Μπάμπης Ζαφειράτος “Σαν Εικονογραφημένο Κλασσικό”
Ο Μπάμπης Ζαφειράτος συνδέει τον έρωτα, στο πρωτότυπο από άποψη θέματος ποίημά του, με τα κλασικά εικονογραφημένα που διάβαζε, όταν ήταν παιδί. Κι εδώ έγκειται η πρωτοτυπία αλλά και η δροσιά των στίχων του.
Βέβαια, ένας νέος της εποχής μας, που ερωτικό όχημα επικοινωνίας γι’ αυτόν είναι το κινητό του, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε το πως, ούτε το γιατί ένας σημερινός 70χρονος κάνει αυτήν τη σύνδεση. Είναι απλό.
Τα παιδιά της δεκατίας του’50 – το ’51 πρωτοκυκλοφορούν τα κλασικά εικονογραφημένα – μεγαλώνουν με τα κλασικά. Μέσα από τις σελίδες τους αναπαράγονται με τη μορφή εικόνας όχι μόνο τα καλύτερα παραμύθια αλλά και μυθιστορήματα σε μια απλή, σαγηνευτική μορφή. Οι ήρωες αυτών των βιβλίων γίνονται γνωστοί στην παιδική ψυχή από πολύ νωρίς και, καθώς είναι εύπλαστη, ρουφά τον μύθο και τον κάνει δικό της.
Κι ενώ ο μικρός αναγνώστης γίνεται κοινωνός του μύθου, μεγαλώνοντας θέλει να διαβάσει και το βιβλίο και το κάνει. Αυτή η γενιά, λοιπόν, που μεγάλωσε με τα κλασικά εικονογραφημένα έζησε σ’ έναν κόσμο, όπου το βιβλίο απέκτησε μια θέση στην καρδιά της από πολύ νωρίς.
Και δεν κάνουμε, βέβαια, σύγκριση γενεών – σίγουρα τα παιδιά σήμερα έχουν περισσότερα διαβάσματα και περισσότερες ευκαιρίες πληροφόρησης – μιλάμε για την πρωτογενή γοητεία που ασκεί η εικόνα σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία μεταφέροντας την έννοια του “κλασικού”! Κι αυτό τότε ήταν το μεγάλο κέρδος!
far
……………………….
Σαν Εικονογραφημένο Κλασσικό
Σαν Εικονογραφημένο Κλασσικό
Κάθε μέρα με λαχτάρα σε διαβάζω
Σε κοιτώ κι έναν καθρέφτη μαγικό
Μπρος μου υψώνεις κι εγώ μέσα του βουλιάζω
Ταξιδεύοντας στο κάθε σου φιλί
Ανατρέπεται η τάξη των πραγμάτων
Είμαι Γιάνκης στου Αρθούρου την Αυλή
Και Αλίκη εσύ στη Χώρα των Θαυμάτων
Απ’ τους Άθλιους με ζωή χωρίς ζωή
Πλέω ισόβια στο κορμί σου Ροβινσώνας
Ανασαίνω απ’ την δική σου αναπνοή
Και η κάθε μου στιγμή ένας αιώνας
Σε Είκοσι Χιλιάδες Λεύγες σε ζητώ
Στου έρωτά σου το βυθό σαν ένας δύτης
Και τα δίδυμα φεγγάρια σου κοιτώ
Πάνω απ’ το όρος το σκιερό της Αφροδίτης
Σε κρατάω και μου λες πως μ’ αγαπάς
Η φωνή σου με τραβάει σε μια δίνη
Μες στα πόδια σου με παίρνεις και με πας
Απ’ τη Γη σε μιαν ολόγιομη Σελήνη
Μα φορές Σ’ Έναν Κομήτη ναυαγώ
Όπως ο Έκτωρ Σερβαντάκ πέρ’ απ’ τη γη σου
Και τα ελάφια που σκιρτούσαν νοσταλγώ
Σαν τα τρόμαζε ο Ιχνηλάτης της αφής σου
Επιστρέφει όμως του Χρόνου η Μηχανή
Στο παρόν απ’ το άδειο μέλλον να σε φέρει
Σαν αλήθεια που ορθώνεται γυμνή
Που όλοι αγγίζουν και κανένας δεν την ξέρει
H Μερσέντες και η Μάριαν εσύ
Ντ’ Αρτανιάν και πειρατής εγώ του απείρου
Κι όποιος λέει πως είν’ η αγάπη μας μισή
Τον περνάω Δια Πυρός και δια Σιδήρου
Βακαλό και Γραμματόπουλος και Μποστ
Με τον Ρώτα τη μορφή σου έχουν σφραγίσει
Τη φυλάω στου μυαλού μου τα γκολπόστ
Που ούτε ο Σούπερμαν μπορούσε να τη σβήσει
Κιτρινίζουνε οι σελίδες των καιρών
Μα τα χρώματά σου μένουν πάντα ίδια
Στο Νησί σ’ ακολουθώ των Θησαυρών
Και στου Γκιούλιβερ τ’ απίστευτα Ταξίδια
