντο», ότι οι Μυσοί ονομάζονται Βούλγαροι, ότι οι Τριβαλλοί ονομάζονται Σέρβοι, ότι «Ως μέντοι διέσπαρται ανά την Ευρώπην, πολλαχή ώκησαν, άλλη τε δη και εν τινι της Πελοποννήσου χώρας τε της Λακωνικής ες το Ταΰγετον όρος και ες το Ταίναρον ωκημένον. Ω δη και από Δακίας επί Πίνδον το ες Θετταλίαν καθήκον ενοικήσαν έθνος. Βράχοι δε αμφότεροι ονομάζονται [utrisque nomen fuit Bacchi]· και ουκ αν δη έχω διεξιέναι οποτέρους αν τούτων λέγοιμι επί τους ετέρους αφικέσθαι»· ότι «Οίονται δε τινες τούτους οι μεν Γέτας γενέσθαι το παλαιόν, και υπό τον Αίμον οικούντας, υπό Σκυθών κακουμένους, αναχωρήσαι ες τήνδε την χώραν ην και νυν οικούσιν· οι δε φασι Δάκας γενέσθαι. Εγώ δε οποίον αν τι είη το γένος τούτο την αρχήν, ουκ αν ραδίως ειπείν έχοιμι· τούνομα μέντοι τούτο υπό τε σφων αυτών και υπό Ιταλών καλουμένους, ου πάνυ τι καλώς έχοιμι ετέρω τινί ονόματι καλείν τούτους. Έστι δε αυτοίς βασίλεια εν Πούδη πόλει ευδαίμονι παρά τον Ίστρον»· ότι «Τούτων δε έχονται Πολάνοι μεν προς άρκτον, Σαρμάται δε προς έω. Δάκες δε χρώνται φωνή παραπλησία των Ιταλών, διεφθαρμένη δε ες τοσούτον και διενεγκούση ώστε χαλεπώς επαΐειν τους Ιταλούς οτιούν, ότι μη τας λέξεις διασημειουμένων επιγινώσκειν ό τι αν λέγοιτο. Όθεν μεν ουν τη τοιαύτη φωνή διαχρώμενοι ήθεσι Ρωμαίων επί ταύτην αφίκοντο την χώραν και αυτού τήδε ώκησαν, ούτε άλλου ακήκοα περί τούτου διασημαίνοντος σαφώς οτιούν, ούτε αυτός έχω συμβαλέσθαι ως αυτού ταύτη ωκίσθη. Λέγεται μεν πολλαχή ελθόν το γένος τούτο ενοικήσαι αυτού, ου μην ότι και άξιον ες ιστορίαν οτιούν παρεχόμενον τεκμήριον»· ότι «Σαρμάται δε φωνή διαχρώνται παραπλησία των Ιλλυριών των ες τον Ιόνιον παροικούντων ες τους Ενετούς»· ότι «Και τω τε Πίνδον όρος [quem hodie Mezzono appellant] – Βλάκοι [Blaci] δ’ ενοικούσιν αυτό, των Δακών ομόγλωττοι· τοις παρά τον Ίστρον Δαξίν ομοίωντο. Αφικόμενοι παρά τούτον τον ηγεμόνα, παραδιδόντες σφίσιν, επολέμουν τοις την Θετταλίαν οικούσι Τούρκοις, λαμβάνοντες άρχοντα παρά του Πελοποννησίων ηγεμόνος. Λεωδορίκιόν τε το κατά την Λοκρών χώραν ωκημένον πολίχνιον, Πίνδου μέντοι το κατά την Φανδρίου πόλιν ωκημένον, άρχοντα λαμβάνει από βασιλέως. Το δε αύ κατά την Αχαΐαν καθήκον Αραβαίοι ώκουν άνδρες Αλβανοί, υπό βασιλέως συγχωρηθέντες άρχει της πατρώς αυτών χώρας· και ούτοι αφίκοντο ες τους Έλληνας».

108. Constantin Cantacuzino (1639-1716): Γράφει ότι οι Δάκες είναι συγγενείς με τους Γέτες και μιλούν την ίδια γλώσσα, και ότι Γέτες είναι οι ονομαζόμενοι σήμερα Βλάχοι.

109. Μελέτιος Μήτρου (1661-1714): Γράφει ότι οι Δάκες αποκαλούν τους βασιλείς τους Πατζινάκας, ότι προ των Δακών τη χώρα τιυς την κατοικούσαν Γέτες, ότι οι Σαρμάτες ονομάζονται και Σαυρομάτες, ότι οι Σάξονες είναι γένος Γερμανικό, ότι η Μεσόγειος Δακία ονομαζόταν και Γεπιδία (είναι η νυν Τρανσυλβανία), ότι ο Ιανός «ήτον Έλλην, εκ πόλεως Περραιβίας, και συνωκήσας εκεί, μετέβαλε των Ιταλών και την Διάλεκτον, και την Δίαιταν, και τα ήθη, τεθείς εις αυτούς Νόμους, και διδάξας, ότι να γεωργούσι την Γην, και να πολιτεύονται»·

     

     ότι η Ιταλική Διάλεκτος είναι μιξοβάρβαρος και καθιερώθηκε «το 493· επί Ζήνωνος [425-491] Αυτοκράτορος των Ρωμαίων, διότι πρότερον ελαλείτο εις την Ιταλίαν καθαρώς η Λατινική Φωνή, και η Ελληνική μάλιστα εις τα παλάτια των Αυτοκρατόρων της Ρώμης», ότι «ελθόντες οι Βλάχοι εκ της Δακίας, ήτοι της μεγάλης Βλαχίας, εκατοίκησαν εις αυτό, καθώς και εις το Ταΰγετον της Πελοποννήσου», ότι «Της δε κατωτέρας Μοισίας, είτουν Βουλγαρίας, (την οποίαν ο Ζώσιμος Σκυθίαν Θρακικήν καλεί, ο Πλούταρχος Σκυθίαν Ποντικήν, και τους εντοπίους ταύτης Κελτοσκύθας, εξ ων ήτον ο Ανάχαρσις, οι οποίοι όσα είχον, κοινά τα είχον, πλην του ξίφους, και του ποτηρίου)», ότι «Των παλαιών Σκυθών των εν κάτω Μυσίαν, είτα οι Δάκοι, οίτινες και Δακοί ελέγοντο, των οποίων τον Τόπον οικούσι τανύν οι Τρανσυλουανοί, οι Μολδαυοί, και οι Βλάχοι, και μέρος των Ούγγρων. Οι Γέται, οι οποίοι εκατοίκουν περί εκατέραν όχθην του Ίστρου Ποταμού, μέχρι της Μυσίας και Δακίας, και ούτοι ήσαν Γότθοι, ελθόντες εις εκείνον τον Τόπον εκ της Σκανδίας, όπου τανύν είναι μέρος των Βουλγάρων, και μέρος των Μολδαύων. Οι Τυραγέται, ήσαν εκείνοι οι Γέται, οπού εκατοίκουν περί τον Τύραν ποταμόν ήτοι τον Νέστρον, όπου τανύν είναι ανωτέρα, και κατωτέρα Ποδολία. Πλησίον τούτων ήσαν οι Άρπιοι, Έθνος της Μυσίας των οποίων η Χώρα λέγεται τανύν Βεσσαραβία, από το έθνος των Βέσσων».

————————

 *Γιώργης Σ. Έξαρχος /  Συγγραφέας – Ερευνητής / Βιογραφικό – Κάνετε κλικ                                                                                                                                                                                         

Σημείωση Φαρέτρας: Όλα τα κείμενα / εργασίες του Γιώργη Έξαρχου μπορείτε να τα διαβάζετε κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο ΕΔΩ

———————-

Σε «τίτλους» και με «αλφαβητική σειρά» οι πληροφορίες από τούτες τις πηγές έχουν ως ακολούθως, για τη διευκόλυνση του αναγνώστη και για τη συναγωγή συμπερασμάτων:

• Βλάχοι ονομάζονται όσοι από τους Βουλγάρους είναι Νομάδες (82)

• βόρεια του Ίστρου κατοικούν: Γερμανοί, Σαρμάτες, Γέτες, Βαστάρνες, Δάκες/Δάκοι, Αλανοί, Ταύριοι, Ρώσοι, Μελάγχλαινοι, Ιππημολγοί, Νευροί, Ιππόποδες, Χάζαροι, Γελωνοί, Αγάθυρσοι (86)

• Εζεβάν, χωριό Βλαχικό, δίπλα στη Λάρισα (82)

• έθνη Γοτθικά πέραν του Ίστρου: Γότθοι, Ουεσίγοτθοι, Γήπεδες, Ουάνδηλοι (98)

• έθνη παραδουνάβια: «Ρυγχίνοι, Στρυμόνιοί τε και Σαγουδάτιοι, έθνη όμορα Σκυθικά τε και Σκλαβινίσια» (96)

• έθνη παραδουνάβια: Ρηχίνοι/Ρυγχίνοι, Στρυμόνιοι, Σαγουδάτιοι (96)

• έθνη παραδουνάβια: Τάταροι, Σθλαβίνοι (96)

• έθνη των Άλπεων και του Ρήνου: Μασσαγέτες, Παίονες, Μυσοί, Ιλλυριοί, Ίσαυροι, Σκύθες (98)

• Έλληνες είναι και οι Μκεδόνες, και οι Θεσσαλοί και οι Πελοποννήσιοι (106)

• Ζαλμώδης λέγεται ο σθλάβος (= ο αδύνατος) (85)

• η «Αχαΐα Βλαχίας» είναι η χώρα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Πελ/σο, επί ημερών Ισαακίου Αγγέλου (β. 1185-1195 και 1293-1204) (101)

• η «Ελλάδος φωνή»: Αυθίς, Δωρίς, Αιολίς, Ιάς, «βάρβαροι είναι δοκούσι» (88)

• η «Ιταλική διάλεκτος» καθιερώνεται το 493 μ.Χ. (109)

• η Άρτεμις είναι Σκύθισσα (17)

• η αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία στέλνει τον Σταυράκιο κατά των Σθλαβίνων του Ακάμηρου στη Βελζητία [περιοχή νυν Βελεστίνου] (83)

• η Βουλγαρία είναι ο τόπος/χώρος που ονομάστηκε έτσι μετά την εγκατάσταση των Βουλγάρων (90)

