Λογοτεχνία
Mohja Kahf* “Υπέροχες γυναίκες”
Υπέροχες γυναίκες
Όλες οι γυναίκες μιλάνε δυο γλώσσες:
τη γλώσσα των ανδρών
και τη γλώσσα των σιωπηλών βασάνων.
Μερικές γυναίκες μιλάνε και μια τρίτη,
των βασιλισσών τη γλώσσα.
Είναι υπέροχες
και είναι φίλες μου.
Είναι οι φίλες που μου δίνουν την ποίηση.
Αν δεν ήταν αυτές
θα ’μουν μια μοδίστρα χωρίς δουλειά.
Μου στέλνουν τα φορέματά τους
και πάνω τους ράβω ποιήματα,
τεράστια πανιά για ωκεάνια ταξίδια.
Οι υπέροχες φίλες μου, αυτές οι γυναίκες
που είναι κομψές και μαστορεύουν μηχανές,
που διδάσκουν γυναικολογία και λογοτεχνία,
και δουλεύουν σε φυλακές και τραγουδάνε
και φτιάχνουν γλυπτά
και ζωγραφίζουν τα ενενήντα-εννιά ονόματα*
που κρατά η μια τα μυστικά της άλλης
και μεταφέρει η μια το πνεύμα της στην άλλη
σαν μικρά πακέτα από προζύμι,
από σας ράβω την ποίηση.
Mαζεύω, σε χούφτες, γυαλιστερές
πούλιες που πέφτουν από τα σώματά σας
καθώς ερωτεύεστε, παντρεύεστε, χωρίζετε,
παίρνετε την κηδεμονία, παίρνετε γατιά, μπαίνετε
σε ανώτατα δικαστήρια,
μαλώνετε με τον Θεό.
Καβάλα σε άλογα που καλπάζουν
σώζετε τους αδύναμους και τους πληγωμένους–
Πλάσματα ομορφιάς και πάθους,
δυνατές εργάτριες ερωτευμένες–
εσείς είστε τα ποιήματα.
Εγώ είμαι μόνο η στενογράφος σας.
Είμαι η πεινασμένη μεταγραφέας
των μαγικών συνταγών που θησαυρίζετε
στα σεντούκια των προγιαγιάδων σας.
Οι υπέροχες φίλες μου –οι έξοχες
γυναίκες της ζωής μου,
που ανυψώνουν τις κόρες μου,
είστε ένα πολύχρωμο παλτό
με μεταξένιο ύφασμα τόσο αραχνοΰφαντο
που μπορεί να τσαλακωθεί από ένα μόνο χέρι.
Εσείς οι νύμφες του Παραδείσου, εσείς οι γοργόνες,
κολυμβήτριες
σε επικίνδυνα νερά, που αψηφάτε τους καρχαρίες–
Οι υπέροχες φίλες μου,
διψασμένες Άγαρ και γελαστές Σάρες,
εσείς εύγλωττες ακτινοβόλες Αϊσά,
Μαρίες που πίνετε τα μυστικά
μιλκσέικ του παραδείσου,
πανούργες Ζουλέικα της επιθυμίας,
χαρούμενες Βαλάντα, Χάριετ
που χωρίζετε τη θάλασσα στα δυο, Εσθέρ στο παλάτι,
Πηνελόπες που μηχανορραφείτε υπομονετικά,
εσείς είστε η τελευταία ελπίδα των συρρικνωμένων
γυναικών.
Εσείς είστε το τελευταίο χέρι βοηθείας στους πεσόντες
ιππότες
Εσείς είστε το μοναδικό έπος που απέμεινε στον κόσμο
Ελάτε μαζί μου, ελάτε με ποίηση
Πηδήξτε πάνω σ’ αυτό το άγριο άρμα, βιαστείτε –
Βοηθήστε με μ’ αυτά τ’ απείθαρχα άλογα που ρουθουνίζουν
Μαζί θα διασχίσουμε τον ουρανό
τον ήλιο που θα κάνει τη γη να ακτινοβολεί –
ή θα την κάψει στην τρομερή λαμπρότητά του,
κι αυτός είναι ένας καλός τρόπος να πεθάνεις
_______________
.
*Γεννημένη στη Δαμασκό της Συρίας το 1967, η Mohja Kahf μετανάστευσε το 1971 με την οικογενειά της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Φεμινίστρια, ποιήτρια, συγγραφέας και καθηγήτρια συγκριτικής λογοτεχνίας – το 1999 ολοκλήρωσε τη διατριβή της με θέμα «Δυτικές αναπαραστάσεις μουσουλμάνων γυναικών: Από τη στρίγκλα στην οδαλίσκη» – η Kahf γράφει για τις ζωές, τα βιώματα, τα όνειρα, τις αντιφάσεις και τις αναπαραστάσεις των Αραβίδων μουσουλμάνων στη μετά την 11η Σεπτεμβρίου Αμερική.
