«Φτου, ξιλιφτιρία! Άνξι ι καφιτιρία!»
Ούχου! Καλιέ μ’, μπιζέρσα!
Στου λιέου νιέτα – σκιέτα
δεν ιμπουρό, δεν δίναμι
να γκιζιρνό μι τ’ μπατουνιέτα*.
Να φκιάνου αφ ιαφτού μου τεστ
να πάνου σν ιργασία
μι ανιβέν’ ι πίισ’
μι πιάν’ ταχιπαλμία.
Ιπανιέρχιτ’ ι κανουνικότις
μι λιέγ ου κιβιρνόν
ξαμουλιθίτι στα καφέ
ου ιός ίνι απόν!
Κο, μ’ έρχιτι να φουνάξου
«Φτου! Ξιλιφτιρία!»
κι βένου ουλουταχός
προς τιν καφιτιρία!
Μα, δε νουμίζου, Άρχουντα μ’,
να σκιέφτισι τουν τουρισμό…
Τι λιέου; Ισί πουνάς
δια τουν ιλινισμό!
Σι φχαριστό πουλί Θιέ μ’
για τούτι τν ιγισία
κι ας διισθάνομι ρουπές
πρους τιν παλινουδία.
Σι λιέι, ου ιός ιξαφανίζιτι
τόρα του καλουκέρ’
πάι, γένιτι άφαντους
παέν’ σι άλλα μέρ’.
Γι τούτου, ανίξτι τα καφέ
για να ρθι ι τουρίστας
κι ίστιρα Έλινα μ’ ισί
θα μίντς ικτός λίστας.
Γιατί, σο λιέι, του φθινόπουρου
ου ιός θα ιπιστρέψ’.
Θα ξανακλίισ’ του μαγαζί
κι θα σι ξιπαστρέψ’.
Βρε, σι πουνάι ου Κούλις
σιένα, κο, ινδιαφέριτι
δεν έχ’ σιμφέρουντα θκά τ’
άδουλα σιμπιριφέριτι.
Τόρα, γιατί ίσι πουνιρός
κι ίσι κι προυβλιψιματίας
κι λιες πως θα σι καταστρέψ’
ι επικράτισ’ τς φαβλουκρατίας;
Άχου! Καλιέ μ’, μιν απουρίς
ου ιός παγένι – έρχιτι
ίνι σα μαριουνιέτα
γιατί δεν του κατέχιτι;
Κι ου κόβιντ έχ’ του πρόγραμμα τ’.
Του καλουκέρ ζιστένιτι
απουδιμί απού τν Ιλάδα
γιατί απ’ τν κάψα σέρνιτι.
Άσι που ίνι νιχτόβιους
Σι λιέι, – Του βράδ κικλουφουρό
μι ξιμιτίισ’ απού του σπίτ
κο, λιέι: Ουπλουφουρό!
Ίνι κι αντικινουνικός!
Στς ικδιλόσις δε παέν’.
Κο, ξαμουλθίτι στς ικλισιές
μιν ίσαστι σφιγμέν’.
Ααχ! Ι Κούλις ίνι έξιπνους.
Τουν έχ’ σφιγμουμιτρίσ’
κ μόν’ ι δικί σ’ ι έγνια
τουν έχ’ πιρουδουτίσ’.
Ααα, ιγό σι ιμπιστέβουμι
κι ουδέβου ζ καφετέρια
σι σιένανι βασίζουμι
μην ίνι θκιά μ’ αφέλια.
Ούι, ούι, μάνα μ!
Άνξι ι ιστία!
Παένου, δραπιτέβου
αντίρισ’ ουδιμία!
Άιντι, σα φτάνου παριφθίς
ίντιν γιουμάτι κόσμου
για να βρου να καθίσου,
θα παραβό του νόμου.
Ααχ! Μιτά σιγχουρίσιους
γιρέβου να καθίσου
κι παλουκόνουμι ις σκαμπό
χουρίς να του κουνίσου.
Τι του γκαρσόν μι τράβαγι
ακρέους απ’ τ’ μασχάλ’
ιγώ ίμαν αφασιακιά
που ιδό παν’ κι άλλ!
Μια τράβαγι, μια ζούλαγι
μα γω ίχα μουλαρόσ’
ιπίσκα πως βγίκα για καφέ
γι αφτό ίχα παλαβόσ’.
Καλιέ, του λιέγου τριφιρά
μη σπρόχτι μια κιρία…
Ι Κιβιρνόν μι τό ‘πιν
“Πάνι ζ καφιτιρία!”
Μι ίπιν, τράβα τόρα
που άνξι ι ιστία
κι πέταξι κι τ’ μάσκα,
ου ιός ιν τιμουρία.
Κι αφού τουν ιμπιστέφκα
τουν Κιβιρνόντα ιγώ
αρπάζου παραμάσχαλα
του ξίλινου σκαμπό.
-Δεν του κουνάου ρουπ
του λιέου του γκαρσόν
κι γίνικι του μαγαζί
πιδίου τουν μαχόν!
Πέφτου ιγό σια πίσου
κι αφτός απάν στου ντουβάρ
κι χίθκαν ι σαμπάνις
σουρναρ’ απάν’ στου μπαρ.
Ιγιόμουσα αφρούς
κουλούσα πανταχόθιν
κι ένας φιλός σαμπάνιας
μέσα στου στόμα μ’ εχόθιν.
Πώς δε γκουρλόθκα ι καψιρί
ένας Θιός του ξερ’
όμους δε μιτανόισα
καλιέ, δεν είχα ταιρ’!
Κι αν έφκιασα του μαγαζί
πάραφτα σα λαμπόγιαλου
ίπα: Ιγώ θα πιω καφέ
κι έσκαγα χαμόγελου.
Κο, τι μι νιάζ’ ιμένα
που γίνκι σαματάς
ως έντιμους πουλίτις
τιρούσα ιντουλάς!
Αμ πώς…
……………………
«Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’πιρισί
πρους όλι τιν ιστία
να μίνι πάντα ανιχτί
κι ιξέρεσ’ ουδιμία!
Ι γκουστιρίτσα»
(μπατουνιέτα*: η μπατονέτα του self test)