• η Βουλγαρία ονομάζεται Σκλαβηνία/Σκλαβινία (85)

• η Δακία, το 1360, ονομαζόταν «Βλαχία της Ουγγαρίας» (103)

• η δράση, τον 5ο αι., Σκλάβων, Αβάρων, Δανουβίων, Δρουγουβιτείων, Δουργαβιτίων (36)

• η Ειρήνη η Αθηναία στέλνει τον Σταυράκιο κατά των Σκλαβων της Βελζητίας (76)

• η ελληνική γλώσσα ευρέως διαδεδομένη σε χερσόνησο Αίμου, Εύξεινο πόντο, Κασπία, Καύκασο, Μικρασία και αλλού (107)

• η Ιταλία ονομάζεται Λογγιβαρδία από κάποιον Λογγιβάρδο (70)

• η Μακεδονία ονομάζεται και Παρθία (37)

• η Μεγάλη Βλαχία περιέχει και τις πόλεις Δημητριάδα, Λάρισα, Φάρσαλα, Πλαταμώνα κ.ά. (94)

• η Μεσόγειος Δακία ονομάζεται Γιπεδία [η νυν Τρανσυλβανία] (109)

• η Μονεμβασιά, το 723, ονομάζεται Σκλαβουνία (55)

• η ορεινή Θεσσαλία ονομάζεται Μεγάλη Βλαχία (93)

• η Πελοπόννησος, μετά από λοιμό, «εσθλαβώθη» (63)

• η Πελοπόννησος, το 1416, κατοικείται από: Λακεδαίμονες, Ιταλούς, Πελοποννήσιους, Σθλαβίνους, Ιλλυριούς, Αιγύπτιους και Ιουδαίους (105)

• η Πεύκη είναι νησί στον Ίστρο (37)

• η Σικυών είναι η χώρα των Ελλαδικών Βλάχων (88)

• η Ταυρική είναι γη των Σκυθών (86)

• η Τόμις [νυν Κωνστάντζα] είναι πόλη της Σκυθίας, πρωτεύουσα των Σκυθών (26, 30)

• η χώρα των Γετών ονομάζεται Δακία (85)

• η χώρα των Σκυθών κατοικείται από 12 έθνη βαρβάρων (25)

• Μόκρος, ονομάζεται ο βασιλιάς των Βουλγάρων (82) [βλαχιστί: μόρκâ (morkâ): το βιολετί χρώμα, μοβ, μελανί χρώμα, μόρκου (morku): βιολετής, μοβ, μελανίσιου χρώματος, με αναγραμματισμό θα μπορούσε να δώσει το μόκρου/μόκρος]

• ο «Αττήλας» είναι βασιλιάς των Ούννων (27)

• ο «Αττίλας» είναι του γένους των Γηπέδων (32)

• ο Άβαρις είναι Σκύθης (69)

• ο Άβαρις είναι Υπερβόρειος (17)

• ο Άβαρις είναι Υπερβόρειος Σκύθης (58)

• ο Άγιος Δημήτριος «έσωσε» τη Θεσσαλονίκη από επιδρομές Σκυθών (72)

• ο Άγιος Δημήτριος, το 1015, «φόνευσε» τον Βούλγαρο Ραδομίρ (72)

• ο Ακάμηρος ηγεμών των Σκλαβήνων της Βελζητίας, το 791, σκοτώνεται απ’τους Ελλαδικούς (59)

• ο Ανάχαρσις είναι αδελφός του βασιλιά των Σκυθών Καδουΐα (69)

• ο Ανάχαρσις είναι βασιλιάς των Σκυθών (17)

• ο Ανάχαρσις είναι Κελτοσκύθης (109)

• ο Ανάχαρσις είναι Σκύθης (88)

• ο Ανάχαρσις είναι τέκνο των Γαλακτοφάγων Σκυθών (5)

• ο Ανάχαρσις λέει ότι «Στη γλώσσα όλοι οι Έλληνες Σκυθίζουν» (17)

• ο Ανάχαρσις λέει ότι στη γλώσσα «πάντες οι Έλληνες σκυθίζουσι» (88)

• ο Ανάχαρσις προέρχεται εκ Σκυθών (60)

• ο Αντώνιος Βλαχέας ή Καυλέας είναι πατριάρχης το 893-901 μ.Χ. (76)

• ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί τον όρο «Σκύθαινα» = υπηρέτρια (69)

• ο Αττίλας είναι Γήπαιδας (51)

• ο Αυρηλιανός, το 250-268, εγκατέστησε Δάκες πέραν του Ίστρου νοτίως του Ίστρου (58)

• ο Αχιλλέας είναι Σκύθης (1, 66)

• ο Αχιλλέας ήταν βασιλιάς της Φερσαλίας και Βλαχίας (102)

• ο Αχιλλέας στην Τροία ηγείτο Ούννων, Βουλγάρων και Μυρμιδόνων (88)

• ο Βασίλειος Α’ ο Μακεδών (β. 866-886) «γραίκωσε» τους Σκλάβους (62)

• ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος (β. 976-1025) πολεμά εναντίον Σκυθών, Μυσών, Αβάρων, Βουλγάρων (101)

• ο βασιλιάς Ασάν των Βουλγάρων είναι «ίδρις» της γλώσσας των Βλάχων (95)

• ο βασιλιάς Ασάν, του Βλαχοβουλγαρικού βασιλείου ήταν «ίδρις της των Βλάχων φωνής» (93)

• ο βασιλιάς Βουρεβίστας είναι Γέτης (6)

• ο βασιλιάς Δρομιχαίτης είναι Γέτης (6)

• ο βασιλιάς Σθλάβος των Βουλγάρων ήταν συγγενής του Βλάχου βασιλιά Ασάν (94)

• ο βασιλιάς των Βουλγάρων Ροδομηρός είναι εκ μητρός συγγενής της μητέρας της Άννας Κομνηνής (82)

• ο Βλαδισθλάβος είναι ο ηγεμόνας των Ταυροσκυθών (92)

• ο Βλάχος/Βλαχερνός στον οποίο οφείλουν το όνομα οι Βλαχέρνες ήταν Σκύθης (14)

• ο Βούλγαρος Κρούμος (β. 806-814) μεταφέρει Ρωμαίους αιχμαλώτους στον Ίστρο (65)

• ο Βούλγαρος Κρούμος στρατεύει Αβάρους και Σκλαβίνους κατά των Ρωμαίων (65)

• ο Βούλγαρος Μωυσής Κομητόπουλος σκοτώνεται από Βλάχους οδίτες (79)

• ο Βούλγαρος Συμεών (β. 893-927) έχει φτάσει μέχρι την Πελοπόννησο (83)

• ο γεννήτορας των Ελλήνων Δευκαλίων είναι Σκύθης (15)

• ο Δεκέβαλος είναι βασιλιάς των Δακών (18, 85)

• ο Διοκλητιανός είναι Δαλμάτης (85)

• ο εκχριστιανισμός των Βουλγάρων γίνεται επί Κρούμου (β. 806-814) (83)

• ο Ζάμολξις [ή Σάμολξις] είναι Γέτης (28, 34)

• ο Ζάμολξις [ή Σάμολξις] είναι μαθητής του Πυθαγόρα (17)

• ο Ζάμολξις είναι Σκύθης και τιμάται από τους Δάκες ως θεός (69)

• ο Ζήνων (β. 476-491) καλεί σε συμμαχία τους Βουλγάρους (52)

• ο Ιανός είναι Έλλην Περραιβός, και έφερε γλώσσα, νόμους, τέχνες κ.λπ. στους Ιταλούς (109)

• ο Ιουστινιανός ο Ρινότμητος (β. 685-695, 705-711) μεταφέρει 208.000 Σκλαβήνους της Μακεδονίας στο Οψίκιον της Βιθυνίας (57)

• ο Ιουστινιανός ο Ρινότμητος, το 688, εκστρατεύει κατά Βουλγάρων και Σθλαβίνων (83)

• ο Ιουστινιανός ο Ρινότμητος, το 688, μεταφέρει Σθλαβίνους στο Οψίκιον Βιθυνίας (83)

• ο Ιουστίνος είναι ένας Ιλλυριός ή Θράκας (83)

• ο Κούβερ ηγείται Αβάρων, Σκλάβων, Βουλγάρων κατά των Ρωμαίων (54)

• ο Κρούμος μεταφέρει 12.000 Μακεδόνες αιχμαλώτους πέραν του Ίστρου (76)

• ο Λατίνος και ο Γραικός είναι αδέλφια (85)

• ο Λικίνιος, γαμπρός από αδελφή του Μεγάλου Κων/νου, είναι Δάκας (85)

• ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι Δάκας (83)

• ο Μεθόδιος (εκ των σλαβαποστόλων) είναι Σκλάβος από την Ίστρια της Δαλματίας (61)

• ο Νικηφορο; Φωκάς εγκαθιστά στην Κρήτη Θράκες, Μακεδόνες, Σκλαβησιάνους (67)

• ο Νικηφόρος Ουρανός, το 996/97, έδιωξε τους Βούλγαρους από την Πελοπόννησο και τη λοιπή Ελλάδα, με τη γνωστή νίκη στη μάχη του Σπερχειού (83)

• ο Νικολίτζας ή Νικολιτζάς ηγείται της επανάστασης των Βλάχων της Θεσσαλίας (83)

• ο Όλυμπος είναι βουνό των Βλάχων (104)

• ο Περβούντος είναι ο αρχηγός των παραδουνάβιων εθνών (96)

• ο Πέτρος, το 596, αιχμαλωτίζει σε πολέμους πολλούς Σθλαβίνους (83)

• ο ποταμός Ρήχιος είναι κοντά στη Θεσσαλονίκη (39)

• ο ποταμός Ρήχιος έχει εγκαταστάσεις Ούνων, Σκλαβήνων, και από Άντες (39)

• ο Πρίσκος, επί Μαυρικίου, το 593, νίκησε σε πόλεμο τους Σθλαβίνους (83)

• ο Πρίσκος, το 594, αιχμαλώτισε πολλούς Σθλαβίνους στον Ίστρο (83)

• ο ρήτορας Δημοσθένης είναι Σκύθης (88)

• ο Σικυώνιος Εχέπωλος, πρωτεξάδελφος του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου, είναι Βλάχος, καθότι Σικυών είναι η χώρα των Ελλαδικών Βλάχων (88)

