Νίκος Κάρλος
Το μήνυμα ήρθε στο messenger από τον φίλο Δημήτρη :”ό,τι έχεις μέσα σου για τον Μίκη, να το γράψεις”…
Αυτό το “ό,τι έχεις μέσα σου”… Γιατί ρε φίλε;
Τόσοι πολλοί έγραψαν τόσα πολλά αυτές τις μέρες. Πανέμορφα, υπέροχα, προσωπικά κείμενα… Ένας λαός κατέθεσε την ψυχή του “αντί στεφάνου” στην μνήμη του. Κομμάτι αυτού του λαού είμαι κι εγώ. Τι να πω που δεν ειπώθηκε; Ποιο τραγούδι να “ανεβάσω” που ξεχάστηκε;
Τι “έχω μέσα μου”;
Δύο φορές τον είδα.
Η δεύτερη, στην Λάρισα.
Σε προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ.
Ήταν ο Χαρίλαος, ο Μίκης, εμείς… Απλά.
Η πρώτη, στο Καραϊσκάκη. Στη συναυλία μετά την πτώση της χούντας. Με τον πατέρα μου.
Πήγαμε όπως πήγαμε στη Λεωφόρο για τον Μαρκόπουλο. Απλά.
Τα τραγούδια του; Δεν τα είχα ακούσει στο ραδιόφωνο. Ούτε στα πικάπ. Μόνο στις παρέες. Στις μικρές. Φωνές χαμηλές, πνιγμένες… με έναν κόμπο…
Ύστερα οι παρέες μεγάλωσαν. Είχαν κιθάρες και ακορντεόν. Υψωμένες γροθιές και σημαίες. Οι φωνές λευτερώθηκαν, δυνάμωσαν, αλλά… ο κόμπος…
Τον ξέρεις κι εσύ, αυτόν τον κόμπο φίλε Δημήτρη.
Για να τον λύσεις πρέπει να κλάψεις ή να ξεσπάσεις.
Δεν θέλεις να μάθεις “τι έχω μέσα μου”.
Αναρωτιέσαι αν “έλυσα” ποτέ αυτόν τον κόμπο.
Ψάχνοντας το “κάτι θα κάνω”, που σου υποσχέθηκα, ακούω Μίκη, χαζεύω εικόνες, στίχους, ψάχνω τους ποιητές, σκαλίζω μνήμες…
Τον έλυσα κάποιο βράδυ στην Λάρισα.
Με το μυαλό γεμάτο μουσική και όνειρα, γύριζα, χάθηκα…. βρέθηκα… στον Πέρα Μαχαλά… ή μήπως στα Ταμπάκικα;
Ήταν τα “σπίτια χαμηλά μου”… ήταν το “ψεύτη κι άδικε ντουνιά”… ήταν το “δεν χωράς τον αναστεναγμό μου”….
Τον έλυσα, πάλι, πριν λίγο.
Στην οθόνη μου “Τα τραγούδια της φωτιάς”.
Η συναυλία που πρωτοείδα τον Μίκη.
Χέρια ψηλά… Φωνές δυνατές, λεύτερες…
“Λαέ θυμήσου τον Νοέμβρη “…
Κόμπος…
Τύμπανα…
Η Μαρία χαμογελάει…
Τύμπανα…
Κόμπος…
Ο Μίκης χαμογελάει… σηκώνει τα χέρια…
Ξέσπασμα…
“Ποιος δε μιλά για τη λαμπρή
γιορτή ξανανιωμού,
πάν τα παιδιά στον πόλεμο
και παν του σκοτωμού.
Με θάρρος οι τρανές καρδιές
έπιασαν τα στενά,
ψηλά η σημαία ανέμιζε…”
“ότι έχεις μέσα σου για τον Μίκη”…
Έχω την πορεία στο μέτωπο, μια θάλασσα στο νου, της μάνας την ευχή, τον ήλιο τον πρώτο, την υπόγεια την ταβέρνα, της αγάπης αίματα, το χρυσοπράσινο φύλλο, μια μπουκιά κι ένα ποτήρι, την βάρκα του Ανδρέα, δέντρα που δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό…
Έχω Σεφέρη και Ρίτσο, Ελύτη και Λειβαδίτη, Αντάρτη και Εργάτη, Ακρίτα και Αρματωλό, Τσε και Ιησού, Μακρόνησο, Θερμοπύλες, Καισαριανή, Μπρεχτ και Καζαντζάκη,
πολιορκημένο Μεσολόγγι,
πολιορκημένο Πολυτεχνείο,
επίθεση σε χειμερινά ανάκτορα,
επίθεση σε λατινοαμερικάνικες ζούγκλες…
Έχω…
