“Ο οίκος Dior στην… Ακρόπολη! / Τελικά ήταν όπως νομίζαμε…” γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα
Όταν πριν από ένα μήνα ακριβώς ο οίκος Dior ανακοίνωνε μέσω της ιστοσελίδας του ότι η επόμενη παρουσίαση της κολεξιόν του θα ήταν στην Αθήνα,οργίαζαν οι φήμες πως λέγοντας Αθήνα, εννοεί Ακρόπολη. Τότε το Υπουργείο Πολιτισμού έσπευσε να διαβεβαιώσει πως δεν γνωρίζει τίποτα, πως ο οίκος Dior πηγαινοέρχεται στην Αθήνα και επισκέπτεται αρχαιολογικούς χώρους για… κανέναν λόγο, πως κανένα αίτημα για παραχώρηση της Ακρόπολης στον οίκο δεν έχει κατατεθεί και εν τέλει πως δεν είναι αυτό που νομίζουμε (βλ. imerodromos )
Εν ολίγοις το Υπουργείο Πολιτισμού δεν γνώριζε τίποτε για το «φόνο». Ένα μήνα αργότερα μαθαίνουμε ότι μάλλον σχεδίαζε και να τον … «διαπράξει».
Τέσσερα χρόνια μετά το 2017, οπότε ο οίκος Cucci έλαβε αρνητική απάντηση από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για την παραχώρηση της Ακρόπολης προκειμένου να κάνει κινηματογράφηση μόδας, ο οίκος Dior «σπάει το νήμα» και τερματίζει πρώτος στο Βράχο με τα μοντέλα του και με σκηνικό ντεκόρ τον Παρθενώνα, προκειμένου να αναβιώσει την ανάλογη φωτογράφιση που είχε κάνει το 1951. Και όχι μόνο στην Ακρόπολη… επίσης στο Ηρώδειο, στην Αρχαία Αγορά, στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και στον ναό του Διός στη Νεμέα για να καταλήξουν σε πανηγυρικό ντεφιλέ στο Καλλιμάρμαρο στις 17 Ιουνίου (την Πέμπτη γνωμοδοτεί για το Καλλιμάρμαρο το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων).
Δηλαδή, όλα θα γίνουν περίπου όπως ο διάσημος οίκος μόδας προανήγγειλε στην ιστοσελίδα του ενώ το Υπουργείο Πολιτισμού έλεγε πως δεν γνωρίζει τίποτα.
Οι αιτιάσεις ότι τα μνημεία θα διαφημιστούν αν δεν ήταν τραγικές και επικίνδυνες θα ήταν απλώς αστείες. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού και δυστυχώς το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο εφαρμόζουν επί των μνημείων μια κυνικά αγοραία λογική πασπαλισμένη με μπόλικο νεοαποικιακό πνεύμα και αρκετό αρχοντοχωριατισμό.
Διότι, οι επιδείξεις και οι φωτογραφίσεις μόδας επί των μνημείων (και όχι με φόντο αυτά, όπως εμφατικά και με νόημα δήλωνε η υπουργός Πολιτισμού προ ημερών σε τηλεοπτική συνέντευξή της) είναι του ιδίου πνεύματος με τους χορούς και τα όργανα στα αεροδρόμια κατά την υποδοχή των τουριστών. Τίποτα λιγότερο, αλλά και πολλά περισσότερα.
Και τα περισσότερα είναι ο κατάφωρος υποβιβασμός των υλικών ιστορικών τεκμηρίων του ανθρώπινου πνεύματος με πρακτικές χυδαίου μάρκετινγκ που θα ταίριαζαν σε μία επιχείρηση που πουλάει οδοντόπαστες, αλλά όχι σε ένα κράτος που διαχειρίζεται μνημεία. Αν δεχθούμε ότι προκειμένου για την παραχώρηση της Ακρόπολης στον οίκο Cucci η πολιτεία είχε ένα «ισχυρό» επιχείρημα υπέρ του οίκου, δηλαδή τη χορηγία των 2 εκ. από πλευράς της εταιρείας, ωστόσο η απάντηση του ΚΑΣ ήταν αρνητική, τότε για την περίπτωση του οίκου Dior δεν υπάρχει ούτε καν αυτό.