• ο Σταυράκιος αιχμαλωτίζει πολλούς Σθλαβίνους στην Πελοπόννησο (83)

• ο Ταΰγετος, το Ταίναρον, η Λακωνία κατοικούνται από Βλάχους (107)

• ο Τραϊανός υπέταξε τους Δάκες και Σκύθες της Δακίας (58)

• ο Χαγάνος είναι αρχηγός των Αβάρων (96)

• ο Χάτζων είναι αρχηγός των Σκλαβίνων (96)

• ο Χρύσος, ηγεμών Βλάχων και Σκυθών συμμάχων της Ρωμανίας, ήταν Βλάχος (93)

• ο Χρύσος, σύμμαχος των Ρωμαίων, είναι ηγεμόνας των Βλάχων (95)

• οι «Αχαιοί οι εν Σκυθία» είναι Σκύθες Αχαιοί, ήτοι Έλληνες Σκύθες (13)

• οι Άβαρεις είναι έθνος Γότθων και επί Μαυρικίου πήγε στη χώρα των Ρωμαίων (76)

• οι Αβάρεις εξαφανίστηκαν από τους Βουλγάρους (69)

• οι Άβαρες, το 573, ήλθαν στον Ίστρο και άρχισαν επιδρομές κατά των Ρωμαίων (83)

• οι Άβαρες, το 619, εκστράτευσαν κατά της Θράκης και της ΚΠολης (83)

• οι Άβαρις είναι Υπερβόρειος Σκύθης (60)

• οι Άβαροι είναι Αμαξόβιοι Σκύθες (98)

• οι Άβαροι είναι γένος/έθνος Ουννικό και Βουλγάρικο (71, 96)

• οι Άβαροι είναι οι Αμαξόβιοι (42, 98)

• οι Άβαροι είναι Σθλάβοι Ούννοι και Σκύθες Βούλγαροι (53)

• οι Άβαροι είναι του γένους των Ούννων (32)

• οι Άβαροι έμειναν επί 218 χρόνια στην Πελοπόννησο (71)

• οι Άβαροι εμφανίζονται τον 5ο αι. στον Ίστρο (27)

• οι Άβαροι και οι Γήπαιδες είναι ένα και το αυτό έθνος (60)

• οι Άβαροι και οι Σκλαβήνοι αποτελούν ένα έθνος, μαζί με τους Γήπεδες (98)

• οι Άβαροι και οι Σκλαβήνοι, το 723, είναι εγκαταστημένη σε Ελλάδα, Μοριά κ.λπ. (55)

• οι Άβαροι κατέρχονται επί Ηρακλείου (β. 610-641), τον οποίο συλλαμβάνουν και φυλακίζουν (84)

• οι Άβαροι κατήλθαν στις ελληνικές χώρες επί Μαυρικίου (42)

• οι Άβαροι μαζί με Σκλάβους και με Γήπαιδες, το 775, κατέρχονται στην Ελλάδα ως και στην Πελοπόννησο (59)

• οι Άβαροι πολέμησαν τους Σλάβους και ήταν βιαστές των γυναικών τους (84)

• οι Άβαροι, επί Μαυρικίου, επιτίθεντο κατά της Θεσσαλονίκης (47)

• οι Άβαροι, επί Μαυρικίου, ήταν «πληγή» για τη Θράκη (49)

• οι Άβαροι, επί Μαυρικίου, λεηλατούν τη Θράκη και γενικά τη Ρωμανία, και ένα μεγάλο μέρος αυτών των Αβάρων πέθανε από λοιμό (85)

• οι Άβαροι, επί Σιβερίου (β. 578-582), διάβηκαν τον Δούναβη και λεηλατούσαν τη γη της Ρωμανίας (101)

• οι Άβαροι, το 528, επιτίθενται κατά των Ρωμαίων (48)

• οι Άβαροι, το 559, καταλαμβάνουν τη Θεσσαλία, την Ελλάδα, μέχρι την Πελ/σου (71)

• οι Άβαροι, το 565-578, εγκαταστάθηκαν ειρηνικά στην Παννονία (38)

• οι Άβαροι, το 579, κατέχουν τη Θράκη (50)

• οι Άβαροι, το 589, καταλαμβάνουν για 218 έτη την Πελοπόννησο (78)

• οι Αβασγοί, οι Αλανοί, οι Σάκαι, οι Δάκαι και οι Ρώσοι είναι Σκύθες (88)

• οι Αίρουλοι [ή Έρουλοι], το 250-268, έχουν φτάσει σε νησιά του Αιγαίου και Πελοπόννησο (58)

• οι Ακαρνάνες και οι Αιτωλοί ονομάζονται Αρτινοί (93)

• οι Αλβανοί της Πελοποννήσου είναι Αραβαίοι ήτοι Άβαροι (107)

• οι Αμαζόνες είναι Σκύθισσες (17)

• οι Αμαξόβιοι Σκύθες είναι «Ιταλών γαύρον γένος» (87)

• οι Άνται και οι Σκλαβηνοί ανέκαθεν ονομάζονται Σπόροι (39)

• οι Άνται και οι Σκλαβήνοι είναι ένα και το αυτό έθνος (43)

• οι Άνται και οι Σκλαβήνοι είναι ίδιοι με διαφορετικά ονόματα (44)

• οι Άνται και οι Σκλαβηνοί είναι ομόγλωσσοι (39)

• οι Άνται και οι Σκλαβηνοί είναι ομοεθνείς (39)

• οι άνωθεν του Δουνάβεως Σκύθες ονομάζονταν παλαιά Γέτες και μετά Γότθοι (23)

• οι Άρπιοι είναι έθνος της Μυσίας, εκ των Βέσσων, στη Βρσσαραβία (109)

• οι Ασανίδες είναι Βλάχοι και βασιλείς του Βλαχοβουλγαρικού βασιλείου (93)

• οι Βάραγγοι είναι έθνος Κελτών (79)

• οι Βαστάρνες είναι έθνος Σκυθικό (30)

• οι Βέσσοι είναι Γότθοι (39)

• οι Βλαχέρνες οφείλουν την ονομασία τους στον Σκύθη Βλαχέρνο (76)

• οι Βλαχέρνες οφείλουν το όνομα στον Βλαχερνό [= ερνός Βλάχου, ήτοι βλαστάρι/τέκνο του Βλάχου] (14)

• οι Βλαχέρνες πήραν το όνομά τους από τον Σκύθα Βλαχερνό (70)

• οι Βλάχοι είναι άποικοι εξ Ιταλίας (92)

• οι Βλάχοι είναι αυτοί που προηγούμενα ονομάζονταν Μυσοί (93)

• οι Βλάχοι είναι κυνηγοί (93)

• οι Βλάχοι και οι Βούλγαροι είναι ένα και το αυτό (82)

• οι Βλάχοι και οι Σκύθες λεηλατούν τη γη των Ρωμαίων από Θράκη έως Θεσ/νίκη (95)

• οι Βλάχοι και οι Σκύθες, υπό τους Ασανίδες, επιτίθενται κατά των Ρωμαίων (93)

• οι Βλάχοι κατοικούσαν παλαιά στον Αίμο, διώχτηκαν από εκεί νοτιότερα από τους Σκύθες (107)

• οι Βλάχοι ονομάζονται Βράχοι (82)

• οι Βλάχοι ονομάζονται Βράχοι και Βλάκοι (107)

• οι Βλάχοι ονομάζονταν παλαιά Γέτες (107)

• οι Βλάχοι που κατοικούν –το 1450– από τον Όλυμπο μέχρι τη Βοσνία, είναι απόγονοι Γετών – ήτοι απόγονοι των γεωργών των Ρωμαίων/Λατίνων (104)

• οι Βλάχοι σε Θεσσαλία και Ταΰγετο και Πελ/σο κατήλθαν από τη Δακία (109)

• οι Βλάχοι της Θεσσαλίας έχουν αρχηγό τους τον Σθλαβωτά Καρμαλάκη (75)

• οι Βλάχοι της Θεσσαλίας κατάγονται από Δάκες και Βέσσους του Δεκαβάλου (75)

• οι Βλάχοι της Θεσσαλίας κατοικούσαν πριν στη συμβολή Σάου [Σάβου] και Ίστρου (75)

• οι Βλάχοι της Θεσσαλίας υπό τον Νικολιτζά επαναστατούν κατά των Ρωμαίων (79)

• οι Βλάχοι της Πίνδου, της Θεσσαλίας και του Ταΰγετου, του Ταίναρου και της Πελοποννήσου κατάγονται από τη Δακία (107)

• οι Βλάχοι, το 1360, ονομάζονταν Σκύθες Νομάδες (103)

• οι Βορυσθενίτες στην Ταυρική και στη Χερρόνησο ομιλούν ελληνικά και μαθαίνουν απέξω την Ιλιάδα του Ομήρου (9)

• οι Βούλγαροι αφίχθηκαν στη Θράκη επί Ιουστινιανού Β’ του Ρινοτμήτου (76)

• οι Βούλγαροι βρίσκονται στην Ελληνική χερσόνησο το 680, με τον Ασπαρούχ (84)

• οι Βούλγαροι είναι Σκύθες και κατάγονται από περιοχές του ποταμού Βόλγα (100)

• οι Βούλγαροι είχαν αρχηγό από το γένος των Αβάρων (70)

• οι Βούλγαροι και οι Βλάχοι λεηλατούν τη γη των Ρωμαίων (86)

• οι Βούλγαροι και οι Πατζινάκοι κατέρχονται από τον Ίστρο (64)

• οι Βούλγαροι κατέδραμον σε Μακεδονία, Θράκη, Θεσσαλία, έως την Πελοπόννησο (79)

• οι Βούλγαροι λεηλατούν τη γη των Ρωμαίων (81)

• οι Βούλγαροι λυμαίνονται τις πέραν του Ίστρου περιοχές της Ρωμανίας (85)

• οι Βούλγαροι μετέφεραν Λαρισαίους αιχμαλώτους και το λείψανο του αγίου Αχιλλείου στην περιοχή των Πρεσπών (79)

• οι Βούλγαροι νικήθηκαν από τον Νικηφόρο Ουρανό στον Σπερχειό (79)

• οι Βούλγαροι ονομάζονται Μυσοί (80)

• οι Βούλγαροι οφείλουν το όνομά τους στον ποταμό Βόλγα από όπου εξήλθαν (99)

