«Κύριι, ιλέησον τουν δούλου σου κυρ – Κούλη!» γράφει η γκουστιρίτσα
«Κύριι, ιλέησον τουν δούλου σου κυρ – Κούλη!»
Αμήν, αμήν
λιέγου υμίν
πως άμα συνιχίιζ έτσ’
τίπουτις όρθιου δε θα μείν’!
Κι ισύ, α, ρα κυρ – Κούλ’
στου στόμα έχς του ψιέμα!
Ύστιρις φταίγου ιγώ
που ασχολούμι μι τι σιένα;
Αμάν, ρε, χριστιανιέ μ’
καλός ίσι κι ισύ!
Μιγάλι μου ηγέτ’!
Θέλτς να μοιάισ’ του Μουϊσή!
Όποιους λιέι δεν παέν’
ντιπ σν Ικκλησιά
δεν δικαιούτι να μιλάει
να βγαλ’, κο, τσιμουδιά.
“Τι ίσι ισύ, ρε, π’ δα μιλήτς
για τν θρησκιφτική ιβλάβεια;
Αφού δε πάτσις σν Ικκλησία
στην κόβου γω τν άδεια!
Καλά, ρε, δεν παέντς στου ναό
ν’ ανάψ’ ένα κιρί
κι ουμιλείς για μέτρα;
Μιγάλη αντρουπή!!”
Α, μα κι ισείς, ρε αριστεροί
γιατί του κάμιτι αυτό;
Ανάψτι, κο, ένα κιρί
κι ας πάει στου καλό!
Τι κι αν δίδαξιν ου Χριστός
μόνουν ν’ αγαπάτι τς άλλοι
κο, ου κυρ – Κούλτς απού κιριά
γιόμσι ένα μανουάλ’!
Κι να οι λαμπάδις κι να τα θιμιατά
όλν τν’ ώρα στς ικκλησίις!
Κο, τι νόμσις; Έτσι γίνουντι
σν Ιλλάδα οι Μισσίις!
Αυτός, κο, θα σι σωσ’
που είνι θρησκιβάμινους!
Τι πιριμέντς; Ου αριστερός
που είνι, κο, ντιπ άσχιτους;
Ιξισώνιτ’, χριστιανέ μ’
η Ικκλησία μι του κουμμουτήριο;
Ρε, πάνι στου Μαξίμου
είν’ του μέγιστου καθαρτήριου!
Ύστιρις, σο λιέει, ου ιός
δεν κουλνάει στου Ναό.
Είνι γνώμ’ τ’ Αδώνιδους
πως αντραλίζιτι απ’ του θυμιατό!
Αυτά διατυμπάνιζιν
του Μέγαρου Μαξίμου!
Μα, όπους φάνικιν ταχιά
άγνοια είχιν του κινδύνου!
Σι «άδειασιν» κυρ – Κούλη μ’
η Ιερά η Σύνουδους
καθόσουν μι τα ψιέματά σ’
ισύ κατέστης ύπουπτους.
Κο, του Ιερατείου ψυλλιάσκι
λιέλαπα των κρουσμάτων
κι έτριξι να επιβάλ’
την τάξη τουν πραγμάτουν.
“Όχι, λιέει, θα φκιάνουν test
οι ανεμβουλίαστ’ πιστοί!”
Κι μόλις τ’ άκσι του Μαξίμου
του βάρσι στου Δόξα Πατρί!
Κι διικδήκησιν μιρίδιου
απ’ την ικκλησιαστική ιεραρχεία.
Σι λιέει τα ίδια είπαμι κι ιμείς
μα μας πρόδουσιν η ημιρουμηνία.
Ισύ, καλιέ μ’, προυσπάθησις να ιξιρέισ’
απ’ τα μέτρα τς ναούς!
Μα είνι ουλουφάνιρου! Να ψαρέψ’
σι θουλά νιρά, είχις ισύ του νου σ’!
Τάχατις είχιν ιπικοινουνία
του Μαξίμου με τν Ικκλησία
ρε, η λόγους τς κυβέρνησ’
δεν έχ’ ντιπ αξιουπιστία!
Η Ικκλησία κο, προυτείν’
ό,τι δεν τουλμά η κυβέρνησ’
τ’ προυστασία τς ανθρώπινης ζουής
στην αυτουνόητ’ κατεύθυνσ’.
Απού φιάσκου σε φιάσκου
χριστιανιέ μ’, ουδέβς!
Τι σι φαίνιτι, μουρέ
ότι μας κουρουιδέβς;
Ψιέματα είπες, Κούλη μ’
κι έφκιασις κουλουτούμπα!
Κι όλνοι σι καταλάβαμι
είπις ψιέματα μι φούντα!
Πιρίγιλους καλιέ ιγίνκις
κι δη επικοινουνιακώς!
Κι απού τν Ικκλησία
«αδειάσκις» μιγαλουπριπώς!
Μα ιγώ τώρα σαν καλή «πιστή»
για σιένα θα προυσιφχηθώ
«Κύριι ιλέησον
κι τούτουν τουν χριστιανό!».
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
εις πάσα χριστιανό
απ’ έχ μέσ’ τ’ καρδούλα τ’
τουν ταπεινό Χριστό.
Ι γκουστιρίτσα