Η παραχώρηση του μνημείου με το δέλεαρ της υψηλής χορηγίας θα ήταν εξίσου ηθικά μη αποδεκτή και βαθιά δουλική, ως ένας άλλος τρόπος εμπορευματοποίησης, συγκεκαλυμμένος και γι’ αυτό ύπουλος, ωστόσο θα ήταν σύμφωνη και συνεπής με αστικές κυβερνήσεις που υποκλίνονται στην ελεύθερη αγορά και στην αγοραία εκμετάλλευση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Ωστόσο, η παραχώρηση χωρίς καν το υποτιθέμενο δέλεαρ της χορηγίας συνιστά πρωτοφανή λιγούρικο αρχοντοχωριατισμό, ο οποίος όμως συνάδει απολύτως με τις τσιμεντοστρώσεις στο Βράχο της Ακρόπολης. Προφανώς οι διαστρώσεις δεν έγιναν για να ανέβουν τα μοντέλα του Dior, έγιναν όμως για να υποδεχθούν μαζικό τουρισμό, αυτόν κυρίως που ξεχύνεται για λίγες ώρες από τα κρουαζιερόπλοια, οπότε κατά εκατοντάδες πρέπει να προλάβουν να ανέβουν στην Ακρόπολη. Πρόκειται δηλαδή για πλήρη αντιστροφή, όπου το μνημείο συμμορφώνεται στις τουριστικές ροές και όχι οι ροές στις αντοχές του μνημείου, όπου το μνημείο εργαλειοποιείται από τις διαφημιστικές ανάγκες των εταιρειών και ας ισχυρίζονται το ανάποδο.
Στην προκειμένη περίπτωση και αφού υπάρχει το προηγούμενο του οίκου Dior, άραγε με ποιό ακριβώς επιχείρημα το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο θα αρνηθεί την παραχώρηση αυτών των μνημείων και βέβαια της Ακρόπολης ή και άλλων σε διάσημη εταιρεία αναψυκτικών, σε διάσημη εταιρεία οδοντόπαστας, σε διάσημη εταιρεία παπουτσιών, σε διάσημη εταιρεία ελαστικών για αυτοκίνητα; Το ίδιο το ούτως ή άλλως έωλο και ανυπόστατο επιχείρημα περί διαφήμισης των μνημείων καταλήγει να μετατρέπει τα μνημεία σε άθλιες διαφημιστικές ταπετσαρίες φιλόδοξων διαφημιστών και άπληστων εταιρειών.
Βέβαια γνωρίζουμε ότι τα ανεξάρτητα Συμβούλια, πλην όμως διορισμένα από τις πολιτικές ηγεσίες, μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, αλλά και οι προθέσεις κινούνται εντός των επιτρεπόμενων ορίων. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ένα αστικό σύστημα που παρακμάζει γίνεται πιο επιθετικό ή γίνεται επιθετικό ακριβώς επειδή παρακμάζει.
Όταν το 2005 η εταιρεία «Φίλιπς» έπαιρνε άδεια να χρησιμοποιήσει την Ακρόπολη για διαφημιστικούς σκοπούς επειδή πούλησε τους λαμπτήρες φωτισμού του Βράχου και των μνημείων επί του Βράχου σε καλύτερη τιμή και ταυτόχρονα παρατηρούσαμε το κεφάλαιο να μετατρέπεται σε χορηγικό και να εισβάλλει με διάφορους τρόπους στον πολιτισμό, γνωρίζαμε ότι η Ακρόπολη δεν θα τη γλίτωνε και όχι μόνο η Ακρόπολη. Και δεν τη γλίτωσε. Το ίδρυμα Ωνάση έβαλε το όνομα του στο μνημείο. Τώρα ο οίκος Dior θα βάλει τα μοντέλα του. Κι έπεται συνέχεια…