• οι Βούλγαροι πολιορκούν τη Θεσσαλονίκη (75)

• οι Βούλγαροι συγκρούονται με Πατζινάκους (75)

• οι Βούλγαροι υιοθέτησαν την ενδυμασία των Αβάρων (69)

• οι Βούλγαροι, επί Αναστασίου (β. 501-502), επιτρέχουν σε Ιλλυρία και Θράκη (83)

• οι Βούλγαροι, επί Αναστασίου, εμφανίζεται ως έθνος Βουλγάρων σε Ιλλυρία και Θράκη (85)

• οι Βούλγαροι, επί Νικηφόρου Α’ (β. 802-811), κάνουν επιδρομές κατά της Ρωμανίας (101)

• οι Βούλγαροι, πρό του 250 μ.Χ., σημαίνει βουργάριοι = καστροφύλακες (19)

• οι Βούλγαροι, το 678, κατέρχονται στη Θράκη (83)

• οι Βούλγαροι, το 679, διαβαίνουν τον Δούναβη και εγκαθίστανται στη Βάρνα (83)

• οι Βούλγαροι, το 880, είναι όλοι τους ήδη βαπτισμένοι χριστιανοί (84)

• οι Βούλγαροι, το 970, ονομάζονται Μυσοί και συνεργάζονται με τους Σκύθες (66)

• οι βουργάριοι του 202 μ.Χ., κατά το διάταγμα του Καρακάλλα (20)

• οι Γασμούλοι είναι γέννημα Ρωμαίων (Ρωμανίας) και Λατίνων (97)

• οι Γελωνοί είναι Έλληνες (86)

• οι Γέτες (το 83-30 π.Χ.) επέδραμαν και κατέλαβαν τη Μακεδονία (13)

• οι Γέτες είναι αυτοί που αργότερα ονομάζονται Βλάχοι (108)

• οι Γέτες είναι γείτονες των Θρακών (3, 8, 9)

• οι Γέτες είναι Γότθοι (44)

• οι Γέτες είναι Έλληνες και ελληνόγλωσοι (7)

• οι Γέτες είναι Θράκες (6, 37)

• οι Γέτες είναι Θρακικό έθνος, και η χώρα τους ονομάζεται Γετία (37)

• 
• οι Γέτες είναι ομόγλωσσοι των Δακών (6)

• οι Γέτες είναι ομόγλωσσοι των Θρακών (6)

• οι Γέτες είναι Σκλάβοι (60)

• οι Γέτες κατοικούν κάτω από τον Ίστρο και έχουν γείτονες τους Σκύθες (8)

• οι Γέτες κατοικούν στον Ίστρο και είναι γείτονες των Θρακών (2, 28)

• οι Γέτες ομιλούν Γοτθικά (39)

• οι Γέτες πολεμήθηκαν και από τον Μεγαλέξανδρο (12)

• οι Γέτες στη Θράκη ονομάζονται Μοισοί (6)

• οι Γέτες του Ίστρου είναι Γότθοι (109)

• οι Γήπαιδες [ή Γήπεδες ή Γίπεδες] είναι οι παίδες των Γετών (39)

• οι Γήπαιδες διακρίνονται σε Λογγιβάρδους και Αβάρεις (63, 59)

• οι Γήπαιδες διακρίνονται σε Λογγίβαρδους και Αβάρους (59, 63)

• οι Γήπαιδες είναι Γότθοι (39)

• οι Γήπαιδες είναι οι λεγόμενοι Λογγιβάρδοι (74)

• οι Γήπαιδες είναι Ούννοι (51)

• οι Γήπαιδες είναι πολύγλωσσοι (89)

• οι Γήπαιδες κατέχουν τη Δακία (39)

• οι Γήπαιδες ονομάζονται και Γετίπαιδες, ήτοι Γετών παίδες (74)

• οι Γήπαιδες, το 566, είναι σύμμαχοι των Αβάρων (40)

• οι Γήπεδες διακρίνονται σε Λαγγοβάρδους και Άραβες ή Αβάρεις/Αβάρους (98)

• οι Γότθοι απαρτίζονται από τα έθνη: Γότθοι, Βανδίλοι, Ουσόγοτθοι, Γήπαιδες (39)

• οι Γότθοι απαρτίζονται από τα έθνη: Γότθοι, Υπογότθοι, Γήπαιδες, Ουανδήλοι (59)

• οι Γότθοι διακρίνονται σε 4 έθνη: Γότθοι, Υπογότθοι, Γίπεδες και Ουάνδαλοι (76)

• οι Γότθοι είναι Γέτες (31)

• οι Γότθοι είναι Σ[κ]λάβοι, όπως και οι Βούλγαροι, και ομιλούν την ίδια γλώσσα (99)

• οι Γότθοι είναι Σκύθες (58, 59)

• οι Γότθοι ερημώνουν τη γη των Ρωμαίων μέχρι την Πελοπόννησο (83)

• οι Γότθοι έχουν καταλάβει και είναι εγκαταστημένοι σε Παννονία και Θράκη (59)

• οι Γότθοι και οι Γέτες του Ίστρου είναι ομόγλωσσοι (29)

• οι Γότθοι και οι Σαρμάτες, τον 4ο αι., λεηλατούν Θράκη και Μακεδονία ως τη Θεσ/νίκη (24)

• οι Γότθοι όλων των εθνικών αποχρώσεων ομιλούν μία – την ίδια γλώσσα (59, 98)

• οι Γότθοι συνίστανται από έθνη με τα ονόματα: Γότθοι, Ισιγότθοι, Γήπαιδες, Ουανδήλοι, και όλοι «μια διαλέκτω κεχρημένοι» (63)

• οι Γότθοι, οι Ούννοι, οι Σαρμάτες επιτρέχουν τη Θράκη (35)

• οι Γότθοι, το 370, από τον Ίστρο καταλαμβάνουν τον χώρο ως και την Πελοπόννησο (59)

• οι Γότθοι, το 370, ονομάζονται Σκύθες (59)

• οι Γότιοι και οι Σαρμάτες κατοικούν πέραν του Ίστρου (26,29)

• οι Δάκες είναι οι παλιά ονομαζόμενοι Σκύθες (109)

• οι Δάκες είναι συγγενείς με τους Γέτες και ομιλούν την ίδια γλώσσα (108)

• οι Δάκες και οι Γήπαιδες είναι δύο συγγενικά έθνη (89)

• οι Δάκες και οι Κομάνοι κατέρχονται από τον Ίστρο στα εδάφη της Ρωμανίας (82)

• οι Δάκες κατοικούν στη χώρα που πριν κατοικούσαν οι Γέτες (109)

• οι Δάκες ομιλούν τη γλώσσα των Ιταλών «διεφθαρμένη» (107)

• οι Δάκες ονομάζουν τους βασιλιάδες τους Πατζινάκες (109, 69)

• οι Δάκες συνεννοούνται άμεσα με τους Ρωμαίους, μιλούν συγγενείς γλώσσες (18,33)

• οι Δάκες υπάρχουν και κατοικούν και στη Θεσσαλονίκη (96)

• οι Δάκες/Δάκοι, τον 10ο αι., ονομάζονται Πατζινακίται (69, 109)

• οι Δρουγουβίτες και οι Σαγουδάτιοι Σκλαβίνοι γειτονεύουν με Σκύθες, και είναι εγκαταστημένοι στα πέριξ της Βέροιας μέχρι και έξω από τη Θεσσαλονίκη (68)

• οι εκ της Δύσεως Ούννοι είναι οι λεγόμενοι Άβαροι ή Αβάρεις (59)

• οι Έλληνες νυμφεύονται Ρωμαίες και οι Ρωμαίοι Ελληνίδες (16)

• οι εν Ολύμπω κατοικούντες είναι Μυσοί (88)

• οι Έρουλοι, οι Πευκέστες, οι Γότθοι είναι Σκύθες (69)

• οι Ζακχοί κι οι Αβασγοί είναι Γότθοι και Αμαξόβιοι Ταυροσκύθες και Βορυσθενίτες (100)

• οι Θράκες είναι γαλανομάτηδες και κοκκινομάλληδες (17)

• οι Ιταλοί και οι Σκύθες ζουν στην Ταυρίδα, γνωστοί ως Ταυροσκύθες (77)

• οι Ιταλοί, πριν το 493 μ.Χ., μιλούσαν Λατινικά και Ελληνικά (109)

• οι κάτοικοι των εκβολών του Ίστρου ονομάζονται Γέτες (6, 37)

• οι κάτοικοι των πηγών του Ίστρου ονομάζονται Δάκες (6, 37)

• οι κατοικούντες στον Αίμο, επί Ισαακίου Αγγέλου (β. 1185-1195, 1293-1204), ονομάζονται Βλάχοι (101)

• οι Κέλτες ζουν στον Ίστρο (12)

• οι Κέλτες ή Κελτοί βρίσκονται σε εδάφη της Ρωμανίας (86)

• οι Κέλτες και οι Σκύθες αφήνουν τα μαλλιά τους μακριά (17)

• οι Κέλτες/Κελτοί ονομάζονται Γαλάτες (100)

• οι Κιμμέριοι είναι έθνος Ιταλικό (88)

• οι Κιμμέριοι είναι Σκύθες του Ταύρου (88)

• οι Κόλχοι του Πόντου είναι Έλληνες (13)

• οι Κομάνοι είναι Ταυροσκύθες (93)

• οι Κοντρίγοροι Ούννοι, το 569, διαβαίνουν τον Σάο [Σάβο/Σάββα] ποταμό (40)

• οι Κρόβυζοι και οι Σκύθες είναι «μιγάδες Έλληνες» και «δίγλωσσοι» (4)

• οι Λατίνοι και οι Τυρρηνοί είναι Πελασγοί (86)

• οι Λογγιβάρδοι, το 566, καταστρέφουν την επικράτεια των Γηπαίδων (40)

• οι Λογγοβάρδοι, το 1143, έχουν φτάσει μέχρι τη Ραβέννα (90)

• οι Μασσαγέτες είναι Ούννοι (69)

• οι Μασσαγέτες είναι Σκύθες (39)

• οι Μελάγχλαινοι είναι Γέτες (39)

• οι μεταξύ Αίμου και Ίστρου κατοικούντες ονομάζονται Μυσοί και Γέτες (85)

• οι Μικρασιάτες Φρύγες κατάγονται από τους Θράκες Βρίγες (6)

