“Τα παιδιά με Αυτισμό είναι δικά μας παιδιά…” γράφει η Γλυκερία Γκρέκου

Τη λένε Έφη, εδώ και χρόνια είναι γυναίκα πια.
Κι εγώ, πολύ μεγάλη γυναίκα πια.

Όταν τη γνώρισα ήμουν νιούτσικη δασκάλα. Με ελάχιστες γνώσεις για το θέμα. Τη σκέφτομαι συχνά. Κάθε φορά που διαβάζω μια γνωμάτευση. Κάθε φορά που αντικρίζω μια ματιά που μοιάζει με τη δική της.

Σαν να ναι χτες κι ακόμα νιώθω τα λεπτά δάχτυλά της να αποτραβιούνται από τις παλάμες μου. Με έπιανε ο νεανικός εγωισμός. Ήθελα να την κερδίσω. Ιδέα δεν είχα για το πώς ένιωθε.

Δεν μιλούσε σε κανέναν. Μάταια φώναζα το Α, το Ο, μάταια έγραφα στο τετράδιό της. Εκείνη με κοιτούσε στιγμιαία, με ένα βλέμμα σοβαρό, μελαγχολικό, απόμακρο μα και τόσο κοντινό. Όταν έκλαιγε το έκανε βουβά. Τα δάκρυά της έπαιρναν χρώμα από το γαλάζιο των ματιών της. Τότε αντιλήφθηκα τι ήθελε να πει ο στίχος για το ” Φροσί με δάκρυ θαλασσί ”.

Ύστερα διορίστηκα, έφυγα μακριά από τον τόπο μου. Ξεχάστηκα σε άλλα βλέμματα.
Όταν αποφάσισα να σπουδάσω επιπλέον-στον τομέα της ειδικής αγωγής- εικοσιπέντε χρόνια πριν, κάποιοι συνάδελφοι δεν καταλάβαιναν τον λόγο. « Έχεις κάποιον δικό σου με αναπηρία;», ρώταγαν. Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να τους απαντήσω.

Έπειτα, για δέκα χρόνια στο σχολείο ειδικής αγωγής, εκεί στο Κορδελιό, αγάπησα , με μια αγάπη αληθινή, χαμηλόφωνη, τα παιδιά μου. Κάπως έτσι γέμισε ο σάκος της καρδιάς με αρκετά βλέμματα, σαν της Έφης. Βλέμματα πολύτιμα, που με προσγείωσαν, με γαλήνεψαν, με μάγεψαν. Με βοήθησαν να γνωρίσω το μέσα μου, τα δικά μου ελλείμματα, τη δική μου γλύκα, τις φοβίες και τη δύναμή μου.

Τώρα, σήμερα πια, σε ένα άλλο σχολείο, ένα σχολείο ”τυπικής εκπαίδευσης”, κάθε που έρχεται ένα παιδί για εγγραφή-το οποίο ανήκει στο Φάσμα του Αυτισμού- νιώθω πως έρχεται ένα “δικό” μου παιδί. Μου είναι πολύ οικείο το βλέμμα, οι ανάγκες του, η αγωνία του. Είναι στιγμές που βλέπω εμένα μέσα εκεί. Και παρά τα όποια προβλήματα, νιώθω τυχερή που αυτή η σχέση με τον αυτισμό με έκανε να δω τον κόσμο αλλιώς.

Μόνο με το κράτος, με την έλλειψη δομών, μόνο με αυτό θυμώνω.
Θα ήθελα η Έφη μου, η πρώτη μαθήτριά μου και τα άλλα παιδιά να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν τη ζωή τους, όπως τη δικαιούνται. Με ασφάλεια, μέριμνα, ανθρώπινες συνθήκες, στο παρόν και το μέλλον τους.