«Πίρα, καλιέ μ,’ τα βνα! Κο, γίνκα ουριβάτσα!»
Ουφ! Ιμπάφιασα τα ίδια και τα ίδια
θέλου να κάμου κάτ’
κο, να γραφτώ σι σίλουγου
να μι ανίξ’ του μάτ.
Θέλου να πάου σ’ οριβατικό
σίλουγου απ’ ντρασκαλνιούντι
Αχ! Ίμι ανισιχίσασα
κο, όλου ιδέις μι γινιούντι.
Πάραφτα πίγα γράφκα
ις τουπικό ουριβατικόν
ιξέσιο ίμι θίλι
κουμάτ σιλικτικό!
Αχ, λιέου να ανιέβου
στου πιο αψλό βουνό
στουν Όλιμπου να φτάσου
κο, να ντρασκαλουθώ.
Αγόρασα κι ρούχα
τακούνια κι σκουφιά
έτιμ’ ι γκουστιρίτσα
να πάρ’, καλιέ μ’, τα βνά.
Πίγα στου κουμμουτίριου
να ξίσου του μαλλί
φόρισα κι κουλάν
για να μι λιγιρί.
Ξικίντσα απ’ τς χαραϊές
βάφκα, λαμπουκουπούσα
γίνκα καταδρουμέας
αναρίχισ’ ξικινούσα!
Σα μπίκα στου λιφουρίου
χίρσαν όλνοι να γιλούν
Εεε, λιέου, θα τς άρσι
Που φόρσα του τακούν’.
Μι φουνάνζι: “Γκουστιρίτσα,
κο, κάτσι ως σινουδιγός”.
Αχ! λιέου, τι ουρέα!
Ξικίντσαμι ουρθός.
Μας λιέγι ι ουδιγός
«Ις Λιτόχουρνου θα κάνου στασ’»
Καλά που το κατάλαβι.
Απ’ του κατούρμα ίχα σκάσ’.
Κι ίμαν τέλια πουλί,
Ξαλάφρουσι του άντιρου
Κουντουζιγώνου ις ταβιρνίου
πλακώθκα στου σπλινάντιρου.
Όλνι μένανι τιρούσαν
φέντι τς άριζα πουλί!
Ά, ρε γκουστιρίτσα
ίσι, κο, ξιχουριστί!
Κι φτάσαμι στουν Όλιμπου
ισίους κι ανιλιπώς
Ιγώ απδούσα απού τ’ χαρά μ’
Αδιμουνούσα πώς κι πώς!
Φτάνουμι ουριβατικώς
ις τς πρόπουδις αψλά
κι άρχισιν ι πουρία
για τα ψιλά βουνά.
Κουτλούσα μι τα τακούνια
πιτιούνταν τα χαλίκια
Έφκιανα κι ουχτάρια
λιες κ ίπια μια νταλίκα.
Μανούλα μ’, ξιμισιάσκα
απ’ του γκριμνού θα πέσου
τα ελβιέλα τα σπουρτέξ
έπριπι να φουρέσου.
Απού τν αρχί τς διαδρουμίς
κνιούμαν πέρα – δώθε
μα τώρα του τακούνι μ’
ις βράχον ιμαγκώθι.
Άιντι τραβάου ι καψιρί
να βγάλου του παπούτσι
κι πέφτου πάν’ στουν αρχιγό
μι πέρνι γκαλαγκούτσ’.
Μι κατιβάζ’ αργά – αργά
τουν έσπασα τι μεσ’
ίχα, κο, παραβαρίν’
έφτιξ’ του κουκουρέτσ’.
Κτσένου απ’ του πουδάρ’
κουτλώ κι στν ανιφόρα
άιντι κι πιάν,’ μανούλα μ’
αστραπόβρουντα κι μπόρα!
Καλά, ρε λιέου, ι Δίας
θα μ’ έρξι αστραπί
ίρθα κι γίνγκα λούν’
μουσκιέφκι του βρακί.
Ακούου κι σιρίνις
πάι, κο, λιέου πέθανα
μι πίριν ι Αρχάγγιλους
μι φάνκιν πως τουν έφτανα.
Α, μα ίταν του ΙΚΑΒ
ίρθι να μι παραλάβ’
τσακίστικα ουλουσχιρώς
σπασμιένου ίμι καράβ’.
Μα, του μαλλί μ’ του έσουσα
λάχανου φουντουτό
σαν έπισα στου ρέμα
τανίσκα στου λιμό.
Ακόμα κι στου φουρίου
μι φένουμαν μιρέα
ιξάλπλουνα μι στιλ,
μουσκίδ’, αλλά, ουρέα!
Όλους ου ουριβατικός
μ’ έγλιπι στου φουρίου
κι γιλούσαν τα μουστάκια τς
μέσα στου λιφουρίου.
Μ’ έστιλναν κι φιλάκια
κι μ’ απουχιριτούσαν
τέτια ουρέα μέρα
πέ μι, κο, θα ξαναζούσαν;
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
ις πάσα ις, ούτου κι καθιξίς
Λιτουχουρνό κι ουριβατικό. Αμ πώς!
Ι γκουστιρίτσα