• οι Μορόβλαχοι της Δαλματίας είναι οι «Μαύροι Λατίνοι» (99)

• οι Μυρμιδόνες του Αχιλλέα επί ημερών Ι. Μαλάλα ονομάζονται Βούλγαροι (32)

• οι Μυσοί και οι Σκύθες, επί Αναστασίου, λεηλατούν από τον Ίστρο ως την ΚΠολη (101)

• οι Μυσοί ονομάζονται Βούλγαροι (85, 107)

• οι Μυσοί ονομάζονταν παλιά Βλάχοι, και κατά το 1300 ονομάζονται Βούλγαροι (95)

• οι Μυσοί του Ίστρου συγκρούονται πολεμικά με τους εκεί Γέτες (77)

• οι Νομάδες Σκύθες ονομάστηκαν κατόπιν Βούλγαροι (77)

• οι Ουανδήλοι, με Αλανούς και Γερμανούς (το 550) έχουν καταλάβει τα μέρη του Ρήνου και είναι οι λεγόμενοι Φράγκοι (59)

• οι Ούγγροι είναι Ούννοι (92, 95)

• οι Ούγγροι ονομάζονται Ούννοι (85)

• οι Ούγγροι, το 1360, ονομάζονταν Γήπαιδες (103)

• οι Ούζοι είναι έθνος Σκυθικό, ευγενέστερο των Πατζινάκων (83)

• οι Ούζοι είναι Ούννοι (82)

• οι Ούννοι ή Ούγγροι ονομάζονται Παίονες (93)

• οι Ούννοι και οι Βούλγαροι έχουν κοιτίδα τη Μαιώτιδα λίμνη (57)

• οι Ούννοι και οι Σκλαβήνοι, επί Ιουστινιανού, λεηλατούν τη Ρωμανία (39)

• οι Ούννοι και οι Σκλάβοι, το 551, λεηλατούν τη Θράκη ως την ΚΠολη (59)

• οι Ούννοι ονομάζονταν παλαιά Μασσαγέτες (42)

• οι Ούννοπου καλούνται Άβαροι, και μετά Σθλαβίνων και Γηπέδων επιτίθενται κατά της ΚΠολης και την πολιορκούν (83)

• οι Ούνοι ονομάζονται και Κόμανοι και Σκύθες (100)

• οι Παίονες είναι γένος Λατίνον, και αυτοί είναι οι Μακεδόνες (85)

• οι Παίονες είναι οι Βούλγαροι (88)

• οι παλαιοί Έλληνες του Αχιλλέα, το 1310, ονομάζονται Μεγαλοβλαχίτες (97)

• οι Παννόνιοι είναι οι Βούλγαροι (85)

• οι Πάρθοι (ορισμένοι) και οι Υπερβόρειοι είναι Σκύθες (69)

• οι Πάρθοι είναι Σκύθες (37)

• οι Πατζινάκαι είναι έθνος Σκυθικό (83)

• οι Πατζινακίται ονομάζονται Κάγγαρ (63)

• οι Πατζινάκοι διαβαίνουν τον Ίστρο και φτάνουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη (79)

• οι Πατζινάκοι είναι Δάκες (85)

• οι Πατζινάκοι είναι έθνος Σκυθών (79, 87)

• οι Πατζινάκοι ονομάζονται «Μογλενοπατζινάκαι» (101)

• οι Πατζινάκοι ονομάζονται Μογλενίτες (85)

• οι Πατζινάκοι περνούν τον Ίστρο το 914, και υπό τον Ιωάν. Βογά πολεμούν τους Βούλγαρους (83)

• οι Πατζινάκοι, έθνος Σκυθικό, επί Κων/νου Μονομάχου (β/ 1042-1055), κατέρχονται νοτίως του Ίστρου (101)

• οι πατρίκιοι Γαβριηλόπουλος και Βασιλίτζης (το 901-925) είναι Σκλαβίνοι (76)

• οι Πευκίνοι ονομάζονται και Βαστάρνες και είναι Γερμανοί (10, 37)

• οι Ρηχίνοι (Βλαχορηχίνοι και Σαγουδάτιοι), πριν το 780 εξουσιάζουν τη μετέπειτα λεγόμενη Βουλγαρία (56)

• οι Ρηχίνοι [ή Ρυγχίνοι], το 780, διακρίνονται σε Βλαχορηχίνους και Σαγουδάτιους (56)

• οι Ρώσοι είναι Σκύθες του Ταύρου (83)

• οι Ρώσοι είναι Υπερβόρειοι Σκύθες (93, 95)

• οι Σ[κ]λάβοι κατέλαβαν , το 623, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη (46)

• οι Σάβειροι ανήκουν στο Ουννικό εθνος (39)

• οι Σάξονες είναι στο γένος Γερμανοί (109)

• οι Σαρμάτες είναι Σκύθες (88)

• οι Σαρμάτες ομιλούν γλώσσα όμοια με αυτή των Ιλλυριών (107)

• οι Σαρμάτες ονομάζονται και Σαυρομάτες (109)

• οι Σαρμάτες συνίστανται από δύο έθνη: Αμαξόβιοι και Γραικοσαρμάτες (51)

• οι Σαυρομάτες είναι Γέτες (39)

• οι Σαυρομάτες είναι Σκύθες (17)

• οι Σέρβοι ανήκουν στο έθνος των Τριβαλλών (93, 95)

• οι Σέρβοι ονομάζονται και Χροβάτοι, και υποδούλωσαν τους Βουλγάρους (83)

• οι Σθλαβιάνοι εγκαταστάθηκα στη Μάνη και σε άλλες περιοχές της Πελ/σου (71)

• οι Σθλαβίνοι και οι Παννόνιοι είναι πολυπληθείς (89)

• οι Σθλαβίνοι υποτάσσονται στους Ρωμαίους (81)

• οι Σθλαβίνοι, επί Ιουστινιανού Β’ του Ρινότμητου (β. 685-711), επέδραμον κατά των Ρωμαίων της Ρωμανίας (101)

• οι Σθλαβινοί, επί Μαυρικίου, κατέλαβαν την Πελοπόννησο (71)

• οι Σικυώνιοι Βλάχοι ονομάζονται Ελλαδικοί (88)

• οι Σκλαβηνίες κατοικούνται από Σκλάβους που ονομάζονται: Βερβιάνοι, Δρουγουβίτες, Κριβιτζοί, Σεβέριοι κ.λπ. (63)

• οι Σκλαβήνοι εγκαθίστανται στην Π/ελοπόννησο, σε Σπάρτη και Μονεμβασιά (67)

• οι Σκλαβήνοι είναι Γέτες (60)

• οι Σκλαβήνοι είναι Γέτες και οι Σκλάβοι είναι Γέτες (48)

• οι Σκλαβήνοι και οι Άβαροι, πριν το 828, λεηλατούν τη Θράκη (57)

• οι Σκλαβήνοι κατοικούν πέρα από τον Ίστρο (69)

• οι Σκλαβήνοι κατοικούσαν στις περιοχές πέριξ του Ίστρου (47)

• οι Σκλαβήνοι λεηλατούν τα εδάφη των Ρωμαίων (48)

• οι Σκλαβήνοι λεηλατούν τη Μακεδονία, τη Θρσσαλία, την Ελλάδα κ.λπ. (41)

• οι Σκλαβήνοι ονομάζονται και Σκλάβοι (63)

• οι Σκλαβήνοι ονομάζονταν παλαιά Γέτες (48)

• οι Σκλαβηνοί, επί Μαυρικίου, λεηλατούν τη Θράκη έως την ΚΠολη (85)

• οι Σκλαβήνοι, το 576, κεραΐζονται παντού την Ελλάδα (40)

• οι Σκλαβίνοι απαρτίζονται από τα έθνη: Δεουγουβίτες, Σαγουδάτιοι, Βαϊουνήτες, Βερζήτες κ.ά. (54)

• οι Σκλαβίνοι με τους Αβάρους, το 579, συγκρούονται με τους Ρωμαίους, που τελούν υπό τον Κομεντίολο, και είναι τότε που ακούστηκε η «πατρώα φωνή», «τόρνα τόρνα φράτρε» (59)

• οι Σκλαβίνοι του Οψικίου της Βιθυνίας ονομάζονται Σθλαβισιάνοι (63)

• οι Σκλαβίνοι, το 576, λεηλατούν τη Θράκη ως την ΚΠολη (59)

• οι Σκλάβοι είναι Άβαροι (63)

• οι Σκλάβοι είναι Νομάδες του Ίστρου (62)

• οι Σκλάβοι και οι Άβαροι επιτίθενται κατά της ΚΠολης (51)

• οι Σκλάβοι και οι Άνται είναι ομοδίαιτοι και ομότροποι (43)

• οι Σκλάβοι και οι Σκλαβήνοι είσήλθαν το 577 στη Θράκη (50)

• οι Σκλάβοι κατέλαβαν την Ελλάδα επί Ηρακλείου, το 634, παίρνοτάς την από τους Ρωμαίους (45)

• οι Σκλάβοι όλων των «ειδών» είναι έθνη ομοδίαιτα και ομότροπα (62)

• οι Σκλάβοι της Βελζητίας, υπό τον Ακάμηρο, το 791, ηττώνται από τον Σταυράκιο (59)

• οι Σκλάβοι της Πελοποννήσου ονομάζονται Σκλαβησιάνοι και Σθλάβοι (63)

• οι Σκλάβοι της Πελοποννήσου στον Ταϋγετο ονομάζονται Εζερίτες και Μηλιγγοί (63)

• οι Σκλάβοι, με Ούννους και Αβάρους λεηλατούν τη γη της Ρωμανίας (32)

• οι Σκλάβοι, οι Άβαροι και οι Σκύθες, το 1143, λεηλατούν τις περιοχές νότια από τον Ίστρο έως τη Θεσσαλονίκη (90)

• οι Σκλαυϊνοί [Σκλαβηνοί/Σκλαβίνοι/Σκλάβοι κ.λπ.] ονομάζονται Φυσωνίτες και Δανούβιοι (22)

• οι Σκύθες «δούλοι» των Αθηνών γνωρίζουν την «Ελληνική διάλεκτο» (60)

• οι Σκύθες «υπό τον άρχοντα των Μυρμιδόνων» κατατρέχουν τη Μακεδονία (80)

• οι Σκύθες είναι Αμαξόβιοι (82)

• οι Σκύθες είναι Νομάδες (62)

