Κάποιος άθλιος «λειτουργός» της Δικαιοσύνης (δικαστής, συνήγορος, δεν έχει σημασία) διαρρέει το ημερολόγιο σε δημοσιογράφο, ο οποίος αναλαμβάνει την τρισάθλια εργολαβία να βγάλει τα προσωπικά δεδομένα μιας 20χρονης δολοφονημένης στον αέρα. Η αθλιότητα καλύπτεται και επισφραγίζεται και από το Μέσο στο οποίο γίνεται η αποκάλυψη.
Με το που βγαίνει στο αέρα η «αποκάλυψη» γίνεται το έλα να δεις σε τηλεθέαση – ακροαματικότητα – κλικαρίσματα, καθότι το φιλοθέαμον κοινό επιβραβεύει, όπως αποδεικνύουν τα στατιστικά των μετρήσεων, την ανθρωποφαγία μιας δολοφονημένης γυναίκας.
Καθότι από τη μια υπάρχει αυτή η επιβράβευση και από την άλλη η εκκωφαντική σιωπή των θεσμικών οργάνων για την τήρηση της δεοντολογίας, τηλεοπτικοί, ραδιοφωνικοί σταθμοί και ειδησεογραφικά sites αρχίζουν να αναπαράγουν και να πολλαπλασιάζουν το μέγεθος της αθλιότητας με την προσθήκη νέων στοιχείων και πληροφοριών.
Οι υπεύθυνοι για την αξιολόγηση και προβολή των ειδήσεων στα ΜΜΕ βρίσκονται ενώπιον του διλήμματος: Να τηρήσουν τη δεοντολογία «θάβοντας» το θέμα ή να «παίξουν» ένα θέμα που έχει ήδη γίνει χαρτοπόλεμος; Στο σημείο αυτό, όποια και να είναι η επιλογή, συνεπάγεται κόστος: Αν δεν παίξουν το θέμα, θα «τιμωρηθούν» από τον διευθυντή τους. Αν το παίξουν και τελικά τα θεσμικά όργανα (ΕΣΗΕΑ) κάποια στιγμή και κατόπιν εορτής καταδικάσουν (ορθά, αλλά πολύ καθυστερημένα) τη δημοσίευση, τότε οι διευθυντάδες θα κατηγορήσουν τους υφισταμένους τους για παραβίαση της δεοντολογίας…
Τα πράγματα, φυσικά, θα ήταν απλούστερα αν, με το που ξεκίνησε η αθλιότητα, τα όργανα (ΕΣΗΕΑ) λειτουργούσαν ακαριαία και προχωρούσαν σε πειθαρχικές ποινές στον πρώτο δημοσιογράφο που έκανε την αποκάλυψη και το Μέσο που την προέβαλε, αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την αναπαραγωγή τής αθλιότητας.
Η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την αντιδεοντολογική δημοσίευση αποσπασμάτων ενός προσωπικού ημερολογίου εν τέλει ελάχιστη σημασία έχει, καθότι εμφανίστηκε κατόπιν εορτής. Το κοινό επιβράβευσε (με τα νούμερα) την αθλιότητα, οι εργολάβοι πήραν πόντους μέσα στον βούρκο όπου τσαλαβουτούν λέγοντας ότι κάνουν δημοσιογραφία και τα θεσμικά όργανα (ΕΣΗΕΑ) εμφανίζονται με ήσυχη συνείδηση, αφού τελικά παρενέβησαν και καταδίκασαν.
Συμπέρασμα: Η δημοσιογραφία βρίσκεται τόσο χαμηλά όσο χαμηλά βρίσκεται και το επίπεδο των ανθρώπων στους οποίους έχει επιλέξει να απευθύνεται…
