“Α, εμείς δεν σερβίρουμε Φασιανό!” γράφει ο Δημήτρης Δανίκας
Η κατάσταση πραγμάτων πάει κάπως έτσι. Για να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Μήπως γνωρίζεις ποιος είναι ο Αλέκος Φασιανός; Ο ερωτώμενος με το βλέμμα να κοπανάει ταβάνι, πρώτα ξεροκαταπίνει και μετά με απέραντη αμηχανία ρωτάει «μπας και είναι ποδοσφαιριστής;»
Για σκέψου καλύτερα. Πάλι με την ίδια αμηχανία. Μπας και είναι ηθοποιός; Για προσπάθησε περισσότερο. Α το βρήκα. Είναι παίκτης στο Survivor
Τώρα λοιπόν που ένας εκ των σπουδαιότερων καλλιτεχνών εγκατέλειψε πλήρης ημερών, δημιουργιών και τιμών, άπαντες και άπασες αναμασούν το όνομα «Αλέκος Φασιανός». Για πρώτη φορά τα ιδιωτικά κανάλια τον θυμήθηκαν. Προφανώς κάποιος αρχισυντάκτης, συμβιβαζόμενος με την ανάγκη να παρακολουθήσει την επικαιρότητα, αποφάσισε να επιτρέψει μερικές κουβέντες για την περίπτωση «Αλέκος Φασιανός»
Κάπως έτσι το πλήθος των «αναλφάβητων» θα έμαθε. Προσωρινώς. Τι λες καλέ; Τόσο σπουδαίος αυτός ο Φασιανός. Δηλαδή η μελαγχολία γι αυτή την κατάντια έχει βαρέσει ταβάνι. Και πιο πάνω. Ας είναι καλά η τάδε και ο τάδε των γαργαλιστικών ειδήσεων με ονόματα και επιδόσεις που ούτε η μανούλα τους γνωρίζει.
Φανταστείτε χάος ανάμεσα στο Ελλάντα και την (φερ’ ειπείν) Γαλλία. Όταν από κάποια άσχετη γαλλική κομεντί είδα, έντρομος εγώ, παιδάκια του Δημοτικού να έχουν διαβάσει και να σχολιάζουν μυθιστορήματα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Τέτοιο πράγμα!
Άσε που αμφιβάλλω αν το πλήθος των δασκάλων και των καθηγητών έχει δει κάποιο έργο του Αλέκου Φασιανού. Άσε που αμφιβάλλω πόσοι εκ των φοιτητών γνωρίζουν, έστω «κατ όψη» που λένε το όνομα Μανόλης Αναγνωστάκης. Άσε που ο Μίκης και ο Μάνος, καθώς και πλήθος συνθετών εξοικείωσαν το πλήθος με ονόματα όπως Σεφέρης, Καβάφης, Ρίτσος. Αλλιώτικα «τι είναι ο Σεφέρης; Μήπως παίκτης στην ομάδα μπάσκετ του Παγκρατίου;»
Και άσε που ο «αναλφαβητισμός» εντός της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας Παιδείας έχει σπάσει κάθε ρεκόρ. Δε λέω φυσικά η σχέση επαγγελματικού προσανατολισμού και Παιδείας πρέπει να είναι ευθεία και ουσιαστική. Αλλά χωρίς ευρύτερη Παιδεία, χωρίς Ποίηση, χωρίς σκέψη και χωρίς καλλιτεχνική δημιουργία μόνο γκαρσόνια και «λειτουργοί» ευρύτερων και εύκολων υπηρεσιών. Τίποτε άλλο.
.
Και κάτι ακόμα σχετικά με την προσφάτως ανακαλυφθείσα «πιπίλα» της τεχνογνωσίας. Ε ρε εσείς παλικάρια που υποτίθεται ότι επιθυμείτε ανάπτυξη και παραγωγή. Πρέπει να γνωρίζετε-μπα που τέτοιο πράγμα-ότι τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου εκτός από τεχνογνωσία και εξειδίκευση, διδάσκουν και μορφώνουν τους φοιτητές τους, απαραιτήτως, με γνώσεις τόσο λογοτεχνικές όσο και καλλιτεχνικές. Με τα «περιττά» δηλαδή
Όσο για την Ελληνική Παιδεία, αυτή εξαντλείται στον φαύλο κύκλο Πανελληνίων, φροντιστηρίων, πρωταθλητισμού απομνημόνευσης, άρνησης κάθε ίχνους αξιολόγησης, καταλήψεων, καταστροφών και από πάνω, σαν κερασάκι στην τούρτα, διαρκούς και παρατεταμένης προσκόλλησης σε παρωχημένα μοντέλα εκπαίδευσης
Δύο μεγάλες μεταρρυθμίσεις με τομές ριζικές, εκσυγχρονιστικές και επαναστατικές πρέπει να γίνουν. Η πρώτη για τη Δημόσια Παιδεία και η δεύτερη για την Δημόσια Υγεία. Και η Γερμανία καθώς και η Γαλλία, όπως και όλες οι Σκανδιναβικές χώρες καπιταλισμό έχουν, αλλά ταυτοχρόνως με θωρακισμένη και ανώτερη Παιδεία και Υγεία
Εκτός και αν ήμαστε συμφιλιωμένοι με την ιδέα ενός απέραντου και αγοραίου Resort όπου στο άκουσμα «Αλέκος Φασιανός» θα λέμε στον πελάτη «α εμείς δεν σερβίρουμε φασιανό». Ελλάς Ελλήνων Αναλφάβητων Πρωταθλητών!