• οι Σκύθες εισβάλλουν σε Ιταλία, Μακεδονία, Θεσσαλία, Ελλάδα (85)

• οι Σκύθες επιτίθενται κατά της ΚΠολης (86)

• οι Σκύθες έχουν καταλάβει 500 πόλεις κάτωθεν του Ίστρου (52)

• οι Σκύθες και οι Κομάνοι είναι ομόγλωσσοι (82)

• οι Σκύθες κατατρέχουν τη Θράκη και τη Μακεδονία (81)

• οι Σκύθες λεηλατούν τη χώρα των Βουλγάρων (81)

• οι Σκύθες ονομάζονται και: Σαυρομάτες, Μασσαγέτες, Μελάγχλαινοι, Αμαζόνες (100)

• οι Σκύθες ονομάζονται Ούννοι (34)

• οι Σκύθες ονομάζονται Πατζινάκοι (80)

• οι Σκύθες ονομάζονται Ταύρειοι (21)

• οι Σκύθες συγκατοικούν με Έλληνες σε Ταυρική και Χερρόνησο (9)

• οι Σκύθες, επί Αναστασίου, κατατρέχουν Θράκη και Μακεδονία (85)

• οι Σκύθες, το 1337, διάβηκαν τον Ίστρο και λεηλάτησαν τη Θράκη (100)

• οι Σκύθες, το 250-268, διαβαίνουν τον Ίστρο και φτάνουν ως την Πελοπόννησο (58)

• οι Σκύθες, το 970, είναι δίγλωσσοι (66)

• οι Σλάβοι εμφανίζονται στον Δούναβη το 859/860 (84)

• οι Στρυμονίτες Σκλαβίνοι είναι εγκαταστημένοι στην Λιταία πύλη της Θεσ/νίκης (68)

• οι Τάταροι, το 1360, ονομάζονταν Κομάνοι και Ταυροσκύθες (103)

• οι Ταυροσκύθες ζουν δίπλα στη Δακία (11)

• οι Τελχίνες, Αθρικοί, Μιληγγοί και Μυρμιδόνες καταλαμβάνουν την Πελ/σο (73)

• οι Τούρκοι της Ταναΐδος ονομάζονται Μασσαγέτες (38)

• οι Τριβαλλοί είναι οι λεγόμενοι Δάρδανοι (85)

• οι Τριβαλλοί ονομάζονται Σέρβοι (107)

• οι Τυραγγέται [Τυραγέτες] είναι Γέτες στον ποταμό Τύρα (11)

• οι Τυραγέτες είναι οι Γέτες της πόλης Τύρας [νυν Μπιλχορόντ-Ντιστρόβσκι, στην περιοχή της Οδησσού της σημερινής Ουκρανίας], νότια στον ποταμό Δνείστερο (109)

• οι υπητέτες στην Αθήνα είναι Σκύθες και ονομάζονται Δάοι ή Δάκες και Γέτες (6, 37)

• οι Υπογότθοι έχουν καταλάβοι Ρώμη και Γαλλία (59)

• οι Φράγκοι και οι Σάξονες είναι Κελτικά έθνη (52)

• Πουδίλος ονομάζεται ένας αρχηγός των Βλάχων (82)

• σθλαβοπούλα σημαίνει υπηρέτρια (91)

• Σκύθισσες ή Σκυθίδες είναι οι: οι Αμαζόνες, οι Σαυρομάτισσες, οι Σακίδες, οι Μασσαγέτιδες (88)

• Σουαρούνας είναι το όνομα ενός Σκλάβου [Σκλαβήνου/Σκλαβίνου] (34)

• τα Σκλαβηνικά έθνη ονομάζονται και Άβαροι (63)

• υιοί του Ηρακλή: Αγάθυρσος, Γελωνός, Σκύθης (86)

Η συναγωγή ασφαλούς συμπεράσματος από τις πηγές είναι πλέον οφθαλμοφανής:

Άνται = Σκλάβοι = Σκλαβήνοι = Σθλαβίνοι (κ.ά.ό.) = Άβαροι = Γέτες = Δάκοι =

= Σκύθες = Βούλγαροι = Βλάχοι = Δίγλωσσοι Έλληνες

[Παραλείπονται πολλά «στοιχεία» αυτής της ισότητας/ταυτότητας… από τις πηγές.]

Τούτο πιστοποιείται και από της σκλαβινικές λέξεις που καταχωρίζει και διασώζει ο Κωννσταντίνος Πορφυρογέννητος, και οι οποίες διαφυλάσσονται στην ομιλούμενη ακόμα και σήμερα αρμάνικη βλάχικη γλώσσα, καθώς σε κύρια ονόματα και στις περίφημες διάσημες λέξεις «τόρνα τόρνα φράτρε» ή στο ότι τα σπίτια τα αποκαλούσαν «κάσαι», όπως αποκαλούν ακόμα οι Αρμάνοι-Ελληνόβλαχοι το σπίτι τους εν. κάσα, πλ. κάσε, και που όλα αυτά τα είδαμε αναλυτικότερα σε προηγούμενα κείμενά μας.

Βέβαια, το ανωτέρω σχήμα «ισότητας» έχει λεπτομέρειες, που δίνονται εν εκτάσει πρώτα, συνοπτικά κατόπιν, και μετα κωδικοποιημένα, για συναγωγή ορθών εκτιμήσεων.

Πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις «oμωνυμίες», πάει να πεί προσοχή στους εθνοτικούς όρους, καθότι σε διάφορες ιστορικές περιόδους δεν έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Έτσι π.χ. οι όροι «Βούλγαροι», «Σκύθες», «Γέτες», «Βλάχοι», «Σκλάβοι», «Σκλαβίνοι» κ.λπ., διαχρονικά δεν έχουν το ίδιο περιεχόμενο και ούτε σχετίζονται πάντοτε με τους «φερώνυμους» λαούς ή έθνη. Όμως, από την προσεχτική ανάγνωση και μελέτη των πρωτογενών πηγών, ο αναγνώστης μπορεί να συνάγει ορθές εκτιμήσεις για το πώς έχουν τα πράγματα στη διαχρονία τους. Και κάτι άλλο που δεν πρέπει να μπερδεύει τον αναγνώστη, είναι η διαφορετική «ορθογραφία» ομόηχων όρων, όπως π΄χ. Έρουλοι / Αίρουλοι, Γήπεδες / Γήπαιδες / Γίπεδες / Γετίπαιδες, Σκλαυϊνοί / Σκλαβήνοι /  Σκλαβινοί / Σθλαβίνοι κ.λπ., που αφορά ίδιους λαούς ή ίδια έθνη. – Και κάτι ακόμα: Δεν πρέπει να θεωρεί κανείς ότι ισχύει η «ισότητα»: Ελλην = Γραικός = Ρωμιός! Διότι τούτο είναι ένα «σχήμα τεχνικό» που δεν τεκμαίρεται από τις πηγές, η δε σύγχρονη «φάλτσα» αποδοχή των σύγχρονων ότι Ελλάς = Γραικία, είναι θέμα που απασχόλησε σοφούς πρωτοπόρους του «νεοελληνικού διαφωτισμού». Μη δίνουμε βάση σε αφελείς απλοϊκότητες.

Η «διγλωσσία» αυτών των λαών είναι προφανής και «αυταπόδεικτος», καθότι στην υφιστάμενη μυθολογία περί των τέκνων του Ηρακλή, Αγάθυρσου, Γελωνού, Σκυθη, και περί των Σκυθών Αχιλλέα και Δευκαλίωνα, συνδράμει η μαρτυρία των πρωτογενών ιστορικών πηγών. Ουσιαστικά, αυτές οι πηγές μαρτυρού ότι πρόκειται για μετακινήσεις ή μεταναστεύσεις ειρηνικές ή πολεμικές λαών, από κοιτίδες στις οποίες είχαν ιδρύσει επί πολλούς αιώνες (πριν την άλωση της Τροίας) οι Πελασγοί και οι εξ αυτών Έλληνες ανθούσες αποικίες, όπως αυτό είναι γνωστό στους φιλίστορες και ιστορικούς, αλλά τούτο είναι ένα κεφάλαιο παντελώς άγνωστο, αγνοημένο ή απωθούμενο, από τη σύγχρονη επίσημη ακαδημαϊκή ιστοριογραφία, γεγονός για το οποίο δεν υπάρχει ή μάλλον δεν έχω κάποια εξήγηση!… Το εθνικιστικό πνεύμα το οποίο είναι κυρίαρχο στις νεοπαγείς «κρατικές υποστάσεις» των δύο τελευταίων αιώνων, απαγορεύει την ιστορική γνώση από τις πρωτογενείς πηγές, διότι η αληθινή ιστορική γνώση «χαλάει» τη σούπα των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, ειδικά σε ό,τι αφορά στη «φυλετική σύνθεση» των «εθνικών» πληθυσμών των «εθνικών κρατων» τους, γεγονός που οδηγεί πολλούς στην υιοθέτηση των θεολογικού χαρακτήρα «επιχειρημάτων» των οπαδών της λεγόμενης «νεοτερικότητας/νεωτερικότητας», η οποία συγκροτεί τα δόγματά της από τον ιστορικό χρόνο που η ίδια θέτει ως σημείο αφετηρίας των ιστορικών αφηγήσεών της. Και όπως έχω γράψει παλαιότερα, πρόκειται για «επιστημονικοφανή» θεωρία που μοιάζει με μεταξωτό βρακί που προσπαθεί να ντύσει της μαϊμούς τον κώλο… Ο χαρακτηριαμός και μόνο των καινοφανών (κατ’ ουσίαν κενοφανών) θέσεών τους ως επιστημονικών, με τις δεκάδες υποθέσεις που εκφέρονται ως αξιώματα, και χρήξουν αποδείξεων, δεν αποτελεί τεκμήριο αποκάλυψης αλήθειας, καθότι τέτοιοι ισχυρισμοί είναι πολλάκις έωλοι και αίολοι… Και όπως είναι γνωστόν, το επιστημονικό μέλλον τους είναι μάλλον αβέβαιον.

