«Άχου! Καλιέ μ’, γράφκα στου μπαλιέτου!»
Ααχ! Γιρέβου να κάμου κάτ’
μι τούτου του κουρμί!
Ίνι ιφθιτινιές
κι πρεπ’ ν’ αναδιχθί!
Κιτιούμι – ξανακιτιούμι
σίγκουρμ μι θαβμάζου
νιώθου πως ίμι ιθέρια
κι πως σι κίκνου μιάζου!
Τόρα που ίπα κίκνου
μι ίρθιν μια φλασιά.
Σι μπαλιέτου θα γραφτί
ιτούτ’ η κουρμουστασιά!
Κι μια κι διο – κι μια κι διο
κίντσα για τι σχουλί
ίπα: θα φτάσου στα Μπουλσόι
μ’ έπιασι εμουνί.
Τι κι αν ίμι ζουμιρί
για ικμάθισ’ μπαλιέτου
κο, ίμι ιβλιγισθίσα
του έχου του πακέτου.
Ι δασκάλα μ’ κριφογιλούσιν
μα ιμένα δε μι νιάζ’
όλου στρουφάρου σν έθουσα
κι διαθέτου νάζ’!
Κι γύρου – γύρου τρέχου
τάχατις ίμι αϊράτ’
ίμι πουλί ισιόκορμ’
λιες κι γινίθκα στ Σπάρτ’.
Φόρισα τα πουέντ μου
φόρσα κι τιν τουτού
κι ίμι καθόλα έτιμ’
ισιέρχουμι ντουγρού.
Ααχ! Μι πιγένι τρουμιρά
ιτούτι ι φουστίτσα
κο πέφτ’ χαριτουμένα
στου πάτουμα ι κιλίτσα.
-Ίστι ουλίγουν στρουμπουλί
για το χόρου του θκο μ’…
Μι ίπιν ι δασκάλα
πως χάνου τουν κιρό μ’.
Δε τ’ δίνου σιμασία
γιατί ίμ κι ανουτέρα
του ρατσισμό τς απέβαλα
τουν έκαμα σια πέρα.
Γιρέβου να μι ιξασκίισ’
δια τη λίμν’ τουν κίκνουν.
Ξίντσι λίγου τα μούτρα τς
χουρίς διόλου ίκτουν.
Πιδίδουμι σι φούρλις
για να μι καμαρόσ’
του ρόλου τς προυταγουνίστριας
ιφθίς να μι τουν δόσ’.
Σ’ όλου του γιμναστίριου
ιβλίγιστ’ στριφουγιρνούσα
τα πάχι μου τα κάλι μου
ντίπ, κο, δεν τα τιρούσα.
Κο, ιγό ίμαν αϊρικό
στρουφάριζα ακρουπουδιτί
κι ι δασκάλα ι καψιρί
προυφανός ίχιν σκιαχτί.
Φουβότανι μιν πέσου
κι σκάσου σα βαρέλα
μα γο μέσα μ’ του ένιουθα
πως ίμαν μια μουντέλα!
Κι ένα, δύου, τρία
ίλιγιν ι κιρία
μα ιγό, ίχα ξαμουλθί
τα πίρα τα ινία!
Κι φούρλα – φούρλα – φούρλα
δεν έγλιπα σα μπρουστά
απ’ του πουλί του πάθους
πίριν ι κόλους μ’ φουτιά.
Νιβρίασ’ ι δασκάλα
κι μ’ έχρισι Ουντέτ
αφού γίνκα ανιδίς
σι θκό μου βιλαέτ’.
Ααχ! Γίνκα κιντρικιά
γίνκα κι πριγκιπέσα
δεν έσφαλα που πρόβαλα
του θίου κορμιού μ’ τα μέσα.
Κι ψάχνου για τουν πρίγκιπα
πιρουέτα να τουν κάμου
να τρέξου γο παναθιό τ’
θέλου να τουν προυκάμου.
Ααχ! Που ίντους, κο, δασκάλα
ου πρίγκιψ που θα παντριφτό;
Μι απαντά ι δασκάλα
“τουν φέρνουν σικουτό!”
Κριφουκιτούσ’ ου δόλιους
πίσου απ’ του παραβάν
κι μι του ζορ’ τουν πρόβαλαν
χίρσαν να τουν τραβάν.
Γο, πιρουέτις τουν φκιάνου
μι πάθους κι ουρμί
πέφτου απάν στουν πρίγκιπα
κι φουνασκούσι: “Μήηη!”
Ιγλίστρισα ουλίγουν τι
σια παν’ τουν καταπλάκουσα
ισφίνουσι ου δόλιους
στου πάτουμα τουν κάρφουσα.
Αμ σόρυ! λιέου, πρίγκιψ
ντίπ να μη σι νιάζ’
μα ι πρίγκιψ ι Ζίγκφριντ
άρχισιν να σφαδάζ’.
Ιγό ικεί, ιπέμνισκα
για να μι παντριφτί
μα κατέστικι αδίνατουν
ου δόλιους να σκουθί.
Ιβλιγισίας καθώς ίμι
σκίβου, τουν πέρνου αγκάλ’
πρίγκιπας, μι λιέου, ίνι
μιν έχ’ αφτό του χάλ’.
Κι ινό τουν έχου αγκαλιά
Ιξασκούμι ισ’ μπαλιέτου
μι γλιστράι απού τα χέρια
τουν έχου κάμι σιέκου.
Τουν σακάτιψα τουν έρμου
απάνου μ’ ντρασκαλόθκι
ινόμισα ίμι πρίμα
τρέμι κο, Τσαϊκόφσκι!
Τουν γλιέπου γένιτι άφαντους
κι αφτός κι ι δασκάλα
ιγό ιμνίσκου μουνοχί μ’
κι αφνοί ις τιν τριχάλα!
—————————–
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
ις όλους τους χουρεφτάς
που δια τιν καλιτεχνίαν
ίν’ μιγάλους τς ου σιβντάς!
Ι γκουστιρίτσα»