Τα όσα γράφει ο Προκόπιος, ο Μαυρίκιος, ο Σιμοκάττης, ο Θεοφάνης, ο πατριάρχης Φώτιος, ο Κ. Πορφυρογέννητος και οι άλλοι ιστορικοί συγγραφείς (που παρουσιάσαμε εδώ), για τη ζωή των Σκλάβων, Αβάρων, Σκλαβηνών, Σθλαβίνων κ.λπ., και για τη δημοκρατική οργάνωση των κοινωνιών τους, για τον τρόπο λατρείας των κ.λπ., απορώ γιατί τα «βρίσκουν» όλα να συνταιριάζουν με πράγματα των σύγχρονων μόνο Σλάβων, όταν αυτά ενυπάρχουν διαχρονικά στον βίο των Αρμάνων Ελληνόβλαχων; Δηλαδή, τα Ρουσάλια, τα Κάλαντα, οι τελετές λατρείας του ήλιου και των νερών και άλλα συναφή τεκταινόμενα του βίου τους, που υπάρχουν ακόμα ζωντανά στον εθιμικό κύκλο των Αρμάνων Βλάχων, πώς αποτελούν «αποκλειστικό προνόμιο» των Σλάβων; Ποιων Σλάβων; Αυτών της Βαλκανικής, που τα κράτη τους απαρτίζονται ναι μεν από «σλαβόγλωσσους» κατοίκους, ενώ το «εθνοφυλετικό» τους υπόστρωμα σχετίζεται με πλήθος άλλων γηγενών αλλά και μετοικησάντων λαών που πλέον δεν… υφίστανται;…

Σκοπός τούτης της σειράς των δημοσιευμάτων ήταν να δώσει στον αναγνώστη στοιχεία πρωτογενή και αντικειμενικά, ώστε να μπορεί να διαμορφώσει μετά από ορθή κρίση την άποψη περί της ιστορικής αλήθειας, έχοντας πάντοτε ως δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει ποτέ η Ιστορία να φτάσει στην αντικειμενικότητα των Μαθηματικών. Η λογική χρήση πρωτογενών στοιχείων προφυλάσσει τον αναγνώστη από την αυθόρμητη υιοθέτηση των επιχειρημάτων των ερμηνευτών της ιστορίας, αλλά και αυτό από μόνο του δεν τον κάνει πιο αντικειμενικό, αν δεν έχει την ικανότητα συνδυασμού όλων των πληροφοριών που αντλεί από τις πηγές. Η ιστορία, ως επιστήμη, είναι πάντοτε εκτεθειμένη στην υπερβολική υποκειμενικότητα του ιστορικού, η οποία διά των ειδικών και των ακαδημαϊκών κύκλων (συνήθως διαμορφωτών ή φερέφωνων κυρίαρχων κυρίως εξουσιαστικών αντιλήψεων), με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει παγιωθεί και επιβληθεί διά της επίσημης κρατικής παιδείας και εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων.

Η αντικειμενική προσέγγιση της ιστορίας μπορεί να γίνει από τον αναγνώστη μόνον όταν έχει περισσότερα δεδομένα –και αν είναι δυνατόν να τα έχει όλα– οπότε έτσι η αντικειμενικότητα γίνεται πλατύτερη αλήθεια, μέχρι που να «ανακαλφτούν» άλλα δεδομένα, που να ανατρέπουν τα προηγούμενα. Οι άπειρες υποθέσεις και ερμηνείες των ιστορικών πεπραγμένων που δομούνται στην ίδια λεωφόρου της επιλεκτικής και επιλογής και χρήσης των πηγών, οδηγεί πάντοτε στα ίδια συμπεράσματα με τις όποιες μικρές παραλλαγές. Τα πολύπλοκα ζητήματα που –εξ ορισμού– προκύπτουν από τη μελέτη των ιστορικών θεμάτων, οδηγούν πολλάκις σε διαμάχες, οι οποίες όμως εξελίσσονται στο γήπεδο της πολιτικής, και στην «τέχνη της προπαγάνδας». Η ιστορία, ως επιστήμη, οφείλει να λυτρώσει την πολιτική από τα ψεύδη και τον άνθρωπο από τις «μυθοπλαστικές» του παραδοχές, απόρροια ελλειπούς γνώσης και «εθνικής» παιδείας.

Και για να επιστρέψω στο θέμα μας: Έχω καταδείξει ότι με βάση τις πρωτογενείς πηγές, οι θεωρούμενοι «σλάβικοι λαοί» του Μεσαίωνα, με τα πάμπολλα περίεργα ονόματα (Άντες, Άβαροι, Σκλαβήνοι, Σθλαβίνοι, Βούλγαροι κ.λπ.), που ανμφίβολα κατήλθαν στις Ελληνικές χώρες, ήταν δίγλωσσοι λαοί (η μία τους γλώσσα η ελληνική) απόγονοι Πελασγών και πρωτο-Ελλήνων των προ της αλώσεως της Τροίας αποικσμών, οι οποίοι κατά την Ρωμαιοκρατία (Ρωμανία), κατήλθαν στις προγονικές κοιτίδες τους, άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε ως επιδρομείς κατακτητές, και ρίζωσαν σε αυτούς τους τόπους (κρατώντας πολλάκις τα ονόματά τους), με τις μαρτυρίες των ιστορικών ότι οι περισσότεροι ήταν του γένους των Γετών και Σκυθών, και με νεότερο όνομά τους αυτό των Βλάχων, σήμερα Ελληνοβλάχων. Οι πηγές εύγλωττα αυτό μαρτυρούν.

Και για να φανώ ακόμα πιο χρήσιμος στους ειδικούς, θα δώσω ερμηνεύματα αυτών των κύριων «εθνωνυμικών» όρων, με βάση την αρμάνικη βλάχικη γλώσσα.

• άβαρου, πλ. άβαρι: πολύ πλούσιος, χρυσοφόρος, μαικήνας· «εάστι άβαρου» = «είναι πολύ πλούσιος/μαικήνας»· φρονώ ότι από εδώ προήλθε η λ. Άβαροι, μάλλον πλούσια ντυμένοι, και με πολλά στολίδια.

• άντâ και άντζâ, πλ. άντι και άντζι: μηρός (και σχετίζεται με ψηλόσωμους)· «εάστι ανάλτου· νου λâ βέτζι τσι άντâ/άντζâ άρι;» = «είναι ψηλός [θηριώδης]· δεν βλέπεις τι μηρό έχει»· φρονώ ότι από εδώ προήλθε η λ. Άνται, μάλλον μεγαλόσωμοι και θηριώδεις.

• σλάμπου και σκλάμπου και σθλάμπου: αδύνατος, λεπτός, ισχνός, κακός, δυσφορία· «εάστι ούν’ όμ’ σλάμπου / σκλάμπου / σθλάμπου» = «είναι ένας άνθρωπος αδύνατος / κακός / που προκαλεί δυσφορία»· φρονώ ότι από εδώ προήλθαν οι λ. Σκλάβος, Σθλάβος, μάλλον καχεκτικοί και κιτρινιάρηδες, ζώντας σε ελώδεις περιοχές ή δίπλα σε ποτάμια.

• σκλjιόπου και σκλjιάπου, πλ. σκλjιόκι, σκλjιόπανι, και σκλjιάκι, σκλjιάπιανοι: ράβδος, ξύλινο ραβδί, χωλός, κουτσός· φρονώ ότι από εδώ προήλθαν η λ. Σκλαβηνοί ή Σκλαβίνοι κ.λπ., ίσως επειδή ήταν ραβδοφόροι, είτε λόγω επαγγέλματος (αν ήταν ποιμένες), είτε ως ραβδοφόροι πολεμιστές (όπως φαίνονται σε διάφορες μεσαιωνικές εικονογραφίες)· υποψιάζομαι πως όταν τούτοι οι Σκλαβήνοι μετονομάστηκαν Βλάχοι, η κύρια σημασία της λέξης αυτής έγινε πρώτο συνθετικό στον νέο όρο Κουτσό-Βλαχοι!, που μάλλον σημαίνει ότι αυτοί καλούνται Ραβδοφόροι και μετά Ραβδοφόροι-Βλάχοι.

Ας δούμε και τη σημαντική μαρτυρία του Προκόπιου ότι «Και μην και όνομα Σκλαβηνοίς τε και Άνταις εν τω ανέκαθεν ην. Σπόρους γαρ το παλαιόν αμφοτέρους εκάλουν, ότι δη σποράδην, οίμαι, διεσκηνημένοι την χώραν οικούσι…» Εδώ μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική προσέγγιση από αυτήν που κάνει ο ιστορικός μας. Βλαχιστί: σπόρου ή σμπόρου ή ζμπόρου, πλ. σπόρι ή σμπόρι ή ζμπόρι: λέξη, λόγος, ομιλία, φωνή, λαλιά· φρονώ ότι από εδώ προέκυψε το εκγραικισμένο «Σπόροι, Σπόρους», με την ερμηνεία που αυτός πιστεύει ότι ανταποκρίνεται στην αλήθεια, αλλά είναι πασιφανές ότι η λ. σπόροι, σπόρους, είναι η αρμάνικη βλάχικη που ανάφερα, και σημαίνει κατ’ ουσίαν ότι οι Σκλαβηνοί και οι Άνται είναι ομόγλωσσοι, «άου ούν’ σπόρου / σμπόρου / ζμπόρου» – «έχουν μια [ίδια] φωνή [λαλιά, γλώσσα]», κι όχι ότι ζουν αραιοκατοικημένα!

Η παντοειδώς και πολλαχού διακηρυσσόμενη «πρώιμη κάθοδος των Σλάβων» δεν υπάρχει, αλλά… προέκυψε από καταφανή παραποίηση ή από λάθος ανάγνωση και λάθος κατανόηση ή και παρερμηνεία ορισμένων μόνων από τις πρωτογενείς πηγές (με επιλεκτική χρήση αποσπασμάτων τους), και –δυδτυχώς– με την ακαδημαϊκή και επιστημονική δεοντολογία να ανθυπομειδιά ειρωνικά για τα τέτοιου είδους ατοπήματα. Η σκαπάνη των αρχαιολόγων της «σλάβικης αρχαιολογίας» δεν πιστοποιεί τούτη την «πρώιμη κάθοδο», και έτσι αναπτύσσονται πλήθος θεωρίων δοξασιών και υποθέσεων για να δομήσουν σε σαθρή βάση «ανυπόστατες αλήθειες»! Θα συνιστούσα –προς επίρρωση των λεγομένων μου– την ανάγνωση και μελέτη του βιβλίου: Γιώργος Θ. Καρδαράς, Οι Άντες. Ιστορία και πολιτισμός (4ος-8ος αι.), Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών – Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών, Ηλεκτρονικές Μονογραφίες 1, Αθήνα 2015. (Συστήνω θερμά όλες τις εργασίες-μελέτες του συγγραφέα για τους Σλάβους).

Και πέραν της αρχαιολογίας, που δεν επιβεβαιώνει την «πρώιμη κάθοδο των Σλάβων» στον χώρο της νυν Βαλκανικής, έρχεται και η συστηματική μελέτη του DNA, σε πληθυσμούς που –υποτίθεται ότι– «υπήρξε» πρώιμη εγκατάσταση Σλάβων, και δεν επιβεβαιώνει αυτό το μύθευμα και κυρίαρχο ιστορικό παραμύθι… Το ίδιο φαίνεται, σιγά σιγά, να συμβαίνει και με τις (δήθεν) σλάβικες λέξεις (τοπωνύμια, ανθρωπωνύμια κ.λπ.) των ελληνικών χωρών, τις οποίες σύγχρονες γμωσσολογικές έρευνες αποδεικνύουν ότι είναι παλαιότερου υποστρώματος, αλλά και κελτικού και λατινικού κ.λπ., και ορισμένα παραδείγματα ήδη έχουμε δώσει σε προηγούμενα δημοσιεύματα.

Κάτι τελευταίο: Η «παλαιοσλάβικη» γλώσσα βρίθει δανείων από την ελληνική, τη λατινική, τη γερμανική, ακόμα και από τη βλάχικη, όπως έχουν παρατηρήσει μελετητές του 18ου αιώνα. Από την ελληνική υπάρχουν πολλές χιλιάδες λέξεις δάνειες στη σλάβικη και τις καταχωρίζει σε πολύτιμο σχετικό λεξικό ο Κωνσταντίνος Οικονόμος εξ Οικονόμων,, από τη λατινική υπάρχουν 700 λέξεις, από τη γερμανική επίσης κάμποσες εκατοντάδες, και από τη μογγολική και την ιρανική επίσης μεγάλο πλήθος λέξεων. Από τις αναφερόμενες (σε ποικίλα δημοσιεύματα του καιρού μας) δάνειες λέξεις της νέας και σύγχρονης ελληνικής από τη σλάβικη, το μεγαλύτεο ποσοστό τους είναι βλάχικες, αλλά οι «φωστήρες» τις θέλουν… σλάβικες. Αναφέρω κάμποσες: βάβω/μπάμπω, βαγένι, βάλτος, βερβερίτσα, βίδρα, βίτσα, βλάχος, βρικόλακας, γκλαβανή (καταπακτή), γκορτσιά, γουστερίτσα, ζαλίκι, ζούζουλο (ζωύφιο), καρβέλι, κλούβιος, κόρα, κόσα,     κοτσάνι, κοτσίδα, κουνάβι, κουρνιάζω, λόγγος, μαγούλα, μόρα, μπάρα (λάκκος με νερά, λιμνούλα), μπουχός, μπράτιμος, μπροστέλα, ντόμπρος, σανός σβάρνα, στούμπος, τζόρας, τσέλιγκας, τσίπα, τσίτσα (μικρό ξύλινο ή μεταλλικό δοχείο, με τρύπα στη μέση, για τσίπουρο, και σπάνια για κρασί), χουγιάζω και άλλες.

Κλείνω τούτη τη σειρά, με τον καταχωρισμό κάποιας βιβλιογραφίας, η οποία μπορεί να οδηγήσει τον αναγνώστη, στην αναζήτηση της προσωπικής του αλήθειας:

• Barker – Hannal Barker, Egyptian and Italian Mercants in the Blac Sea Slave Trade, 12601-500. Submitted in partial fulfillment of the requirements for the degree of Doctor of Philosophy in the Graduate School of Arts and Sciences, Columbia University 2014.

• Leger – Les Anciennes Civilisations Slaves par Louis Leger. Membre de l’Institut Professeur au College de France. Avec 3 cartes hors texte. Payot & C. Paris, 1921.

• Lexicon – Lesicon Roma’nescu-La’tinescu-Ungyrescu-Nemtescu, Quare de mai multi autori, in cursul a trideci, si mai multoru ani s’ au lucratu. Seu Lexicon Valachico-Latino-Humgarico-Germanicum, Quod a pluribus auctoribus decursu triginta et amplius annorum elaboratum est. Budae, Typis et Sumtibus Typographiae Regiae Universitatis Hungaricae 1825.

• Miklosich – Lexicon Palaeoslovenico-Graeco-Latinum. Emendatum Auctum Edidit Fr. Miklosich. Vindobonae, Guilelmus Braumueller 1862-1865.

• Panaitescu – P. P. Panaitescu, Curs privind inceputurile Influentii Slavilor Asupra Românilor, Universitatea din Bucuresti, Facultatea de Litere si Filosofie, 1928-1939, Editor G. Ionescu.

• Κωνσταντακοπούλου – Αγγελική Κωνσταντακοπούλου, Επιλογή πηγών – Ιστορικός σχολιασμός, Μάιος 2015. Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Βαλκανική Ιστορία. Εισαγωγή στις Βαλκανικές Σπουδές [ΙΒΑ 302]. Συμβίωση και διακρίσεις στα Βαλκάνια 6ος-15ος σιώνας. Τεκμήρια Ιστορίας.

• Λεβενιώτης – Γεώργιος Α. Λεβενιώτης, Η μεσαιωνική Μακεδονία και τα σλαβικά φύλα στην ιστοριογραφία της FYROM. Προβλήματα και αντιφάσεις της σύγχρονης έρευνας. Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, Βυζαντιακά, Τόμος 30ός, Αφιέρωμα στη Θεσσαλονίκη για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της, Θεσσαλονίκη 2012-2013, σ. 81-131.

• Μουζάλη – Αφέντρα Γ. Μουζάλη (Αρχαιολόγος), Σλάβοι στη Βυζαντινή Πελοπόννησο, Περ. Αρχαιολογία και Τέχνες 74 (Μάιος 2000).

• Μουστάκας – Κωνσταντίνος Μουστάκας, Ιστορία των Μεσαιωνικών Βαλκανίων, ΣΕΑΒ 2015.

• Οικονομου – Περί Μάρκου του Κυπρίου και της υπ’ αυτού συγγραφείσης εις την κοινήν διάλεκτον ερμηνείας των Ιπποκράτους Αφορισμών Διατριβή. Εν η και μία λέξις προς τον Φαλμεράϋρον. Υπό Σοφοκλέους Κ. Οικονόμου. Ιατρού και χειρουργού, μέλους αντεπιστέλλοντος της εν Ερκυνίω των Φυσικών Εταιρείας, του εν Ρώμη Αρχαιολογικού Ινστιτούτου κτλ. κτλ., Αθήνησιν, Εκ της Τυπογραφίας Π. Β. Μελαχούρη και Φ. Καραμπίνη, 1843.

• http://users.uoa.gr/~hspyridis/Zalmoxis_Histoselida.pdf

• https://archive.gr/?p=112

• https://balkancelts.wordpress.com/tag/dacology/

• https://smerdaleos.wordpress.com/2017/12/15/%CE%BF%CE%B9-%CE%B8%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82/comment-page-1/

• https://www.perfectreader.net/%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B7-%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B7/

Το να υπάρχει κατά τις πρωτογενείς πηγές ένα πλήθος βαρβάρων με ονόματα Άνται, Άβαροι, Σκλάβοι, Σκλαβήνοι/Σκαλαβηνοί κ.λπ., και το οποίο ονομάζει την οικία «κάσα», και κατανοεί το «τόρνα τόρνα φράτρε», και αυτό το πλήθος με αυτά τα «παράξενα ονόματα» να το θεωρούν οι ιστορικοί ότι είναι Σλάβοι, κάτι που δεν συνάγεται από τη μελέτη των πηγών, αποτελεί μάλλον μια … επιστημονική αυταπάτη, ανεξήγητη από τη μια και ευεξήγητη από την άλλη … εφόσον εξυπηρετεί μείζονα πολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα. Οι πηγές που εδώ καταχωρίζονται, στη σχετική βιβλιογραφία που μου είναι γνωστή απουσιάζουν, και αρκούνται σε 10-12, και στα των ερμηνευτών τους.

Εάν υπάρχει ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ και ΠΗΓΕΣ που μπορεί να οδηγούν σε αντίθετες από τις εκφρασμένες εδώ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, ας κομιστούν. ΚΑΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΤΕΣ ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ. Αλλιώτικα, επιβάλλεται η κυριαρχία σε «έπεα πτερόεντα»! Αλλά αυτά δεν αποτελουν ιστορική αλήθεια… Εν αναμονή λοιπόν αντιλόγου, και πάντα καλοδεχούμενη η τεκμηριωμένη ALTERA PARS, με επιχειρήματα μόνον από ΠΗΓΕΣ και όχι από αναπαραγωγή θέσεων και απόψεων ερμηνευτών των πηγών… Ας πάρει η επιστήμη τη σκυτάλη και οι προπαγάνδες ας κάτσουν στον πάγκο τους… Καιρός είναι…

Εδώ, λοιπόν, ολοκληρώνεται τούτη η πρώτη σειρά με τιςΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ…, για τους Σκλαβίνους/Σκλαβηνούς και Σκλάβους, οι οποίοι δεν ήταν ούτε είναι Σλάβοι (!). Γι’ αυτό και κρατήσαμε σταθερά τον τίτλο: ΣΚΛΑΒΟΙ, ΣΚΛΑΒΗΝΟΙ ή ΣΚΛΑΒΙΝΟΙ – Η ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ «ΠΡΩΙΜΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΛΑΒΩΝ» ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ…, καθότι οι Σκλαβίνοι/Σκλαβηνοί ή Σκλάβοι (και οι πολυώνυμες φυλές τους) ήταν δ ί γ λ ω σ σ ο ι  Γ έ τ ε ς (ΒΛΑΧΟΙ), οι οποίοι κατά τις παλαιές πηγές ήταν Έλληνες, και το αποδεικνύουν οι εδώ κομιζόμενες πρωτογενείς πηγές!…

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ «Βλαχολογικοί ίαμβοι και ανάπαιστοι…», της οποίας έχει δημοσιευτεί το 1 / Η Βλαχική Γλώσσα κατά τον Δημήτριο Καταρτζή…